www.bonanza.pl

Aga

ADA czytam i nie nadążam....daj mi czas na uzewnętrznienie się..... "cio?" do jutra wieczorem nic nie wklejaj na wszystkie świętości Rolling Eyes

ADA

Aga, czasu masz ile chcesz, bo nie mam w planie dalszych odcinków - przynajmniej na razie Rolling Eyes

Mada

ADA

Mada, serdecznie dziękuję za miły komentarz. Very Happy

Thomas, jak zauważyłaś jest specjalistą od niezwykle stresujących sytuacji. Na drugie imię powinien mieć Problem Wink

Pomysł na dalsze losy Thomasa mam i wiem już, co się z nim stanie. Na razie zbieram materiały, konieczne do napisania kolejnego odcinka / odcinków. A sytuacja się zagęszcza. Akcja opowiadania toczy się już u schyłku XIX wieku. Muszę sprawdzić kilka faktów takich jak: od kiedy zaczęto używać telefonu, od kiedy można było zamawiać rozmowy międzymiastowe, w którym roku do użytku weszły automobile, czym się charakteryzowały itp. Dlatego też jak już wcześniej napisałam na razie robię sobie mały odpoczynek od pisania na rzecz poszukiwań takich właśnie informacji Smile

Mada

No tak, akcja toczy się przez wiele lat, więc zdobycze techniki i cywilizacji nie mogą omijać Ponderosy. Poczekam cierpliwie na kolejny odcinek. Wink

Aga

ADA

Aga dziękuję bardzo za obszerny i wnikliwy komentarz. Cieszę się, że miałaś taką gamę uczuć. Widzę, że i Ciebie interesują dalsze losy Thomasa. Zobaczymy, co da się z nim zrobić Wink

Na razie żyje sobie wśród Szoszonów. Czy wróci do domu? Być może Rolling Eyes

Aga

Wierzę w moc Kimamy Very Happy

ADA

***
Początek marca sprawił, że wszyscy z niecierpliwością oczekiwali nadejścia wiosny. Marzeniem większości były prawdziwie ciepłe i słoneczne dni. Tymczasem jednak ostatnie powiewy zimy dawały o sobie znać. Nocami i o porankach wciąż jeszcze było zimno. Często padał śnieg, który na szczęście w ciągu dnia pod wpływem słońca natychmiast topniał. To pożegnanie z zimą bardziej dokuczało ludziom niż zwierzętom, które czując w powietrzu wiosnę stawały się coraz bardziej ożywione i aktywne, i jak to kiedyś zauważył Hoss Cartwright w tym trudnym okresie radziły sobie lepiej niż ludzie. Niedźwiedzie budziły się z zimowego snu i opuszczały gawry w poszukiwaniu pokarmu. Musiały wzmocnić nadwątlone mrozami siły, bowiem już z początkiem kwietnia rozpoczynał się okres godowy tych wspaniałych zwierząt. Zające zbierały się w spore grupki i dniami i nocami wykonywały iście szaleńcze gonitwy na otwartym terenie. Jeżeli upatrzyły sobie tę samą samicę przechodziły do brutalnych walk kończących się nieraz poważnymi ranami, a w najlepszym wypadku rozdarciem ucha lub uszkodzeniem ogona. Wybranka ich serca ze stoickim spokojem przyglądała się tej wyjątkowej rywalizacji i koniec końcem to ona dokonywała ostatecznego wyboru.*)
Wśród zwierząt domowych również następowało ożywienie. Na większości rancz klacze zaczynały się źrebić. Sporo pracy w związku z tym miał Hoss i jego synowie. Hugh i Henry, dorośli już mężczyźni, będący chlubą swego ojca, od przeszło dwóch lat byli dumnymi właścicielami nieźle prosperującej stadniny. Również i w stajni „Uśmiechu losu” oczekiwano nowego lokatora. Caro, klacz Thomasa, miała w najbliższych dniach się oźrebić. Brzuch klaczy znacznie opadł, a mięśnie po obu stronach kości krzyżowej wyraźnie zwiotczały i jakby zapadły się. Benny twierdził, że poród jest tuż, tuż. Klacze zwykle źrebią się nocą, tak, więc mężczyzna zmuszony był każdej nocy, dwa, trzy razy, zaglądać do stajni. Źrebakowi jednak nie śpieszyło się na ten świat, choć jego mama stawała się coraz bardziej niespokojna.
Tej nocy Benny zmęczony całodzienną ciężką pracą był w stajni tylko raz. Miał zajrzeć do Caro około drugiej, ale zapadł w ciężki, głęboki sen. Tymczasem klacz wymachując ogonem zaczęła niespokojnie krążyć po boksie. Potem na przemian kładła się i wstawała, co i raz spoglądając na swe boki, tak jakby chciała ocenić rozwój sytuacji. Nagle do uszu Caro doszło ciche skrzypnięcie drzwi i klacz na ułamek sekundy znieruchomiała. Gdy poczuła na swej szyi uspokajające głaskanie i ciepły znajomy głos płaczliwe zarżała.
- Caro, moja piękna wszystko będzie dobrze. Jeszcze trochę, a zostaniesz mamą. Tak, moja piękna niebawem maleństwo przyjdzie na świat. – Mężczyzna o półdługich czarnych włosach ubrany w indiański strój czule przemawiał do klaczy. Caro patrzyła na niego czarnymi, mądrymi oczyma. Na moment, położyła łeb na jego ramieniu, by już w następnej chwili niespokojnie chodzić po boksie, kłaść się i podnosić. Mężczyzna cofnął się i plecami oparł się o ścianę stajni. Bacznie przy tym obserwował klacz, gotowy w każdej chwili przyjść jej z pomocą. Na całe szczęście wszystko przebiegało prawidłowo. Caro instynktownie ułożyła się na boku. Minuty dzieliły ją od rozwiązania. Wtedy mężczyzna postanowił być bliżej zwierzęcia. Zrobił krok do przodu nieznacznie pochylając się nad klaczą i naraz usłyszał spokojny acz stanowczy głos:
- Ręce do góry i ani drgnij. Odwróć się powoli i nie próbuj żadnych sztuczek.
Mężczyzna, którego twarz skryta była w półmroku uniósł ramiona w górę i znieruchomiał.
- Głuchy jesteś? Odwrócisz się, czy mam ci pomóc?
Tym razem mężczyzna posłuchał i wykonał polecenie.
- Kim jesteś i czego chcesz?
- Nie poznajesz mnie, Benny? – spytał przyciszonym głosem mężczyzna. – Aż tak bardzo się zmieniłem?
Benny zaczął intensywnie wpatrywać się w stojącego przed nim człowieka. I nagle w ułamku sekundy niedowierzanie przeszło w pewność, a wzruszenie ścisnęło mu krtań.
- Thomas to naprawdę ty. Mój Boże, nie poznałem ciebie. Ten ubiór, włosy i… - Benny zamilkł, gdy jego brat podszedł bliżej – broda. Ty nosisz brodę?
- Jak widzisz – odparł uśmiechając się Thomas.
- Ale…
- Wszystko ci wyjaśnię, ale potem. – Thomas przerwał Benny’emu i wskazując klacz dodał: – teraz najważniejsza jest Caro. Zobacz, maluch będzie lada chwila.
- O, kurczę masz rację. To już. – Odparł Benny chowając broń do kabury. Następnie podszedł do klaczy i rozpromieniony półszeptem powiedział: - Widać pęcherz. Tommy, zobacz wychodzi nóżka. Jest i druga.
- A teraz pysk – głos Thomasa zadrgał wzruszeniem. – O, i głowa. Jest, jest… to ogierek. Benny, zobacz, jaki śliczny. Sprawdź natychmiast czy wszystko z nim w porządku.
Benny, pochylił się nad źrebięciem, którego tylne nóżki spowijał jeszcze worek owodniowy. Sprawnie oczyścił ze śluzu nozdrza źrebaczka tym samym ułatwiając mu oddychanie, przetarł go słomą, a następnie podsunął maleństwo matce tak, aby mogła je polizać i uspokoić się. Po upływie kwadransa Caro wstała i pępowina łącząca ją z ogierkiem pękła. Wszystko przebiegało wręcz wzorcowo. Wreszcie i maleńki konik stanął na nóżki, i z niewielką pomocą Thomasa rozpoczął swój pierwszy posiłek. Klacz cierpliwie i bez ruchu czekała, aż jej dziecko naje się do syta.**)

***
Noc była stosunkowo widna. Duże płaty śniegu opadały lekko na drzewa i dachy domostw, jednocześnie pokrywając białym puchem rozległe połacie ziemi. Zima nie odpuszczała, choć wiadomo było, że to ostatnie jej pomruki. Benny i Thomas siedzieli w boksie Caro, w zupełnej ciszy. Klacz szybko odnalazła się w roli dumnej mamy, a ogierek nieco niepewnie zaczął zwiedzać świat, który na razie ograniczał się do powierzchni boksu. Kilka razy wyjrzał z niego i zdumionym, a jednocześnie ciekawym wzrokiem rozglądał się wokół siebie. Gdy usłyszał rżenie innych koni znajdujących się w stajni wyraźnie spłoszony cofnął się i stanął tuż obok matki. Jednak już wkrótce wrodzona ciekawość dała znać o sobie. Maluch wciąż jeszcze chwiejąc się podszedł na patykowatych nóżkach najpierw do Benny’go i nie wiadomo, czy przypadkiem, czy celowo trącił go pyskiem w ramię. Mężczyzna wyciągnął do niego dłoń i o dziwo ogierek dał się pogłaskać. Jednak, gdy Thomas chciał zrobić to samo, konik cofnął się i zadem oparł o nogę matki. Ta cicho zarżała, jakby chcąc uspokoić dziecko. I wówczas stało się coś dziwnego, źrebaczek przekrzywiwszy śmiesznie głowę podszedł do Tommy’ego i pozwolił się pogłaskać. Thomas wyraźnie tym wzruszony i zachwycony spoglądał w duże, czarne oczy źrebięcia. Pomyślał, że to prawdziwa magia i miał rację, bo była to magia, która powstaje za każdym razem, gdy rodzi się nowe życie.
- Jest prześliczny – mruknął cicho Benny. – Jak mu dasz na imię?
- Ja? – Thomas zdziwiony spojrzał na brata.
- A, kto? Jesteś właścicielem Caro, a więc i jego też. Musisz jakoś nazwać konika.
- No, tak. – Thomas przez chwilę zastanawiał się, po czym powiedział: - jest odważny i ciekawski, może, więc… Brave.
- Brave? – Benny popatrzył na ogierka, który kręcił się tuż przy matce i jeszcze raz powtórzył, a właściwie zawołał: - Brave!
Źrebak na moment przystanął i spojrzał na obu mężczyzn tak jakby chciał im powiedzieć, że imię to przypadło mu do gustu. Thomas parsknął cichym śmiechem. Coraz bardziej podobał mu się ten malec.
- No, to imię mamy z głowy, bo jak widać kawaler je zaakceptował.
- Skoro tak to możemy już pójść do domu. Z Caro i małym wszystko jest w porządku. Niech sobie odpoczną zanim rankiem zaczną do nich wszyscy zaglądać – powiedział Benny. – Chodź. Napijemy się gorącej kawy i… porozmawiamy.
- Nie, ja nie pójdę – odpowiedział Thomas. – Posiedzę z nimi do rana, ale ty idź, połóż się. Do świtu ponad trzy godziny.
- Nie żartuj. Chodź do domu. Caro da sobie radę, a ty tu zmarzniesz.
- Zimno nie jest dla mnie problemem.
- Wiem, ale przecież…
- Benny, proszę nie namawiaj mnie. Przyjdę rano.
- To w takim razie przyniosę kawę i koce. Nie pozwolę żebyś siedział tu sam – rzekł mężczyzna. – A może chcesz, coś do jedzenia?
- Nie, dziękuję. Kawa i koc wystarczą – odparł Thomas.

***
_____________________________________________________________
*) Więcej o zającach na [link widoczny dla zalogowanych]
**) Opis porodu klaczy na podstawie: [link widoczny dla zalogowanych] oraz [link widoczny dla zalogowanych]

Gość

Te biegające zające to chyba będa mi się śniły dzisiaj w nocy Very Happy

Bardzo sympatyczny fragment, dużo w nim pozytywnych emocji. Dobrze się czyta, zwłaszcza biorąc pod uwagę znaczące poprawienie się relacji między braćmi Cartwright Very Happy

Czekam niecierpliwie na kolejny fragment i przekazuje moje pełne uznanie dla Aderato, dla jej zaangażowania w proces wplatania w tekst ciekawych informacji Very Happy

ADA

Senszen, Aderato dziękuje Very Happy

i ciekawa jest, czy przyśniły Ci się zające Very Happy

ADA

***
W pół godziny później bracia owinięci kocami siedzieli na złożonej w kącie stajni słomie, skąd mogli bez przeszkód przyglądać się Caro i małemu ogierkowi.
- Dobrze wyglądasz i… zmieniłeś się – powiedział Benny uważnie przyglądając się bratu. – Jak się czujesz?
- Dobrze, naprawdę dobrze – odparł Thomas. – A, tatuś, jak ma się tatuś?
- Jest jeszcze słaby, ale doktor Stone zapewnił nas, że najgorsze minęło.
- A mama?
- Jakoś się trzyma, choć te ostatnie wydarzenia dużo ją kosztowały. Przez pierwszy miesiąc niemal w ogóle nie odchodziła od łóżka ojca. Nikomu nie pozwalała się wyręczać. Baliśmy się, że jeszcze i ona nam się rozchoruje.
- Tak mi przykro – powiedział drżącym głosem Thomas. – To wszystko moja wina i nigdy sobie tego nie wybaczę. Nie wiem, jak spojrzę rodzicom w oczy.
- Daj spokój. Było, minęło…
- Minęło powiadasz? Nie Benny, dla mnie już zawsze będzie to otwarta rana. Przecież o mało nie zabiłem naszego ojca, a ciebie nieomal doprowadziłem do ostateczności… - Thomas wyraźnie poruszony zawiesił głos. Milczał przez chwilę, po czym zaczerpnąwszy głęboko powietrza powiedział: - masz rację zmieniłem się i nie jestem już tym samym człowiekiem, ale zawiodłem was, moją rodzinę. I wcale nie zdziwiłbym się gdybyście chcieli przepędzić mnie na cztery wiatry.
- Nawet tak nie żartuj – żachnął się Benny. – Wszyscy się o ciebie martwiliśmy. Przez te długie tygodnie z niepokojem czekaliśmy na wieści o tobie, a rodzice… oni tak bardzo za tobą tęsknią.
- To, co powiedziałeś jest dla mnie niezwykle ważne. Teraz mogę mieć nadzieję, że z czasem mi wybaczycie.
- Jeśli chodzi o mnie to ja ci już dawno wybaczyłem i proszę o to samo.
- Benny, nie mam, czego ci wybaczać. To przecież ja ciebie sprowokowałem. Braciszku, dziękuję ci za te słowa i bardzo je doceniam.
- Już dobrze. Lepiej powiedz mi, dlatego nie przyszedłeś wprost do domu? – mruknął wyraźnie wzruszony Benny.
- Nie chciałem was budzić w środku nocy. Miałem zamiar zajrzeć do baraku robotników. O tej porze roku stoi przecież pusty, ale usłyszałem jakieś poruszenie w stajni, a potem niespokojne rżenie Caro. Zajrzałem, więc do środka, a gdy okazało się, że moja klacz będzie się źrebić po prostu nie mogłem jej zostawić samej. – Tommy podciągnął koc pod brodę.
- A ja myślałem, że to jakiś Indianin zakradł się do stajni. W tym półmroku zupełnie ciebie nie poznałem. Naprawdę się zmieniłeś.
- I to nie tylko fizycznie. Jestem już innym człowiekiem. Może nie do końca, ale jednak zaakceptowałem moje kalectwo, a to, co Szoszoni zrobili dla mnie jest czymś niesamowitym. Nigdy nie będę w stanie im się odwdzięczyć.
- Rozumiem, że udało im się to, czego nie mógł dla ciebie zrobić doktor Stone.
- Owszem. Udało się i jestem wolny od nałogu.
- Nie zrozum mnie źle Tommy, ale upłynęły zaledwie trzy miesiące. Obaj wiemy, że łatwo się uzależnić, ale dużo trudniej wyjść na prostą.
- Masz rację. Jednak Szoszoni mają swoje sposoby i uwierz mi nie chciałbyś doświadczyć tego, co ja.
- Było aż tak strasznie? – spytał z ciekawością Benny.
- Jeszcze gorzej – odparł uśmiechając się smutno Thomas.
- Opowiesz mi?
- Naprawdę chcesz o tym usłyszeć?
- Tak.
- Dobrze – Thomas skinął głową i rozpoczął swą opowieść. - Gdy znalazłem się w rezerwacie tak naprawdę nie wiedziałem, co ze mną się dzieje i dlaczego w ogóle jestem wśród Indian. Przez pierwsze dni cały czas był przy mnie szaman Szoszonów. Poił mnie jakimiś ziołami, po których miałem okropne wizje. Byłem na pograniczu życia i śmierci. Zupełnie nie panowałem nad swoim ciałem i umysłem. Zapadłem w jakiś dziwny letarg. Słyszałem rytualne śpiewy, a unoszący się z ogniska śmierdzący dym przyprawiał mnie o mdłości. Byłem okropnie obolały. Miałem wrażenie, jakby rozrywano mi skórę i mięśnie, jakby znowu coś, czy ktoś miażdżył mi dłoń. Wreszcie dostałem okropnych torsji. Myślałem, że nigdy się nie skończą, a potem poczułem niezwykle aromatyczny zapach i usnąłem. Miałem dziwny sen, w którym widziałem rodziców, ciebie i resztę rodzeństwa. Ni stąd ni zowąd znalazłem się nad brzegiem jeziora Tahoe, a potem byłem w domu dziadka Bena. Dziadek siedział w fotelu przy kominku i patrzył na mnie. W dłoni trzymał kilka gałązek sosny. Nic nie mówił, ale w jego spojrzeniu był ogromny smutek. Nie byłem tego w stanie znieść. Gdy obudziłem się znowu bolało mnie całe ciało. W jednej chwili błagałem o litość w drugiej gotowy byłem rozszarpać szamana na strzępy. Wyłem jak zwierzę. Miałem wrażenie jakby odarto mnie z człowieczeństwa. To już nie był tylko ból fizyczny… - Thomas przerwał na chwilę ciężko oddychając.
- Jak długo trwał ten stan? – spytał cicho Benny.
- Całą wieczność, a tak naprawdę trzy może cztery doby. Po tych wszystkich zabiegach usnąłem normalnym, zdrowym snem i spałem kilkanaście godzin. Gdy obudziłem się byłem bardzo słaby, ale umysł miałem jasny. Zrozumiałem, jaką krzywdę wyrządziłem rodzinie, ale również zrozumiałem, co zrobiłem sam sobie. To pozwoliło mi zaakceptować moje okaleczone ciało. Już nie brzydzę się własnych blizn i tego kikuta, który mam zamiast ręki. Zacząłem dostrzegać piękno w otaczających mnie ludziach i przyrodzie. Każdy dzień był dla mnie niespodzianką i nieomal cudem. Z najprostszych rzeczy cieszyłem się jak dziecko. I wiesz, co ci powiem bez szamana Szoszonów, Kimamy, starszyzny plemiennej i samego wielkiego wodza Washakie*) nie dałbym rady. To oni sprawili, że odrodziłem się, jako człowiek. I za tę ich dobroć nigdy im się nie wywdzięczę.
- Poznałeś wodza Washakie?
- Tak. W jakieś trzy tygodnie po tym, jak znalazłem się wśród Indian do rezerwatu przyjechał wódz Washakie. Starszyzna opowiedziała mu o mnie. Któregoś dnia zupełnie nieoczekiwanie odwiedził mnie w tipi szamana. To była niesamowita rozmowa, a z wodza Washakie emanowała ogromna siła, mądrość i… życzliwość. Dziwne, prawda? Indianin, o którym krążą legendy, że jakoby zjadł serce swojego wroga, okazał zupełnie obcemu białemu człowiekowi ogromne zainteresowanie i wsparcie duchowe. Nim wyjechał rozmawialiśmy jeszcze trzy razy i po każdej rozmowie czułem się tak jakbym dopiero co się narodził. Zrozumiałem, jaki byłem samolubny i zadowolony z siebie. Ponderosę traktowałem, jak zaścianek. Wszystko tu znałem i wydawało mi się, że Ponderosa nic nie może mi dać. Świat przecież tyle mi oferował. Londyn, Paryż, Madryt wreszcie cała Italia. Zachłysnąłem się tym i nie chciałem wracać do domu…
- Jednak wróciłeś – wtrącił Benny.
- Tak, ale nie na moich zasadach. Gdybym mógł cofnąć czas…
- Nie możesz. Dlatego nie powinieneś zastanawiać się, co by było gdyby. To zupełnie bez sensu. Jesteś z nami i masz szansę wszystko naprawić. Bo widzisz Tommy, tak naprawdę w życiu liczy się tylko rodzina. Tego uczył nas ojciec i tego uczę własnych synów. Różnie bywało między mną a naszym tatą. Kłóciłem się z nim i w wielu kwestiach mieliśmy odmienne zdanie. Zresztą sam najlepiej o tym wiesz. W jednym jednak miał całkowitą rację, to dom, rodzina określa naszą tożsamość. Rodzina daje siłę. Jest jak wiązka gałązek. Razem nie do złamania.
- Tak powtarzał dziadek Ben – powiedział w zadumie Thomas. – Teraz rozumiem, co chciał mi przekazać.
- To w takim razie… witaj w domu braciszku, witaj w domu.

***
-------------------------------------------------------------------------------------
*)Wielki wódz Szoszonów Washakie zwany także Twarz Pokryta Bliznami urodził się ok. 1808 roku w Bitterroot Valley, w Montanie, zmarł 20 lutego 1900 w Fort Washakie, w Wyoming. Był jednym z najbardziej uznanych indiańskich wodzów, z którym liczyli się także wodzowie innych szczepów. Za swojego sprzymierzeńca uważali go wodzowie Bannocków i Północnych Pajutow, Pocatello i Taghee. Washakie przyjaźnił się ze sławnym traperem Jimem Bridgerem, który został jego zięciem.
Wódz był przyjacielem Amerykanów i nakazał swoim wojownikom aby chronili karawany osadników przed Lakotami, Czejenami i Arapahami. Wielu białych zawdzięcza mu życie i nic dziwnego że Amerykanie nazwali jeden z fortów jego imieniem, Fort Washakie. Washakie zabronił także akcji odwetowej przeciwko białym polującym na ziemiach Szoszonów. W 1863 poprowadził swój szczep do Fortu Bridger aby trzymać się z daleka od innego szczepu Szoszonów, który rozpoczął wojnę z białymi. W 1868 Washakie podpisał traktat z Amerykanami w którym zgodził się zamieszkać w rezerwacie. Pozwolił też na przeprowadzenie linii kolejowej przez tereny szczepowe.
W 1874 oddział wojska prowadzony właśnie przez zwiadowców Szoszonów pod wodza Washakie zaatakował wioskę Arapahów wodza Czarnego Węgla (ang: Black Coal). Mimo że wojownicy Arapahów umiejętnie manewrowali i nie dali się rozbić to sama wioska została zniszczona. W 1876 Washakie przyprowadził dużą grupę wojowników do generała Crooka aby służyli mu jako zwiadowcy w wojnie z Lakotami i Czejenami. Ich przybycie do obozu wojskowego zostało entuzjastycznie przyjęte przez żołnierzy.
Washakie zmarł w lutym 1900 roku. Jego pogrzeb był wtedy największym pogrzebem w stanie Wyoming. Wzięli w nim udział nie tylko Szoszoni, ale także Arapahowie, biali pracownicy rezerwatu, oraz mieszkańcy pobliskiego miasteczka, (…) oficerowie i żołnierze z fortu. Trumna wodza był pokryta amerykańską flagą i wieziona na lawecie armatniej. O pogrzebie napisały gazety pogranicza. – za [link widoczny dla zalogowanych]

ADA

***
Adeline stała przy oknie zapatrzona w dal. Światło księżyca rozświetlało wierzchołki sosen otaczających „Uśmiech losu”, a wciąż padający śnieg czynił noc zupełnie jasną. Adeline od trzech miesięcy nie przespała ani jednej całej nocy. Bała się, że jak tylko zamknie oczy coś się stanie Adamowi. Bała się, że nie będzie w stanie mu pomóc, bo akurat będzie spać. Bała się o jego życie i nie wyobrażała sobie tego życia bez niego. Jeszcze teraz na wspomnienie minionych wydarzeń dostawała napadu panicznego lęku. Gdy Adam spał lub choćby na chwilkę zmrużył oczy zaraz sprawdzała czy równo oddycha. Parę razy przyłapał ją na tym sprawdzaniu i dziwne, zupełnie go to nie irytowało, za to wzruszało niepomiernie. Trudno mu było pozostać nieczułym, gdy widział oczy żony, w których czaił się niepokój. Bywa, że dni wypełnione chorobą i zmartwieniami oddalają ludzi od siebie. W przypadku Adama i Adeline nie było o tym mowy. Zbyt mocno się kochali. Stanowili jedność. Gdy los Adama zawisł na cienkiej nitce Adeline zwierzyła się Hope, żonie Hossa, że życie ma dla niej sens tak długo, jak długo żyje Adam. Wstrząśnięta Hope odparła, że nie wolno jej tak myśleć, bo przecież ma dzieci i wnuki. Wtedy Adeline uśmiechnęła się smutno i powiedziała: tak, ale one mają własne życie i własne sprawy, a Adam jest mój, tylko mój i jeśli jego zabraknie, to zostanę zupełnie sama.
Śnieg wciąż padał, choć już nie tak intensywnie jak godzinę wcześniej. Adeline poczuła chłód i szczelnie otuliła się szlafrokiem. Zmęczenie i senność dały wreszcie znać o sobie. Podeszła do łóżka. Przez chwilę patrzyła na swego, jak jej się wydawało, pogrążonego we śnie męża, po czym tak, aby go nie obudzić powoli wsunęła się pod kołdrę. Nie było to potrzebne, bowiem Adam miał tylko przymknięte oczy.
- Zmarzłaś, co? – mruknął przygarniając ją do siebie.
- Troszeczkę. – Odparła i natychmiast spytała: - a ty, dlaczego nie śpisz?
- Obudziłem się, a ciebie przy mnie nie było. – Cmoknął ją w policzek.
- Nie mogłam spać. Śnieg zaczął padać i zrobiło się tak jasno. Poza tym rozbolały mnie plecy i chciałam się trochę rozprostować.
- To już będzie twoja stała wymówka? – spytał cichym głosem. - Martwię się o ciebie, kochanie.
- Zupełnie niepotrzebnie – odparła wtulając się w jego tors. – Wszystko jest w porządku.
- Czyżby? Nie śpisz, mało jesz, do tego te bóle pleców… i ty mi mówisz, że niepotrzebnie o ciebie się martwię.
- Bo tak jest.
- Adeline, nie bądź dzieckiem. Widzę, co z tobą się dzieje i kategorycznie żądam żebyś poszła do doktora Stone’a. Koniecznie chcesz się rozchorować?
- Oj, przestań Adamie…
- Proszę nie bagatelizuj swojego zdrowia. Ja to robiłem i zobacz, do czego mnie to doprowadziło.
- Chcesz przez to powiedzieć, że źle postępowałeś?
- Tak – odparł krótko otaczając ją mocniej ramionami.
- Nie wierzę własnym uszom. Adam Cartwright przyznaje się, że źle postępował – powiedziała z nieukrywaną satysfakcją w głosie. - Doprawdy nikt by mi nie uwierzył.
- Oczywiście, że nikt nie dałby wiary twoim słowom, bowiem ja źle nie postępuję.
- Wiesz, że jesteś zarozumiały i pewny siebie?
- Pewny siebie tak, ale zarozumiały nigdy w życiu.
- To znaczy, że nie jesteś „syfonem”? – spytała Adeline głosem, w którym drgało rozbawienie.
- „Syfonem”? Nie rozumiem?
- Pamiętasz Annie O’Toole?
- Tak, ale co to ma do rzeczy?
- Jak to, co? Zdaje się, że to ona tak ciebie nazwała, gdy założyliście spółkę Cartwright & O’Toole.
- A oto ci chodzi. – Adam parsknął cichym śmiechem. – Nie kochanie, nie jestem syfonem. – Lekko odchylił jej głowę i poszukał ustami ust. Ona mruknęła zadowolona i oddała mu pocałunek. Leżeli przytuleni do siebie i nic nie mówili. Adam z czułością pogłaskał jej ramię i jakby z żalem powiedział: - Kiedyś nie poprzestalibyśmy na tym.
- Tak, ale kiedyś nie miałeś zawału serca.
- Mam przez to rozumieć, że nigdy więcej…
- Nie kończ skarbie. Doktor Stone powiedział, że można, ale z umiarem i rozsądnie – odparła Adeline czując, jak robi się jej gorąco. Prawdę mówiąc cieszyła się, że Adam nie mógł zobaczyć wyrazu jej twarzy. Dopiero miałby uciechę.
- Nie wierzę! Moja żona w takich sprawach radzi się lekarza?! – odparł z udawanym oburzeniem.
- Adamie Cartwright kpisz sobie ze mnie?
- Nie. No może troszeczkę.
- Chciałam dobrze, a ty wyśmiewasz się ze mnie – fuknęła Adeline. – Widocznie ciebie już nie interesuje ten aspekt naszego życia.
- A to był cios poniżej pasa.
- Przepraszam kochany, ale sama już nie wiem, co mówię.
- Adeline obiecuję, że jeszcze wszystko będzie dobrze. Na wiosnę na pewno wrócą mi siły, a wtedy zrobimy sobie prawdziwe wakacje. Możemy pojechać do naszej córki, do Nowego Jorku…
- Też mi wakacje – przerwała zniecierpliwiona. – Chcę mieć ciebie tylko dla siebie.
- To może San Francisco?
- Nie rozumiesz mnie Adamie. Chcę przynajmniej tydzień spędzić tylko z tobą. Najlepiej w naszym ulubionym miejscu nad brzegiem Tahoe.
- Kusząca perspektywa, ale czy nie uważasz, że byłoby to trochę samolubne z naszej strony? I co na to powiedzą dzieci?
- A, co mają do tego nasze dorosłe dzieci? Krzywda im się nie stanie. A poza tym, czy to takie dziwne, że pragnę spędzić z moim własnym mężem trochę czasu sam na sam? Najlepiej, jak najszybciej, natychmiast, już – odparła dziwnie drgającym głosem.
- Chyba o kimś zapomniałaś – powiedział cicho Adam.
- Jak możesz? – Adeline uniosła się na łokciu i z wyrzutem spojrzała na męża. – Nie zapomniałam o naszym synu. I niczego tak nie pragnę, jak jego powrotu do domu, ale równocześnie bardzo zależy mi na twoim zdrowiu Adamie. No, powiedz sam, czy jest coś złego, w tym, że zrobimy sobie krótkie wakacje?
- Masz rację – odparł Adam po chwili milczenia. – Nasze dzieci mają własne życie, a Tommy… cóż kiedyś musi zmierzyć się z rzeczywistością. Ciągle nie będzie uciekał.
- Pewnie tak, tylko, że wciąż czuję dziwny lęk. Boję się, że indiańska kuracja nic nie da i że Tommy znowu sięgnie po te wszystkie używki. Doprawdy Adamie nie wiem, czego mam się spodziewać.
- Ja też nie wiem, kochanie. Pamiętasz, co powiedziała Kimama?
- Tak i oby jej słowa okazały się prawdą.
- Na pewno tak będzie – odparł z głębokim przekonaniem. – Przestań się martwić, bo to do niczego dobrego nie prowadzi.
- Adamie, jestem matką i zawsze będę martwić się o nasze dzieci, a o Thomasa w szczególności. Bo widzisz w stosunku do niego mam wyrzuty sumienia…
- Co ty opowiadasz? Jakie wyrzuty? Każdy może je mieć, ale nie ty. Też mi coś! – żachnął się Adam. – Ona ma wyrzuty sumienia! Najlepsza matka pod słońcem. Skąd w ogóle przyszło ci coś takiego do głowy?
- Nie denerwuj się, kochany.
- To przestań opowiadać takie bzdury. To, co się stało z Thomasem było następstwem tragicznego wypadku, jakiemu uległ nasz syn. I… tyle.
- Aż tyle.
- Chyba nie będziesz się ze mną sprzeczać o jedno słowo.
- Nie mam takiego zamiaru.
- To dobrze i skończmy już tę jałową rozmowę – powiedział całując ją w głowę. – Lepiej mocniej przytul się do mnie… o tak. Może złapiemy jeszcze trochę snu.
Przez chwilę leżeli w zupełnej ciszy. Adeline wtulona w ciepłe i kojące ramiona męża zamknęła powieki. Sen jednak nie przychodził. Nie wiedzieć, czemu poczuła, że coś się wydarzy. Znowu ogarnęło ją uczucie lęku. Adam jakby to wyczuł pogłaskał Adeline delikatnie po policzku.
- Adamie…
- Tak, kochanie?
- Pamiętasz Tommy’ego, gdy był mały?
- Oczywiście. A dlaczego pytasz?
- Bo uświadomiłam sobie, że nasz syn będąc dzieckiem nie sprawiał większych kłopotów. Owszem był psotny, ale w tak słodki sposób, że nie można było się na niego gniewać.
- O, tak. Był mistrzem w przepraszaniu – parsknął cichym śmiechem Adam.
- I robił to z ogromnym wdziękiem. Większe kłopoty mieliśmy z Benny’m. Thomas zawsze sam dawał sobie radę. I wiesz, co? Tak naprawdę niewiele wiemy o tym naszym synu.
- Do czego zmierzasz?
- Myślę, że Tommy widział ile czasu i energii poświęcamy jego rodzeństwu, dlatego starał się nie dokładać nam zmartwień…
- Z różnym skutkiem – wtrącił Adam.
- Gdybym mogła cofnąć czas…
- To, co byś zrobiła?
- Może poświęciłaby mu więcej uwagi. On tego potrzebował. Dopiero teraz to sobie uświadomiłam.
- Nie rozumiem – powiedział powoli Adam.
- A, co tu jest do rozumienia – westchnęła Adeline. - Mając jedno dziecko skupiasz się tylko na nim, mając tak jak my siedmioro łatwo jest coś przeoczyć, jakiś z pozoru nieważny drobiazg, smutne spojrzenie, zbyt długą chwilę milczenia. Pamiętam, gdy chłopcy byli mali Tommy nastraszył Miltona, tak, że ten wrzeszczał wniebogłosy. Z trudem, go wówczas uspokoiłam. Tuliłam w ramionach, pocieszałam… jednocześnie chciałam skarcić Tommy’ego, spojrzałam na niego i… nie mogłam.
- Dlaczego?
- Bo przez ułamek sekundy zobaczyłam w jego oczach ogromny smutek. Miał taki wyraz twarzyczki, jakby to on chciał być na miejscu brata, jakby on pragnął takiego pocieszenia – odparła wzruszonym głosem.
- Kiedy to było? – spytał poruszony Adam.
- Tuż przed porwaniem Miltona, gdy wyjechałeś do San Francisco. Wkrótce życie tak nam się pokomplikowało, że po prostu o wszystkim zapomniałam. Dopiero teraz wspomnienia wróciły i myślę, że nasz syn psotami, pozorną beztroską i wesołością starał się zwrócić naszą uwagę, a potem, gdy dorósł chciał nam zaimponować. Pokazać, że jest najlepszy i że zasłużył na naszą miłość.
- Adeline, przecież my go kochamy, zawsze go kochaliśmy, tak jak nasze pozostałe dzieci. Wszystkie są owocem naszej miłości. Przecież one o tym wiedzą.
- Być może Tommy niezupełnie był tego pewien i dlatego wciąż gdzieś uciekał, czegoś szukał, a gdy uległ wypadkowi świat mu się zawalił i znowu w oczach miał ten sam, co przed laty smutek. – Adeline poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. – Och, Adamie tak bardzo za nim tęsknię.

***

Mada

ADA