www.bonanza.pl

Aga

Ma głowę do interesów ...ciekawe po kim? Rolling Eyes

ADA

Cóż ... po Cartwrightach, szczególnie po tacie i dziadku Rolling Eyes

Aga

nie jestem zaskoczona... Rolling Eyes

ADA

Zgodnie z życzeniem Agi i Zoriny w tym odcinku będzie o najmłodszej córce Adama Vicky i o Josephie. Życzę miłej lektury Smile

***
Benny rozejrzał się czujnie wokół. Ścieżka prowadząca do domu była pusta. Noc do tej pory pogodna zmieniła się nie do poznania. Zaczął wiać wiatr, a przez niebo płynęły kłębiaste chmury, które przesłoniły księżyc. Wszystko wskazywało, że wkrótce spadnie deszcz. Lizzy naburmuszona przystanęła na moment patrząc za oddalającym się w ciemności Cooperem. Benny obejrzał się i syknął przywołując siostrę do porządku. Lizzy spojrzała na niego z nieukrywaną pretensją i krok za krokiem łaskawie poszła za bratem. Tuż przy płocie ogródka usłyszeli dziwny szelest. Przystanęli. Benny zasłonił sobą Lizzy i nakazał jej gestem milczenie. Po chwili zobaczyli przechodzącego tuż obok skunksa. Stanęli w bezruchu. Skunksy prowadzą samotniczy i głównie nocny tryb życia. Taki właśnie samotnik przeszedł ścieżką tuż obok nich. Dobrze, że na niego nie wpadli. Spotkanie z tym ładnym na pierwszy rzut oka zwierzakiem o sierści gęstej i puszystej w czarnym kolorze w białe paski zwykle kończy się nieprzyjemnie. Skunks używa do odstraszenia intruzów cuchnącej wydzieliny, której smród wyczuwalny jest przez wiele dni. Gdyby spotkała ich taka przygoda trudno byłoby im wytłumaczyć się, dlaczego rozsiewają tak nieprzyjemny zapach. Teraz jednak udało się uniknąć bliskiego spotkania ze skunksem. Benny mocno trzymając Lizzy za rękę pociągnął ją za sobą. W kilka chwil później już bez przeszkód znaleźli się tuż przy ścianie domu.
- Zdejmuj trzewiki – powiedział Benny ściszonym, lecz rozkazującym głosem.
- Zgłupiałeś? Niby, po co? – warknęła Lizzy.
- Mówię zdejmuj! No, chyba, że chcesz obudzić rodziców głośną wspinaczką po dachu. – odparł Benny z sarkastycznym uśmiechem.
- Mam wspinać się po dachu? – spytała Lizzy z niedowierzaniem.
- Skoro tak wyszłaś z domu to tą samą drogą możesz wrócić - odpowiedział Benny.
- A, ty?
- Ja tak jak wyszedłem – drzwiami. – Odparł wciąż uśmiechając się ironicznie. – No, już pośpiesz się.
- Benny, proszę nie mów tacie.
- Niby, o czym? – udał zdziwienie.
- Przecież wiesz. O Andy’m i o mnie. Tatuś by tego nie zrozumiał. – Powiedziała Lizzy i dodała strapiona - nie chcę, żeby się znowu zdenerwował.
- Doprawdy? Wzruszająca troska. Gdybyś była moją córką obdarłbym cię ze skóry – odparł Benny – Chodź tu bliżej, podsadzę cię.
- Jesteś gorszy niż nasz tatuś – Lizzy miała niepocieszony wyraz twarzy.
- Być może. Teraz nie czas na dyskusje. Właź! – powiedział, a gdy siostra była już na dachu dodał – a o tym twoim Andy’m to jeszcze porozmawiamy.
- Nie cierpię cię – odparła Lizzy z ledwie ukrywaną złością i jak mogła najciszej zaczęła wspinać się po dachu. Gdy wreszcie dotarła do okna i znalazła się we wnętrzu swego pokoju Benny odetchnął z ulgą i wtedy jego wzrok padł na rabaty kwiatowe, które wyglądały jakby dotknął je kataklizm. Tego nie uda się ukryć – pomyślał – jak mama to zobaczy to dopiero będzie zła. Spróbował uporządkować kwiatowe pobojowisko, ale po chwili zrezygnował. Pierwsze krople deszczu zaczęły spadać na ziemię. Naciągnął kapelusz głębiej na czoło i wtedy wyrósł przed nim wysoki cień z rewolwerem w dłoni.
- Benny? Co ty tu robisz? Miałeś być z synami Josha. – Adam schował broń do kabury.
- Tak, ale chciałem obejść dom – odparł Benny przytomnie.
- Nie powinieneś tego robić sam. To zbyt niebezpieczne. – Powiedział Adam z troską w głosie.
- Nic mi nie będzie, ojcze.
- Zaczęło padać. – Adam spojrzał w niebo. - Chodźmy do domu synu.

***
Lizzy cicho zamknęła okno i zasunęła firankę oraz wzorzyste zasłony. O szyby zaczęły uderzać krople deszczu. Nie zapaliła lampy. Po omacku wsunęła pod szafę zakurzone trzewiki i usiadła w fotelu. Przymknęła oczy, a na jej twarzy pojawił się błogi uśmiech. Przypomniała sobie pocałunki Andy’ego i odruchowo dotknęła ust. Ciche westchnienie wyrwało jej się z piersi.
- Całowałaś się. – Doszedł ją oskarżycielski ton. Lizzy z przestrachem otworzyła oczy, a gdy po chwili w półmroku rozpoznała sylwetkę siostry początkowy strach zmienił się we wściekłość.
- Co ty tu u diabła robisz?
- Czekam na ciebie i wszystko widziałam – odparła Vicky.
- Co niby widziałaś? – spytała Lizzy zaczepnie.
- Wszystko. – Vicky uśmiechnęła się od ucha do ucha. – No, powiedz fajnie było? Doktorzyna dobrze całuje?
- Vicky, jak śmiesz tak o nim mówić i w ogóle, co ci przyszło do głowy. Lepiej idź do siebie nim naprawdę się rozzłoszczę.
- Tatuś tak o nim mówi i nie byłby zadowolony, gdyby się dowiedział, że jego ukochana księżniczka w środku nocy wymyka się na miłosne schadzki – Vicky zachichotała radośnie.
- Zamknij się, bo jeszcze cię ktoś usłyszy – Lizzy zgromiła siostrę.
- Jak chcesz, już się zamykam. Jednak już dziś przy śniadaniu rodzice mogą mieć niespodziankę – powiedziała Vicky.
- Nie zrobisz tego, mała jędzo.
- Dwadzieścia dolarów i po sprawie. – Odparła rzeczowo Vicky.
- Skąd ci wezmę tyle pieniędzy. Robisz się zachłanna siostrzyczko – stwierdziła Lizzy ze złością.
- Zawsze możesz poprosić Doktorzynę.
- Słucham?! – krzyknęła Lizzy.
- Ciszej, bo cię usłyszą – odpowiedziała Vicky z satysfakcją w głosie.
- Szkoda, że cię nie udusiłam jak byłaś w kołysce – powiedziała Lizzy cicho, a jej głos drgał ledwie skrywanym gniewem.
- Tatuś zawsze mówi, że trzeba dbać o własne interesy i ja to właśnie robię.
- Chyba na opak pojęłaś jego nauki. To, co robisz to jest szantaż. Szantaż, hucpa i zdzierstwo.
- Skoro tak twierdzisz, to moja cena wynosi dwadzieścia pięć dolarów. – odparła Vicky. Lizzy w tym momencie zamierzyła się na siostrę, ta zrobiła unik mówiąc:
- Uważaj, bo zapłacisz drugie tyle.
Lizzy ostatkiem sił powstrzymała się przed uderzeniem młodszej siostry. Wytrącona z równowagi głęboko oddychała. Spojrzała na siostrę i bardziej czując niż widząc jej stanowczość odrzekła:
- Dobrze. Będziesz je miała. Dwadzieścia pięć dolarów i ani centa więcej. A spróbuj coś powiedzieć rodzicom, to mnie popamiętasz do końca życia. Zrozumiano?
- Tak. – Odpowiedziała zadowolona Vicky. – Jak myślisz Lizz, nasz najstarszy brat skłonny byłby wesprzeć mnie taką samą kwotą?

***
Następny dzień wstał szary i zamglony. Siąpił nieprzyjemny deszcz. Znacznie się ochłodziło i było wietrznie. Joseph Cartwright od rana był na nogach. Po śniadaniu pojechał do Virginia City. Zrobił drobne zakupy. Załatwił pilny przelew w banku. Zajrzał też do szeryfa Reeda, żeby zapytać o postępy w śledztwie, w sprawie swojego pobicia. Reed nie miał dla niego dobrych wieści. Niby wiadomo było, że sprawcą pobicia jest człowiek Shanera niejaki Malloy, ale nie było świadków i nic nie można było mu udowodnić. Joseph wyszedł od szeryfa zły. Pomyślał, że wszystko idzie nie tak, jak potrzeba. Miał właśnie przed powrotem do domu wejść do saloonu na szklaneczkę wiskey, gdy przypomniał sobie, że powinien zajrzeć do doktora Coopera. W poczekalni gabinetu lekarskiego na szczęście nie było pacjentów. Joseph zapukał w przymknięte drzwi, lecz nikt mu nie odpowiedział. Pchnął je więc, a jego oczom ukazał się niecodzienny widok. Otóż doktor Andy Cooper bujał się na krześle z najbardziej idiotycznym wyrazem twarzy, w którym można było wyczytać wszystko oprócz tego, czy aby na pewno jest w pełni władz umysłowych. Joseph chrząknął znacząco i w tym samym momencie wystraszony doktor wykonał gwałtowny ruch i zniknął za ogromnym biurkiem. Jedynie jego stopy obute w czarne kowbojki dumnie sterczały nad blatem. Joseph najpierw osłupiał, a potem wybuchnął głośnym śmiechem, gdy zza biura wygramolił się niesamowicie strapiony i zawstydzony Cooper.
- Nic się panu nie stało? – spytał ocierając załzawione ze śmiechu oczy.
- Nic. Dziękuję za troskę. – Odparł Andy zachowując resztki sponiewieranej dumy. – Co pana do mnie sprowadza?
- Mówił pan, żeby przyjść na kontrolę i oto jestem. – Powiedział Joseph ledwie powstrzymując śmiech na widok niepewnej miny Coopera.
- Cieszę się. Proszę się rozebrać to pana obejrzę. – Odparł doktor i widać było, że poczuł się pewniej wkraczając na grunt zawodowy. Sprawnie zbadał pacjenta. Zdjął mu szwy i na koniec powiedział, że rana na głowie, pęknięte żebra i wszystkie zadrapania goją się dobrze i że za tydzień, góra dziesięć dni po przykrej przygodzie nie będzie śladu. Joseph ubierał się, gdy doktor Cooper spytał:
- Przepraszam, za ciekawość, ale czy aresztowano już człowieka, który pana pobił?
- Nie – odparł Joseph krótko, wciskając gwałtownie koszulę za pasek spodni. Z oparcia krzesła wziął zieloną kurtkę i założył na siebie poprawiając zawinięty kołnierz. – Szeryf zna nazwisko tego łobuza, ale nic nie może zrobić, bo nie było świadków. Poza tym to człowiek Shanera.
- Straszny człowiek – powiedział Cooper odkładając do szafki środek dezynfekujący i opatrunki. – Wczoraj wieczorem wezwano mnie do Simona Donovana. Mieszka niedaleko posiadłości pana brata Adama.
- Znam Simona. Bardzo porządny farmer, choć ostatnio los go nie oszczędzał. Co się stało?
- Próbował popełnić samobójstwo – powiedział doktor.
- Donovan? Nie do wiary. Ale dlaczego? – dopytywał się Joseph niezmiernie poruszony zasłyszaną wiadomością.
- Zmuszono, go do sprzedaży ziemi. Nie chciał tego zrobić, ale podobno nie miał wyjścia.
- Niech zgadnę. Za tym wymuszeniem stoi Shaner.
- Strzał w dziesiątkę panie Cartwright. – Odparł Cooper.- I też nic nie można udowodnić. Donovan załamał się. Niedawno żona zmarła mu przy porodzie.
- Wiem. To było straszne nieszczęście. Simon został z dwójką maleńkich dzieci. Moja żona i bratowe trochę mu pomagały. – powiedział Joseph ze smutkiem. – Po śmierci żony bliski był obłędu, ale potem jakoś się pozbierał. Mówił, że ma, dla kogo żyć. Dziwię się, że targnął się na swoje życie.
- Cóż, nieraz tak bywa. Shaner chyba wyczuł, że Donovan boryka się z problemami. Wykorzystał sprzyjające okoliczności i wykupił prawie za bezcen ziemię Simona.
- Łotr. – Skwitował Joseph krótko. – Ale i na takich znajdzie się sposób.
- W mieście mówią, że Shaner chce kupić Ponderosę. – powiedział Cooper badawczo spoglądając na Josepha.
- Ponderosa nie jest na sprzedaż – odpowiedział Joseph stanowczo.
- Mam nadzieję, że nic państwu nie grozi.
- Nie musi się pan o nas obawiać. Damy sobie radę. Ale skąd ta troska? – spytał Joseph patrząc z zainteresowaniem na doktora Coopera, który wyraźnie zaczerwienił się.
- Pan i pana bracia macie żony, dzieci … trudno się nie martwić poczynaniami kogoś takiego jak Shaner – powiedział Andy wzbudzając w Josephie pewne podejrzenie.
- Doktorze, czy przypadkiem nie lęka się pan o jedną konkretną osobę? – spytał Joseph z uśmiechem. – Pamiętam, że piknik na zakończenie lata był bardzo udany.
- Ależ panie Cartwright … - zdołał wydusić z siebie Andrew Cooper i o ile to możliwe poczerwieniał jeszcze bardziej.

***

zorina13

Lizzy nadal mnie irytuję ,jest taka dziecinna.
Zastanawiam się czy ten człowiek naprawdę popełnił samobójstwo ,czy ktoś mu pomógł.

Camila

Z Vicky to mała materialistka jest.
Jaki ten Joe jest domyślny, że doktor kocha się w Lizz

Gość

ADA

Mada

ADA

Zorino
Zapewniam Cię, że Lizzy spoważnieje, Donovan nie popełnił samobójstwa.

Camila
Vicky w pewnym momencie może nas zaskoczyć.
Joe zdaje się, że coś widział i stąd jego uwaga. Smile

Senszen

Aga

ADA

Aga

Serce moje raduje się na te wieści...zakladam, ze Milton jest podobny do matki. Tak mi wychodzi z obliczeń, ale mogę się mylić. Smile

ADA

Aga, rozszyfrowałaś mnie. Wszystko się zgadza, masz rację. Miltonek, to cała matka. Oczywiście nie we wszystkich szczegółach Very Happy

Aga

Oczywiście Laughing