www.bonanza.pl

Gość

Zacznę jeszcze raz od podziękowania Very Happy

Aga

ADA

Serdecznie dziękuję za wszystkie Wasze komentarze Smile

Kola

Bardzo ładny rodzinny fragment, tyle w nim ciepła i miłości. Kłopoty Adama z córką do przewidzenia.

ADA

***
Lizzy otarła łzy wierzchem dłoni, po czym usiadła na łóżku i spod poduszki wyjęła mały, ręcznie kolorowany dagerotyp w ramce ze złoconego brązu przedstawiający uroczego blondyna o jasnoniebieskich wesołych oczach. Wpatrzona w portrecik cicho westchnęła i łzy ponownie zakręciły jej się w oczach. Wciąż nie mogła pogodzić się z tym, że nie pojedzie na bal u Clarków. Tak wiele sobie po nim obiecywała. Marzyła o tańcu w ramionach Andy’ego, o jego czułych i delikatnych pocałunkach w świetle księżyca. A teraz przez stanowczość i niezrozumiały dla niej upór ojca musi z tego wszystkiego zrezygnować. Miała żal do ukochanego taty, który nigdy niczego jej nie odmawiał, aż do tej pory. Wiedziała, że nie zrobił tego bez powodu jednak to, że nie zobaczy Andy’ego Coopera odbierało jej jasność myślenia. Gdy przypomniała sobie, jak słodki był ich pierwszy prawdziwy pocałunek poczuła w brzuchu tysiące motyli. Wstała z łóżka i podeszła do okna. Z jej pokoju na piętrze rozciągał się przecudny widok. W słoneczne dni w oddali poprzez drzewa można było dostrzec połyskujące wody Tahoe. Lizzy przypomniała sobie opowieść rodziców o tym, jak projektowali dom, ile czasu poświęcili najdrobniejszym szczegółom i wreszcie jak sprzeczali się, w którym skrzydle domu umieścić dzieci. To ojciec wybrał dla niej pokój z najpiękniejszym widokiem na całą okolicę. Chciał aby jego śliczną księżniczkę budziło rankiem słońce. Na wspomnienie ojca, który wieczorem tak stanowczo zabronił jej pójścia do Clarków Lizzy poczuła smutek i rozgoryczenie, a łzy bezsilności popłynęły jej po policzkach. Czoło oparła o szybę z zamiarem dalszego użalania się nad sobą, gdy nagle wydało jej się, że pomiędzy majaczącymi w oddali sosnami widzi postać człowieka na koniu. Pomyślała, że to cień drzew, tak sobie z niej zakpił. Jednak, gdy nieruchomy dotychczas jeździec nieznacznie się poruszył była pewna, że to żywy człowiek, a nie jakaś ułuda. Noc była jasna, księżycowa. Lizzy wytężyła wzrok i zamarła ze zdumienia. Nie, to nie mogła być prawda. Serce zaczęło jej bić jak oszalałe. Nabrała głęboko powietrza i jeszcze raz spojrzała mrużąc oczy. Nie myliła się. Wszędzie rozpoznałaby tę sylwetkę i jasny włosy odcinające się na tle gwiaździstego nieba. Wśród drzew na lekkim wzniesieniu Andrew Cooper oparty o łęk siodła siedział na koniu i wpatrywał się w okna domu. W pewnym momencie uniósł dłoń do góry i pomachał. Lizzy zdała sobie sprawę, że Andy dostrzegł ją i niewiele myśląc również mu pomachała. On zbliżył dłoń do ust i symbolicznym gestem przesłał jej pocałunek. Dziewczyna, aż cicho krzyknęła z radości i nagle w ułamku sekundy podjęła decyzję. Szybko podeszła do stojącej w rogu pokoju komody, wysunęła szufladę i wyjęła z niej spodnie oraz kraciastą koszulę, które błyskawicznie na siebie włożyła. Podbiegła podekscytowana do okna i ostrożnie wyjrzała. Andy wciąż tkwił w tym samym miejscu. Na podwórzu było cicho. Wszyscy już poszli spać. Lizzy szerzej otworzyła okno i cichutko weszła na parapet, z którego po dachu nogami w dół zsunęła się wprost na rabatkę kwiatową w ogródku matki. Na moment zamarła w bezruchu. Serce podeszło jej do gardła, a krew pulsowała w skroniach. Spojrzała w okna domu. Światło w pokoju młodszej siostry już dawno zgasło, podobnie jak w sypialni rodziców. Jej brat Benny pojechał do synów Josha i miał u nich zanocować. Rozejrzała się wokół, a upewniwszy się, że nikogo w pobliżu nie było lekko zgarbiona ruszyła biegiem w kierunku wzniesienia, na którym stał nieporuszenie Cooper. Zdyszana dobiegła do drzew i wpadła wprost w ramiona Andy’ego. On przytulił ją mocno czując jak szybko bije jej serce. Po chwili uniósł dłonią jej brodę do góry, nachylił się i musnął ustami jej usta. Lizzy uśmiechnęła się delikatnie, jak gdyby z zawstydzeniem. Andy widząc jej zaróżowioną twarzyczkę nie mógł się powstrzymać i złożył na jej ustach jeszcze jeden tym razem gorący pocałunek, od którego dziewczynie zakręciło się w głowie. Gdy wreszcie po chwili ochłonęli Andy z przyganą w głosie powiedział:
- Lizzy, skarbie, co ty wyprawiasz? Myślałem, że umrę, gdy zobaczyłem cię zsuwającą się z dachu. Co cię opętało dziewczyno?
- Ty – odpowiedziała patrząc mu prosto w oczy. Wyglądała pięknie w tym męskim stroju z rozwianymi na wietrze włosami. Andy przytulił ją mocniej do siebie. Nie mógł się powstrzymać, żeby znowu jej nie pocałować. Ku jego zdziwieniu trochę nieporadnie oddała pocałunek, co w szczególny sposób go ujęło i wzruszyło. Ostatkiem sił zapanował nad ogarniającym go podnieceniem. Odsunął dziewczynę od siebie na bezpieczną odległość. Wiedział, że jeszcze moment i może dojść do ostateczności, a tego nie chciał, nie tu i nie teraz. Zbyt kochał i szanował Lizzy, a poza tym, do czego z trudem przyznawał się sam przed sobą, bał się jej ojca. Gdyby tak pojawił się teraz Andy pewnie nie dożyłby świtu.
- Skarbie musisz mi przyrzec, że więcej tego nie zrobisz. Przecież mogłaś się połamać – powiedział Andy odgarniając kosmyk włosów niesfornie opadający na czoło dziewczyny.
- To wezwaliby ciebie – uśmiechnęła się zalotnie.
- Raczej doktora z Reno. Lizzy, proszę nie żartuj. Nie darowałbym sobie, gdyby coś ci się stało.
- Nic by się nie stało. Już moi bracia zadbali, żeby tak było – odparła dumnie Lizzy.
- Co masz na myśli? – spytał Andy zdziwiony.
- Tommy nauczył mnie, jak bezpiecznie zsuwać się z dachu.
- Żartujesz sobie ze mnie?
- Nie. Mam trzech braci i wielu rzeczy mnie nauczyli – odparła Lizzy.
- Nie wątpię, ale więcej tego nie rób. Obiecujesz?
- Tak. – Powiedziała Lizzy i przytuliła się do Andy’ego. – Kochany, powiedz mi skąd się tutaj wziąłeś? Nie wierzyłam własnym oczom, gdy ciebie zobaczyłam.
- Wracałem od pacjenta i nie wiem, jak to się stało, ale koń sam mnie tu przyniósł - powiedział całując ją w czoło - a teraz bądź grzeczną dziewczynką i szybko wracaj do domu.
- Jeszcze chwilkę, kochany.
- Lizzy, spotkamy się w sobotę u państwa Clarków. Proszę biegnij już, bo jeszcze ktoś spostrzeże twoją nieobecność i …
- Nie spotkamy się w sobotę – przerwała Andy’emu Lizzy. – Tatuś nie pozwolił mi iść.
- Dlaczego? Czy coś się stało? – spytał zaniepokojony Cooper.
- Nic takiego. Rodzinne spotkanie u stryja Hossa i jego żony.
- Pani Hope? Opowiadał mi o niej doktor Madigan. Była wspaniałą pielęgniarką. To świetnie, że łączą was tak mocne więzi rodzinne.
- Tak, ale wolałabym tę sobotę spędzić w twoim towarzystwie – powiedziała Lizzy obejmując Andy’ego w pasie.
- Ja, też skarbie, ale rodzina jest najważniejsza – odparł głaszcząc ją po plecach i całując w głowę. – Idź, już Lizzy.
- Tak, Lizzy. Doktor Cooper ma rację. – doszedł ich niski głos mężczyzny opartego o rosnącą nieopodal młodą sosnę i przyglądającego się im od dłuższego czasu. Andy spojrzał w kierunku mężczyzny i zamarł. Po chwili przełknął ślinę i z obawą powiedział:
- Panie Cartwright, to nie jest tak, jak pan myśli.
- Tatusiu … - Lizzy powoli odwróciła się próbując wyłowić z mroku sylwetkę mężczyzny. Przyjrzała się dokładniej i z ulgą odetchnęła mówiąc:
- Benny, ale mnie wystraszyłeś braciszku.

***
W starej szopie na tyłach składu Hawksa w świetle ledwie tlącej się lampy dwóch mężczyzn siedziało na skrzynkach i cicho rozmawiało. Jednym z nich był szeryf Paul Reed, młody, energiczny człowiek następca powszechnie lubianego szeryfa Roy’a Cofee, który niespełna dwa lata temu przeszedł na emeryturę. Drugi mężczyzna, około trzydziestoletni postawny szatyn, ubrany był jak zwykły kowboj w kraciastą koszulę, dżinsy i kapelusz. Widać było, że obaj panowie znają się i są ze sobą zaprzyjaźnieni. Szeryf Reed słuchał uważnie, co ma do powiedzenia znajomy. Od czasu do czasu przerywał mu zadając krótkie, rzeczowe pytania. Na otrzymywane odpowiedzi kiwał ze zrozumieniem głową. Wreszcie klepnął go po ramieniu i powiedział:
- Dobra robota. Znasz datę planowanej przez Shanera akcji?
- Nie. Przypuszczam, że może nastąpić to w okolicach Święta Dziękczynienia. Ludzi coraz trudniej utrzymać w karbach, zwłaszcza takich ludzi. Większość to typy spod ciemnej gwiazdy. Złodzieje, koniokrady, bandyci mający niejednego człowieka na sumieniu. Po prostu wyjęci spod prawa, wyrzuceni na margines społeczeństwa.
- To jak Shaner daje sobie z nimi radę? – spytał szeryf.
- On jest dziesięć razy gorszy od nich. To diabeł wcielony, wyzuty z jakichkolwiek uczuć. Ludzie opowiadają o nim różne historie – odparł kowboj.
- Mnie zastanawia, w jaki sposób zdobył takie bogactwo, bo że jest bogaty, to chyba nie zaprzeczysz?
- Fakt. Jest obrzydliwie bogaty. Mówią, że wykończył w Teksasie bogatego ranczera i zagarnął cały jego majątek. Zresztą nie działał tylko tam. Utah, Oregon, Kalifornia. Wszędzie natrafiałem na krwawe ślady jego poczynań. Gdy zbierałem o nim informacje ludzie mówili o nim „Sęp”. Wiesz, że sęp potrafił przebić się przez skórę martwego zwierzęcia i oddzierać pasy najtwardszego, żylastego mięsa. Taki jest Shaner. Wyczekuje i kluczy. Atakuje, kiedy może. Wycofuje się, gdy nic nie wskóra. I czeka. W tym jest prawdziwym mistrzem.
- A gdy się doczeka? – spytał szeryf Reed.
- To wtedy robi wszystko, żeby zgodnie z literą prawa przejąć ziemię, nieruchomości, kopalnie czy co tam ofiara ma. I jak dotąd to mu się udaje. Na wszystko ma papiery. Akty kupna – sprzedaży nawet dobrowolne zrzeczenia się majątku – powiedział kowboj.
- Zmyślny gość. – Stwierdził szeryf. - Myślisz, że tym razem to Cartwright jest jego celem?
- Tak. Przecież on i jego synowie to najbogatsi ranczerzy w całej Nevadzie. Kto by ich nie znał? Ale wydaje mi się, że nie chodzi mu tylko o przejęcie Ponderosy i całego majątku Cartwrightów.
- A, o co? – spytał zdziwiony Reed.
- To chyba jakaś zadawniona uraza, coś, z czym ten człowiek zmaga się od lat. Shaner żyje żądzą zemsty. Wiem, że nie ma rodziny, przyjaciół. Jest sam. Z nikim się nie spoufala. Wszystkich trzyma na dystans. Każdy z jego bandy na przypisaną rolę. Nie cierpi indywidualistów – powiedział kowboj, po czym wstał leniwie ze skrzynki. Siedzenie na niej musiało być niewygodne, bo mężczyzna przeciągnął się raz i drugi.
- Ciekawe, czym mu tak podpadli? Spróbuj jakoś dyskretnie się dowiedzieć. To ułatwiłoby nam sprawę. – rzekł szeryf Reed z zasępioną miną.
- A myślisz, że co ja robię od samego początku? – spytał kowboj z lekką urazą w głosie.
- Nie bądź zły. Przecież wiem, że robisz wszystko, żeby uniknąć najgorszego – odparł pojednawczo szeryf. – Tylko uważaj na siebie.
- Jak zawsze. – Odparł kowboj uśmiechając się półgębkiem. - To chyba nasze ostatnie spotkanie. Robi się coraz bardziej niebezpiecznie. Nie możemy się już spotykać, bo cała akcja spali na panewce. Teraz szeryfie musisz dać sobie radę sam.
- Jasne. Będziemy was obserwować. Wkroczymy, jeśli zajdzie taka potrzeba.
- Ale tylko wtedy, bo inaczej stracimy okazję przyskrzynienia go – ostrzegł kowboj.
- To do zobaczenia i życzę ci powodzenia – powiedział szeryf poważnym głosem i mocno uścisnął mu dłoń.
- Nie dziękuje. – Odparł kowboj i uśmiechając się dodał – miłej zabawy na balu u Clarków.
- Wiesz o balu? – spytał szeryf Reed.
- Wiem. Przecież Shaner został zaproszony.

***

Gość

Mada

zorina13

Bardzo polubiłam młodego doktora a Lizzy mnie bardzo denerwuję.
Chyba dlatego ,że to taka księżniczka ,rozpieszczona ,córeczka ,tatusia.
I co się stało z Joe i jego żoną ,jakieś zniknęli ?

Ewelina

ADA

Aga

ADA

Dzięki Aga za komentarz Very Happy

Aga

O czyżby Vicky miała ich nakryć na sianku? Laughing

albo podsłucha reprymendę, którą Lizzy otrzyma od Benny'ego? Laughing

ADA

Vicky to taki szpieg w krainie deszczowców Laughing

coś tam usłyszy, niby coś wie, potrafi blefować i ... zarabia na tym doprowadzając siostrę do szewskiej pasji Laughing