www.bonanza.pl

Ewelina

Czyżby Candy Rolling Eyes

Fajnie, że łobuz poniósł zasłużoną karę. Josh go na pewno nie zabił, ale chyba więcej osób nie lubiło Grandwelsa i ktoś inny mu "dołożył". Jakoś go nie żałuję ... Mam nadzieję, że Hope jednak zatęskni za Hossem ... wróci i razem będą ... podziwiali te paprocie ... To jeszcze nie koniec ... zostalo sporo do wyjaśniania ... czekam niecierpliwie na ciąg dalszy ...

ADA

Senszen serdecznie dziękuję Ci za tak miłe słowa i za to, że zechciałaś przeczytać te trzy fragmenty. Przyznam się, że tak pochlebną oceną trochę mnie zawstydziłaś. Dziękuję. Cały czas wydaje mi się, że opowiadanie ma niedociągnięcia. Szczególnie staram się, żeby faktycznie osadzone było w XIX w. Pewnie różnie z tym bywa.
Mam nadzieję, że za bardzo Cię nie przygnębiłam i nie wpadniesz w depresję. Emaskulator, który Cię pewnie zdziwił to pokłosie rozmowy nt. tarmoszenia Adasia, w której to Ewelina wspominała coś o eunuchu. Adamowi, jak wówczas zaznaczyłam, nie zrobiłabym nic złego w tym zakresie, ale Grandwelsowi i owszem.

Ewelino, zgadza się Josh nie zabił Grandwelsa, ale zrobił, to co zrobił.

Gość

ADA, spokojnie, nie będę się rozpędzała z depresją.
Emaskulator mnie nie zdziwił, tylko zszokował mnie sam pomył. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw Smile

A z osadzeniem w realiach XIX wieku idzie Ci, jak na mój gust, bardzo dobrze Very Happy

Aga

Naród jest Ci wdzięczny Laughing

ADA

Cieszę się i dziękuję narodowi Laughing

Aga

Upieram...się Very Happy

chcę....nalegam...proszę....żądam Rolling Eyes

ekm, ekm...

ADA

Ale, o co chodzi? Laughing

Azaliż żądasz miny Adasia na wieść, że nadchodzi małe-piąte Laughing

Aga

Ehę...

chcę miny Adasia, zdziwienia, rozczulenia czy co Ci tam przyjdzie gldo głowy.... Very Happy

Mada

ADA

Mada serdecznie dziękuję, za komentarz. Miło mi, że poświęciłaś trochę czasu mojemu opowiadaniu Smile

Jeśli chodzi o Grandwelsa to faktycznie zaszalałam, ale to paskudny typ był. Poza tym upał nie pozwolił mi kontrolować weny mojej rozszalałej Very Happy

Aga

Co to za podpucha...ADA do pracy! Rolling Eyes

ADA

To nie podpucha. Ja tylko grzecznie odpowiedziałam Madzie. A kolejny fragment wkleję może w piątek, bowiem mam dużo do przemyślenia. Nie chcę Ci Aga przypominać, ale wyraziłaś pewne życzenie i teraz muszę je jakoś zrealizowć Rolling Eyes

Aga

Realizuj ADA...realizuj Very Happy

ADA

***

Po długim powitaniu Adam wreszcie wypuścił z objęć niespodziewanego gościa. Na jego twarzy malowała się radość przemieszana z całkowitym zaskoczeniem. Patrzył i oczom nie wierzył, bowiem w młodym mężczyźnie tulącym się jeszcze przed chwilą do jego żony rozpoznał Hope. Stała teraz przed nim z zarumienioną z emocji twarzą oraz rozpuszczonymi włosami, które po zdjęciu kapelusza rozsypały się czarnymi kaskadami na jej ramiona. Adam trzymając mocno dłoń dziewczyny z uwagą wpatrywał się jej ogromne zielone oczy i kręcąc z niedowierzaniem głową zapytał:
- Co ty tu robisz w tym przebraniu? Przecież powinnaś być na statku w drodze do Londynu. Doktor Madigan napisał mi, że odwiózł cię do Nowego Jorku i że wsiadłaś na pokład. Co się stało?
- Jeszcze pytasz? – Hope z zawstydzeniem spuściła głowę.
- Kochasz Hossa i dopiero na statku zrozumiałaś, jak bardzo – odparł Adam, uśmiechając się szeroko.
- To prawda. Pomyślałam, że jeśli teraz wyjadę, to już nie wrócę i może bezpowrotnie stracę szansę na normalne życie, na miłość … cokolwiek to znaczy. Wolałam nie sprawdzać czy tak będzie – odrzekła Hope.
- No, dobrze, ale jak tu się dostałaś? Przecież doktor Madigan wyraźnie napisał mi, że wyjechałaś – niedowierzanie wciąż nie schodziło z twarzy Adama.
- Nie mógł wiedzieć, co zrobiłam. To znaczy teraz zapewne już wie, bo zatelegrafowałam do niego i odesłałam do San Francisco cały mój bagaż. Doktor był tak miły, że odwiózł mnie do Nowego Jorku, a potem odprowadził na pokład statku do samej kajuty. Podobnie, jak ja nie lubi pożegnań, więc szybko zszedł na ląd. Zresztą statek miał wkrótce wypłynąć. Wtedy dotarł do mnie prawdziwy powód mojego wyjazdu, a właściwie ucieczki. I pomyślałam, że to nie w porządku w stosunku do was wszystkich, którzy tak bardzo zaangażowaliście się w moją sprawę, a przede wszystkim w stosunku do Hossa. Chciałam go chronić przed samą sobą, ale zrozumiałam, że uciekając stąd właśnie tak najbardziej go zranię – Hope zamilkła na chwilę, bowiem wzruszenie nie pozwoliło jej mówić dalej.
W tym czasie Adeline zaprosiła wszystkich do salonu i podała kawę. Obiadem nikt sobie nie zaprzątał głowy. Niezwykłość sytuacji po prostu na to nie pozwalała. Adam i Adeline przejęci nagłym pojawieniem się Hope, chcieli jak najszybciej poznać szczegóły jej niesamowitej przygody. Zaintrygowani tym nie zauważyli nawet, kiedy do salonu niepostrzeżenie wślizgnęli się ich synowie i cichutko usiedli na kanapie stojącej pod przeciwległą ścianą. Z błyszczącymi ciekawością oczyma przysłuchiwali się rozmowie dorosłych siedzących tuż przy kominku. Adam wygodnie sadowiąc się w fotelu, podziękował żonie skinieniem głowy, za podaną mu kawę i powiedział:
- Muszę przyznać, że to wszystko brzmi niesamowicie. Opowiadaj Hope, co było dalej?
Dziewczyna lekko zacinając się podjęła przerwaną opowieść.
- W ostatniej chwili udało mi się zejść na ląd. Myślałam, że znajdę jeszcze doktora Madigana. Nie mógł przecież daleko odejść. Niestety nigdzie go nie było. Poza tym w ogóle nie znałam miasta. W pewnej chwili zorientowałam się, że stoję z ogromnym bagażem na środku jakieś portowej ulicy. Byłam przerażona i zupełnie sama. Wreszcie nie wiem, jakim cudem trafiłam do hotelu, w którym mieszkaliśmy przez dwa dni poprzedzające mój niedoszły wyjazd do Londynu. I tu kolejna porażka. Doktor zdążył się już wymeldować i najprawdopodobniej siedział sobie wygodnie w pociągu. Przez myśl mu nie przeszło, co takiego zrobiłam. Dobrze, że miałam przy sobie trochę pieniędzy. Początkowo chciałam ruszyć w ślad za doktorem do San Francisco, ale zmieniłam zamiar. Żeby nie zwracać niczyjej uwagi kupiłam sobie męskie ubranie i postanowiłam udawać chłopaka. Wydawało mi się, że tak będzie bezpieczniej. Samotny młodzieniec zwraca mniejszą uwagę niż samotna panna. Kupiłam bilet na pociąg i dotarłam najpierw do Omaha. Tam musiałam przesiąść się do pociągu jadącego do Sacramento, ale w końcu i tak wysiadłam w Reno. Nie wiecie nawet ile mnie to wszystko kosztowało. W Reno wsiadłam do dyliżansu i dziś rano dotarłam do Virginia City. Stąd do Ponerosy był rzut kamieniem. Szeryf Cofee jak zwykle sprawdzał, kto przyjechał do miasta. Nie poznał mnie, ale wasze nazwisko naprawdę dużo znaczy, bo szybko wskazał mi gdzie mogę wynająć konia. I oto jestem.
- Jesteś. I do tego byłaś we „Wrotach Zachodu” – Adam z uznaniem kiwnął głową. – Znam Omaha. To dogodny punkt odstawiania trzody dla całego Środkowego Zachodu pełen bardzo różnych ludzi. Musiałaś faktycznie być zdeterminowana, że odważyłaś się na samotną podróż.
- Adamie, nie przerywaj jej – upomniała męża Adeline. – Mów dalej Hope. Nie chcę nawet myśleć, na co byłaś narażona i przez co musiałaś przejść.
- Chyba Opatrzność nade mną czuwała – odparła Hope z nieśmiałym uśmiechem. – Tak naprawdę nie miałam pojęcia, na co się porywam. Droga była bardzo niebezpieczna i męcząca, ale pomyślałam sobie, że jeśli dotrę tu żywa to będzie najlepszy znak, że dobrze zrobiłam.
- Jesteś niezwykle dzielna – powiedziała Adeline przejęta opowiadaniem dziewczyny. – Nie wiem czy ja odważyłabym się na taki krok.
- No, znając ciebie moja droga, na pewno tak – odparł Adam z lekką ironią.
- Nie musisz być taki złośliwy. A w ogóle, jeśli chodziłoby o ciebie to poważnie bym się zastanowiła – odcięła się mężowi Adeline.
W tym momencie dotarł do nich podekscytowany opowieścią Hope dziecięcy głos Tommego:
- Mamusiu na pewno pojechałabyś za tatusiem. Przecież go lubisz.
- Zamknij się głupku, bo nas stąd wyrzucą – cicho upomniał brata Mały Adam, ale było już za późno. Adam rozbawiony uwagą syna spojrzał na Adeline i z figlarnym błyskiem w oku spytał:
- No i co ty na to Adeline?
- Co? Ano to, że mali chłopcy nie powinni podsłuchiwać dorosłych. Marsz na górę –powiedziała Adeline do synów udając zagniewaną.
- Ależ mamusiu, przecież my nie zrobiliśmy nic złego – usprawiedliwiał się Mały Adam. – A poza tym przyszliśmy na obiad.
- No, właśnie jesteśmy głodni – w sukurs bratu przyszedł Tommy, a Milton z przejęciem pokiwał główką.
- Już ja was znam. Nagle tak zgłodnieliście. Proszę iść na górę. Zawołamy was jak skończymy rozmawiać z ciocią Hope.
Chłopcy niepocieszeni, z ociąganiem szurając butami poszli do swoich pokoi. Adam, który przez cały ten czas nie odezwał się ani słowem, na widok zawiedzionych twarzyczek synów, parsknął śmiechem.
- Może faktycznie są głodni – zaniepokoiła się Hope.
- Nie martw się. Nic im nie będzie. Na ogół trudno jest ich zagonić do stołu – odparła Adeline.
- Nie myśl sobie, że głodzimy dzieci – dodał wciąż jeszcze rozbawiony Adam. Widząc jednak srogie spojrzenie żony z udawaną powagą szybko zmienił temat i zwrócił się do Hope z pytaniem. – I co teraz zamierzasz?
- Sama nie wiem. Jak tu jechałam to wszystko wydawało się takie proste. Teraz nie mam pewności jak Hoss zareaguje na mój widok. Czy będzie chciał ze mną rozmawiać, a może już o mnie zapomniał?
- Mogę cię zapewnić, że mój brat nie zapomniał – powiedział Adam z dziwnym wyrazem twarzy, patrząc ponad głową Hope w kierunku drzwi.
- Na pewno ma do mnie pretensję.
- Tego nie wiem, ale możesz sama go o to spytać – odparł Adam z tajemniczym uśmiechem.
- Chciałabym, jednak …
- Pytaj Promyczku – usłyszała tuż za plecami tak drogi jej głos.
Powoli odwróciła głowę i na widok Hossa stojącego na środku salonu poderwała się z fotela. Nic nie mówiąc szybko do niego podbiegła. Przez krótką chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy, po czym Hope wtuliła się w mocne ramiona mężczyzny. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów poczuła się naprawdę bezpieczna.

***
Było tak jak mówił Hoss, bajkowo. Wąwóz mienił się wszystkimi barwami, jakie niesie ze sobą natura. W powietrzu unosił się lekki zapach sosen, a ptaki śpiewały hymn na cześć ich miłości. Szli w milczeniu spoglądając ukradkiem jedno na drugie. Oboje zbyt onieśmieleni, żeby wyznać sobie jak bardzo tęsknili, jak bardzo chcieli zapomnieć i jak nie mogli tego zrobić. Mieli sobie tyle do powiedzenia, jednak obawa, że mogą spłoszyć tę niepowtarzalną chwilę nie pozwalała im rozpocząć rozmowy. Szli, więc przed siebie upajając się pięknem przyrody, a świat wydawał im się wspanialszy niż zwykle.
Nagle przed nimi wyrosły ogromne kępy pyszniących się swoją urodą paproci, rosnących u podnóży drzew. Tych samych paproci, o których tyle razy z zachwytem opowiadał Hoss. Hope nieznacznie uśmiechnęła się i lekko dotknęła pięknych, sierpowato zakrzywionych koronkowych liści. Ich niepowtarzalna uroda, tajemniczość i czar sprawiały, że nikt na ich widok nie pozostawał obojętny. Nic, więc dziwnego, że będąc pod ich wrażeniem Hoss i Hope przystanęli. On schwycił w swe ogromne dłonie, delikatny liść paproci i nieznacznie go przyginając przycisnął do swojej ręki. Widząc zachętę w oczach Hope lekko dotknął aksamitnym liściem jej małej, smukłej dłoni. Dziewczyna patrząc na ślad, jaki zostawiła paproć czule spojrzała na Hossa i powiedziała:
- Mówiłeś prawdę. To gwiezdny pył. Mój Boże, jak tu ślicznie i spokojnie.
- Cieszę się, że spodobał ci się mój wąwóz – odparł cicho Hoss.
- Twój? – spytała Hope ze zdziwieniem.
- Tak, bo do dziś nikt o nim nie wiedział, ale zawsze chciałem podzielić się tą tajemnicą z kimś szczególnym. Wiesz, o kim mówię – odparł Hoss i spojrzał w przepastne, zielone oczy dziewczyny.
- Chyba się domyślam. Hoss, nie wiem jak mam cię przeprosić za to, co powiedziałam w San Francisco.
- A co takiego powiedziałaś?
- Dobrze wiesz, co mam na myśli.
- Chyba tylko to: „Będę cię kochać do końca życia, a nawet po śmierci, jeśli jest coś po śmierci”- wyrecytował Hoss intensywnie wpatrując się w twarz Hope. - Widzisz, nawet stary Hoss potrafił nauczyć się tych paru słów na pamięć.
- Nie o tych słowach myślałam – powiedziała Hope.
- Innych nie pamiętam - odparł Hoss patrząc w bok.
- Powiedziałam, że nigdy nie będziemy razem.
- Powiedziałem już. Nie pamiętam.
- Hoss jesteś taki dobry, wspaniałomyślny, a ja zachowałam się w stosunku do ciebie …
- Byłaś zagubiona i przerażona. Miałaś prawo tak powiedzieć – przerwał jej cicho Hoss i dodał – ale teraz nie musisz niczego się obawiać. Nie potrafię mówić pięknie, dlatego zapytam cię wprost nim znowu mi uciekniesz: zostaniesz moją żoną?
Hope zaskoczona tym pytaniem nie mogła wydobyć z siebie głosu. Jadąc do Ponderosy miała nadzieję, że Hoss poprosi ją o rękę, ale teraz, gdy stało się to faktem serce zamarło w niej z niepokoju. W ułamku sekundy przypomniała sobie, co zrobił jej Grandwels i pomyślała, że nie da rady, że nie przełamie w sobie strachu przed dotykiem i bliskością, do jakiej dochodzi między mężczyzną i kobietą. Popatrzyła nieśmiało na Hossa, który z niepokojem czekał na jej odpowiedź. Pomyślała, że drugi raz nie może go zranić. Nawet tak wielkiej dobroci człowiek, jak Hoss mógłby stracić cierpliwość. Bezwiednie przesunęła dłonią po liściach paproci. Były takie delikatne i miłe w dotyku. Spojrzała na stojącego przed nią mężczyznę i uderzyło ją, że nigdy w życiu u nikogo nie widziała tak błękitnych i pełnych szczerości oczu. Wiedziała już, co ma odpowiedzieć i po raz pierwszy z własnej nieprzymuszonej woli dotknęła pieszczotliwie policzka Hossa. On trochę zaskoczony tą nieoczekiwaną czułością uśmiechnął się do niej pełen nadziei. I wtedy Hope drżącym z przejęcia głosem powiedziała:
- Hoss, czy jesteś pewien, że chcesz mnie za żonę?
- Jak niczego innego na tym świecie – odparł szybko Hoss.
- Czy zdajesz sobie sprawę, że życie ze mną może okazać się ponad twoje siły?
- Jestem silny.
- Mogę nigdy nie dać ci dzieci.
- Trudno. Nie wszyscy muszą być rodzicami.
- Skoro tak, to … zgadzam się.
- Naprawdę?! Wyjdziesz za mnie? – spytał Hoss z niedowierzaniem.
- Tak mój kochany – odparła Hope uśmiechając się z wdziękiem.
Hoss nie dowierzając własnemu szczęściu krzyknął donośnie wyrzucając kapelusz w górę. Mocno schwycił Hope w talii i śmiejąc się radośnie okręcił się z dziewczyną kilka razy w kółko. Wreszcie ostrożnie postawił ją na ziemi, nie wypuszczając jednak z objęć. Hope wyczekująco spojrzała mu w oczy. On pochylił się i nieśmiało pocałował ją w policzek.
- Pocałuj mnie, jak mężczyzna całuje kobietę – poprosiła.
Hoss z ostrożnością, nie śpiesząc się pochylił się nad Hope i uważnie przyglądając się jej twarzy spytał:
- Jesteś pewna Promyczku?
Ona tylko kiwnęła głową. Hoss z całą delikatnością, na jaką było go stać dotknął wargami jej pięknych i wspaniale wykrojonych ust. I wtedy poczuł jak Hope sparaliżowana strachem zastyga w bezruchu. Miała mocno zaciśnięte oczy, a całe jej ciało naprężone było do granic możliwości. Hoss kołysząc ją w ramionach szeptał cicho, żeby się go nie bała i że nie zrobi jej nic złego, nic, czego by nie chciała. Pogładził ją łagodnie po ramieniu. Hope uspokoiła się i otworzyła oczy. Uśmiechając się przepraszająco musnęła wargi Hossa, by w ułamku sekundy przywrzeć do nich z całej swojej mocy. Kiedy jego język dotknął wnętrza jej ust, zaskoczona, że może być tak wspaniale oplotła ramionami jego szyję zatapiając się w ich pierwszym prawdziwym pocałunku.

***

Ewelina

No proszę ... Hoss okazał sie wytrawnym, czułym amantem ... I dobrze. Solidny, zrównoważony, odpowiedzialny, opiekuńczy ... ma same zalety i jedną wadę - nie jest Adamem Sad

Poza tym ... wszystko OK Very Happy

Fajny odcinek i bardzo życiowy ... zwłaszcza to "wypędzanie" dzieci, kiedy coś zajmującego się dzieje ... zdaniem dzieci oczywiscie ... wszystkie preteksty są dobre, zeby zostać Very Happy

Dobre. Kiedy dalszy ciąg?