www.bonanza.pl

Aga

Ok ADA

zrozumiałam....do mnie trzeba prostym językiem.... Laughing

ADA

***
- Poruszaj palcami – powiedział do Adama doktor Martin – wiem, że boli, ale postaraj się. Adam z wysiłkiem wykonał polecenie doktora. Jego lewa dłoń była mocno opuchnięta.
- Więcej nie mogę – odparł Adam i zapytał – jest złamana?
- Nie Adamie. Mocno stłuczona. Najważniejsze, że kości są w całe. Mimo to i tak trzeba będzie ją unieruchomić. Miałeś dużo szczęścia, że tak to się skończyło – powiedział doktor kiwając z niedowierzaniem głową.
- Tak miałem dużo szczęścia – potwierdził Adam.
- Proszę wypij to – powiedział Martin podając Adamowi lekarstwo, a gdy ten wypił, doktor dodał – a teraz spróbuj usnąć. Dobrze ci to zrobi, a wy chodźcie ze mną – zwrócił się do stojących w rogu sypialni Adeline, Bena i Joe.
- Adeline, proszę zostań – cicho rzekł do żony Adam.
- Za chwilę do ciebie przyjdzie - odpowiedział mu doktor Martin i uśmiechając się dodał – muszę poinstruować twoją żonę, jak ma się tobą opiekować.
- Zaraz przyjdę do Ciebie Adamie – uśmiechając się nieśmiało odrzekła Adeline.
- No, chodźmy już – ponaglił wszystkich do wyjścia Martin.
Gdy wreszcie znaleźli się w salonie, doktor Martin poprosił aby usiedli i w spokoju wysłuchali, co ma im do powiedzenia. Po takim wstępie Adeline lekko zbladła, a Ben nerwowo zacisnąwszy dłonie czekał w napięciu na słowa doktora. Martin popatrzył na nich i spokojnym rzeczowym głosem zaczął mówić:
- Upadek z konia, aczkolwiek niebezpieczny nie spowodował poważnych obrażeń. Z ręką powinno być nieźle, choć nigdy nie wróci do pełnej sprawności. Adam musi ją bardzo oszczędzać, a te wszystkie sińce i zadrapania nie są problemem. Niepokoi mnie, co innego. Otóż w trakcie badania, gdy go osłuchiwałem okazało się, że jego lewe płuco nie pracuje tak jak powinno. Dlatego uważam, że jak najszybciej powinien obejrzeć go doktor Madigan, ten, który go operował. Przykro mi, że musiałem wam to powiedzieć, zwłaszcza po tym wszystkim, przez co przeszliście, ale uważam, że nie ma, na co czekać. Użyjcie wszystkich wpływów, żeby ściągnąć tu Madigana. Może panna Johnson pomoże. Słyszałem, że w najbliższym czasie wraca do San Francisco – zakończył doktor Martin.
Po jego słowach zapadła przejmująca cisza. Każdy z osobna próbował oswoić się z tą nieoczekiwaną wieścią. Pierwsza otrząsnęła się z zaskoczenia Adeline i spytała:
- Czy to, o czym nam pan powiedział zagraża bezpośrednio życiu Adama?
- W tej chwili nie, ale nie wiem, co będzie za pół roku, za miesiąc. Dlatego konieczna jest konsultacja. Musicie być dobrej myśli. Wasze wsparcie będzie Adamowi bardzo potrzebne.
- Paul, a jeśli okaże się, że to, co powiedziałeś będzie prawdą, co wtedy stanie się z Adamem? – spytał Ben wpatrując się z niepokojem w doktora.
- Ben, nie powiem wam więcej nadto, co już powiedziałem. Zaczekajmy na Madigana. Jego zdanie będzie rozstrzygające. A teraz wybaczcie, pacjenci na mnie czekają. Wpadnę tu jutro rano. Adam przez najbliższe kilka dni powinien pozostać w łóżku. Liczę na ciebie Adeline – zwrócił się do żony Adama doktor Martin.
- Oczywiście, wszystkiego dopilnuję – odparła Adeline i dodała – dziękuję panu doktorze, dziękuję za wszystko.
- Nie ma, za co moja droga i głowa do góry. Trzeba mieć nadzieję, przecież to Cartwright – odparł Martin.
- Ja też ci dziękuję Paul – powiedział Ben ściskając dłoń Martinowi – i przy okazji mam do ciebie prośbę. Jak będziesz u Hossa nie mów mu nic o Adamie. Chcę mu sam o tym powiedzieć.
- To zrozumiałe Ben. Możesz liczyć na moją dyskrecję – odparł doktor Martin.

***
Minęły trzy dni od upadku Adama z konia. Z dnia na dzień czuł się lepiej i nie rozumiał, dlaczego doktor Martin kazał mu wciąż leżeć w łóżku. Kilka razy zauważył, jak Adeline i doktor Martin wymieniali porozumiewawcze spojrzenia. Gdy zapytał ich, o co chodzi zbyli go jakąś nic nieznaczącą odpowiedzią. Wreszcie Adam pomyślał, że pewnie wyolbrzymia całą sytuację i postanowił się tym nie martwić. Miał zresztą poważniejszą sprawę na głowie. Wciąż, bowiem między nim a Adeline była niewidzialna ściana. Niby wszystko było w porządku, żona opiekowała się nim z ogromną czułością i była bardzo troskliwa, ale to wszystko. Gdy przychodziła noc Adam zostawał sam w ogromnym małżeńskim łożu, a Adeline tłumacząc się jego wygodą szła spać do salonu. Miał tego dosyć i wiedział, że dłużej nie wytrzyma tej pozornej normalności. To, że zawinił wobec żony nie podlegało dyskusji. Wiedział, że tylko szczera rozmowa może dać im szansę na powrót do normalnego życia. Tylko tak trudno było zrobić ten pierwszy krok. Przekładał, więc z godziny na godzinę to, co powinien zrobić trzy dni temu. Za każdym razem, gdy patrzył na żonę chciał jej powiedzieć, jak bardzo mu przykro i za każdym razem brakowało mu odwagi. Tak minął kolejny dzień.
Nazajutrz wczesnym rankiem Adam gwałtownie obudził się sparaliżowany strachem, z uczuciem dziwnego ucisku w piersi. Gdy zorientował się, że jest we własnym domu odetchnął z ulgą i zamknął oczy. Promyki słońca muskały jego piękną, męską twarz, a delikatny uśmiech błąkał się po jego ustach jakby pod wpływem resztki ulatującego snu. Adeline wdzięcznie pochyliła się nad nim i delikatnie musnęła wargami jego usta. Słodki pocałunek przerodził się w pocałunek pełen namiętności i pasji. I nagle spojrzała na niego z nieukrywanym żalem i smutkiem. Przytulił ją do siebie, a twarz ukrył w jej włosach pachnących lawendą. Cudowny zapach pomyślał i … otworzył oczy, rozejrzał się po sypialni i z rozczarowaniem stwierdził, że jest sam. Z westchnieniem wbił wzrok w sufit i pomyślał, że ma, na co zasłużył, był wściekł sam na siebie. Z tych niewesołych rozmyślań wyrwał go odgłos otwieranych drzwi. W ich progu, jakby wahając się, czy wejść dalej stanęła Adeline. Adam ogarnął jej sylwetkę rozmarzonym, pełnym namiętności wzrokiem, ona udała, że tego nie widzi i jakby nigdy nic spytała:
- Jak się dziś czujesz Adamie?
- Dobrze, ale czułbym się lepiej gdybym w tym łóżku nie był sam. Czy ty nadal jesteś na mnie zła? Wiem, nie przeprosiłem cię tak jak należy, ale nie dajesz mi szansy – powiedział siadając w łóżku Adam.
- Nie gniewam się na ciebie, jeśli oto ci chodzi. Nie można się gniewać na kogoś, kogo się kocha.
- Więc dlaczego nie chcesz być ze mną. Pozwól, a wszystko ci wytłumaczę – prosił Adam.
- A, co tu tłumaczyć. Zwątpiłeś we mnie, a to boli. Uwierzyłeś w to, co mówią inni, a nie pofatygowałeś się, żeby mnie zapytać. Tyle razy powtarzałeś, że udane małżeństwo musi opierać się na prawdzie i że małżonkowie muszą ze sobą rozmawiać. U nas tego zabrakło. My już nie rozmawiamy ze sobą Adamie, my do siebie mówimy, a to za mało by tworzyć jedno. Zraniłeś mnie, ty, któremu ufałam, jak nikomu. Myślisz, że łatwo mi przejść nad tym do porządku dziennego i tak po prostu żyć. Kocham cię, ale nie wiem czy to wystarczy byśmy nadal ze sobą byli. W ciągu tych ostatnich kilku tygodni nasze życie legło w gruzach. Jestem zmęczona Adamie, tak bardzo jestem zmęczona i nie chce mi się walczyć, nie po tym, co powiedziałeś i próbowałeś zrobić – zakończyła cicho Adeline patrząc przed siebie.
- Mówisz o tym nieszczęsnym wieczorze, gdy… - Adam przerwał pod wpływem ostrego wzroku żony.
- Ty to nazywasz „nieszczęsnym wieczorem”? – spytała Adeline nie kryjąc oburzenia – chciałeś siłą wymóc na mnie spełnienie małżeńskich obowiązków!
- To nie było tak – krzyknął i natychmiast dodał - przecież przeprosiłem cię za to.
- A niby jak było? Mam powiedzieć to wprost? Proszę bardzo! Chciałeś mnie zgwałcić!
- To nieprawda Adeline, nieprawda. Nigdy bym tego nie zrobił – odrzekł Adam głęboko poruszony.
- Doprawdy? – z kpiną w głosie spytała Adeline – no popatrz, a ja to odebrałam inaczej.
- Dlaczego nam to robisz? – spytał Adam z niedowierzaniem patrząc na żonę – dlaczego niszczysz to wszystko, co udało nam się zbudować przez osiem lat naszego małżeństwa?
Odpowiedziała mu cisza. Adeline zmęczona tą rozmową stała bez ruchu z zaciętym wyrazem twarzy. Wchodząc do ich sypialni nie miała zamiaru robić mężowi wyrzutów, ale żal, jaki do niego w sercu nosiła spowodował, że nie potrafiła normalnie rozmawiać.
- Rozumiem twój ból Adeline, ale nie rozumiem uporu – usłyszała pomału wypowiedziane przez Adama słowa.
- Skoro tak to chyba nie mamy, o czym rozmawiać – odparła ze smutkiem Adeline.
- Na litość boską Adeline, proszę daj mi szansę, ja nie mogę i nie chcę bez ciebie żyć – powiedział Adam wstając z łóżka. Wolno podszedł do żony i zobaczył, że jej twarz jest pełna napięcia. Łagodnym, lecz stanowczym ruchem ujął jej podbródek i zatopił w niej spojrzenie pociemniałych z emocji oczu. Dreszcz przebiegł przez jej ciało. Chciała jak najszybciej wybiec z sypialni, ale nie mogła.
- Kochanie, co mam zrobić żebyś znowu mi zaufała? – spytał Adam lekko schrypniętym, dziwnie wibrującym głosem.
Adeline spojrzała mu prosto w oczy, a to, co w nich zobaczyła przyprawiło ją o zawrót głowy. Sama nie wiedząc, kiedy odparła:
- Kochaj mnie …
- Słucham? – spytał z niedowierzaniem Adam.
- Kochaj mnie Adamie – powtórzyła i wtedy on przyciągnął ją do siebie, i powoli zsunął z jej ramion koronkowy peniuar, który lekko opadł na podłogę tuż obok jej stóp.
Adam pocałował ją najpierw delikatnie, ostrożnie, jakby bał się, że ją spłoszy. Na moment przerwał, intensywnie wpatrując się w jej rozszerzone pożądaniem źrenice. Po chwili Adeline poczuła jak ich usta spotkały się ponownie. Rozchyliła wargi, a on korzystając z tego szczególnego zaproszenia wsunął język do środka. Jęknęła głośno i przywarła do niego całym ciałem. Pragnęła go w tym momencie, jak nikogo innego na świecie. Ich oddechy stawały się coraz szybsze, a ruchy coraz bardziej pośpieszne i niecierpliwe. Gorące pocałunki, którymi obsypał jej szyję i dekolt przyprawiły ją o miłe drżenie. Jednym szarpnięciem zerwał z niej cieniutką jak mgiełka koszulę nocną. Stała przed nim naga niczym uosobienie miłości i piękna. Adam przypatrywał się żonie z prawdziwym zachwytem, po czym schwycił jej dłoń, przekręcił wewnętrzną stroną do góry i pocałował by potem pociągnąć ją za sobą do ich małżeńskiego łoża. Delikatnie, jak największy skarb ułożył Adeline wśród poduszek. Pieścił powoli, nieśpiesznie, tak jakby czas zatrzymał się w miejscu. Jego ruchy były coraz bardziej zmysłowe, a jej serce biło jak szalone. Każdy jego dotyk, każde muśnięcie warg odczuwała tak intensywnie i mocno. Czuła, że jeśli natychmiast nie nastąpi to, co miało nastąpić umrze w jego ramionach. I wtedy usłyszała wypowiedziane przez Adama szeptem z pełnym oddaniem najpiękniejsze słowa:
- Kocham, cię Adeline.
Westchnęła tylko przeciągle, gdy poczuła ..........................................., a potem jej głośny oddech przerodził się w jęk rozkoszy.
Świat przystanął na moment. Byli tylko oni, tu i teraz.

***

Aga

a już zastanawiałam się co będę czytać w tramwaju Very Happy

Gość

przeczytałam, skomentuję później Smile

bardzo ciekawy odcinek Smile

zorina13

Chyba się jednak pogodzili.

Camila

Zaniepokoiło mnie to Adasiowe płucko, ale chyba nie stanie się z nim to o czym zaczynam myśleć.
Godzenie małżonków bardzo smakowite Embarassed

Mada

Kola

Aga

Gość

Ada, jak już kilkakrotnie pisałam - znakomicie oddajesz emocje swoich bohaterów, wszystkie wątki są przemyślane, rozważnie i konsekwentnie prowadzone, styl przyjemny. Bardzo ciekawy odcinek, Adeline w dwóch słowach zawarła bardzo wiele uczucia, rozpaczy i nadziei Smile

ADA

Aga

ADA

To fakt. Nie wiem jak Tobie, ale mnie najbardziej w tym wszystkim podoba się wymyślanie fabuły i szukanie materiałów, a potem łączenie tego w całość, choć dzisiejszy fragment wielkich poszukiwań nie wymagał Rolling Eyes

Aga

Sceny w głowie to pół biedy...gorzej przelać to na papier, żeby nie brzmiało jak nieskładna opowiastka przedszkolaka....dzisiejszy fragment może i poszukiwań nie wymagał, ale żeby to miało ręce i nogi sporo wymagał.... Very Happy

i dobrze Ci to wyszło... Rolling Eyes

(wszak czułam się w tramwaju jak dziecko kradnące cukierka) Rolling Eyes

zorina13

Cały problem polega na tym ,że to co dla nas oczywiste ,dla innych już nie bardzo.