www.bonanza.pl

Mada

Zastanawiam się, jak Adam załatwi w mieście kwestię plotek o Adeline i Hossie. Coś chyba będzie musiał zrobić. Question

ADA

Aga

No i nie wytrzymałam....

ADA

Aga

Jestem niecierpliwa Laughing

ale skoro Mada coś wklei (jeśli...) wystarczająco późno ...to poczytam w tramwaju Very Happy

ADA niech Adelina załatwi Adasia żeby w pięty mu poszło Evil or Very Mad

a potem niech się godzą, godzą, godzą.... Very Happy

ADA

Aga, z tego co się zorientowałam, to w tramwaju nie poczytasz Laughing

Mady fragment już przeczytałaś, zresztą świetny Very Happy

Co do Adasia, to pocierpi, a wszystko przez tego Adasia z opowiadania Mady takiego niezdecydowanego i rycerskiego aż do bólu. Rolling Eyes

Mój musi odpokutować Evil or Very Mad

Aga

...i dobrze Evil or Very Mad

ADA postaraj się...niech ma pod górkę a co Exclamation

ADA

Będzie miał Evil or Very Mad

Masz to jak w banku Very Happy

ADA

***
Mały Adam nie mógł spać tej nocy. Było parno i gorąco, a zza ściany dobiegał płacz któregoś z braci. Wstał cichutko i na bosaka poszedł sprawdzić, co się u nich dzieje. W świetle księżyca, oświetlającym pokój chłopców najpierw ujrzał śpiącego w najlepsze Tommego zawiniętego w pled jak w kokon. Jego poduszka leżała na podłodze tuż obok łóżka, tak jakby mu bardzo przeszkadzała. Adam podniósł ją z podłogi, otrzepał i położył tuż obok głowy Tommego. Chłopiec kręcił się niespokojnie, ale nie płakał. Drugi z braci zwinięty w kłębuszek również spał, jednak, co jakiś czas cichutko, żałośnie popłakiwał. Od powrotu do domu Milton był niezwykle cichy, prawie się nie odzywał, nie chciał się bawić i bardzo bał się obcych. Najpewniej czuł się w objęciach któregoś z rodziców, a jeśli ich akurat nie było takim azylem stawał się Mały Adam, który nie odstępował rodzeństwa ani na krok. Teraz właśnie usiadł na brzegu łóżka obok Miltona i pogłaskał go po głowie. Mały braciszek, jakby wyczuł go przez sen, uspokoił się i przestał płakać. Adam posiedział jeszcze przez chwilę by upewnić się, czy któryś z braci nie obudzi się, a potem cicho na palcach wyszedł z pokoju. Już miał wrócić do siebie, gdy zachciało mu się pić i postanowił zejść na dół do kuchni. Zbiegł po schodach szybko, prawie bezgłośnie. W salonie panował półmrok rozświetlany przez ledwie tlącą się lampę. Na kanapie leżała świeżo powleczona pościel, a z kuchni dochodziły odgłosy krzątaniny. Bez wahania skierował tam swoje kroki, ale nim wszedł w kuchni zrobiło się dziwnie cicho. Przystanął niepewnie w progu, widząc matkę siedzącą przy stole i płaczącą z głową ukrytą w ramionach.
- Mamusiu, co się stało? Dlaczego płaczesz? – spytał przejęty Mały Adam.
Adeline zaskoczona przez syna szybko otarła łzy i z trudem uśmiechając się powiedziała:
- Nic się nie stało kochanie, jestem tylko zmęczona. A ty, co tu robisz? Jest późno i powinieneś spać.
- Obudziłem się, bo było mi gorąco i Milton znowu płakał, i zachciało mi się pić – odparł jednym tchem Adam.
- Milton płakał? Już do niego idę – powiedziała zaniepokojona Adeline.
- Nie trzeba mamusiu. Zajrzałem do niego, płakał przez sen, ale się nie obudził. Dasz mi tego jabłkowego kompociku?
- Tak, oczywiście już ci podaję synku – Adeline wstała od stołu, wzięła z szafki ulubiony kubeczek Adama i nalała mu kompotu. Chłopiec spragniony pił łapczywie, a skończywszy odstawił kubek na blat stołu i patrząc niepewnie na matkę spytał:
- Mamusiu, a gdzie jest tatuś?
- Załatwia ważne sprawy. Kochanie idź już spać – próbowała zakończyć tę rozmowę Adeline.
- To przez niego wciąż płaczesz. Wiem to – stanowczo powiedział Mały Adam – jutro z nim o tym porozmawiam …
- O czym chcesz ze mną porozmawiać synu? – spytał z zainteresowaniem Adam, który właśnie wrócił do domu.
Chłopiec spojrzał na ojca zaskoczony jego nagłym pojawieniem się. Adam przyglądał się synowi spod lekko przymrużonych powiek, trochę zdziwiony stanowczością, jaką usłyszał w jego głosie. Mały Adam popatrzył na ojca z obawą, przełknął gwałtownie ślinę i z całą bezpośredniością powiedział:
- Mamusia przez ciebie płakała. Możesz mi powiedzieć, dlaczego?
Adam, którego niewiele w życiu potrafiło zaskoczyć, stał jak zamurowany wpatrując się z niedowierzaniem w Małego Adama, który nie będąc pewnym reakcji ojca zapobiegawczo zaczął wycofywać się w kierunku drzwi. Tymczasem Adeline równie zdumiona słowami syna, co jej mąż włączyła się do rozmowy:
- Adamie nie powinieneś tak odzywać się do taty. Masz tu picie i proszę idź do siebie. Najwyższa pora spać.
- Dobrze mamusiu, ale przyjdziesz do mnie? – spytał chłopiec.
- Jak porozmawia ze mną – odpowiedział Adam.
- Ciebie nie pytam – odburknął ojcu Mały Adam.
- Adamie, jak ty się zachowujesz? – Adeline nie kryła oburzenia – proszę natychmiast na górę.
- Dobrze mamusiu. Dobranoc – odparło dziecko i wyszło z kuchni obrzucając ojca pełnym wyrzutu spojrzeniem.
- Co mu się stało? – z niedowierzaniem zapytał Adam.
- Nie wiesz? Może gdybyś częściej bywał w domu, to byś wiedział – odparła Adeline.
- Może gdybyś była inna, to bym częściej bywał – podniesionym głosem odparł Adam, po czym natychmiast dodał – przepraszam Adeline, wcale tak nie myślę, przepraszam. Proszę porozmawiajmy – wyciągnął do żony rękę, lecz cofnął ją widząc piorunujące spojrzenie Adeline.
- Nie mamy, o czym. Idę spać, bo w przeciwieństwie do ciebie mam na głowie czwórkę moich dzieci, cały dom i chorą klacz. Tobie też radziłabym się położyć.
- Chciałaś powiedzieć naszych dzieci, twoich i moich – powiedział Adam urażony do żywego.
- Powiedziałam, co chciałam powiedzieć. A czystą pościel masz na kanapie, taką jak lubisz świeżą i pachnącą – odparła Adeline i śpiesznie wyszła z kuchni.
Gdy wchodziła po schodach, dobiegło ją trzaśnięcie drzwi. Na chwilę przystanęła i wtedy usłyszała tętent oddalającego się konia. „Nawet go nie rozsiodłał” – pomyślała i trzymając się poręczy, próbowała przełknąć napływające do oczu łzy. Wreszcie udało się jej opanować i wtedy półgłosem, sama do siebie powiedziała:
- Nigdy więcej nie będę przez ciebie płakać.

***
Adam wściekły wypadł z domu i nie zważając na przenikliwy ból żeber i lewej ręki z doskoku dosiadł konia podrywając go do biegu, by w krótkim czasie przejść w galop. Podmuchy wiatru nie chłodziły jego rozpalonej głowy, w której wciąż pobrzmiewały ostre jak sztylet słowa Adeline. Wystarczyło, że powiedziała „moje dzieci” zamiast nasze, a poczuł się odsunięty i nikomu nie potrzebny. Tym jednym zwrotem uraziła jego dumę i męską próżność. Wiedział, że chciała go dotknąć i udało jej się to znakomicie. Tak bardzo pragnął ją przeprosić, za wszystko, co powiedział, za wszystkie ciche dni. Utulić w ramionach i scałować z jej pięknej twarzy łzy, które przez niego wylała. Tęsknił za wieczornymi rozmowami, gdy dzieci już spały, za jej radosnym śmiechem, oczami w ekstazie i wciąż pięknym i pociągającym ciałem. Chciał zgody i nawet przez myśl mu nie przeszło, że sprawę skomplikuje mu jego własny syn. Adam nie spodziewał się takiej reakcji chłopca. Zauważył, co prawda, że ostatnio Mały Adam, jakoś dziwnie się na niego boczy, ale pomyślał, że to takie dziecięce fochy. Dopiero teraz dotarło do niego, że nieporozumienia z Adeline odbijają się również na dzieciach. Zły na siebie pomyślał, że przez swoją zazdrość i upór może naprawdę stracić rodzinę. I to, czego nie dokonało szaleństwo Laury, porywacze i złe języki w mieście może jeszcze teraz dokonać jego głupota.
Adam wreszcie zwolnił i zatrzymał konia. Rozejrzał się wkoło i stwierdził, że znajduje się na drodze do Virginia City. W oddali majaczyły pojedyncze światła, które świadczyły, że jeszcze nie wszyscy mieszkańcy miasteczka poszli spać. Adam spojrzał w rozgwieżdżone niebo i nagle dojrzał spadającą gwiazdę. Szybko pomyślał życzenie i… wiedział już, co powinien zrobić. Zawrócił konia i ruszył z powrotem do domu. Nie ujechał nawet mili, gdy koń czymś spłoszony uskoczył w bok wyrzucając jeźdźca z siodła. Adam przekoziołkował w powietrzu i upadł na plecy. Koń wystraszony ruszył przed siebie galopem.

***
W tym samym czasie Adeline próbowała zasnąć. Spięcie z Adamem skutecznie jej to jednak uniemożliwiało. Przewracała się z boku na bok. Jak zwykle odruchowo wyciągnęła dłoń w kierunku, gdzie zwykle leżał jej mąż, ale nie było ani jego, ani poduszki, na której spał. Tak bardzo go potrzebowała i gdy zobaczyła Adama stojącego w drzwiach kuchni gotowa była mu wszystko wybaczyć: zazdrość, bezzasadne podejrzenia o zdradę i demonstracyjne unikanie jej, a nawet ten wieczór, gdy próbował siłą dochodzić swoich praw.
Chciała zgody i pragnęła żeby było tak jak dawniej. Potrzebowała jego czułości, zrozumienia i wsparcia. Zawsze, kiedy miała gorszy nastrój tuliła się do Adama. Świat wtedy stawał się lepszy i kolorowy. Tylko on potrafił ukoić jej smutki i obawy, a teraz, gdy tak oddalili się od siebie nic już nie było takie samo. W jej głowie pulsowała tęsknota trudna do określenia. Nie mogąc już dłużej wytrzymać wstała z łóżka i zaczęła chodzić po sypialni. Wreszcie podeszła do okna, rozchyliła firanki i spojrzała w rozgwieżdżone niebo. Nagle dojrzała spadającą gwiazdę i zanim jej świetlny ślad zniknął za horyzontem szybko pomyślała życzenie. Miała nadzieję, że się spełni.
Do świtu było niedaleko i Adeline stwierdziła, że nie ma sensu kłaść się spać. Zarzuciła lekki szlafroczek i postanowiła zajrzeć do dzieci. Lizzy spała z rozrzuconymi rączkami równomiernie oddychając. W białej koronkowej pościeli wyglądała jak mały aniołek. Adeline przymknęła drzwi pokoju córeczki i poszła do chłopców. Tommy smacznie spał, nadal ciasno owinięty pledem, a poduszka ułożona przy jego głowie przez Małego Adama znowu wylądowała na podłodze. Milton również spał, choć wciąż był niespokojny i całkowicie rozkopany. Adeline delikatnie przykryła najmłodszego syna, po czym schyliła się po leżącą przy łóżku Tommego poduszkę. Po chwili jednak zostawiła ją na podłodze, bo było więcej niż pewne, że znowu tu wyląduje. Na koniec Adeline zajrzała jeszcze do najstarszego syna. Pokój Małego Adama był tuż przy schodach. Chłopiec od czasu tragicznych wydarzeń zawsze sypiał przy otwartych drzwiach, bo jak twierdził musi mieć rodzeństwo na oku. Chłopiec leżał na prawym boku i wydawało się, że śpi. Jednak, gdy Adeline pochyliła się nad nim okazało się, że Adam ma otwarte oczy.
- Dlaczego nie śpisz? – spytała z troską w głosie Adeline.
- Bo głowa mnie boli i jest mi smutno – odparł Adam wpatrując się w matkę.
- Czoło masz chłodne, a smuteczkom zaraz jakoś zaradzimy. No, chodź tu do mnie – wyciągnęła do niego ramiona, a chłopiec przywarł do niej całym ciałem.
- Mamusiu, jesteś na mnie zła?
- Nie skarbie. Dlaczego tak myślisz?
- Bo tatuś przeze mnie się zdenerwował i znowu gdzieś pojechał – odparł Adam.
- To nie prawda. Jeżeli już na kogoś się zdenerwował to na mnie. Byłam dla niego niemiła, ale zobaczysz, jak tylko wróci wszystko będzie tak jak dawniej. Obiecuję ci synku – powiedziała Adeline i pocałowała go w czoło, po czym dodała – do wschodu słońca niedaleko, ale spróbuj się przespać, bo potem przez cały dzień będziesz chodził śpiący. Pamiętasz chyba, że po śniadaniu przyjedzie po ciebie i Tommego dziadek Ben i zabierze was do Ponderosy.
- Masz rację mamusiu. Spróbuję usnąć – odparł z powagą w głosie Mały Adam i wysunąwszy się z objęć matki posłusznie położył się, a ona otuliła go kołdrą.
Obdarzyła go przy tym pełnym matczynej miłości uśmiechem i pomyślała, że z trójki jej synów Adam najbardziej podobny jest do ojca. Czarne włosy, szarozielone oczy o kształcie migdałów i dwa śmieszne dołeczki w policzkach, gdy się uśmiechał, upór, stanowczość i marszczenie brwi, gdy coś mu nie pasowało, świadczyło o jego niesamowitym podobieństwie do ojca. Do tego wszystkiego podobnie, jak on Mały Adam nie cierpiał koszul nocnych. Zakładał je, co prawda, gwałtownie się przy tym buntując i wciąż zapowiadał, że jak będzie duży to wszystkie koszule nocne odda biednym dzieciom.
Adeline jeszcze jakiś czas spędziła w pokoju Małego Adama, a widząc, że syn wreszcie zasnął, postanowiła iść do kuchni i zaparzyć sobie kawę. Gdy schodziła po schodach usłyszała tętent konia. Serce mocniej jej zabiło i była pewna, że zaraz do domu wejdzie Adam, ale drzwi nie otworzyły się. Tknięta złym przeczuciem wybiegła przed dom. Tuż przy korycie z wodą stał Sport, koń jej męża. Rozejrzała się, wokół, ale nikogo nie zauważyła. Wolno podeszła do konia i położyła mu dłoń na chrapach. Pod wpływem jej dotyku zwierzę uspokoiło się. Przytrzymując wodze przesunęła dłonią po boku konia. Był mokry i pokryty pianą. Wiedziała, co to oznacza i przerażenie pojawiło się w jej oczach.

***

Gość

Biedne dziecko... ma się wrażenie, że przez te wszystkie przeżycia dorósł o jakieś dziesięć lat, jeśli nie więcej. Adam i Adeline mają do siebie wzajemny żal i jednocześnie potwornie do siebie tęsknią.
Bardzo smutne, tym bardziej, że zaraz po bardzo przykrej i niepokojącej scenie rodzinnej Adam spadł z konia i ... nie wiadomo co dalej...

Dużo emocji w tym fragmencie - jak zwykle świetnie napisanym, przemyślanym i dopracowanym Smile

Nie zabrakło i zabawnej uwagi Smile

Mada

zorina13

Może ten wypadek sprawi ,że zaczną wreszcię normalnie ze sobą rozmawiać ?

Ewelina

Synek jest wyjątkowo dojrzały i odpowiedzialny jak na swój wiek. Czasem wydaje mi się, że ma więcej rozsądku niż jego tata Surprised

i mama. Zupełnie jak Adam w jego wieku. Potem, w późniejszych latach, po śluvbie Adam chyba wszedł w okres dzieciństwa, a przynajmniej zaczął się tak czasem zachowywać. Zaniepokoił mnie ten wypadek. Ostre tarmoszenie! Mam nadzieję, że bez przenosin na chmurkę, paraliżu i tym podobnych "przyjemności ...

Aga

ADA