www.bonanza.pl

Gość · Wysłany: Nie 20:24, 06 Mar 2016 Temat postu:

czekam niecierpliwie na kolejny pokaz naszych wen Very Happy

ADA · Wysłany: Nie 21:11, 06 Mar 2016 Temat postu:

Cóż weny, stają się z odcinka na odcinek zupełnie nieprzewidywalne. Aż boję się, co może przyjść im do tych szalonych głów. Very Happy

Gość · Wysłany: Nie 21:12, 06 Mar 2016 Temat postu:

ja też, dlatego czekam, drżąc z ciekawości Very Happy

ADA · Wysłany: Nie 21:18, 06 Mar 2016 Temat postu:

Obawiam się, że Candy może na tym wyjść najgorzej Rolling Eyes

Aga · Wysłany: Wto 22:42, 08 Mar 2016 Temat postu:

ADA · Wysłany: Śro 20:00, 09 Mar 2016 Temat postu:

Aga serdecznie dziękuję za miły komentarz Very Happy

Mada · Wysłany: Sob 19:00, 12 Mar 2016 Temat postu:

ADA · Wysłany: Sob 21:54, 12 Mar 2016 Temat postu:

Mada serdecznie dziękuję za miły komentarz Very Happy

Gość · Wysłany: Sob 22:16, 12 Mar 2016 Temat postu:

W sumie Candy wpadł w kompot gotowany przez trzy wiedźmy - jak w "Makbecie" Laughing

ADA · Wysłany: Sob 22:23, 12 Mar 2016 Temat postu:

Senszen, coś w tym jest Laughing

Ewelina · Wysłany: Śro 9:32, 30 Mar 2016 Temat postu:

ADA · Wysłany: Czw 19:53, 31 Mar 2016 Temat postu:

Ewelino serdecznie dziękuję za przemiły komentarz.

ADA

Senszen wspominałaś kiedyś, że łowiłaś ryby. To podziałało na moją wyobraźnię i oto, co napisałam... mam tylko nadzieję, że nie będziesz na mnie zła Wink

***
- No tylko popatrz, co ona wyprawia! – krzyknęła rozzłoszczona Allēgoría. – To ja jej łąkę wyczarowałam, farby, pędzle, o kredkach bezdrzewnych akwarelowych nie wspominając, a ona, co?! Od bladego świtu siedzi z Candy’m nad jakimś bajorkiem i moczy patyk!
- Uspokój się moja droga. Złość piękności szkodzi. Jeżeli nadal będziesz się tak złościć to ci te kolorowe wzorki z sukni poodpadają – powiedziała z anielskim wręcz uśmiechem Madlliope.
- A poza tym Senszen nic nie moczy tylko łowi sobie rybki – dopowiedziała usłużnie Agatalia.
- Jasne. Rybki. – warknęła z pasją Allēgoría. – To zrozumiałe. Oczywiście, że rybki są ciekawsze niż akt Candy’ego!
- O ile się orientuję to tego akurat nie powiedziałyśmy – zauważyła Madlliope i wdzięcznie podparła niezwykle kształtną brodę dłonią o smukłych, długich palcach, jakby stworzonych do grania na fortepianie.
- Niby, czego nie powiedziałyście?! – rozsierdziła się Allēgoría.
- Daj spokój siostra – odparła pojednawczo Agatalia – gołego chłopa nie widziałaś?
- No właśnie droga Allēgorío, czyżby powaby męskiego ciała tak bardzo na ciebie działały? – spytała Madlliope z rozmarzeniem w oczach.
- Wiecie, co? Stuknięte jesteście! Męskie ciało interesuje mnie li tylko i jedynie, jako inspiracja, która da asumpt do stworzenia genialnego dzieła – mówiąc to Allēgoría lekko wydęła pięknie wykrojone usta i wrogo spojrzała na siedzące obok przyjaciółki.
- Taak. Dzieła zatytułowanego „Jeleń na rykowisku” – powiedziała Agatalia z figlarnym błyskiem w zielonych oczach o idealnym kształcie migdała i razem z Madlliope zaniosły się perlistym śmiechem.
- Nie odzywam się do was!!! – rozpłakała się Allēgoría. Agatalia z Madlliope popatrzyły na siebie zaskoczone. Takiej reakcji siostry – weny nie spodziewały się. Jedna przez drugą zaczęły ją przepraszać i pocieszać. Allēgoría tylko na to czekała. Dała popis swych możliwości podpatrzonych zresztą u Inspiration. Na koniec ostrzegła je, że jeżeli nadal będą dla niej takie niemiłe to, jak nic skończy na chmurce. A wtedy jej zwiewny, eteryczny duch będzie je straszył po wsze czasy.
- To niemożliwe – wtrąciła się do rozmowy Eweklio, która z nieodłączną robótką na kościanych drucikach, z wdziękiem dobrej wróżki przysiadła obok wen.
- A to niby, dlaczego? – spytała Allēgoría śmiesznie marszcząc nosek i ocierając łzy, które jeszcze przed chwilą płynęły prawdziwą fontanną z jej przepastnych oczu.
- Bo jesteś już bytem niematerialnym, więc nie mam pojęcia jak zamierzasz przedzierzgnąć się z weny, która jako taka jest duchem w ducha weny. To byłoby dziwne, nie sądzisz?
- To zupełnie nic nieznaczący szczegół. Zresztą nikogo nie zamierzam straszyć, no może z wyjątkiem Senszen.
- Doprawdy? A to z jakiego powodu? – spytała z dużym zainteresowaniem Eweklio.
- Zawiodła mnie – chlipnęła żałośnie Allēgoría. – Senszen miała namalować Candy’ego. Dodam nie całkiem ubranego Candy’ego. Takiego bardziej rozebranego niż ubranego… rozumiesz, o co mi chodzi?
- R.o.z.u.m.i.e.m – powiedziała powoli Eweklio uważnie przyglądając się Allēgoríi. – I, co było dalej?
- Miała go tylko namalować. Wszystko jej zorganizowałam. Polankę, drzewo… a ile namęczyłam się, żeby namówić Agatalię, żeby to drzewo obdarła z kory. A ona, co? Rybki sobie łowi!
- Po prawdzie to tak bardzo się nie namęczyłaś – wtrąciła jakby od niechcenia Agatalia podrzucając dwie dziwne kule połączone rzemieniem.
- Chyba nie będziesz się ze mną o to sprzeczać? – Allēgoría spojrzała na przyjaciółkę wzrokiem zbijającym z nóg.
- Oczywiście, że nie – odparła Agatalia – i wiesz, co dość mam tej rozmowy. Jak dla mnie to za duże tu stężenie wen. Idę sobie.
- A dokąd się udajesz, jeśli wolno spytać? – Madlliope poderwała się gwałtownie dając Agatalii znaki, które jednoznacznie wskazywały na to, że i ona chętnie zmieni otoczenie.
- Tu niedaleko jest uroczy maciupeńki wąwóz. Smętny Jeleń obiecał mi, że nauczy mnie posługiwać się bolasem – odparła z dumą Agatalia.
- A cóż to za czort? – Madlliope zrobiła ogromne oczy.
- To niezwykle skuteczna broń myśliwska miotana – subtelna twarz Agatalii stała się niezwykle rozmarzona. – O taka, jak ta. Ma dwie kule połączone cięgnęm. No popatrz sama.
- Czym? – zdziwienie Madlliope uległo pogłębieniu.
- Och takim sznurkiem. Bolasem można ogłuszyć, związać, a nawet dusić – odparła rozpromieniona Agatalia.
- I ty zamierzasz tym czymś zabawiać się w maciupeńkim wąwozie? – w głosie Madlliope brzmiało niedowierzanie, oburzenie, ale i ciekawość.
- Oczywiście. Zresztą Smętny Jeleń już mi to i owo pokazał.
- A, co? – Madlliope z przejęciem przycisnęła dłoń do falującej ekscytacją piersi.
- No, właśnie, co takiego ci pokazał – Allēgoría i Eweklio zamieniły się w słuch.
- Nie to, o czym myślicie – odparła zdecydowanie Agatalia unosząc głowę do góry i wywracając przy tym przesadnie oczyma w kształcie migdałów.
- Szkoda – jęk zawodu rozniósł się jednym wspólnym głosem wen i błądził po urokliwej polance, aż dotarł do brzegu jeziora, nad którym beztrosko łowiąc ryby, siedzieli Senszen i Candy.

***

- Słyszysz? To echo – powiedział Candy spoglądając na Senszen zasłuchaną w magiczne dźwięki. Dziewczyna potaknęła tylko głową. Nie musiała nic mówić. Jej twarz mówiła wszystko. Zachwycona patrzyła na przeczystą wodę jeziora Pyramid, które niejaka Allēgoría określiła mianem bajorka. Jezioro swą urodą nie ustępowało Tahoe, z którym zresztą było połączone. Słoneczna pogoda dodatkowo podkreślała jego piękno i tajemniczość. Senszen nie mogła oderwać wzroku od tafli jeziora, w której odbijały się szczyty gór. W oddali widać było jedną z niepowtarzalnych o przedziwnych kształtach wysp, o nazwie Anaho przypominającej piramidę. Candy powiedział jej, że kiedyś zabierze ją na tę przedziwną wyspę będącą ostoją dzikich ptaków. Co prawda szczególnie nie przepadała za ptactwem w rodzaju pelikanów, mew, a szczególnie kormoranów, które dla większości ludzi były najzwyklejszymi szkodnikami niszczącymi bezpowrotnie piękne lasy. Nie omieszkała o tym wspomnieć Candy’emu, który uśmiechnął się pod nosem i swoim zwyczajem niezwykle oszczędnie powiedział:
- I tak i nie.
- A, cóż to znaczy „i tak i nie”? – spytała Senszen nieco przedrzeźniając mężczyznę. Candy roześmiał się cicho, zsunął kapelusz w tył głowy i usiadł wygodniej przyglądając się dziewczynie z dużą przyjemnością.
- No, co tak patrzysz – fuknęła. – Lepiej odpowiedz na moje pytanie.
- Ludzie mówią o kormoranach, że doprowadzają do zagłady drzew – zaczął patrząc lekko zmrużonymi oczyma w kierunku Anaho. – I to prawda. Zakładają na drzewach gniazda, a budulec na nie pozyskują odłamując ich zielone gałązki. Do tego dochodzą ich niezwykle szkodliwe odchody i tak drzewa umierają najdalej w ciągu kilku lat.
- Fuj – skrzywiła się Senszen – to musi koszmarnie wyglądać. Na Anaho też tak jest?
- Póki, co jeszcze nie, ale za sto, dwieście lat, kto wie. Zresztą zobaczysz sama. Jutro mogę cię tam zabrać – zniewalający uśmiech Candy’ego przyprawił Senszen o szybsze bicie serca. Spłoniona spojrzała na niego, a on znów zaniósł się cichym wręcz zniewalającym śmiechem. Oczy, które utkwił w dziewczynie przybrały błękitszy odcień błękitu.
- No, dobrze, a to „nie”? – spytała trochę zmieszana intensywnością spojrzenia przystojnego kowboja.
- Cóż to piękne i mądre ptaki. I myli się ten, kto uważa je za szkodniki. Są drapieżnikami to prawda, ale polują stadnie i w przemyślany sposób. Czasem w jeziorach jest zbyt dużo małych ryb. Wtedy do akcji wkraczają kormorany. Po prostu przerzedzają ogromne ławice ryb, bo zachowanie równowagi w przyrodzie to podstawa. No, ale dość tego gadania. Chyba coś złapałaś – Candy wskazał na wygiętą w pałąk wędkę.
- Nie żartuj – odparła – Jedyna złowiona przeze mnie ryba miała chyba z pięć centymetrów długości. Najwyżej.*)
- Nie żartuję. No rusz się, bo będzie po zdobyczy.
- To ryba!!! Prawdziwa ryba! – krzyknęła zrywając się na równe nogi i chwytając za wędkę. – Pomóż mi! Sama nie dam rady!
- Nie wrzeszcz tak, bo wypłoszysz inne ryby – odparł nie ruszając się z miejsca. Spoglądał przy tym na Senszen z prawdziwą uciechą. Dziewczyna stał po kolana w wodzie i z zacięciem na twarzy próbowała wyciągnąć na powierzchnię dzielnie walczącą rybę. Ryba musiała być sporych rozmiarów, a przy tym niezwykle waleczna, o czym Senszen miała się niebawem przekonać. Candy siedział nadal bez ruchu obserwując z prawdziwą przyjemnością zmagania dziewczyny i ryby. W pewnym momencie Senszen poślizgnęła się na jakimś kamieniu i jak podcięta upadła na kolana. Ryba zapewne zaskoczona tym, co się stało z jej przeciwniczką znieruchomiała, aby w chwilę potem wyrwać ostro do przodu. Senszen nie miała szans. Cała wpadła do wody. Dzielnie jednak dzierżyła w dłoniach wędkę, na której końcu wściekle szamotała się ryba.
- Ja, ci pokażę! – krzyknęła nim jej głowa znalazła się pod wodą. Na moment wyłoniła się i usłyszała głos Candy’ego:
- Puść tę wędkę!
- Nie!!! - odkrzyknęła i znowu jej głowa znalazła się pod wodą, jednocześnie wypychając na powierzchnię część ciała zaczynająca się poniżej pleców oraz w całej okazałości zgrabne nogi. Woda wokół wzburzyła się niczym w czasie sztormu, a zażarta walka wciąż trwała. Trafił swój na swego. Candy nadal sobie siedział, tylko zmrużył oczy i lekko przechylił głowę, aby mieć lepszą widoczność. A widoki były, że ho, ho. Raz pojawiała się ciemnowłosa głowa dziewczyny, potem widać było tylko drobne dłonie uczepione mocno i stanowczo wygiętej niczym łuk wędki, wreszcie – co dla Candy’ego było nad wyraz ucieszne – dolna część ciała dziewczyny obleczona w białe majtasy sięgające kolan z mnóstwem falbanek wykończonych różowymi tasiemkami. Takich cudeniek, jak długo Candy żył jeszcze nie widział. Nic, więc dziwnego, że nie śpieszył się z udzieleniem Senszen pomocy. Dopiero, gdy zorientował się, że waleczna syrena – jak określił dziewczynę w swych myślach – traciła siły rzucił się jej na ratunek. Przede wszystkim schwycił wędkę i jednym silnym szarpnięciem uniósł szamoczącą się rybę w górę. Na jej widok gwizdnął z podziwu. Na końcu linki dyndała sobie, bowiem całkiem spora Cui-ui**) , tak na oko ważąca około 6,5 funta. Zapominając o całym świecie, jak również o walecznej syrenie, z prawdziwym namaszczeniem przeniósł rybę na brzeg. Odczepił haczyk i przez chwilę przyglądał się jej z miną prawdziwego znawcy. Był to dorosły, piękny okaz o szaro-srebrnej połyskującej łusce i nieco jaśniejszym, owalnym łbie z małymi oczkami szeroko osadzonymi po jego bokach. Candy na myśl, o uczcie, jaka go czekała aż jęknął z zachwytu. Jęknęła też, bynajmniej nie z zachwytu, waleczna syrena siedząca po pas w wodzie. Widząc, że Candy zupełnie nie zwraca na nią uwagi, a mokra suknia z halką, nie wspominając o majtasach skutecznie krępuje jej jakiekolwiek ruchy krzyknęła raz i drugi. Candy pochłonięty podziwianiem Cui-ui nadal nie zwracał uwagi na Senszen. Ta doprowadzona do szewskiej pasji namacała w wodzie całkiem kształtny, gładki i niewielkich rozmiarów kamień. Spojrzała na mężczyznę, który stał do niej tyłem i właśnie pochylał się z zamiarem włożenia ryby do koszyka wymoszczonego trawą. Zmrużyła oko i wycelowała. Rzucony fachowo kamień po krótkim acz dynamicznym locie trafił prosto w wypiętą, nawiasem mówiąc całkiem zgrabną, pupę Candy’ego. Mężczyzna złapał się za pośladek gwałtowanie się prostując i równie gwałtownie odwracając się w kierunku skąd nadleciał zdradziecki pocisk. Spojrzał i wtedy usłyszał zwycięski okrzyk „yes, yes, yes” wydany przez waleczną, aczkolwiek nieco sponiewieraną syrenę. Senszen zadowolona z osiągniętego efektu wciąż siedziała w wodzie. Ręce złożyła na podołku ironicznie wpatrując się w Candy’ego. Ten zrobił trzy może cztery kroki i jak długi wpadł do wody tuż obok dziewczyny. Uniósł głowę, spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem i ostatkiem sił osunął się wprost na jej kolana. Z ramion mężczyzny zwisał bolas okręcony cięgnem wokół jego szyi. Przerażona Senszen odruchowo sprawdziła mu puls, a potem wzrok skierowała na pobliski pagórek. Dałaby głowę, że wśród rosnących tam krzaków dojrzała dwie dziewczyny o niezwykle eterycznym wyglądzie. Jedna z nich uśmiechając się przepraszająco ściskała w ręku tomahawk.

***
-------------------------------------------------------------------------------------
*) Cyt. z wypowiedzi Senszen.
**) Ryba Chasmistes Cujus to endemiczny gatunek ryby, który licznie występował w jeziorze Pyramid. Ryby te osiągały wielkość do 2,7 kg i stanowiły podstawę żywienia miejscowych Indian. Jedno z plemion nosiło nazwę „Cuiyui Ticutta”, co oznacza „Zjadacze Cui-ui”. Niestety ryby te osiągają dojrzałość płciową w wieku 8 lat (żyją ok. 40 lat), co było niewątpliwie czynnikiem niesprzyjającym ich rozmnażaniu się. Jednak przyczyną wymarcia tego gatunku ryb była, działalność człowieka. W 1905 r. na rzece Trukee, gdzie ryby podążały na tarło postawiono zaporę. Odcięło to cui-ui od naturalnych tarlisk i populacja ryb zaczęła bardzo szybko spadać, gatunek, ten jest całkowicie zagrożony wyginięciem. W 1987 r. było ich zaledwie ok. 4000 tys. sztuk. – na podstawie akwariuminfo.pl.
Udało mi się ustalić, że obecnie na terenie rezerwatu Indian z plemienia Pajutów znajdującego się w okolicy jeziora Pyramid prowadzona jest wylęgarnia Cui-ui. Są więc szanse na odtworzenie tego gatunku ryb.

Na tym zdjęciu możecie obejrzeć Cui-ui, którą złowiła Senszen Very Happy

[link widoczny dla zalogowanych]

Gość

ADA

Senszen dziękuję bardzo za obszerny i sympatyczny komentarz. To prawda, że weny mają niezłe charakterki i mogą jeszcze niejedno pokazać, jak również nieźle narozrabiać Laughing

Allēgoría podkochuje się w Candy'm, ale wstydzi się do tego przyznać. Stąd może jej nadmierna nerwowość. W następnym odcinku być może będziesz zmuszona do szycia rany, jaką odniósł Candy z ręki Agatalii. Na razie zobaczyłaś dwie weny, ale uznałaś je za normalne dziewczyny... no prawie normalne Wink

Żeby je unicestwić musiałabyś zobaczyć je w kupie, a one przecież wciąż się rozłażą Laughing