www.bonanza.pl

Ewelina

Opis powypadkowego Adasia wzięty prosto z horroru ...
pędź Adaś, pędź ... łatwo powiedzieć ... a śledziona i płucko? Ma pocztą nadać, żeby za nim podążyły?

Aga

oj tam poniosło mnie....wiem, że z wyra ciężko mu będzie....chyba Adam będzie tym razem bardziej na uboczu???? ADA???

Mada

Aga

ADA napisał:
Intrygował ją smutek wypisany na jego twarzy i wiedziała, że uczucie to niewiele ma wspólnego z wypadkiem jego kuzyna.

A ja zaczęłam się zastanawiać czy Will z innego powodu nie ma smutku wypisanego na twarzy....chodzi mi tylko jedno po głowie....

ADA

Małe sprostowanie. Płucko Adaś miał faktycznie przebite. To wina połamanych górnych żeberek. Temu też może towarzyszyć tzw. złamanie kości obręczy kończyny górnej. Oszczędziłam koleżankom szczegółowego opisu, jak również opisu odmy podskórnej, której objawem jest słyszalne trzeszczenie, odmy opłucnowej po przebiciu płucka. O oddechu paradoksalnym nie wspominając Very Happy

Natomiast śledziona Adasia ma się całkiem dobrze. Dolne żeberka jej nie uszkodziły. Very Happy

Jeszcze informacyjnie, jeśli chodzi o pielęgniarstwo:
Reformy w zakresie kształcenia zawodowego pielęgniarek przeprowadził w krajach protestanckich pastor T. Fliedner.
Z jego inicjatywy powstała w 1836 roku w Kaiserwerth szkoła dla Diakonis protestanckich, w której kształcono w dziedzinie praktyki i teorii pielęgnowania. Florence Nightingale w trakcie wojny krymskiej wsławiła się, organizując prace pielęgnacyjne w szpitalu w Skutari. Stworzyła koncepcję pielęgniarstwa przyjętego potem w całej Europie, Stanach Zjednoczonych oraz Kanadzie, funkcjonującą po dziś dzień. Według niej pielęgnowanie powinno być asystowaniem człowiekowi w dążeniu do tego, aby było mu lepiej ... Swoją drogą ile z tego zostało we współczesnym pielęgniarstwie?

Aga

niewiele....jakie to piękne.....pielęgnowanie - asystowanie człowiekowi by było mu lepiej....matko z córką...zakochałam się w tej prostej definicji Very Happy

Ewelina

Trzeszczący Adaś Shocked

to dla mnie zbyt duży szok ... o oddechu paradoksalnym nie wspomnę Shocked

Lady Florence miała świetny pomysł, ale zdaje się trzeba bylo wojny, bardzo krwawej, wielu rannych, żeby lekarze pozwolili pracowac jej i jej pielęgniarkom ...

Aga

Hm, trzeszczący Adaś powiadasz....paradoksalny oddech chyba czas zajrzeć do netu Shocked

Gość

A mnie zastanawia kiedy rozwiązano sprawę utrzymania ujemnego ciśnienia w klatce piersiowej i usuwania odmy opłucnej... Chyba jakoś koniec XIX wieku? ADA, orientujesz się?

ADA

Za Wikipedią:
Oddech opaczny inaczej oddech paradoksalny. Gdy ranny wykonuje wdech zdrowym płucem to zasysa powietrze nie tylko z tchawicy, ale również z płuca wyłączonego z oddychania. Podczas wydechu, analogicznie powietrze będzie wydychane przez tchawicę i do chorego płuca. Płuco w uszkodzonej części klatki piersiowej będzie wykonywało ruchy odwrotne do oddechowych. Zamiast wymiany gazowej, część powietrza wędruje z jednego płuca do drugiego pogarszając i tak już upośledzoną wentylację.
Zaburzenia tego typu mogą w krótkim czasie doprowadzić do zgonu chorego z powodu niewydolności oddechowej, jeżeli połączenie opłucnej z atmosferą nie zostanie zamknięte.

ADA

Aga

trop ADA trop...dobrze Ci idzie.... Cool

ADA

***
Następnego dnia późnym popołudniem Will Cartwright nerwowo przechadzał się po końcowej stacji dyliżansów przy Powell Street w oczekiwaniu na przyjazd wuja Bena i żony Adama Adeline. Stacja była zatłoczona i pełna hałasu. Dla wielu podróżujących dyliżansem, podróż zwłaszcza z daleka, stanowiła swoistą próbę charakteru oraz szczęścia. Pasażerowie musieli znosić nie tylko trudy podróży zatłoczonym pojazdem w upale i kurzu, ale byli także narażeni na napady Indian i comancheros. Przyznać jednak należy, że mimo tych niewygód przyjazdy i odjazdy dyliżansów odbywały się na stałych trasach obsługiwanych według ustalonego rozkładu jazdy. Właśnie przed chwilą przyjechał wypełniony po brzegi pasażerami dyliżans z San Jose, a tuż przed nim z pobliskiego Oakland. Pasażerowie wysiadając rozglądali się w poszukiwaniu oczekujących ich krewnych lub znajomych. Witali się okrzykami radości lub wręcz przeciwnie powściągliwie, z pewnym zakłopotaniem ściskali sobie dłonie. Inni żegnali się i długo jeszcze machali po tym jak dyliżans ruszył w swoją drogę. Wreszcie po upływie około dwudziestu minut zajechał zakurzony do granic możliwości dyliżans z Sacramento. Will podszedł bliżej i z niepokojem wyglądał krewnych. Gdy ujrzał wysiadającego wuja, odetchnął z ulgą. Ben nachylając się do wnętrza dyliżansu coś powiedział i podał rękę osobie tam siedzącej. Po chwili wsparta na ramieniu teścia ukazała się zmęczona i bardzo blada Adeline. Widać było, że podróż bardzo nadwyrężyła jej siły. Will w ułamku sekundy był przy nich i już miał się przywitać, gdy Ben drgającym ze zdenerwowania głosem krótko spytał:
- Żyje?
- Tak. Wczoraj jego stan poprawił się – odparł szybko Will.
- Bogu dzięki – usłyszeli głos Adeline, która ledwie trzymała się na nogach.
Dopiero teraz przywitali się nie mówiąc prawie ani słowa. Will widząc, że oboje wymagają przede wszystkim odpoczynku, szybko zaprowadził ich do stojącego niedaleko landa. Gdy tylko wsiedli, a bagaże zostały odpowiednio umocowane Will zaciął konie, a te równym tempem ruszyły w kierunku Nob Hill. W niespełna dwadzieścia minut później znaleźli się w domu Willa, gdzie przywitała ich Elena z małą Alice na ręku. Z ciepłym uśmiechem na twarzy powiedziała, że pokoje gości są przygotowane, a kolacja jest już na stole. Adeline niespokojnie spojrzawszy na Bena odpowiedziała, że bardzo docenia gościnność Willa, ale pragnie tylko jednego – jak najszybciej być z Adamem. Długo trzeba było ją przekonywać, że po tak długiej i męczącej podróży powinna przede wszystkim odpocząć. Adeline z uporem powtarzała, że wszystko wytrzyma, byle tylko być z mężem. Nie trafiały do niej żadne argumenty, dopiero Ben otoczywszy Adeline ramieniem zaczął tłumaczyć jej, jak dziecku, że musi nabrać sił, bo opieka nad Adamem będzie na pewno wymagać wielu poświęceń. Will ponadto dodał, że właśnie zapada wieczór i bez specjalnego pozwolenia nikt po wyznaczanych godzinach odwiedzin nie wpuści ich do szpitala. Adeline w końcu musiała uznać przedstawione argumenty, ale zapowiedziała, że następnego dnia rano, czy to się komuś podoba, czy nie to i tak pójdzie do szpitala.

***
Przez kilka miesięcy po śmierci Arthura Laura była w stanie głębokiego smutku. Zupełnie nie chciało jej się żyć. Zrozpaczona, że prawda się wyda coraz bardziej odsuwała się od świata i nie przyjmowała od nikogo pomocy. Wciąż wyrzucała sobie, że gdyby nie zabrała Arthura na spacer, to nic by się nie stało, a raczej wszystko poszłoby po jej myśli. Miała przecież plan opracowany w najdrobniejszych szczegółach. Peggy nie stanowiła problemu, bo była już na pensji pani Hutton. Swoją drogą, to dobrze, bo i nią musiałaby się zająć. Nigdy nie rozumiała tego dziecka. Dziwne, wszyscy tak bardzo lubili Peggy, nawet Adam znalazł na nią sposób. A ona – matka, nie miała pojęcia, jaka jest jej córka, ale na każdym kroku pamiętała, że to córka Franka, a Franka nienawidziła. Jeszcze bardziej jednak nie znosiła Alice. Wiecznie płaczące, wręcz wrzeszczące dziecko, które uspokajało się jedynie w ramionach Willa lub na rękach opiekunki Eleny, doprowadzało ją do szewskiej pasji. Kiedyś, gdy były same próbowała ją uspokoić i utulić. Alice dostała wręcz histerii i zaczęła się jej wyrywać, wtedy przycisnęła do buzi dziecka małą, pięknie haftowaną poduszeczkę – sama wyhaftowała poszewkę – ale nie trzymała zbyt długo. Przeraziło ją to, co mogłoby się stać. Po pewnym czasie zaczęła jednak myśleć, jakby to było bez tej upiornej Alice. Pomysł przyszedł sam, po wizycie lekarza u chorującej córki. Zalecił wówczas hartowane małej bez względu na pogodę. Skrupulatnie przez całe tygodnie wypełniała te zalecenia, aby w odpowiednim momencie wprowadzić swój plan w życie. Tylko nie spodziewała się, że cały ten zamysł obrócić się w niwecz, a okrutny los zakpi sobie z niej zabierając jej ukochane dziecko. Arthura kochała miłością bezwarunkową, a po jego śmierci nie chciała już żyć.
Gdy Will przywiózł ją do Ponderosy miała nadzieję, że Adam będzie jej wsparciem. Jednak on był zimny i obcy. Próbowała mu powiedzieć, że mieli dziecko, ale nie dał jej dojść do głosu. Wtedy postanowiła go zniszczyć. Gotowa była posunąć się daleko. Z pomocą tych głupich Bonerów udało jej się rozsiać plotki o rzekomym romansie Hossa i Adeline, której serdecznie nie znosiła. Wszystko się jednak zmieniło, gdy ujrzała małego Miltona, bliźniaczo podobnego do jej synka. Nawet patrzył tak, jak on, a w policzkach robiły mu się dokładnie takie same dołeczki. „To po Adamie” – pomyślała.
Od tamtej pory była jak nowo narodzona miała sto pomysłów na minutę i czuła, że wszystko jest możliwe. Jeszcze tydzień, może dwa i Milton będzie jej. Tylko ona potrafi dać temu chłopcu prawdziwe szczęście i miłość.
- Ciociu, to dla ciebie – głosik Miltona wyrwał z rozmyślań Laurę siedzącą na ławeczce przed domem. Chłopiec stał przed nią z kwiatkami w małej dziecięcej rączce i uśmiechał się niepewnie.
- Jakie śliczne, kochanie. Skąd je wziąłeś? – spytała życzliwie Laura.
- Z ogródka mamusi, ale Tommy powiedział, że jak mamusia wróci to jej powie i wtedy ona na pewno będzie się na mnie gniewać – z przejęciem odpowiedział Milton.
- Skarbie, Tommy tylko tak ci dokuczał, a nim twoja mama wróci do domu, on o wszystkim zapomni – powiedziała głaszcząc po włosach dziecko, które nagle posmutniało. Laura widząc to spytała:
- A, co to za smutna minka? Co się stało, kochanie?
- Bo ja ciociu, … ja tak bardzo tęsknię za mamusią i tatusiem. Mamusia była taka smutna, gdy wyjeżdżała z dziadkiem. Mały Adam powiedział, że tatuś jest chory. Nie chcę, żeby tatuś chorował. I … chce do mamusi … - głosik dziecka się załamał i mały był bliski płaczu. Laura szybko podniosła się z ławki i mocno przytuliła dziecko do siebie mówiąc:
- Nie martw się, ciocia zabierze cię do mamy. Już wkrótce, kochanie, już wkrótce.
Scenę tę z zainteresowaniem obserwował Tommy. Nie spodziewał się, że jego młodszy brat to taki mięczak i ze wszystkim biega do ciotki Laury. Przy najbliższej okazji da małemu wycisk, a tymczasem zadowoli się malutką zemstą i opowie o tym, co widział Małemu Adamowi. Bardzo lubił starszego brata, bo nigdy z nim się nie nudził, nie to, co z tą beksą Miltonem. Akurat Mały Adam wychodził z domu, gdy Tommy podbiegł do niego i podekscytowany opowiedział mu o rozmowie ich najmłodszego brata z ciotka Laurą. Chłopiec przez chwilę zastanawiał się, po czym mówiąc do Tommego „zostaw to mnie” poszedł w kierunku ławki, ale nie zastał tam już nikogo. Rozejrzał się wokół i zobaczył Laurę prowadzącą Miltona za rękę. Byli już z ogrodzeniem rancza. Mały Adam puścił się za nimi biegiem wołając, żeby się zatrzymali. Laura z trudem ukrywając wściekłość zapytała, o co mu chodzi. Wtedy chłopiec, niezrażony tonem ciotki odpowiedział:
- Pani Watson powiedziała, żebyśmy przyszli na podwieczorek. Upiekła te czekoladowe ciasteczka, które tak lubisz Miltonie.
- To weź Tommego i idźcie. Ja z Miltonem pójdę na krótki spacer i zaraz do was dołączymy – odparła Laura.
- A gdzie idziecie? – spytał mały Adam.
- Nie mówiłam? – zdziwiła się Laura – tu niedaleko nad Tahoe jest takie piękne miejsce, chciałam je pokazać twojemu braciszkowi.
- To ja pójdę z wami. Też chciałbym zobaczyć to miejsce – uśmiechając się odpowiedział chłopiec.
- Nie, lepiej wracaj do domu, bo pani Watson będzie się niepokoić – powiedziała Laura biorąc za rączkę Miltona.
Mały Adam miał już się odwrócić i pobiec do domu, gdy nagle poczuł jakby ktoś nie pozwalał mu się ruszyć z miejsca. I wtedy nie wiadomo skąd usłyszał głos niesiony wiatrem: „Nie pozwól.” W ułamku sekundy Mały Adam dopadł Laury i wyrwał z jej dłoni rączkę Miltona. Oburzona Laura krzyknęła:
- Co ty wyprawiasz Adamie? Jak można być tak niegrzecznym?
- Milton pójdzie ze mną na podwieczorek. Tak jak kazała pani Watson – odparł śmiało Mały Adam, a w jego szarozielonych oczach o kształcie migdałów pojawiła się stanowczość. Nie zrażając się wściekłym spojrzeniem ciotki wziął za rękę całkowicie zaskoczonego Miltona i jakby nigdy nic poszedł z nim do domu.
Zdenerwowana takim obrotem sprawy Laura długo nie mogła dojść siebie. Wreszcie, gdy się trochę uspokoiła, musiała przyznać, że ten szczeniak jest nieodrodnym synem swego ojca. „Tak samo zdecydowany i uparty, jak Adam”, pomyślała, „cóż sytuacja się trochę komplikuje, ale to drobiazg” i uśmiechając się do swoich myśli ruszyła w ślad za dziećmi.

***

Gość

za każdym razem gdy fragment opisuję tok myślenia Laury mam dreszcze. Naprawdę, potrafisz zbudować napięcie i atmosferę grozy Shocked

Mały Adam jest bardzo odpowiedzialny jak na swój wiek, bardzo dojrzały... I najwidoczniej Ash dalej jest w stanie się z nim skontaktować. To optymistyczne Smile

Czekam dalej, w lekkim przerażeniu...