www.bonanza.pl

zorina13

Louis de Funès, właśc. Louis Germain David de Funès de Galarza (ur. 31 lipca 1914 w Courbevoie, zm. 27 stycznia 1983 w Nantes) – francuski aktor komediowy, scenarzysta i reżyser, pochodzenia hiszpańskiego.

Geniusz komedii -grał wszystko absolutnie serio może dlatego wychodziło tak zabawnie ?

Ewelina

Louis de Funes, właśc. Louis Germain David de Funes de Galarza (ur. 31 lipca 1914 w Courbevoie, zm. 27 stycznia 1983 w Nantes) – francuski aktor komediowy, scenarzysta i reżyser, pochodzenia hiszpańskiego.
Louis de Funes pochodził z arystokratycznej hiszpańskiej rodziny, która na przełomie XIX i XX wieku nie posiadała już wielkiego majątku. Ojciec Carlos Luis de Funes de Galarza był z wykształcenia adwokatem. Matka, Leonor Soto Reguera, zajmowała się głównie pracami domowymi. Małżeństwu de Funesów nie wiodło się najlepiej. Toteż w 1904 postanowili opuścić swe rodzinne strony okolic Sewilli i przenieść się do Francji.
Emigranci osiedlili się pod Paryżem i tam przyszło na świat troje ich dzieci. Po przyjeździe do nowego kraju ojciec porzucił adwokaturę i zajął się handlem diamentami. Nie zbił na nich majątku, a popadł w długi. Matka zajęła się wychowaniem dzieci. Była choleryczką, miała zmienne nastroje, od śmiechu po złość, stając się później pierwowzorem dla wielu fikcyjnych postaci w filmach syna.
Louis urodził się 31 lipca 1914 w Courbevoie pod Paryżem. Z Courbevoie rodzina przeniosła się do małego domku w Val-de-Marne. Od najmłodszych lat przejawiał talent sceniczny, z powodzeniem rozśmieszając domowych gości, sąsiadów i kolegów. Odebrał staranne wykształcenie, kończąc renomowane liceum Condorcet w Paryżu.
W 1926, w wieku 12 lat Louis zadebiutował na scenie. Z okazji 50-lecia lokalnego kolegium wystąpił na deskach miejskiego teatru w przedstawieniu teatralnym Le Royal Dindon (Królewski indyk) Bodese’a, zbierając za to pochlebne opinie w miejscowej prasie.
Po ukończeniu gimnazjum przyszły aktor nie wiedział co ze sobą począć. Matka doradzała mu nawet kapłaństwo. Miał jednak dość szkoły i postanowił znaleźć pracę. W latach 1930-1935 de Funes zajmował się głównie pracami dorywczymi – pracował jako kreślarz, pomocnik księgowego, projektant wystaw sklepowych, buchalter, pomocnik asystenta w szkole czy projektant karoserii samochodowych.
W 1932 wstąpił do ETPC (Technikum Fotografii i Kina), gdzie po raz pierwszy zetknął się z osobistościami francuskiego filmu.
W 1934, w wieku 20 lat, de Funes otrzymał wezwanie do wojska. Został jednak zwolniony ze służby z powodu niskiego wzrostu (164 cm) i niewielkiej wagi (55 kg). Rozpoczął po tym pracę w sklepie jako ekspedient. I tym razem dość szybko zmienił profesję. Postanowił na dłuższy czas związać się z muzyką. W latach 1935-1939 przygrywał na pianinie w paryskich barach i nocnych klubach.
W kwietniu 1936 młody de Funes zawarł małżeństwo z Germanie Elodie Carroyer, zawodową tenisistką. W następnym roku urodził się im syn, Daniel de Funes.
II wojna światowa zastała Louisa w wieku 25 lat i wtedy, podobnie jak wielu innych, został powołany do rezerwy. W 1940 w trakcie walk we Francji przebywał z dala od frontu, gdzie zaznajamiał się ze sceną podczas występów Maurice’a Chevaliera. Brat Louisa zginął podczas walk w Ardenach.
Po powrocie ze służby wojskowej de Funes powrócił do pracy muzykanta, w barach przy placu Pigalle. W życiu prywatnym nie układało mu się. W listopadzie 1942 wziął rozwód z żoną.
W 1942 postanowił związać się na dobre ze sceną, dlatego zapisał się do szkoły teatralnej Rene Simona. Doskonale zdał egzamin wstępny, odgrywając scenę ze sztuki Moliera. Za naukę nie musiał zapłacić, co zaproponował mu sam prowadzący. W czasie zdobywania aktorskich szlifów poznał wiele postaci francuskiego kina, m.in. Daniela Gelina, dzięki któremu w 1936 otrzymał rolę w jego własnej sztuce teatralnej, a w 1945 pierwszą rolę (statysty) w filmie pod tytułem Kuszenie barbizona.
Pod koniec 1942, w czasie kursów teatralnych, Louis de Funes poznał Jeanne Augustine Barthélemy de Maupassant, która była w tym czasie sekretarką. Po niedługiej znajomości, w kwietniu 1943 wzięli ślub. W 1944 przyszedł na świat ich pierwszy syn – Patrick, a w 1949 młodszy – Olivier de Funes. Młoda para zamieszkała w ciasnym mieszkanku w Paryżu. Żona de Funesa, pochodząca z arystokratycznego rodu, była prawnuczką sławnego pisarza Guy de Maupassanta, toteż rodzina de Funesów często jeździła do zamku Clermont, należącego do ciotki żony.
W 1950 de Funes spotkał po raz pierwszy na planie filmowym Boniface somnambule (Lunatyk) Fernandela, jednego z ówczesnych gwiazdorów francuskiego kina.
W 1956 reżyser Claude Autant-Lara zaproponował de Funesowi rolę w swoim filmie, Czarny rynek w Paryżu, przy boku Jean Gabina i Bourvila. Było to nie lada wyróżnienie.
W 1957 de Funes zagrał po raz pierwszy rolę pierwszoplanową, w filmie Jak włos w zupie (Comme un chevue sur la soupe), za którą otrzymał Grand Prix śmiechu.
Początek prawdziwej kariery aktora stanowi rok 1964. De Funes zagrał wtedy w dwóch produkcjach, które przyniosły mu międzynarodową sławę. W Fantomasie, gdzie zagrał u boku Jeana Marais, wcielił się w postać ślamazarnego komisarza policji ścigającego nieuchwytnego przestępcę. Film odniósł taki sukces, że nakręcono dwa kolejne odcinki. Planowany czwarty nie doszedł do skutku ze względu na brak zgody pomiędzy Marais oraz Funesem, co do wysokości gaży. Louis nie chciał też grać roli drugoplanowej.
Jeszcze większą popularność przyniósł mu Żandarm z Saint-Tropez. Pomysł filmu narodził się w głowie Richarda Balducciego podczas wakacji w Saint-Tropez, kiedy to scenarzyście zniknęła kamera, a miejscowi żandarmi nie bardzo kwapili się do szukania złodzieja. Niezłomny sierżant Ludovic Cruchot pilnujący przestrzegania prawa, okazał się pomysłem na tyle trafionym, że w sumie powstało aż 6 filmów serii.
Rok później de Funes rozpoczął współpracę z Bourvilem i reżyserem Gerardem Ourym. Ich pierwszy wspólny film, Gamoń okazał się przebojem roku, ściągając do kin w samej Francji prawie 12 mln widzów. W 1966 rezultatem ich trójstronnej współpracy stała się Wielka włóczęga, najbardziej kasowa francuska komedia. Film obejrzało we Francji 17,3 mln widzów, został także nominowany do Oscara.
Dzięki niebywałemu sukcesowi komercyjnemu Wielkiej włóczęgi, de Funes w 1967 kupił za 830 tys. franków zamek Clermont nad Loarą, niedaleko Nantes. Zamek odkupiony od rodziny żony stał się dla artysty prawdziwym azylem.
Gerard Oury zachęcony sukcesem współpracy Bourvila i de Funesa, stworzył dla dwóch komików nowe role w Les Sombrer Heros. Jednak wskutek śmierci Bourvila w 1970 z planów nic nie wyszło, a reżyser zmienił scenariusz, czego efektem była realizacja w 1971 Manii wielkości z udziałem Yves Montanda.
W 1973 nagrał Przygody rabbiego Jakuba, a w latach 1973-1974 odgrywał główną rolę w teatralnym La valse des torreadors. Sztukę tę wystawiono około 200 razy.
W 1973 odebrał Order Legii Honorowej, z rąk prezydenta Francji Georges’a Pompidou.
21 marca 1975 de Funes przeszedł zawał serca. Aktor spędził kilka miesięcy w szpitalu i musiał poddać się rehabilitacji oraz odpoczynkowi. Rzucił palenie i przeszedł na dietę. Musiał ograniczyć tempo życia i rezygnować z wyczerpującej pracy.
Na plan filmowy powrócił w 1976, grając razem z Coluchem w filmie Skrzydełko czy nóżka. Realizacja okazała się prawdziwym sukcesem, co tylko zachęciło artystę do następnych projektów.
W 1980 otrzymał nagrodę specjalną Césara. Zadebiutował również jako reżyser w Skąpcu, filmie opartym na sztuce Moliera, w którym zagrał tytułowego, skąpego do bólu ojca. W tym samym roku doznał drugiego zawału serca, słabnąc na scenie podczas jednego ze spektakli w Comedie de Champs-Elysees.
Powrócił jednak jeszcze na plan. W 1981 zagrał w Kapuśniaczku. Rok później wystąpił w ostatnim, szóstym odcinku serii przygód o żandarmie, Żandarm i policjantki. Był to jego ostatni film. Zmarł 27 stycznia 1983 w szpitalu w Nantes, w wieku 69 lat wskutek trzeciego zawału serca. Pochowany został na parafialnym cmentarzu w Cellier, niedaleko własnego zamku
W życiu prywatnym Louis de Funes różnił się znacznie od postaci granych przez siebie na ekranie. Był cichy, spokojny, dobrze czuł się w otoczeniu rodziny. W stosunku do prasy i dziennikarzy przejawiał daleko idącą tremę i zagubienie. Jego głównym menadżerem i rzecznikiem była żona, Jeanne.
Wielką pasją aktora był ogród. Poświęcał mu wiele czasu, uczęszczał na specjalny kurs w Wersalu dotyczący podcinania krzewów. Wyhodował nawet odmianę róży o pomarańczowych płatkach, którą nazwano jego imieniem. Innym jego ulubionym zajęciem było wędkowanie. Posiadał również pokaźną piwniczkę win.
Jego filmy, które osiągnęły najlepsze wyniki:
1.Wielka włóczęga: nr 1 w 1966 – 17,27 mln widzów we Francji (wg ilości sprzedanych biletów)
2.Gamoń: nr 1 w 1965 – 11,74 mln widzów
3.Żandarm z Saint-Tropez: nr 1 w 1964 – 7,81 mln widzów
4.Przygody rabina Jakuba: nr 1 w 1973 – 7,29 mln widzów
5.Wielkie wakacje: nr 1 w 1967 – 6,98 mln widzów
6.Żandarm się żeni: nr 2 w 1968 – 6,83 mln widzów
7.Żandarm i kosmici: nr 1 w 1979 – 6,28 mln widzów
8.Oskar: nr 2 w 1967 – 6,12 mln widzów
9.Skrzydełko czy nóżka: nr 2 w 1976 – 5,84 mln widzów
10.Mania wielkości: nr 4 w 1971 – 5,56 mln widzów
11.Mały pływak (Zwariowany weekend): nr 4 w 1968 – 5,54 mln widzów
12.Żandarm w Nowym Jorku: nr 4 w 1965 – 5,5 mln widzów
13.Żandarm na emeryturze: nr 1 w 1970 – 4,87 mln widzów

Iris

Widziałam sporo filmów Louisem, był wielkim komikiem. Uwielbiam jego miny, gagi, wszystko. Dawno temu puszczali w niedzielę, często też we wakacje i mam bardzo dobre wspomnienia.