www.bonanza.pl

Ewelina

Dołęga Mostowicz skupił się tylko na czasach mu współczesnych i na kręgach, jakie znał. Jeśli ktoś chce poszerzyć swoją wiedzę o realiach Dwudziestolecia Międzywojennego, to MUSI siegnąć po Kaden-Bandrowskiego, Nałkowską, Gojawiczyńską, Dąbrowską, Uniłowskiego, Ukniewską, Yalu Kurka. Dopiero wtedy będzie wiedział, jak się żyło w tamtych czasach, jakie były relacje cen do zarobków nie tylko urzędnika na państwowej posadzie (takich było niewielu) ale robotnika, rzemieślnika, itd. U Mostowicza tego nie wypatrzy. On opisuje zupełnie inne sfery, zaledwie niewielki procent społeczeństwa, choć przyznaję, że procent, który miał sporo do powiedzenia. Niestety, autorzy wymienieni przeze mnie są raczej mało znani, a szkoda, bo np. Uniłowski bardzo ciekawie opisuje początki budowy Gdyni. Docenia wagę inwestycji, jej znaczenie, ale też widzi ciemne strony ... bardzo ciemne. Stosunki w panujące w wojsku też zupełnie inaczej opisuje niż Dołęga Mostowicz. Co nie znaczy oczywiście, że Mostowicz robił to źle. Oni po prostu mieli inny punkt siedzenia ... widzieli te same rzeczy z innej perspektywy i to właśnie jest ciekawe. Takie porównanie.

kronikarz56

No cóż, ja osobiście jednak i tak będę zawsze najbardziej cenił Dołęgę-Mostowicza jako najlepszego polskiego pisarza. Owszem, zgadzam się z tobą, że najlepiej zapoznać się z wieloma dziełami innych polskich twórców literackich z tego okresu, by lepiej ten okres poznać, ale jednak i tak Dołęga-Mostowicz to król polskiej literatury w moim przekonaniu.

No, ale z innej beczki jakie jeszcze postacie można by niesprawiedliwie ocenić? Bo poza Jagną nic mi nie przychodzi do głowy.

Ewelina

Zygmunt Korczyński i Teoś Rózyc z Nad Niemnem Orzeszkowej.

kronikarz56

No, jeśli chodzi o Zygmunta Korczyńskiego to się zgodzę. Bo w końcu wychował się bez ojca, a matka hołubiła go, rozpieszczała, pozwalała mu dosłownie na wszystko i cóż... miała potem tego takie efekty, że był człowiekiem nie tylko nie znającym swego kraju, ale i również nie umiejącym docenić prawdziwego patriotyzmu.

Ale co do Teosia Różyca nie wiem, czy mogę się zgodzić. Ostatecznie przecież był żałosnym utracjuszem i morfinistą z własnej woli. Z własnej woli też przehulał 700 tysięcy rubli ze swego całego majątku.

Ewelina

W czasie przerabiania tej lektury wszystkie bardzo współczułyśmy Różycowi, że taki biedny ... teoretycznie miał być zły, ale on sam sobie nie potrafił pomóc ... i podatny na wpływy ... nasza polonistka osłupiała, kiedy tak argumentowalyśmy ... stwierdziła, że to nietypowy odbiór tej postaci Smile

Orzeszkowa chciała pewnie ukazać demona - kobieciarza, rozpustnika, morfinistę, utracjusza, a ... wyszedł jej biedny, zagubiony człowieczek. Samotny i słaby.

kronikarz56

Hehehehehehe. No cóż, nie zawsze zamiary autorów zostają zrealizowane, jak widać. Teoś Różyc miał wyjść jako po prostu żałosny człowiek, wręcz postać negatywna i zła pod każdym względem, a tu wyszedł ktoś, komu się współczuje. No proszę. Czego jak czego, ale tego się nie spodziewałem. Takiej jego oceny xD

Ewelina

My widziałyśmy Teosia jako podatną na wpływy ofermę, która nawet sama o upatrzoną pannę nie umiała się oświadczyć. Prosił ciocię o pomoc! Nawet nie próbował sam starać się o względy, choćby zainteresowanie Justyny ... toż to cień mężczyzny ... gdzie tu zło?

Aga

jakkolwiek widziano Różyca wzbudzał raczej negatywne odczucia. Gdzie tu niesprawiedliwa ocena? No może na początku kiedy myślimy, że to zawstydzona oferma nie umiejąca poderwać Justyny. Chyba od początku wiadomo było, że na morfinie (o ile dobrze pamiętam) co miało byc chyba nawet powodem do wyegzekwowania od Justyny cieplejszych uczuć w stosunku do niego.

Ewelina

Nie wiem, czy litość można nazwać cieplejszym uczuciem. Podkreślam - litość, nie współczucie, bo współczuć można komuś, kogo spotkało nieszczęście, Teoś sam się wpakował w nałóg. Ale oprócz przeputania części rodowego majątku, to on raczej nikogo nie skrzywdził ... oprócz siebie ... Justyna grzecznie się zachowala wobec niego, odmówiła mu, ale tłumaczyła się miłością do innej osoby, a nie negatywną oceną tego nalogowca ...

Aga

Uważam, że ekranizacja chyba w tym wypadku bardzo się udała. Szkoda mi było siostry Korczyńskiego, która pomagając mu zapomniała o sobie...

kronikarz56

Ekranizacja NAD NIEMNEM jest naprawdę ciekawa, choć moim zdaniem zabrakło w niej kilku dość istotnych dla całej fabuły szczegółów. Chociaż może pominęli je głównie dlatego, że były one drastyczne, a film dzięki temu jest nieco przyjemniejszy. No cóż... a Teoś Różyc i Zyś Korczyński to naprawdę niezbyt sympatyczne postacie. I zdecydowanie ich nie polubię.

Ewelina

I Teoś i Zygmunt są postaciami wymyślonymi nie po to, by ich lubić, ale jako przestroga? Przykład złego zachowania? Czy coś w tym guście. Właśnie to jest zabawne, ze Teodor, który miał być w zalożeniu tym złym, prawie demonem, symbolem zepsucia i upadku, nam wydaje się ... trochę śmieszny, ciapowaty, ofermowaty i raczej i w nas wzbudza litość, niż zgrozę. Lubić nie ma za co ... zdecydowanie nie ma. Zygmunt też jest paskuda ... sam nie wie, czego chce ... właściwie też nie jest złym człowiekiem, tylko raczej taką zabawką salonową, zdolny malarz, ale pracuś to z niego nie jest, do tego snob ... mało sympatyczny, ale żaden z niego demon zła ...

kronikarz56

Zgadzam się. No cóż, tak właśnie jest, jak mówisz. A spróbujmy dalej poszukać inne postacie, które są niesprawiedliwie ocenianie. Co sądzicie o Izabelli Łęckiej? Większość widzi w niej podłą i zwyrodniałą kobietę, spotkałem się nawet z określeniem "dziwka". Czy jednak aby słusznie ją ocenia się w taki właśnie sposób? Smile

I przy okazji kombinuję nad innymi postaciami tak niesłusznie negatywnie ocenianymi. Ale strasznie trudno takie znaleźć.

Ewelina

Nie określiłabym panny Łęckiej jako podłą, lub źle prowadzącą się kobietę. Ona na pewno nie była podstępna, skłonna do intryg, zbrodni, czy czegoś tam jeszcze (jak np. baronowa Krzeszowska - popełniła oszustwo, żeby pognębić panią Stawską - to dopiero wredna baba). Łęcka była po prostu bezmyslną, zapatrzoną w siebie egoistką ... nie dostrzegała problemów innych ludzi, nie interesowała się właściwie niczym, oprócz strojów. Lubiła podróże, ale nie po to, żeby coś zobaczyć, czegoś się nauczyć, ale po to, żeby SIEBIE pokazać. Nie miała takiego poczucia moralności, jak na przykład jej dama do towarzystwa. Bardzo miła osoba, spokojna i cicha. Zrównoważona. Dla Izabeli to było moralne i dobre, co JEJ odpowiadało. Świat był stworzony po to, by mogła w nim wygodnie żyć. I w pewnym momencie, do tej pory żyjącej pod przysłowiowym szklanym kloszem kobiecie, ten świat zaczyna się walić. Orientuje się, że grozi im niedostatek. Mogła wpaść w panikę. Nie wiem, nie nazwałabym jej też innymi obelżywymi słowami. To raczej bezmyślna, zapatrzona w siebie istota, niż demon zła. Zresztą to nie jej wina, że Wokulski zobaczył w niej ideał kobiety. Ona nigdy taka nie była i chyba nie byłaby w stanie to osiągnąć. Ja za bardzo złą istotę (bo to nie zależy od płci) to raczej uważam baronową Krzeszowską. Parweniuszkę, która weszła do tzw "wyższej" sfery. Możnaby jej współczuć jako matce, bo tak bardzo rozpaczała po śmierci córeczki, gdyby ... to była prawdziwa rozpacz. Odnioslam wrażenie, że raczej udawana, fałszywa. No i jej postępowanie i z biednymi studentami i z panią Stawską. Innym lokatorom też dopiekła. Rozsiewanie wstrętnych plotek! To bylo naprawdę podłe. Wiedziała, że Stawska utrzymuje córeczkę i matkę a posłałaby ją do więzienia. W najlepszym wypadku popsułaby jej opinię i kobieta nie znalazłaby pracy w Warszawie.

kronikarz56

Rzeczywiście to prawda. O wiele bardziej odrażająca jest baronowa Krzeszowska. Właściwie zastanawiam się, czy ona była szlachcianką, czy po prostu mieszczanką, którą baron poślubił ze względu na jej majątek? I owszem, jej rozpacz po stracie córeczki była chwilami taka... sam nie wiem. Nawet w sądzie zaznaczała wyraźnie, że skradziona lalka należała do jej zmarłej córki. Albo podczas procesu ze studentami, że niedawno straciła dziecko. Tak jakby popisywała się swoim cierpieniem i oczekiwała tego, iż wszyscy ją będą w tym wspierać. Również chciała zniszczyć panią Stawską ze zwykłej zawiści i zazdrości. Zazdrościła jej posiadania córki, posiadania urody, posiadania radości życia i kochania praktycznie wszystkich ludzi.

No, a jeśli chodzi o Izabelę, muszę się zgodzić, że ona jedynie kogo krzywdziła, to samą siebie. Nie skrzywdziła Wokulskiego, to on sam siebie skrzywdził robiąc z niej anioła, którym nie była. A co do samej Belluni, muszę też dodać, że jest nieco... cóż... to trochę żałosne podejście, aby swoją fascynację przelewać na posążek Apollina i fascynować się jego pięknie wyrzeźbionym ciałem. Ech.... w kim to się zakochał nasz Stach?

A propos Belli zauważcie, że grały ją dwie aktorki: Beata Tyszkiewicz i Małgorzata Braunek. Tę drugą podziwiam wręcz, bo w końcu trzy lata przed "Lalką" grała w "Potopie" Oleńkę, postać zupełnie różną od Izabelli. Tak doskonale stworzyła dwie zupełnie różniące się od siebie kobiety. Niesamowite. Tak umieją grać tylko doskonali aktorzy.