www.bonanza.pl

AMG

Zobaczymy, co się wykica... i kto się wykica Wink

Ewelina

Z takiej jamy, z uszkodzonymi nogami i żebrami, i pod lawiną, to nawet Chuck Norris wiele nie wykica Sad

AMG

Czy ja już coś mówiłam o magii wyobraźni? Laughing

Ewelina

Wyobrażam sobie najgorsze... więcej śniegu, mrozu, głodnego niedźwiedzia, głodne wilki, zgłodniałych kanibali, może wybuch wulkanu? ...

zorina13

Ewelinie jak widać wyobraźni nie brakuje.
Czemu nic nie piszecie w pogaduchach ,zamarły całkowicie -nawet nie chce mi się was witać.

AMG

No właśnie, nie było powitania i nie było na co odpowiadać.

Ewelina bardzo się stara o króliczki... Nie brałam pod uwagę wilków, ale dziękuję za sugestię. Może się coś jeszcze wykica.

Ewelina

Nie staram się o króliczki, ale to bardzo piękny fanfik i bardzo smutny Sad

AMG

Ewelina

Wilki nie szczekają... więc to pewnie zdziczały pies... też mało optymistycznie... bo Indianie raczej z psami nie polowali. Może jakiś traper, oni mieli psy myśliwskie ... czasem. Chociaż to raczej zdziczały i chce ich pogryźć... myślę...

AMG

zorina13

AMG jak zawsze chce nas zmusić do myślenia.

Ewelina

Cokolwiek i jakkolwiek bym myślała, to... ten szczekający pies na pewno nie należał do członka GOPRu... więc rozwiązanie sytuacji przed nami... z pewnością pesymistyczne Sad

AMG

Ciekawe, na razie mamy tylko szczekanie, a Ewelina już wie, do kogo należy/nie należy pies... Wink

Ewelina

To proste, jeżeli Indianka, to Góry Skaliste, albo Sierra Nevada a GOPR działał na terenie Tatr, czyli nieco dalej, no i nieco później, zapewne ... wnioskuję logicznie więc, że owczarek podhalański to raczej nie był... ratownik z GOPRu również... Sad

AMG

Kicamy dalej... Aż szkoda rozczarowywać Ewelinę...

Cudowny dźwięk szczekania rozlegał się coraz bliżej i po chwili nad jej głową pojawiła się ciemna mordka, wyszczekująca coś z zapałem. Za tym dźwiękiem podążyły inne – głosy. Ludzkie głosy.

Odwróciła się z uśmiechem do mężczyzny. Uniósł się na zdrowym łokciu, patrząc w odśnieżony otwór, potem na nią; oczy mu błyszczały.

Pies z entuzjazmem wciskał pyszczek między gałęzie, podgryzał je, usiłując wcisnąć się do środka. Jej Pies – zawsze go tak nazywała. Odkąd raz dała resztki jedzenia wystraszonemu szczeniaczkowi, przywiązał się do niej na dobre i na złe, mimo że nikt inny w plemieniu za nim nie przepadał. Indianie nie trzymali psów jak biali ludzie. Polubiła go jednak i pozwalała, żeby za nią biegał, nawet się z nim bawiła. Jak się teraz okazało, była to jedna z lepszych jej decyzji…

- To twój pies?

W głosie mężczyzny pobrzmiewało zdziwienie, ale już się uśmiechał, patrząc na gorliwe zabiegi psich łap w akompaniamencie radosnego poszczekiwania i skamlenia. Znów leżał, za słaby, żeby utrzymać się na łokciu, albo nie chciał tracić energii niepotrzebnie.

- Twoi?

Pokiwała głową z radosnym ożywieniem i zawołała w górę, na zewnątrz. Odpowiedziały jej męskie głosy – o tak, nie myliła się! Poznała głos brata – bez namysłu zaczęła wołać. Przecisnęła rękę przez gałęzie – poczuła, jak coś zzuwa jej rękawicę. Czując mocny uścisk drugiej dłoni, rozpłakała się z radości.

- Nic ci nie jest? Możesz wyjść? – mocna ręka odsunęła psa i jej brat wcisnął twarz w kłębowisko gałęzi. – Szukaliśmy cię, Twój Pies cię znalazł!

- Nic mi nie jest, ale nie mogę przejść przez gałęzie… - Obejrzała się szybko. – Tu jest jeszcze jeden. Przygnieciony. Wyciągnijcie nas.

- Odsuń się – rozkazał. Słyszała, jak każe komuś wyciągnąć toporek. Przysunęła się z powrotem do mężczyzny, ocierając łzy radości, zzuła pozostałą jej rękawicę i niezgrabnie, drżącymi rękami, wcisnęła ją na jego lewą rękę. Dziękował uśmiechem. Śnieg posypał się na nich, gdy toporki poszły w ruch, ale dosłownie po chwili trzasnęła jedna gałąź, potem druga, trzecia, aż w końcu znajomy głos ponaglił ją do wyjścia.

Wyrąbali tak szerokie przejście, że nie musiała nawet zrzucać okrycia. Pomagali jej we dwóch. Niedaleko stali dwaj kolejni pobratymcy z końmi; nawet w słabym świetle gwiazd widziała ich szerokie uśmiechy.

- Gdzie jest tamten? – zapytał ją brat, trzymając ją jeszcze w potężnym uścisku. – Ktoś od nas? Czarny Kruk?

Pokręciła głową. Miejsce pokazała, ale co zrobić, żeby mu pomogli, żeby nie zostawili? – Biały… Ale mi pomógł – dodała szybko. – Sosna go przygniotła. Dał mi rękawice… ocalił przed upadkiem… On sam nie wyjdzie.

Z ulgą zobaczyła, że stanęli we dwóch z toporkami nad wskazanym miejscem. – Ostrożnie, on się nie odsunie.

- Spokojnie, siostra. Poradzą sobie. Mamy tu miejsce na obozowisko, zabieramy cię, a jutro wracamy do pozostałych.

Uścisnęła go za szyję. Świat znów był normalny, zwykły, niestraszny.