www.bonanza.pl

Zofia

Kolejną część obiecuję wkleić jutro, bo muszę ją jeszcze przeczytać i poprawić ewentualne błędy, a dziś już nie mam siły.

Rika

Josefina

Josefina

Josefina

Rika

Zofia

Zofia

Zofia

Dzięki za wszystkie komentarze Smile

Dla czekających na ciąg dalszy kolejny fragmencik Smile

- No i co zamierzasz z nią zrobić? – zapytał Manuel patrząc na siedzącą w drugim końcu pokoju dziewczynę - Bo chyba nie pociągniesz tego dzieciaka ze sobą przez prerię w poszukiwaniu zaginionej kobiety?
- Zrobię, co będę chciał. Tobie nic do tego – powiedział twardo Adam. Minęła chwila, zanim dodał – I nie mów, że sam o tym nie myślałeś?
- Szczerze? Gdybym miał tyle forsy, co ty pochowane po kieszeniach, to w tym pokoju siedziałoby teraz dwadzieścia kobiet zamiast tej jednej. Co jednak nie zmienia faktu, że to TY kupiłeś tę dziewczynę i to TY musisz teraz coś z nią zrobić. A ja jestem bardzo ciekawa, co takiego wymyślisz.
Adam nie bardzo wiedział, co ma wymyślić. Wiedział natomiast, że dziewczyna zasługiwała na pomoc. Gdyby jej nie kupił, pewnie zwiedzałaby teraz jakiś „dom uciech” od zaplecza… Zawsze robił, to co uważał i nigdy nie żałował podjętych decyzji, tak było i tym razem. Tylko tym razem nie bardzo wiedział, co ma zrobić z efektem tej decyzji.
- Może trzeba z nią pogadać?- Uczynnie podsunął Manuel widząc wyraz twarzy Adama.
- Może znajdź sobie inne zajęcie? Idź się upij, albo poznęcaj nad barmanem czy coś.
Manuel zachichotał w odpowiedzi, ale podniósł się z zajmowanego krzesła i wyszedł z pokoju.

Adam spojrzał na dziewczynę, która uważnie mu się przyglądała.
- Nie bój się, nawet nie zamierzam się do ciebie zbliżać. Siądę sobie tutaj – podciągnął krzesło i usiadł na nim okrakiem – I spokojnie porozmawiamy. Chciałbym się czegoś o tobie dowiedzieć. Może na początek, jak ci na imię?
Dziewczyna ciągle na niego patrzyła. To było mądre, przenikliwe spojrzenie, miał wrażenie, że zajrzała mu w głąb duszy…. Musiał zamknąć na chwilę oczy, żeby poczuć się pewniej.
- Ciara – usłyszał, otworzył oczy – Na imię mi Ciara.
- Ja jestem Adam, Adam Cartwright. Masz jakieś nazwisko Ciaro?
Pokręciła głową.
- No trudno… może później do tego wrócimy. Jak trafiłaś do Komanczów?

Na dole przy barze Manuel znęcał się nad butelką whisky i barmanem. Wyglądało to mniej więcej tak: zamówił butelkę i trzy kieliszki, potem wlał do nich alkohol i … nic, od godziny stał przy barze i gapił się na te trzy kieliszki, a zaintrygowany barman gapił się na niego.
- Gdzie Adam?- zapytał Peter, który niewiadomo kiedy zmaterializował się przy barze.
- Na górze, z dziewczyną –odpowiedział beznamiętnie Manuel.
- Z dziewczyną? – Peter był szczerze zdziwiony – Mili z was koledzy, wysyłacie mnie na brudną robotę, a sami siedzicie z dziewczyną! Droga?
- 40 dolarów.
- Ałł… Za co?
- Za czarne loki, zielone oczy i wąskie usta, no i jest nieletnia.
- Manuel, ty sobie ze mnie żarty robisz? A może my rozmawiamy o dwóch różnych rzeczach?
Manuel wreszcie podniósł wzrok znad butelki na Blawinskiego.
- Ja cały czas mówię o dziewczynie i Adamie na górze.
- A co oni tam robią?
- A skąd ja mam wiedzieć?! Przecież ja siedzę tutaj. Adam mnie wyrzucił.
- Wyrzucił?
- Z pokoju. Kazał siedzieć tutaj i dręczyć barmana. To siedzę i dręczę. Acha, powiedział też, żebym się upił, ale nie mogę się zdecydować od którego kieliszka zacząć.
- Ułatwię ci wybór – powiedział Peter i sięgnął po kieliszek stojący najbliżej niego, wypił do dna, potem sięgnął po następny i zrobił to samo - Wystarczające ułatwienie?
- O, widzę, że też chcesz się upić… Barman! Jeszcze jedną butelkę, albo od razu dwie!

Kolejną godzinę później Peter i Manuel mieli za sobą dwie zamówione butelki whisky i czuli się znacznie lepiej. Byli w trakcie rozpracowywania trzeciej butelki, kiedy dołączył do nich Adam.
- A dziewczyna?- zapytał Peter – Chciałem poznać..
- To nie poznasz – odpowiedział Adam – I można wiedzieć, co wy właściwie robicie?
- Pijemy, tak jak kazałeś – przypomniał mu Manuel.
- Ja ci kazałem pić? A co ważniejsze, TY MNIE posłuchałeś? Ciekawe, jaki masz w tym interes?
- Żaden. Co z dziewczyną?
- Nazywa się Ciara i jedzie do Ponderosy.

Trzy dni później Ciara była gotowa do drogi. Adam opłacił jej podróż, kupił potrzebne rzeczy i dał list, który napisał do ojca. Oczywiście wcześniej nadał do ojca telegram, żeby odebrał dziewczynę w Virginia City. Ben Cartwright był człowiekiem, który nikomu nie odmawiał pomocy, Adam wiedział więc, że dziewczyna będzie bezpieczna do czasu, aż będzie mógł po nią wrócić i zdecydować co dalej.

Ewelina

Mam nadzieję, że wśród rzeczy tej dziewczyny nie było niebieskiej sukienki... chciałabym sie dowiedziec, jak trafiła do Komanczów i czy ją coś połączy z którymś z Cartwrightów... Zofia! Dlaczego tak po aptekarsku dawkujesz odcinki... są takie krociutkie... moglyby być dłuższe... i co dalej!!!

zorina13

Świetne kochanie.
Takie klimatyczne i Adam bardziej podobny do siebie niż w innych fanfikach.