www.bonanza.pl

Gość · Wysłany: Czw 21:54, 05 Mar 2015 Temat postu: zadanie marcowe: kompilacja

Jakoś dziwnym trafem udało mi się zmieścić trzy zadania marcowe w jednym opowiadanku Rolling Eyes

Cookie ma gdzieś trzynaście lat, Clay to najstarszy syn Joe, ma około piętnastu lat.

Miłego czytania Smile

część pierwsza

Wieczór był chłodny, deszcz zacinał o szyby, spływając nierównymi strumykami po gładkiej powierzchni. Lampa na stoliku i rozpalony kominek rozrzucały po ciemnym salonie ciepłe, pomarańczowo- żółte, roztańczone światło. Wysoki, ciemnowłosy chłopiec zdecydowanym ruchem oderwał się od okna, zasunął ciemnoczerwone zasłonki i leniwym krokiem podszedł do niewielkiej komody z książkami. Uważnie przejrzał wytarte grzbiety skórzanych i płóciennych obwolut. W końcu, wyciągnął jedną książkę i zadowolony, zaczął ja kartkować. Wydawało się, że zatopiony jest całkowicie w lekturze nie widząc nawet dwóch, młodszych dużo chłopców, bawiących się pionkami do warcabów.

- Joe, nie to nie są miętowe pastylki. – rzucił surowo.
Najmłodszy chłopiec odłożył czerwony pionek i spojrzał na brata żałośnie.
- Nudzę się. – powiedział dobitnie.
- Hoss, to nie jadalne pastylki. – rzucił znowu ciemnowłosy chłopak. W jego glosie drżał powstrzymywany śmiech.
- Nie jem. – Hoss obrażony, schował ukradkiem biały krążek. – Mnie też się nudzi.
- To co mam zrobić? Poopowiadać wam bajki? – Adam odwrócił się gwałtownie, krzyżując ręce na piersi. Oparł się niedbale o kamienną ścianę i patrzył rozbawiony na swoich młodszych braci.

Hoss się ożywił, Joe dalej był smutny. I poważny. Mniej się teraz śmiał, nawet burza nieuczesanych loków na głowie zdawała się wyrażać tęsknotę za matką.

- O piratach! – podsunął Hoss.
- Nie znudziło się wam jeszcze? – Adam skrzywił się nieznacznie.
Jeszcze kilka miesięcy tych opowieści i wyjeżdżam na studia. – uspokoił się. – Będę czytał tam to, co mi się będzie podobało. A teraz cierpliwości, pamiętaj.
- Nie o piratach? – rozczarował się Hoss. – Może o Indianach?
- Nie… a właściwie, czemu nie… - Adam zmarszczył lekko czoło i po chwili uśmiechnął się łobuzersko. – Mogę wam opowiedzieć historię o Indianach.

Joe podniósł nieco loki, błysnęły zielonkawe oczy.
Adam rozejrzał się po pokoju za niezbędnym rekwizytem. Schwycił narysowaną wcześniej mapę ich ziem. Joe wylał na nią dzisiaj kawę, wiec ojciec musiał ją skopiować. Teraz Adam trzymał nieskończoną jeszcze mapę z dużą plamą kawy akurat w miejscu jeziora Tahoe.

- W porządku. Opowiem wam o Indianach. – Adam przysiadł na skraju fotela i rozłożył mapę na stoliku. Wyobraźcie sobie, że kilka wieków temu…
- Wieków? – oczy Hossa, niebieskie i niewinne, zrobiły się jeszcze bardziej niebieskie, niewinne i okrągłe.
- … żyły sobie na terenach Ameryki ludy, które nie znały koła… Ale potrafiły zbudować piękne budowle, wznoszące się do nieba bliżej niż jakikolwiek znany nam budynek. Sale w środku inkrustowane były złotem, lapis lazuli zdobiło podłogi, perły wielkości głowy małego Joe służyły za przyciski do papieru…
- Miało być o Indianach. – zaprotestował Joe. – Indianie nie są bogaci. Mają tylko futra i oddają je za inne rzeczy. Nie chcą złota.
- Bo są rozsądni. – Adam spokojnie wygładził powierzchnie mapy. – A ja wam opowiadam o Indianach, tylko innych. Tak jak teraz dookoła nas są Pajutowie, Szoszoni, Wrony, plemię Miwok… tak trochę dalej mieszkały plemiona Lakandonów, Tzeltalów, Inków czy Kiczów. Oni byli bajecznie bogaci… i tworzyli wspaniałe dzieła.
- Nudna jest ta historia. – Joe oklapł na stolik.
- Jeszcze nie skończyłem. – Adam cierpliwie zaprotestował. – Byli bajecznie bogaci, ale zaczęli toczyć między sobą wojny. A byli bardzo okrutni… Więc wojny trwały długo, osłabiając państwo. I wtedy pojawili się najeźdźcy. W końcu doszło do wielkiej bitwy, w czasie której bardzo odważny wódz, Tecun Uman, ustrojony w pióra kwezala, zginął z rąk nieprzyjaciela. Jego poddani nie mogli w to uwierzyć, w końcu wódz znany był ze swego męstwa. Ale niektórzy mówią, że wódz nie zginął, tylko przeobraził się w wielkiego i pięknego kwezala…
- Co to jest kwazar? – spytał nieśmiało Hoss.
- Kwezal. Ptak. – skrótowo wyjaśnił Adam. – Wódz przeobraził się w pięknego ptaka, ozdobionego w trzy korony ze złota, diamentów i szmaragdów. Następnego dnia, na polu bitwy znaleziono już tylko jego koronę, symbol jego odwagi. Jeden z jego wiernych poddanych uciekł najeźdźcom, ukrywając koronę pod workami z mąką kukurydzianą.
- I co dalej? – nieufnie zapytał Joe.

Adam wziął głęboki oddech.

- Uciekł na północ, przeprawił się przez rzeki, jeziora… i trafił na jezioro Tahoe. Tu zaprzyjaźnił się z rdzennymi Indianami, którzy go przyjęli jako członka plemienia. Człowiek ten miał jeden skarb, który bardzo chciał dobrze ukryć. I ukrył… w korzeniach małej, ledwie odrosłej welingotnii.
- Ukrył skarb? Gdzie?
- W korzeniach welingtonii. Tak długo, jak drzewo będzie rosło i żyło, tak długo będzie chronić ukrytego skarbu. Nikt nie zna tej historii, wszyscy o niej zapomnieli, bo Diego de Londa spalił wszelkie książki i inne przekazy.
- A co było tym skarbem? – Hoss spojrzał niepewnie na Adama. – Ta historia jest strasznie dziwna.

Adam westchnął w duchu.

- Skarbem jest korona. Ukrył ją pod drzewem. W tym miejscu. – wskazał przypadkowe miejsce na mapie, tam, gdzie widniała wyjątkowo ciemna plama po kawie.
- Znajdziemy go? – ożywił się mały Joe. – Poszukamy go jutro, Adamie?

Adam uśmiechnął się, widząc na twarzy przyrodniego brata szeroki, promienny uśmiech.
Hoss wpatrywał się w mapę nieobecnym spojrzeniem.

- Nie chce go szukać. – oznajmił. – Ta korona jest tego wodza, który zginął. Jeżeli nikt o tym nie wie, to tak powinno być. A oni powinni mieć już spokój. Niech będzie schowana tak długo, jak rosnąć będzie to drzewo.

- W porządku. – miękko powiedział Adam. – Zaznaczymy sobie tylko na mapie, gdzie jest to miejsce. I poszukamy jutro innego skarbu… tu jest dużo ziemi, na pewno coś znajdziemy.

***

- Dzień Szyszki? – mężczyzna potarł nieogolone szczęki i spojrzał na swojego kamrata. – Słyszałeś kiedyś o czymś takim?
- Nie, ale niech dziewczyna mówi… to może być ciekawe. – zakpił on i wyszczerzył zęby.

Długowłosa dziewczyna zatrzepotała rzęsami i uśmiechnęła się lekko. Nie było po niej widać zbytniego zdenerwowania. Wydawała się być nawet lekko rozbawiona rozwojem sytuacji.

- Dzień Szyszki wypada raz na sto lat, w dniu równonocy wiosennej… - ciągnęła dalej. – Mało kto o tym wie…
- Niewątpliwie. – mruknął mężczyzna. – A co nam po tym, ze jest jakiś Dzień Szyszki? Mamy nakarmić wszystkie gryzonie w tym lesie?
- Nie… Dzień Szyszki to dzień szczególny… wtedy szyszki maja podobną moc jak kwiat paproci…
- Że co? – mężczyzna wytrzeszczył oczy na jasnowłosą dziewczynę.
- Miło się gada, naprawdę… - wtrącił się trzeci mężczyzna, milczący do tej pory. – My jednak chcemy się dowiedzieć kto zabrał pieniądze, które powinny tu leżeć. – wskazał na dół wykopany między rozłożystymi korzeniami welingotnii. Słyszałem waszą rozmowę, w tym miejscu stary Ben Cartwright ukrył swoje tysiące. Ale ich tu nie ma… a ja bardzo chciałem je zobaczyć. – zakończył spokojnie.

Clay przełknął z trudem ślinę. To on znalazł stara mapę z zaznaczonym skarbem i wymyślił historię o tysiącach, które ukrył dziadek. Na dodatek, namówił Cookie na szukanie skarbu. Chciał z nią się pobawić kilka godzin - jak dawniej. Ostatnio spędzała ona za dużo czasu z Griffem, który przecież był dla niej o wiele za stary.

- Właśnie tłumaczę. – uprzejmie odpowiedziała Cookie. Tu nie ma skarbu, tu jest miejsce. W Dzień Szyszki wystarczy, że naznosi się tutaj szyszek okręconych przez czarownicę złotą przędzą… A rano, każda szyszka będzie ze złota.
- Ciekawe. – mężczyzna spojrzał po swoich towarzyszach, którzy wyglądali, jakby nie mieli pojęcia gdzie się znajdują. – Ale skąd ja ci wezmę czarownicę? To nie jest odpowiednia pora na czarownice… najczęściej spotyka się je zimą i późną jesienią…

Cookie odgarnęła włosy na plecy i wyprostowała się z wdziękiem.

- Ja jestem czarownicą. Po mamusi.

Mężczyzna zakrztusił się śmiechem.

- Brakuje nam jeszcze złotej przędzy, złotko. – wykrztusił.
- Mogą być moje włosy. – zaproponowała Cookie.
- Jak sobie panna życzy… przepraszam, czarownica. – Mężczyzna wstał i dwornie się ukłonił. – Możecie sobie nazbierać szyszek i wypełnić dół… rano się przekonamy ile warta jest ta opowiastka.
- ekhm… pożyczy mi pan nóż? – Cookie uśmiechnęła się uroczo.

Mężczyzna bez słowa pochylił się i wyciągnął z cholewki buta masywny nóż. Podał go dziewczynie. Cookie wzięła go drążąca ręką. Oczy jej nieco pociemniały gdy patrzyła na błyszcząca klingę noża i dwa rowki biegnące przez całą jej długość.

- Mam nadzieję, że pana nie uwiera w nogę? – zadała uprzejme pytanie.

Mężczyzna spojrzał na nią, na długie, jasne włosy, drobną sylwetkę i uderzająco granatowe, lekko uśmiechnięte oczy.

- Przyzwyczaiłem się.

***

- Cookie, co ty wyprawiasz? – Clay jęknął. – Przecież to wszystko to bzdura!
- Oczywiście, że bzdura. Ale nasi rodzice mają więcej czasu, żeby nas znaleźć… Zanim oni nam coś zrobią. - Cookie spojrzała na niego z kpiącym uśmiechem. Odetchnęła głęboko i wzięła do ręki nóż. Pogłaskała jeden z warkoczy, jakby się z nim żegnała.
- Obetnij jeden. – poradził jej Clay.

Cookie spojrzała na niego z politowaniem.

- A jak ja będę wtedy wyglądać? – i zdecydowanym ruchem obcięła i jeden i drugi warkocz.

Clay patrzył na jasne sploty leżące na zielonym mchu.

- To moja wina, wymyśliłem tą historię.
- Co ty nie powiesz? – Cookie wstała lekko i potrząsnęła głową. – Chodź, musimy znaleźć trochę szyszek i narobić dookoła mnóstwo śladów.
- Nie boisz się? – Caly zapytał szeptem.
- Jestem przerażona. – poważnie odpowiedziała Cookie. – Ja tylko wyglądam, jakbym się śmiała.

***

- Trey, chyba jej nie wierzysz? To bzdura… - mężczyzna podrapał się niepewnie po nieogolonej szczęce.
- Oczywiście, że to bzdura Coy. Ale dziewczyna jest urocza… a potem się zbierze te szyszki i zawiezie do Ponderosy. Wtedy Cartwrightowie rzeczywiście ozłocą nam każdą szyszkę, byle odzyskać chłopaka.
- A dziewczyna? – Coy spojrzał uważnie na drobną postać buszującą w krzakach.
- Jest urocza. – spokojnie powtórzył Trey.
- Jest urocza? A okup za chłopaka? – upewnił się Coy.
- Jutro rzeczywiście będziemy bogaci. – zaśmiał się Trey. – Jednak w legendach jest czasem ziarno prawdy…

Camila · Wysłany: Czw 22:11, 05 Mar 2015 Temat postu:

Mam nadzieję, że dzieciakom nic się nie stanie i szybko zostaną uwolnione.

Aga · Wysłany: Czw 22:36, 05 Mar 2015 Temat postu: Re: zadanie marcowe: kompilacja

Gość · Wysłany: Czw 22:43, 05 Mar 2015 Temat postu:

Ewelina · Wysłany: Czw 23:15, 05 Mar 2015 Temat postu:

Niesamowity klimat, logiczne wprowadzenie, dobrze poprowadzano akcja. Bardzo ciekawy pomysł na połączenie szyszek i włosów Very Happy

No i przeskok w czasie ... od bardzo młodych Cartwrightów do ... ich potomstwa ... też kłopotliwego. Jest i nieco grozy. Porywacze mogą być groźni ... nie tylko chciwi ... mam nadzieję, że tatusiowie odnajdą dzieci i spuszczą manto porywaczom ... zanim bandyci skrzywdzą biedne, bezbronne maleństwa ... Jeden z porywaczy z podejrzanym zachwytem podziwia urok Cookie Shocked

Gość · Wysłany: Czw 23:22, 05 Mar 2015 Temat postu:

Ewelina · Wysłany: Czw 23:26, 05 Mar 2015 Temat postu:

Zdecydowanie nie są Very Happy

Nie będę jednak współczuć bandytom Rolling Eyes

To stwierdzenie miało oczywiście podtekst ironiczny ... jak na porwane, bezbronne dzieciątka nieźle sobie radzą, logicznie myślą i mają dobry plan aby ułatwić rodzinie poszukiwania Very Happy

Gość · Wysłany: Czw 23:35, 05 Mar 2015 Temat postu:

Ciekawe, czy bandyci docenią ironię Very Happy

Ewelina · Wysłany: Czw 23:50, 05 Mar 2015 Temat postu:

To zależy od ich poczucia humoru ... a może jednak gdzieś tam w Ponderosie spoczywa jakiś skarb? Różnie bywa ...

Gość · Wysłany: Czw 23:51, 05 Mar 2015 Temat postu:

Skoro są tam Perły i Czarne Diamenty... to i może Skarb się przyplątał Very Happy

ADA · Wysłany: Pią 0:24, 06 Mar 2015 Temat postu:

Senszen przepiękne, niesamowite, pełne uroku opowiadanie, w którym jest wszystko magia, wspomnienie, sensacja. Naprawdę jestem pod wrażeniem. Pomysł połączenia szyszek i włosów to strzał w dziesiątkę Very Happy

Aga · Wysłany: Pią 7:29, 06 Mar 2015 Temat postu:

Mada · Wysłany: Pią 22:22, 06 Mar 2015 Temat postu:

Gość · Wysłany: Pią 22:32, 06 Mar 2015 Temat postu:

Dziękuję wam wszystkim za bardzo miłe komentarze Smile

Cieszę się, ze Dzień Szyszki się wam spodobał Laughing

lucy · Wysłany: Sob 11:00, 07 Mar 2015 Temat postu:

Senszen, piękne, wciągające opowiadanie! Podobają mi się bardzo przemyślenia Hossa (są takie prawdziwie Hossowe ). Cookie i Clay są przedsiębiorczy i pomysłowi, mam nadzieję, że bez szwanku wydostaną się z opresji! Rolling Eyes