www.bonanza.pl

Rika

Liście zawsze się jakieś znajdą, jak będą potrzebne. Spoko Wink

.

ania2784

Chciałam jeszcze nadmienić, że od tego łażenia po wodzie to mu się może moje piękne dzieło na Ponderosie zniszczyć i trzeba będzie poprawiać...

Josefina

ania2784

Troszkę jestem. Jeszcze reklamację złoży i pójdzie się poprawiać do innego lekarza. A wtedy co? Ani pięknego dzieła ani widoków...

Ewelina

Tam było bardzo mało lekarzy, tak, że i piekne dzielo i niemniej piekne widoki zapewnione, chyba, że Rika go dopadnie pierwsza i pozawija w liście, co uwielbia robić.

Rika

Ja go co najwyżej rozbiorę, bo mokry i mógłby się przeziębić. A wtedy już tylko te "nenufary" mu zostaną. Tego jeszcze nie próbowałam, muszę sobie jakieś z odpowiednimi liśćmi znaleźć.

Ewelina

Nenufary, to chyba mają takie liście, że Hossa mogłabyś nimi zakryć i jeszcze mógłby pooddychać... chyba, że puścisz wodze fantazji i zerwiesz kilka listków jabloni z ogrodu Bena... Najwyżej jabłka mniej obrodzą Smile

ania2784

Tylko że nad jeziorem jest już stróż moralności Ben. Raczej będzie mocno protestował przed okrywaniem liścmi, bez względu na wielkość. A poza tym jak ja mam go niby przez te liście ponaprawiać? Z liści to można parawanik zrobić, żeby koleżanki nie patrzyły i młodzieży nie gorszyć, ewentualnie. Smile

Ewelina

Operuje się w rękawiczkach przecież! To też mogłabyś tak... przez listek, przez listek to i owo mu naprawić Smile

Tylko jaki byłby efekt?, bo widoczność przy takim zabiegu byłaby raczej kiepska Smile

ania2784

To się nazywa trudne warunki. Ciągłe naprawianie czyjegoś zaplecza, kiepska widoczność, listki zamiast rękawiczek i wszędzie dookoła nenufary... Ja już chyba nie chcę być lekarzem, wolę sobie postać z boku. Smile

Ewelina

Ale to przeciez zaplecze Joe, można się czasem poświęcić... i te nenufary, ładne przecież, Zdaje sie, ze inna ich nazwa to grzybień, mniej poetyczna. Właśnie wyczytałam, że liście nenufarów mogą osiągać nawet do 2.5 m długości, czyli Hoss mógłby się z głową po niektórymi schować, i kwiaty też sporawe... Joe wyglądałby niczym Danuśka pod Spychowem w Krzyżakach, tylko weselej oczywiście... jakby go tak nimi obłożyć...

Rika

Część VIII.

Josefina udawała, że jej nie ma. Trudne to trochę było, bo jednak jakąś objętość zajmowała. Siedziała dziwnie cicho i próbowała nie patrzeć w stronę jeziora. Wszystko, tylko tam nie zerkać. To też było trudne, bo tam właśnie usadowił się Manuel. Chętnie by uciekła ale nie wiedziała jak to zrobić niepostrzeżenie.

Manuel właśnie opowiadał jak mu smutno. Elena wybrała Carlosa i on właśnie, po tych wszystkich latach, został sam. Wybrał się w daleką podróż zaraz po ślubie Eleny, żeby zapomnieć. Sądząc z jego miny, zapominanie ciężko mu szło. Wzdychanie, znacznie lepiej.

Josefina uważała, że chłopy są głupie. Co on widział w tej Elenie? Oczkami pomrugać, łapką pomachać, jakieś: „och” i „ach”, od czasu do czasu. I to ma wystarczyć takiemu Manuelowi? TAKIEMU? Westchnęła ale nie włączyła się do rozmowy. No, bo co niby miałaby mu powiedzieć? Że dobrze się stało? Że to nie była kobieta dla niego? Przecież i tak by nie uwierzył. Nawet gdyby Josefina zebrała się na odwagę. Z tą jej odwagą też działo się coś dziwnego. Jakby jej ubyło?

- Znajdźmy jakiegoś szczura i niech ona temu Manelowi wskoczy na głowę, bo inaczej będzie tak siedzieć do rana i nic – szepnęła Ewelina do koleżanek.
- Gdzie ty chcesz tu szczura szukać? Inteligencją się popisz.
- Sama się popisz bo to wzdychające ciele nawet nie wie, gdzie ma patrzeć.

Wszyscy siedzieli wokół ogniska. Mały Joe wysuszył już swoje ubranie i teraz znów mógł siedzieć obok Leny i szeptać coś od czasu do czasu. Wzdychające cielę właśnie opowiadało o Elenie, gdy przerwał mu okrzyk Kamili:
- Jaka piękna tragedia! - zacytowała znanego sobie skądinąd kabareciarza. - Muszę to opisać! Musisz to dokładnie opowiedzieć! Zranione uczucia i ból... piękne! Zaraz się biorę do pisania!

Po minie Josefiny wyraźnie było widać, co o tym „pięknie” myśli. Koleżanki nawet popatrzyły na nią niespokojnie ale Josefina dalej uparcie patrzyła w ognisko, omijając wzrokiem miejsce, gdzie siedział Manuel.
- Manuel, a nie znalazłeś jeszcze żadnej innej kobiety? - zaciekawiła się AMG.
- Żadna nie będzie taka, jak Elena...
- Pewnie, że nie. Ale może będzie lepsza? Auu! - AMG wrzasnęła, bo poczuła, że coś ją uderzyło w głowę. To coś musiało nadlecieć od strony Josefiny, która jednak dalej uparcie patrzyła w ognisko.
- Lepsza? Co to znaczy? - Manuel się lekko zainteresował ale życia w tym nie było.
- No, jak ty tego nie rozumiesz, to my ci już nie wytłumaczymy. - Adam popatrzył na przygnębionego kolegę z politowaniem. Nawet pokiwał głową i też westchnął. Wzdychanie stawało się zaraźliwe. Adam miał dość. - Manuel, chodź ze mną. Pomożesz mi narąbać drewna na ognisko.

Josefina i koleżanki popatrzyły na stertę drewna, która leżała obok. Ślepy ten Adam, czy co? Co on jeszcze chce rąbać? Tydzień tu będzie siedział, czy jak?
- Josefina, pomożesz nam? - to był głos Adama, który widząc jej dziwną minę szybko dodał: - Będziesz trzymała pochodnię. - Adam mówił łagodnie, jak do spłoszonego konia. - Trochę już ciemno a nie chciałbym, żeby się nam kolega zgubił w zaroślach.

Josefina już miała powiedzieć, co myśli o trzymaniu pochodni i o Adamie w ogóle ale skończyło się na przeciągłym spojrzeniu. Chwilę to potrwało zanim się odezwała, zupełnie jak nie ona:
- Dobrze, już idę. Daj tę pochodnię, nie chciałabym żebyś się jeszcze poparzył. - Od tej drobnej uwagi nie mogła się powstrzymać. - Koleżanki miałyby kłopot.

Adam wręczył jej pochodnię, zagarnął ramieniem wzdychającego Manuela i cała trójka ruszyła w stronę zarośli. Nie minęło pięć minut, gdy z ciemności wyłonił się Adam. Sam. Rozsiadł się na swoim miejscu przy ognisku jakby nigdy nic. Wszystkie pary oczu zatrzymały się na nim i utkwiły wyczekująco. Otrząsnął się pod tymi spojrzeniami jakby go mrówki oblazły i powiedział z uśmiechem:
- No, co? Zapomniałem siekiery. Muszę jej poszukać. - Ale nie ruszył się z miejsca. Siekiera leżała w widocznym miejscu, obok sterty drewna.
- A nie mógłbyś jej szukać z gitarą? - zaproponowała Rika. - Milej ci czas upłynie.
- A wiesz, że to dobry pomysł. - Ucieszył się i sięgnął po gitarę. - Co byście chciały zaśpiewać?
- Zaśpiewać, to może niekoniecznie. Ale usłyszeć, to byśmy chciały wszystko.

„Wszystko” oznaczało: „cokolwiek”. Ważny był głos i ważny był jego właściciel. Głos popłynął pięknie, gitara brzmiała pięknie, ognisko płonęło... no, wiadomo jak. Nawet Lena zasłuchała się w ten głos. Mały Joe starając się nie oddychać, objął ją delikatnie ramieniem. Lena wtuliła się w to zanadrze w poszukiwaniu jakiegoś pierwotnego ciepła.

Zasłuchane panie tylko czasami zerkały w stronę krzaków. Nic jednak nie dało się tam zobaczyć. Usłyszeć też nie. Dziwne... co ta Josefina taka cicha? Nie wrzeszczy, nie piszczy, nie skacze... Panie miały cichą nadzieję, że Manuel przestał wzdychać. Oczy przecież ma, pochodnię też. Co do rozumu nie były zgodne... w tym stanie . Wierzyły jednak w koleżankę i w to, że wystarczy jej rozumu za nich dwoje. Wieczór się dopiero zaczynał...

zorina13

Adam jest sprytny a Josfina jak zwykle złośliwa wobec niego.
Ale koleżnka będzie zadowolona że została sama z Manuelem.

ania2784

No i Josefina doczekała się swojego romantycznego momentu w krzakach...

Ewelina

Mam nadzieję, że Josefina ma gdzie tę pochodnię wetknąć, bo w romantycznym zapale może ją upuścic i ... pożar gotowy... nie tylko uczuć...
Ale pomysł świetny i romantyczny... no i ten śpiew Adama aż chce się posłuchać... przy ognisku...