www.bonanza.pl

Aga

Wracając do fragmentu Ben i Medeleine albo doszli do porozumienia, albo się nie zrozumieli i znowu wióry polecą...

ADA

Ben poszedł do nauczycielki z misją dobrej woli. Przeprosił - to dobrze. Pani nauczycielka wpadła mu w oko - to jeszcze lepiej. Adam może już szykować się na studia Smile

Gość

Zorino
Opisałaś trudną sytuację. Nauczycielka wyrobiła sobie pewien pogląd na sprawę, Adam jest pewien tego co powiedział. Ale mam wrażenie, że Adam jednak się może mylić. Ben jest dumny ze swoich synów. Chyba jednak zależy mu głównie na ich szczęściu. Na szczęście, jak na razie wszystko się dobrze układa a Adam spełni swoje marzenia... Czy czeka nas jeszcze dalszy ciąg?

Kola
Ben i Adam przeżyli miłe zaskoczenie, chociaż Adam chyba większe Very Happy

Nauczycielka jest wyraźnie zainteresowana Adamem...Ciekawy pomysł.

ADA

Nauczycielka

To nie był najlepszy dzień dla małego Joela Cartwrighta. Już od rana wszystko szło na opak. Najpierw długo nie mógł wstać z łóżka, potem wylał na siebie mleko, by na końcu zjeżdżając po poręczy schodów podrzeć nowe spodnie. Do tego wszystkiego zawsze pogodny tata nawrzeszczał na niego i obiecał mu, że jak się nie poprawi to go popamięta.
Mały Joel miał faktycznie powody do zmartwienia. Właśnie wraz z ojcem wyszli ze szkoły i wszystko wskazywało na to, że jego tata wprowadzi swoje obietnice w czyn. Chłopiec głośno westchnął na myśl, że oto zbliża się nieuniknione i jego spodnie zostaną mocno przetrzepane. Szedł z rezygnacją w małym dziecięcym serduszku, ciągnięty za rękę przez wzburzonego ojca, gdy nagle na wysokości sklepu pana Brauna pojawiła się nadzieja. Był to jego ukochany stryjek Adam, który jak nikt inny rozumiał dzieci. Czasem zazdrościł starszej o trzy lata Emmie, że ma takiego fajnego tatusia. Jego też był niezły, ale ostatnio często się denerwował, zwłaszcza po rozmowach z nauczycielką, panną Rattus.
- Hej, Joe zaczekaj! Dokąd tak pędzicie? – zapytał Adam Cartwright i aż przystanął na widok brata, który z zaciętym wyrazem twarzy ciągnął swego pierworodnego.
- Jak najdalej stąd! – krzyknął Joe zły jak gradowa chmura.
- Co się stało?
- Spytaj tego małego nicponia. Może tobie powie, bo mnie nie raczył i dopiero nauczycielka powiedziała mi do czego zdolny jest mój syn. W życiu nie najadłem się tyle wstydu, co dzisiejszego popołudnia.
- Uspokój się. Joel to przecież dobre dziecko – odparł Adam.
- Dziękuję stryjku – powiedział chłopiec patrząc na Adama, jak na ostatnią deskę ratunku.
- Tak, mów tak jeszcze przy nim. Wiesz, co on zrobił?
- Nie, ale na pewno zaraz mi powiesz – odparł Adam lekko się uśmiechając.
- Z tym chłopakiem są same kłopoty. – Mówiąc to Joe mocno potrząsnął wciąż trzymaną w dłoni ręką syna. – To nie to, co twoja Emma, grzeczna i niesprawiająca problemów.
- Miło, że tak myślisz. – Odparł Adam dziwnie się uśmiechając. – Może jednak wreszcie powiesz mi, co takiego się stało?
- Proszę bardzo. Dziś, jak zwykle przyjechałem po Joela do szkoły i panna Rattus poprosiła mnie o chwilę rozmowy. Myślałem, że chodzi o te schodki, które obiecałem jej naprawić, ale nie. Nie bawiąc się w ceregiele ni mniej, ni więcej panna Rattus powiedziała, że z mojego syna wyrośnie prawdziwy bandyta.
- Co takiego? – twarz Adama wyrażała całkowite zaskoczenie.
- Nie przerywaj. Posłuchaj, co było dalej. – Odparł wzburzony Joe. – Gdy zapytałem, dlaczego tak uważa powiedziała mi, że Joel dokonał zamachu na jej życie, odsuwając krzesło, na którym chciała usiąść. Podobno w życiu nie przeżyła, takiego wstydu i upokorzenia, a dzieci w klasie musiała długo uspokajać.
Adam z ledwością zachowywał powagę słuchając relacji brata, a zwracając się do Joela zapytał:
- Dlaczego to zrobiłeś smyku?
- Bo widzisz stryjku, dzieci nie lubią panny Rattus. Jest niedobra, na wszystkich krzyczy i ma szczurzy pyszczek.
- Joel, jak ty mówisz o swojej nauczycielce?! – krzyknął Joe.
- Pozwól mu skończyć – poprosił Adam.
- No, więc koledzy podłożyli pineskę szpicem do góry na krześle panny Rattus. Już miała usiąść, ale zrobiło mi się jej żal. Wiem, jak boli, gdy usiądzie się na takiej pinesce. No i podbiegłem i odsunąłem to krzesło – zakończył Joel z miną niewiniątka.
Adam rozbawiony opowieścią bratanka, nie mogąc już dłużej wytrzymać wybuchnął radosnym śmiechem, któremu zawtórował cichy chichot Joela. Joe oburzony reakcją brata wzniósł oczy do góry czując zupełną bezradność. Spojrzał na zadowolonego z siebie syna i poczuł narastający w nim gniew. Pomyślał, że jeszcze moment, a obiecane Joelowi trzepanie spodni odbędzie się na środku ulicy w Virginia City.
- I ty się jeszcze śmiejesz nicponiu? – zwrócił się do syna. – Porozmawiamy w domu i obiecuję ci, że nie będzie ci do śmiechu.
- Joe, daj spokój, przecież to tylko dziecko – Adam próbował załagodzić sytuację.
- Ciekawe, czy dalej tak będziesz twierdził, gdy dowiesz się, że to dziecko ma również zadatki na szantażystę – odparł Joe cały czerwony ze złości.
- A, co takiego strasznego mógłby zrobić siedmioletni chłopiec? – spytał Adam z powątpiewaniem w głosie.
- Proszę bardzo. Już mówię. Otóż przed dokonaniem zamachu na życie nauczycielki mój wspaniały syn postraszył ją moją skromną osobą.
- To ciekawe. A co takiego powiedział? – spytał Adam starając się zachować powagę.
- Powiedział i to z bezczelnym uśmiechem, że nie chce martwić panny Rattus, ale jego ojciec zagroził, że jeśli jeszcze jedna uwaga znajdzie się w zeszycie, to się komuś zdrowo oberwie i że na pewno nie będzie to on.
- No może faktycznie trochę przesadził – odparł Adam.
- Tylko trochę? Doprawdy nie wiem, co w niego wstąpiło – Joe pokręcił z rezygnacją głową.
- Spokojnie braciszku. Nie pamiętasz już, co robiłeś jak byłeś w jego wieku?
- Też mi argument. Za to ty byłeś ucieleśnieniem wszelkich cnót – odparł Joe z przekąsem.
- Tato, a co to znaczy? – spytał Joel wyraźnie zaciekawiony.
- To znaczy, że w szkole byłem grzeczny – powiedział Adam uśmiechając się do bratanka.
- Naprawdę?! – oczy chłopca zrobiły się ogromne.
- Tak, tylko od czasu do czasu ktoś wyprowadzał mnie z równowagi – odpowiedział Adam znacząco patrząc na Joe.
- A kto stryjku?
- Nie mogę ci teraz tego zdradzić, ale kiedyś może i powiem. – Mówiąc to Adam mrugnął porozumiewawczo do chłopca. – A teraz na ostudzenie emocji zapraszam was na ciasto i oranżadę do pani Larkin.
- Jeszcze, co. Jemu należy się lanie, a nie ciasto pani Larkin. – odparł Joe.
- Daj spokój. Joel na pewno zrozumiał swój błąd, a na przetrzepanie mu spodni znajdzie się jeszcze okazja – powiedział Adam i zwichrzył włosy na głowie Joela, który mając takiego obrońcę odetchnął z ulgą.
Obaj, Adam i Joel spojrzeli wyczekująco na Joe. Ten wciąż zły, westchnął wreszcie z rezygnacją i przyznał starszemu bratu rację. Może faktycznie najpierw powinien nieco uspokoić nerwy, choć przy tym dziecku wydaje się to prawie nie możliwe.
Mieli już ruszyć do cukierni pani Larkin, gdy tuż za plecami usłyszeli wysoki, piskliwy głos panny Rattus.
- Dobrze, że pana widzę, panie Cartwright.
- Mnie? – ze zdziwieniem spytał Joe.
- Nie. O ile sobie przypominam z panem już skończyłam. Chodzi o pana brata, a właściwie o jego córkę – odparła panna Rattus surowym tonem.
- Słucham – powiedział Adam – co chce mi pani powiedzieć.
- Tylko tyle, że bardzo zawiodłam się na pana córce.
- Doprawdy? – spytał Adam z powątpiewaniem.
- To źle wychowana panienka. – Powiedziała nauczycielka stanowczym głosem.- Arogancka i bezczelna.
- Proszę, niech pani nie używa słów, których znaczenia nie rozumie – powiedział Adam powoli zniżając głos. Joe wiedział, co to znaczy. Panna Rattus nie. Brnęła, więc prosto w łapy niedźwiedzia.
- Pana córka, śmiała skrytykować moje metody wychowawcze, a potem wobec całej klasy na moje pytania udzielała bezczelnych odpowiedzi.
- Droga panno Rattus moja dziesięcioletnia córka jest dziewczynką nad wiek poważną i dojrzałą. Jeżeli uznała, że pani metody wychowawcze pozostawiają, co nieco do życzenia, to pewnie miała rację.
- To pana subiektywna opinia. – Odparła nauczycielka, a jej twarz przybrała szczurzy wygląd spotęgowany ciasnym upięciem włosów na czubku głowy. – Wie pan, co pana córka odpowiedziała, gdy poprosiłam ją, żeby wymieniła pięć zwierząt żyjących w Afryce?
- Nie wiem, ale zapewne zaraz się dowiem – powiedział Adam z ironią.
- Trzy małpy i dwa słonie. Oto, co odpowiedziała mi pana córka.
- Gdyby inaczej sformułowała pani pytanie Emma zapewne udzieliłaby właściwej odpowiedzi – odparł Adam. W tym czasie Joe dusił się już ze śmiechu, a małemu Joelowi oczy świeciły się z radości.
- Jest pan impertynentem panie Cartwright! – wrzasnęła panna Rattus.
- Tato, a co to znaczy? – spytał Joel cichutko.
- Później ci to synku wytłumaczę. Teraz nie będziemy przeszkadzać pannie Rattus i twojemu stryjowi w rozmowie – odparł Joe, którego nastrój zmienił się nie do poznania.
- Panno Rattus – powiedział Adam spoglądając znacząco na brata – proszę panią jeszcze raz niech nie używa pani słów, których pani nie rozumie. A co do pani metod nauczania pozostawiają one wiele do życzenia. Tak uważam nie tylko ja, ale większość rodziców, których dzieci chodzą do naszej szkoły.
- Ciekawe, co mi mają do zarzucenia? – spytała nauczycielka z wyzywającym wyrazem twarzy.
- Szkoła, droga pani ma być miejscem, w którym dzieci nie tylko zdobywają wiedzę, ale przede wszystkim, w którym czują się dobrze i bezpiecznie. – odpowiedział Adam z całą powagą.
- Przecież tak jest – rzekła panna Rattus nie tracąc rezonu.
- To pani się tylko tak wydaje. Gdyby pani zeszła z tego swojego piedestału i spojrzała z perspektywy dziecka może wiedziałaby pani, o czym mówię.
- Nie mam zamiaru dłużej z panem rozmawiać i radzę zdyscyplinować córkę, bo nic dobrego z niej nie wyrośnie – odparła nauczycielka z zaciętym wyrazem twarzy.
- A ja pani radzę poluzować włosy na czubku głowy, może wtedy przestanie być pani taka spięta i obrażona na cały świat. To przecież tylko dzieci – odrzekł Adam poirytowanym głosem. Po tych słowach zapadła cisza. Panna Rattus spojrzała na Adama nie wierząc własnym uszom. Nad czymś przez chwilę się zastanawiała i wreszcie zmęczonym głosem powiedziała:
- To diabły wcielone, nie dzieci. Nawet pan nie wie jak nie cierpię tej pracy, ale muszę z czegoś żyć.
- Rozumiem panią – powiedział Adam – ale tak dalej być nie może. My nie jesteśmy pani wrogami, ale nie pozwolimy źle traktować naszych dzieci. Proszę to przemyśleć.
Panna Rattus popatrzyła skonsternowana na stojących przed nią Adama i Joe. Nieznacznie uśmiechnęła się do Joela wyglądającego zza pleców ojca i skinąwszy głową na pożegnanie powoli krok za krokiem poszła w stronę szkoły.
- Tato, ona nawet ładnie wygląda, gdy się uśmiecha – zauważył Joel.
- Masz rację synku. To ładna, ale nieszczęśliwa kobieta. – Odparł Joe gładząc syna po głowie. – Adamie, co z tą cukiernią? Zaprosiłeś nas przecież.
- I zaproszenie podtrzymuję. Chodźmy. Mam ochotę na ogromny kawałek ciasta czekoladowego.

Koniec.

Gość

Mada

Isabella3

Bardzo zabawne, lekkie opowiadanie. Smile

Na samym poczatku miałam lekkie wrażenie jakby Joe i Adam zamienili się rolami, ale później sytuacja uległa zmianie Laughing

Końcówkę czytałam z szerokim uśmiechem na twarzy Very Happy

zorina13

Bardzo bym chętnie jeszcze o tej nauczycielce przeczytała.
Może jest w niej coś jednak sympatycznego ,skoro tak ładnie się uśmiecha ?

ADA

Serdecznie dziękuję za wszystkie komentarze Very Happy

Gość

ADA, zgadza się. Wszystko tutaj jest pięknie opisane, tak jak powinno... Ja mam tylko nadzieję, że po powrocie do domu, Adam wziął córkę na kolana i powiedział jej delikatnie, że powinna być bardziej powściągliwa w swoich żartach. Bo wyolbrzymiać tego nie można ale zostawić ot tak, też nie...

ADA

Można przypuszczać, że tak właśnie zrobił. Nie wyobrażam sobie, żeby nad takim zachowaniem córki przeszedł do porządku dziennego.

Aga

ADA

Dziękuję Aga Smile

Ewelina

Aga

Może Adam chciał swoim beztroskim podejściem pokazać małemu Joe jak się namordował z panią Abigail kiedy ten wojował Rolling Eyes