www.bonanza.pl

lucy

KRYZYS
Słońce dawało z siebie wszystko a nawet jeszcze więcej. Po nocy spędzonej w autobusie marzyłam o chłodnej kąpieli i spokojnym odpoczynku we własnym łóżku. Pierwsze dało się zrealizować bez problemu, szczęśliwie, tego dnia z kranu leciała zwykła, zalatująca chlorem, ciecz, nie tak, jak na miejskim portalu internetowym informowali, rdzawy żurek. A że bojler potrzebuje czasu, by wodę nagrzać, więc prysznic był naprawdę chłodny!
Tapczan też czekał, zamiast kołdry - prześcieradło, super! Tylko pod oknem cały czas wre życie towarzyskie. Panowie z piwkiem, dziwią się chłopakowi, obsługującemu koparkę, która kopie rów pod instalacje centralnego ogrzewania. Panie zrobiły zakupy i wymieniają się uwagami na temat cen kalafiorów. Dzieci mają wakacje, rozłożył kocyk pod samym blokiem. No, tak, dalej pracuje koparka! Towarzystwo się wymienia, jedni odchodzą, przychodzą następni. Po krótkiej próbie zaśnięcia przy zamkniętym oknie, rezygnuję, idę na spacer do parku. Lekko kręci mi się w głowie i, dodatkowo oślepiona przez słońce, nie poznaję ludzi, ale nic to - byle do wieczora!
Wreszcie nadchodzi ten upragniony czas, wieczór! Nie, to już jest głęboka noc, północ minęła, ale temperatura cały czas powyżej 20 stopni. Pod oknem - "dlugie nocne rodaków rozmowy"! Chyba mam KRYZYS! Gdybym miała dostęp do broni palnej, chyba bym z niej skorzystała! Ach, mieć strzelbę na bawoły, albo chociaż rewolwer! Dobrze, że net działa, zagłuszam wesołe towarzystwo Bonanzą z YouTube, nad ranem, gdy robi się już szaro, zmęczenie przemaga i zasypiam. Ale wcześniej postanawiam, że zaraz jutro obdzwonię agroturystyki i jeszcze dlugo przed południem - wyjadę!

***
Upał jest jeszcze większy, niż wczoraj a ja trafiłam na pociąg starego typu, bez klimy! Trzęsie straszliwie, wiatr rozwiewa mi włosy, pył wdziera się w oczy, do ust i nosa. Na jakimś wyboju wyrzuca mnie z ławki i ląduję w ramionach sąsiada z przeciwka.
- Wyboju? Skąd wyboje na torach? -
Podtrzymujące mnie ramiona są obleczone w czarną koszulę, nad nimi smagła twarz z cieniem zarostu i ciemne oczy w kształcie migdałów.
- Skąd ja znam tego faceta? - zaczynam się zastanawiać, ale nie mam na to zbyt dużo czasu. Niestety, zostaję (dość delikatnie!) posadzona na swoim siedzeniu a osobnik z przeciwka mówi dziwne słowa:
- Chyba konie poniosły, woźnica nad nimi nie panuje!
Wydaję z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk, podobny do "eeeyyy", obok słyszę równie nieeleganckie piski i okrzyki przestrachu. Ale mężczyzna nie zwraca na to uwagi, podnosi się energicznie i wygląda na zewnątrz. Teraz on wydaje okrzyk, jego gesty stają się ostrożne ale zdecydowane. Przytrzymując się górnej krawędzi niewielkiego okienka, wężowym ruchem wspina się na kozioł. Przez moment widzę jeszcze zakurzone buty z cholewami.
Długą chwilę dyliżans jedzie, nie zmniejszając prędkości, muszę złapać się siedzenia, by znów nie stracić równowagi. Wysiłki "faceta w czerni" przynoszą rezultat, jedziemy coraz wolniej, by wreszcie stanąć w cieniu dziwnej, czerwonawej skały. Moi współpasażerowie pospiesznie wyskakują z pojazdu, który o mały włos nie stał się naszą trumną. Klną na nieodpowiedzialnego woźnicę, ale jakoś te ich przekleństwa brzmią w moich uszach dziwnie łagodnie i poetycko! Takie rozbudowane, nie monotonne...? Wysiadam znacznie wolniej, plączę się w fałdach długiej sukni. Jakie to niewygodne! W normalnej spódnicy nie lubię chodzić a w czymś takim!
- Chwileczkę, chwileczkę! Co ja tu robię? W dyliżansie, w długiej sukni? Miałam jechać do Soblówki!
Mężczyźni z dyliżansu ostrożnie znieśli z kozła nieszczęsnego woźnicę. Leżał z rozrzuconymi kończynami, sino - czerwony... chyba nie oddychał?
Zanurkowałam pod ramieniem mojego "faceta w czerni" (wcale nie musiałam się wysilać, miał chyba prawie dwa metry) i dotknęłam piersi nieprzytomnego. Skóra była gorąca, rozpalona, sucha. Faktycznie, nie wyczuwałam oddechu ani bicia serca! Jak nic - udar cieplny!
- I co teraz, trzeba przeprowadzić resuscytację, to znaczy - ja ją będę musiała przeprowadzić! Współpasażerowie już się dziwią, że obmacuję faceta a mam mu robić sztuczne oddychanie metodą usta - usta? Ale dla tego nieszczęśnika to jedyna szansa ratunku! Po pogotowie ratunkowe raczej nie zadzwonię! No, KRYZYS, życie ludzkie zagrożone, być może nie jedno - chyba mnie nie zlinczują? - moje myśli galopowały, ale udało mi się na zewnątrz zachować spokój. Kazałam przenieść biedaka w cień, rzucany przez dyliżans i przygotować mokry okład na głowę. Potem uklękłam obok ratowanego, odchyliłam jego głowę w tył i ułożyłam obie ręce na mostku. Trzydzieści uciśnięć, teraz odchylić głowę pacjenta, zacisnąć mu nos i ... szmer oburzenia za plecami, gdy obejmuję ustami usta chorego! Dwa wdechy!
- Licz uciśnięcia! - rzucam do osobnika w czarnym ubraniu, stojącego po drugiej stronie woźnicy - i daj ten zimny okład na jego głowę!
Trzydzieści uciśnięć, dwa wdechy! I jeszcze raz, i jeszcze! Bolą mnie ramiona i plecy, suknia jest zupełnie mokra od potu, kręci mi się w głowie! Tamci stoją jak ciołki, słyszę tylko głos, liczący do trzydziestu! Znam ten głos, twarz, postać! Ale gdzie mogłam go spotkać? Kto to jest?
Monotonię szemrania zdezorientowanych podróżnych, liczenia wciąż od nowa do trzydziestu oraz - najgłośniejszego - mojego spania, przerywa nowy dźwięk! Melodia czołówki z Bonanzy! To budzik w mojej komórce, mam dwie godziny, żeby się spakować i zdążyć na ranny pociąg do Rajczy!
Ach, już wiem, komu wpadłam w ramiona! Chyba tylko niedotlenienie mogło być przyczyną tego, że go nie umiałam skojarzyć! Przez to, że spałam przy zamkniętym oknie, nie wykorzystałam okazji do zawarcia bliższej znajomości z Adamem Cartwrightem! O, jak mogłam? To jest dopiero KRYZYS! Żeby go sobie zrekompensować, będę musiała pójść na dwudniową wycieczkę, z noclegiem w schronisku!

***

Tak mi się wydawało, przed samym otwarciem oczu, że Adam, który wcześniej mnie pilnie obserwował, przejął czynności ratownicze. Może odratowali biedaka?

ADA

Aga

zorina13

Will jechał na swoim czarnym koniu ,gdy usłyszał ,że ktoś go woła i zobaczył ,że mały Joe jedzie w jego stronę.
-O co chodzi Joe -spytał Will.
-Chciałem się spytać czy podjąłeś w końcu decyzję -odparł Joe. Zostajesz czy nie ?
-Przestaniesz mnie w końcu naciskać -odparł Will.
-W ogóle nie rozumiem o co ci chodzi-stwierdził Joe. To nie powinno być takie trudne.
-Mam kryzys i dlatego nie potrafię podjąć decyzji -odpowiedział Will. Nie wiem gdzie jest moje miejsce i dokąd pójdę ,jeszcze nie wiem .

Will był w mieście ,wychodził ze sklepu ,gdy zobaczył mężczyznę ,który szarpał za rękę jakoś ładną blondynkę.
-Tommy proszę puść mnie -rzekła dziewczyna ze łzami w oczach.
-Nie słyszałaś o co dama prosi ?
Tommy Palmir , gruby mężczyzna o twarzy jak przebrana małpa ,odwrócił się mimowolnie zaciekawiony ,kto mu śmie zwracać uwagę.
Rozpoznał kuzyna Cartwrigtów i prychnął ironicznie.
-Zajmij się swoimi sprawami Cartwright -rzekł złośliwym tonem.
-Wszystko co dotyczy pięknych kobiet jest moją sprawą -odpowiedział Willy. Puść panią.
-Bo co mi zrobisz ,uderzysz mnie może -zakpił Tommy.
Mężczyzna podszedł do niego i uderzył tak mocno ,że Palmir po chwili leżał na ziemi ,nie będąc w stanie się podnieść.

Blondynka o niebieskich oczach i cerze białej jak śnieg i ustach czerwonych jak krew ,o ślicznym lekko zadartym nosku ,ubrana w żółtą muślinową sukienkę pojawiła się parę dni później w Ponderosie.
Szukała tego wysokiego bruneta z małym ,czarnym ,wąsikiem.
Will ubrany w brązową kurtkę i spodnie ,uśmiechnął się na jej widok.
-Przyszłam panu podziękować ,że stanął pan w mojej obronie panie Cartwright -zaczęła miłym dźwięcznym głosikiem.
-Nie ma mi pani za co dziękować -odpowiedział Will. To oczywiste ,że dżentelmen staje w obronie kobiety.
-Chciałam panu wytłumaczyć wszystko -rzekła dziewczyna. Tommy prosił o rękę i nie może się pogodzić z tym ,że mu odmówiłam. Nie mogłabym wyjść za takiego podłego człowieka ,mimo ,że ma pieniędzy jak lodu ,a moja rodzina jest w poważnym kryzysie finansowym i moje małżeństwo by wszystkim pomogło. Rozumie pan ?
-Tak -odpowiedział mężczyzna. Ale wszystko już w porządku prawda ? On przestał panią nachodzić ?
-Tak w porządku ,ale tak się bałam .
-Już wszystko będzie dobrze -zapewnił Will miłym ,ciepłym głosem. Proszę się nie martwić .
Dziewczyna spojrzała na niego i niewiele myśląc zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała prosto w usta.

Słysząc czyjeś kroki ,odsunęła się i zawstydzona uciekła.
-Wszystko widzieliśmy -rzekł Hoss zwracając się do Joe.
-Tak -zgodził się Joe. Janice Cooper cię całowała.
-Była po prostu wdzięczna -odpowiedział Will tonem jakby obronnym ,ale jego seksowny uśmiech mówił zupełnie co innego.
-Jeśli chcesz wyjechać to dyliżans odjeżdża dzisiaj za dziesięć minut -przypomniał mu Joe.
-Ja tu zostaję -odparł Will.
-To już nie masz kryzysu i wiesz gdzie jest twoje miejsce ?
-Zaczęło mi się tutaj podobać -odparł Will. Na ranczu też może być ciekawie prawda ?

Camila

Will niczym rycerz stanął w obronie Janice i kryzys sam minął.

lucy

Na kryzys najlepsze są blondynki! Ewentualnie bruneci Wink

Aga

Podwójny kryzys został zażegnany: kryzys finansowy Janice, kryzys przynależności do miejsca Willa Smile

Ewelina

Komentarz do opowiadania Lucy

Ewelina

Komentarz do opowiadania Zoriny

Gość

Gość

komentarz do opowiadania Eweliny

Ewelina

Dziękuję za życzliwy, obszerny wnikliwy komentarz Very Happy

Druty są użyteczne jak widać do wszystkiego Very Happy

nawet do sprawdzania min Very Happy

Powinny być długie i raczej cienkie Wink

Te na żyłce nie nadają się.

Aga

* * * *
to straszne, ale jak się coś wbije do łba to kuniec. Confused

* * * *

-Zaraz ja będę miał kryzys jeśli natychmiast nie wyjdziesz. –warknął Adam do drzwi. –Musiałeś akurat teraz?
-Musiałem. –dał się słyszeć słaby glos Hossa. –To zatrucie. Wiesz jak działa na mnie ser.
-Wiem i ty to wiesz. –Adam zaczął przeglądać gazetę oparty plecami o ścianę. -I wiesz jakie są tego skutki. –Adam pomasował brzuch i skrzywił się. –Możesz się pospieszyć Hoss.
-Idź do wychodka na zewnątrz.
-Żartujesz chyba? –niskim głosem powiedział Adam zaciskając szczęki. –Nie posłałbym tam nawet wroga.
-O ile mi wiadomo jeszcze funkcjonuje.-przepraszającym głosem dokończył średni z braci.
-I nikt z niego nie korzysta od dobrych kilku lat. -Adam warknął, ale zrezygnowany ruszył na dół.
-Adam mógłbyś...
-Nie teraz Pa. –przerwał Adam zaciskając powieki. –Wybacz …muszę do miasta.
-Odbierz pocztę! –krzyknął Ben bardziej już do siebie.

Po Adamie zostało już tylko wspomnienie, a raczej tumany kurzu.

Pół godziny później Adam dotarł do miasta. Zsiadł płynnie ze Sporta. Lekki grymas na twarzy Adama dodawał mu ciekawego uroku. Szybkim krokiem przemierzył ulicę i skręcił w ciemny zaułek. -„Oby publiczny wychodek był wolny bo nie ręczę za siebie.”

-Adamie jak miło Cię widzieć. –niska i pulchna Dolores chwyciła Adama pod ramię. –Tak dawno nie odwiedzałeś naszej cukierni.
-Pomyliła mnie pani z bratem. –z przymusem uśmiechnął się Adam.

Nie żeby nie lubił Dolores. Wszyscy ja lubili. Zwłaszcza Hoss. Adam lubił jej wypieki, ale na wszystkie świętości nie dziś.

-Panno Dolores śpieszę się. –Adam delikatnym acz stanowczym ruchem uwolnił łokieć i skłoniwszy głową, dziarskim krokiem ruszył w wiadomym kierunku.
-Pozdrów Hossa! Zapraszam Hossa na jabłecznik! Ciebie też! –wołała Dolores.
-Nie dzisiaj, nie szarlotka! –mruknął Adam i zatrzymał się w pół kroku dogłębnie rozczarowany.

Dwie osoby przed publicznym wychodkiem z gazetami pod pachą nie wróżyły niczego dobrego. Adam zamknął na chwilę oczy, zmełł w ustach bliżej nieokreślone przekleństwo i zawrócił. Wsiadł nieco mniej zgrabnie na Sporta i ruszył w stronę Ponderosy.

-Cholerne sosny. –mruczał zeźlony.

Nie wiedzieć dlaczego przypomniał sobie kuzynkę Ewelinę, * która to po historii, kiedy to opuszczał pod osłoną nocy domostwo Jadzi golusieńki jak go Pan Bóg stworzył…

-Zaraz…kowbojki chyba miałem i gustowną plecionkę.

….która wyraźnie sugerowała mu posadzenie kilku drzew liściastych.
Jadąc do domu rozglądał się czujnie w poszukiwaniu takowych. Szukał ogromnych drzew z wielkimi liśćmi. Ale nie znalazł ni jednego.

Obiecał sobie solennie, że przywiezie takie drzewa, najlepiej od razu wielkie, okazałe, dorodne, żeby nie czekać na liście latami.

* * * *

* Eweliny fanfic (z plecionką, albo z kibelkiem, albo oba? Rolling Eyes

) natchnął mnie do tegoż fragmentu.

ADA

Aga

Ano dla Adama niekoniecznie Laughing