www.bonanza.pl

Mada

Kola, zaskoczył mnie Twój pomysł. Joe i Besy? W "Bonanzie" to on prędzej by uciekł przed nią, gdzie pieprz rośnie. A tu wybuch namiętności, romantyczne gesty, oświadczyny. Shocked

Ewelino, najbadziej spodobał mi się fragment, gdy Adam dowiaduje się, że Jenny jest mężatką i usiłuje się dowiedzieć, dlaczego jej mąż zachowuje wstrzemięźliwość. Dziewczyna miała szczęście, że ten staruszek nie próbował swych sił, bo zdarzają się i tacy. Rolling Eyes

Aga

ADA

Oświadczyny

„Gdzie kwitnie kwiat – musi być wiosna, a gdzie jest wiosna – wszystko wkrótce zakwitnie” powtarzał swoim synom Ben Cartwright. I właśnie przyszła do Ponderosy, odurzająca zapachem kwiatów i śpiewem ptaków kolejna wiosna. Hoss jak co roku, o tej porze poszedł do swojego tajemnego wąwozu, gdzie na każdym drzewie, na każdym krzaku rośnie milion milionów liści, a ich zapach nie równa się z niczym. Rosną tam ogromne paprocie i gdy przyciśnie się do dłoni ich liście, zostają złote ślady. Są jak gwiezdny pył. Hoss nigdy tam z nikim nie był. Tylko raz myślał, że znalazł tę, której może powierzyć tajemnicę wąwozu, ale dziewczyna odeszła w stronę światła. Nic potem nie było już takie samo. Żadna z później poznanych dziewcząt nie miała tego uroku i subtelności co tamta. I żadna z nich nigdy nie powiedziała mu, że go kocha. Lecz Hoss niepoprawny marzyciel wciąż żył nadzieją, że kiedyś znajdzie tę, której powie: „chciałbym panią zabrać tam, gdzie kwitnie kwiat paproci”.
Rok po roku Hoss żył nadzieją, że gdzieś na końcu świata, jest ta, która zechce z nim dzielić życie. Lecz mijał rok za rokiem, a dziewczyna wciąż się nie pojawiała. Stracił już nadzieję na miłość. Widocznie nie jest mu pisana. Zresztą która zechciałaby takiego brzydkiego osiłka jak on. Cóż z tego, że jest wielkim, silnym mężczyzną o oczach anioła i dobrym sercu, jeśli żadna nie chce spojrzeć w jego stronę.
Natura sobie z niego zakpiła. Miał niezwykle przystojnego ojca i równie przystojnych dwóch braci, tylko on z całej rodziny był mężczyzną wątpliwej urody. Tak, właśnie powiedziała mu kiedyś Karen Parker, gdy chciał umówić się z nią na piknik. „Nie mogę iść na randkę z kimś o tak wątpliwej urodzie” – zaśmiała mu się w oczy i znikła otoczona wianuszkiem adoratorów. Od tamtej pory Hoss z ogromną rezerwą podchodził do dziewcząt, może trochę ich się bał, a może obawiał się kolejnej nieprzyjemnej odmowy. Dlaczego ludzie myślą, że jak ktoś jest brzydki, to nic nie czuje i można ranić go do woli? Hoss tego nie rozumiał, bo nie było w nim ani odrobiny podłości. Nigdy też nie był w stanie pojąć, jak kobiety stworzone do miłości mogą tak okrutnie ranić. Nie potrafił znaleźć odpowiedzi na to pytanie i nie próbował. To go przerastało. Był zwykłym, prostym człowiekiem pragnącym tylko miłości. Kiedyś ktoś mu powiedział, że wystarczy powiedzieć „kocham”, a wszystko stanie się proste. Być może dla tego kogoś było to proste, ale nie dla niego, bowiem Hoss w stosunku do dziewcząt był … nieśmiały.
Jakiś czas temu, gdy pąki drzew rozchylały się nieśmiało wyprawiono w Ponderosie doroczny wiosenny bal. Hoss nie był z tego powodu szczęśliwy, cóż bowiem miał robić wśród tych wszystkich roztańczonych i szczęśliwych par. Chyba tylko podpierać ścianę i sączyć kolejną szklaneczkę ponczu. I faktycznie, jak pomyślał tak się stało, z jednym małym wyjątkiem – stał oparty, o stary, ogromny zegar wydzwaniający kolejne godziny. Hoss trwał tak od pewnego czasu i obserwował bawiących się gości. Jego uwadze nie uszło, więc to jak Adam, jego brat wyprowadził piękną Glorię na zewnątrz w celu zaczerpnięcia świeżego powietrza i patrzenia w księżyc, przerywanego namiętnymi pocałunkami. Widział dokładnie, jak dłoń Małego Joe, jego drugiego brata, wędrowała po sukni Helen, w kierunku jej dekoltu. I widział też, jak miejscowy bankier wypija ukradkiem piątą szklaneczkę ponczu w konspiracji przez swoją despotyczną żoną. Hoss uśmiechnął się do siebie i pomyślał: „wszystko jest jak co roku”. I gdy wydawało się, że nic ciekawego się już nie wydarzy, stanęła przed nim dziewczyna przeurocza i delikatna jak laleczka z chińskiej porcelany. Wdzięcznie się uśmiechając zapytała, czy on, Hoss może poprosić ją do tańca. Na to pytanie Hoss zamarł ze zdziwienia. To niemożliwe, żeby taki anioł chciał z nim zatańczyć. Poczuł suchość w ustach, a głos odmówił mu posłuszeństwa. Dopiero kuksaniec ojca oderwał go od zegara i wepchnął mu w ramiona najpiękniejszą dziewczynę w całej Nevadzie.
Od tego czasu minęło sześć tygodni. Nie było dnia, żeby się nie widzieli. Pierwszy raz w życiu Hoss wiedział co ma mówić i usta mu się wprost nie zamykały, gdy widziała wpatrzone w siebie ciemne rozmarzone oczy Agnes Miller. Był niewyobrażalnie szczęśliwy, gdy okazało się, że dziewczyna tak jak on kocha konie. A gdy na jego pytanie „dlaczego?” odpowiedziała: „bo można im ufać” Hoss już wiedział, że znalazł największy skarb. Bał się tylko zapytać o jedno, czy dziewczyna może, go pokochać. Wciąż myślał i marzył o niej. Nie spał nocami i chodził jak nieprzytomny. Wreszcie postawił wszystko na jedną kartę i zaprosił Agnes tam, gdzie jeszcze z nikim nie był, tam gdzie odciśnięty liść paproci zostawia złoty ślad przypominający gwiezdny pył.
Szli zaczarowanym, pełnym zapachów i kolorów rozśpiewanym wąwozem. On wzruszony trzymał ją za rękę, ona radosna i drżąca w oczekiwaniu na najpiękniejsze pytanie, jakie mężczyzna może zadać kobiecie. I tak, jak obiecał stanęli wśród zielono - srebrnych paproci. Hoss z obawą w sercu przycisnął liść paproci do dłoni Agnes i cicho powiedział:
- Nie jestem piękny, nie jestem oczytany, ale chcę dać ci miłość tak głęboką jak jezioro Tahoe. Czy …, czy …, czy zechcesz zostać moją żoną?
- Tak, kochany wyjdę za ciebie – śmiejąc się radośnie odpowiedziała Agnes, a zarzucając Hossowi ramiona na szyję, dodała – a o tym jeziorze to chyba od Adama się nauczyłeś?
Hoss popatrzył na swoją narzeczoną z ogromna dumą i wtedy przypomniało mu się, co przed laty powiedział do niego i jego braci ojciec: „pamiętajcie chłopcy, oświadczyny są po to, by pokazać ukochanej kobiecie, że chce się z nią być już na zawsze”. I teraz właśnie Hoss zrozumiał znaczenie tych słów.

Aga

Ewelina

Platan to bardzo duże parkowe drzewo. Ma rozłożystą koronę i ozdobną korę ...
Bardzo romantyczna historia oświadczyn Hossa. Z morałem. Wzruszająca.

Mada

ADA, piękne opowiadanie. Wiele w nim smutku, rozczarowania i zadumy. Myślę, że doskonale uchwyciłaś to, co czuł Hoss i to, jak siebie postrzegał.
Zakończenie - bajkowe. "Każda potwora znajdzie swego amatora". Smile

zorina13

Piękna historia Hossa.
Miał wątpliwą urodę ale najczystsze serce i nigdy by kobiety nie zawiódł ,nie zdradził ,nie zostawił dla innej.

Aga

Mam takie odczucia jak koleżanki. Czytając czułam jakieś przygnębienie? żal? smutek? Te rozważania Hossa uzmysłowiły mi jak bardzo czuł się gorszy a jeszcze życzliwi go w tym utwierdzali....pragnął zaznać tylko i aż miłości....na szczęście udało mu się Very Happy

"Nie spał nocami i chodził jak nieprzytomny."

Straszny stan i wspaniały zarazem Very Happy

ADA

Aga

ADA jakby się Ewelina rozpisała to czytałybyśmy o staruszku, który pół dnia próbuje przesunąć pionek po planszy... Laughing

choc lepiej to niż miałby ganiać żonę wokół stołu... Mada ma rację, dobrze że staruszek tylko warcaby ruszał ... Rolling Eyes

Gość

ADA, urocze opowiadanie, lekko melancholijne, delikatne Smile

Snucie opisów przypomina rozwijanie delikatnej koronki Very Happy

Aga

Senszen zegar tyka, a Ty się obijasz...

Gość

a z czym Ci się to skojarzyło? Very Happy

Aga

Pisze tylko, że oczekiwałam iż koleżanka odrabia zadanie na maj... Smile

Gość

a koleżanka odrabia? Miała również wklejać od wtorku nowe opowiadania... Jest środa...