www.bonanza.pl

zorina13 · Wysłany: Śro 7:30, 30 Mar 2016 Temat postu: Ćwiczenie na kwiecień -praca

Jak wyżej ,praca ,połączyć z Bonanzą.

Gość

Ciekawa jestem czy to się jakoś rozwinie...

***

Chłodniejszy wiatr powiał nieco mocniej, rozwiewając firanki, wiszące w otwartym oknie. Wilgotna jeszcze tkanina poruszyła się leniwie, rozsiewając przyjemny, cierpki zapach szarego mydła. Adam podniósł mimochodem głowę i przez chwilę w milczeniu obserwował, jak Yumi przeciera po raz ostatni lśniące szyby, poprawia zasłony – i w końcu, zamyka ostrożnie okno. Mężczyzna zapiął jeden guzik czarnej koszuli i sięgnął po filiżankę kawy. Upił łyk i spojrzał na rubryki gazety, trzymanej na kolanach. Z irytacją stwierdził, że czytając gazetę pobrudził sobie palce tuszem i lekko rozmazał tekst jednej rubryki. Drobne ogłoszenie o sprzedaży maszyny do szycia rozmazało się a na szarawym papierze widniały teraz niewyraźne odciski palców.

Adam odrzucił zwinięta gazetę na stolik, przy którym siedział, chwycił serwetkę, prychnął ze złością i zaczął wycierać palce. Usłyszał cichy dźwięk i wytrącony z równowagi, rozejrzał się. Cookie, siedząca nieco dalej, na schodkach prowadzących na ganek również cicho prychnęła, jak kotek, i zaczęła wycierać palce o rąbek chustki zawiązanej na szyi.

Adam zatrzymał się w połowie ruchu i powoli odłożył serwetę z powrotem na stół. Cookie z niewinnym uśmiechem poprawiła chusteczkę na szyi, usiadła prosto i złożyła ręce na podołku.

Adam sięgnął więc po filiżankę z kawą i upił wolno łyk. Cookie, sięgnęła po szklankę mleka, stojącą obok niej, na deskach ganku, i również upiła łyk. Odstawiła szklankę i spojrzała wyczekująco. Oczy miała szeroko otwarte, niebieskie i bardzo rozbawione.

Adam usiadł wygodniej, odchylił się nieco na krześle i wodził palcem po krawędzi filiżanki. Cookie, dalej siedziała prosto, ale pochyliła głowę i zaczęła, podobnie jak Adam, wodzić palcem po krawędzi szklanki. Długie rzęsy zasłaniały oczy, grzywka i kilka dłuższych kosmyków spadło jej na twarz – widać jednak było, że policzek drży jej od tłumionego śmiechu.

- Tak się zastanawiam… - Adam mruknął. – Czy nazwać to mimikrą… czy po prostu mnie przedrzeźniasz?

Cookie nie odezwała się, choć ucho jej lekko poczerwieniało.

- Albo chcesz mnie rozbawić – zastanawiał się dalej Adam i upił jeszcze jeden łyk kawy.
– Albo po prostu… dziecko się nudzi i bardzo by chciało iść do szkoły? – podrzucił Jon, bezszelestnie podchodząc do poręczy schodów.

Cookie podskoczyła lekko, słysząc nad sobą głos kowboja. W ostatniej chwili złapała szklankę, która zachwiała się niebezpiecznie i oblała się żywym rumieńcem.

- Nie jest to chyba szczyt marzeń każdego dziecka, nie uważasz? – zauważył rozbawiony Adam.
- Marzenia marzeniami, ale dzieci powinny się plątać po szkole, nie po ranczu – kwaśno zauważył Jon. – Albo chociaż powinny mieć jakieś obowiązki, żeby nie marnować czasu.

Adam spojrzał kpiąco na Jona.

- Jon, czyjego czasu?

Jon wzruszył ramionami.

- Będziemy potrzebować kilku dodatkowych sezonowych pracowników. Co najmniej dziesięciu.

- A… dlaczego Ty mi to oznajmiasz a nie zarządca? – Adam spytał łagodnie.
- Bo zarządca się myli – niezadowolonym tonem odparł Jon. – Według niego damy sobie radę zatrudniając tylko czterech dodatkowych ludzi.
- I dlaczego uważasz, że potrzebujemy ponad dwa razy tyle? – Adam uśmiechnął się lekko.
- Bo wiem, ile czeka nas pracy. I wiem, ze zawsze jest za mało rąk do pracy.
- Naprawdę? – lekko się zdziwił Adam.
- I uważam, że nasz zarządca ma głowę zaprzątniętą czymś zupełnie innym niż pracą – dodał Jon i spojrzał wymownie na Cookie, wciąż siedzącą na ganku. – I nie wywiązuje się ze swoich obowiązków.
- I, o ile dobrze zrozumiałem… Ty byś chętnie pomógł mu w wypełnianiu tych obowiązków?
- No. To znaczy… tak, panie Cartwright. Pracuję na tym ranczu już kilka ładnych lat, sprawdzam się, dobrze wykonuję swoją pracę… i widzę, ze nasz „zarządca” – wyrecytował Jon, następnie chrząknął z niesmakiem – no, ostatnio kiepsko mu idzie praca. Od dłuższego czasu zresztą.
- Nie zauważyłem – uprzejmie zdziwił się Adam.
- Ja tylko tak uprzedzam… My jeszcze wiemy co robić, ale z nowymi pracownikami? Wytłumaczyć im co i jak? Candy’emu ostatnio kiepsko idzie, nie ma do tego głowy… Inne mu zajęcia widać plączą się po głowie – Jon raz jeszcze wymownie spojrzał na zaskoczoną Cookie.
- I ty się o niego po prostu troszczysz… i chcesz mu ulżyć w obowiązkach. Rozumiem. – Adam kiwnął głową.
- Ja na poważnie. Tak uważam i…– Zresztą… żaden nowy pracownik długo nie zagrzeje miejsca przy takim… no, wie pan, panie Cartwright. Kiepsko się pracuje, kiedy ktoś się nieustannie czepia i nie potrafi powiedzieć, czego właściwie chce. Mówię panu, panie Cartwright…
- Rozumiem – przerwał mu Adam ciepłym i łagodnym głosem – Leży ci po prostu na sercu dobro całego rancza.
- Dokładnie – Jon westchnął z ulgą i lekko się uśmiechnął.
- Przemyślę to, co powiedziałeś. Możesz być tego pewien.
- To… w porządku… i wracam do pracy. A jak z tymi pracownikami? – Jon obrócił się jeszcze na pięcie i utkwił wzrok w Adamie.
- Tak jak mówiłem, zastanowię się nad tym.

Jon naciągnął kapelusz na uszy i energicznym krokiem oddalił się. Adam pokręcił głową i spojrzał na Cookie. Dziewczynka, wcześniej rozbawiona, teraz była widocznie zdenerwowana. Zmarszczyła gniewnie nos i szybko, jakby się sama tego wstydziła, pokazała język odchodzącemu Jonowi. Potem zaczerwieniła się, gwałtownie chwyciła szklankę z mlekiem - i zatopiła weń zakłopotane spojrzenie.