www.bonanza.pl

Ewelina

Opisy wręcz chłoszczą nas swoim urokiem i malowniczością widoków Ponderosy ... wszystkich widoków Ponderosy Very Happy

Aga

Mada to jest jakaś myśl.... Shocked

hm....

Aga

Ewelina

Brzmi dobrze a przynajmniej pasuje do żartobliwego tekstu ... mieści się w konwencji ... jak najbardziej Very Happy

Chłostanie, falowanie, to brzmi fajnie w zestawieniu z męskimi kowbojami. Świetny kontrast Very Happy

Aga

...wniosek ....komedia....dramacik zawsze zdążę napisać Wink

Kola

Rzeczywiście opisy są bardzo widowiskowe tak jakby Aga sama tam była i to wszystko widziała. Opowiadanie lekkie i bardzo dobrze się je czyta. Poza tym opowiadanie znowu jest podzielone na części, ale to tylko lepiej dla zniecierpliwionego czytelnika, który chciałby od razu wszystko na raz.

Aga

Nie wyrobiłam się z zakończeniem...
* * * *
W nocy przez miasteczko przeszło burza, która chociaż krótka narobiła sporo szkód Adam westchnął patrząc na dach, z którego odpadło kilka desek, zwaloną starą sosnę, którą mały Joe miał ściąć miesiąc temu, a która przywaliła ogrodzenie. Adam zjadł śniadanie i postanowił objechać pastwiska i sprawdzić czy aby nawałnica nie sprawiła innych niespodzianek. Był daleko od domu kiedy dostrzegł na ziemi ślady stóp. Zsiadł z konia i szedł pieszo dopóki nie usłyszał głosów. Zakradł się cicho i przykleił plecami do ściany dawnego baraku pracowników kopalni. Obecnie kopalnia była nieczynna, ale nie opuszczona jak się okazuje. Otarł rękawem czoło od potu, które było mokre nie tylko od niemiłosiernego skwaru, ale i emocji jakie towarzyszyły mu w tej chwili.
-To było nierozsądne ADA. –gderała Ewelina. –Adam nie jest głupi i nie zostawi tak tego.
-Zgadzam się. –Mada wyszła z domku z tacą pełną wysokich szklanek. –Może już tu jest schowany w krzakach. Mrożona kawa gotowa.
Adam drgnął słysząc swoje imię. Sunął wzdłuż ściany i wychylił się nieco marszcząc brwi ze zdumienia. Kilkanaście kobiet, młodszych i średnich wiekiem leżała na dziwnych półleżankach jak nazwał je w myślach, w krótkich spódnicach lub spodenkach w koszulkach z krótkim rękawem i w dziwnych czapeczkach bez rond z kawałkiem z przodu nad czołem. Część miała ciemne okulary na oczach lub jako opaski na włosach. Kompletnie nie pojmował znaczenia tych rzeczy.
-Albo przykleił się do ściany i za chwilę wystrzela nas jak kaczki. –Kola wzięła dwie kawy i jedną z nich podała Camili.
Adam zesztywniał dotykając mimowolnie kabury.
-Nie róbmy z Adama złoczyńcy. –oponowała Senszen wkładająca długie łyżeczki i rurki do szklanek biorąc jedną dla siebie.
-Adam Cartwright to najszlachetniejszy człowiek w całej Nevadzie. –pewnie stwierdziła Camila.
-Dokładnie to nie w jego stylu. –Lidka spryskiwaczem psiknęła nad sobą. Woda utworzyła mgiełkę i opadła zbawczo na jej skórę, przynosząc chwilowe orzeźwienie.
-Takich ludzie jak Adam w naszych czasach już nie ma. Z zasadami…–westchnęła Zorina upijając łyk.
-Prawy, szlachetny…ależ chciałabym go zobaczyć na żywo. –westchnęła Ewelina.
-Jaka szkoda, że mały Joe musiał wyjechać. –Domi westchnęła patrząc na Bell.
-Właśnie wy chociaż zobaczycie go z bliska. –rozmarzyła się Bell.
-ADA możesz mi łaskawie podać kawkę. –Aga uniosła na chwilę ciemne okulary ukazując koleżance swój najbardziej wyszukany żebraczy wzrok. –Wiesz ten upał wpędza mnie do grobu.
-Znaj moje dobre serce. – ADA wstała z leżaka. -A likier orzechowy mamy? –ADA uniosła szklanki na wysokość oczu obserwując dno.
-O matko! –Mada pokręciła głową. –Jesteśmy na dzikim pustkowiu, nawet Lukullus by ci pozazdrościł kostek lodu w kształcie dinozaurów, cudownie schłodzonej bitej śmietany i jędrnych truskawek w tej dziczy. –Mada postawiła tacę na stoliku wzięła swoją kawę i zajęła leżak w cieniu sosny. –A wracając do Adama, myśl, że jest na wyciągnięcie ręki doprowadza moje serce do szaleńczego galopu.
-Mniam….-Zorina pociągnęła łyk. –Wiecie, że nie mamy żadnych zapasów? Trzeba by pojechać do miasta, tylko czym? Kawa wyśmienita. Skąd wzięłaś bitą śmietanę i truskawki Mada?
Adam otarł ponownie czoło. Przypatrywał się czujnie szklance po której spływały pojedyncze krople wody. Kostki lodu przysłonięte bitą śmietaną kusiły niemiłosiernie.
-Śmietana w spray’u, a truskawki z marketu. Wracając do spraw istotnych, musimy ustalić co widział Adam.
-O tak…-westchnęła Aga. –Adam to bardzo istotna sprawa.
-Bardzo ładna sprawa.-dodała Kola.
-Ładna? Zabójczo przystojna sprawa! –przerwała ADA.
-Zauważyłaś to w ciemnościach ADA? –Aga spojrzała podejrzliwie na koleżankę.
-Właśnie. –Zorina przerwała jedzenie truskawek. –Widziałaś go przez ułamek sekundy?
-Przecież wiecie, że jest boski.
-Ładniejszy niż na zdjęciach? –Mada patrzyła z napięciem.
-Dużo ładniejszy. Zdjęcia nie oddają jego fascynującego tajemniczego wyglądu. Blask jego migdałowych oczu poraża na odległość. –rozmarzyła się ADA.
-Dobrze wiemy, że go nie ubijemy wszak to nasz Adaś. Ale jeśli mamy tu spędzić dwa tygodnie to jak to sobie wyobrażacie? ADĘ rozpozna na pewno. ADA przecież nie będzie siedzieć tutaj cały czas kiedy my będziemy wtapiać się w tłum. –Ewelina spojrzała wyczekująco.
-Otóż to nie zamierzam się dać zamknąć w tym obskurnym baraku. –protestowała na wszelki wypadek ADA.
-Zakupy…-przypomniała Zorina.
-Ileż to skoczyć do naszych dwudziestego pierwszego wieku i zrobić zakupy w jakimś całodobowym markecie? –spytała Lidka obserwując mgiełkę, która ponownie opadała na jej ciało.
Jednego był pewien. Dziewczyny nie były stąd, to już wiedział. Chwilowo nie był w stanie poukładać sobie wszystkiego w głowie, ale informacja o dwudziestym pierwszym wieku wryła mu się mózg jak wypalony napis. Po drugie dziewczyny chyba go ubóstwiały, dlaczego? Tego się dowie, ale przynajmniej nie czuł, że jego życie jest zagrożone. Nawet go rozbawiły rozpływając się nad jego kryształowym charakterem i urodą, której nie traktował pierwszorzędnie.
-Wszystko fajnie, ale musimy zrobić zakupy tutaj. Burza uszkodziła terminal, a energii wystarczy nam na jeden skok, najpóźniej za dwa tygodnie.-przypomniała Bell.
-Musimy wykorzystać ten czas dziewczęta. Co wy na potańcówkę w mieście? –dodała Domi.
-Chyba mają tu potańcówki, Mada? Masz notatki bo z moją pamięcią licho. –Aga uśmiechnęła się niewinnie.
-Potańcówki robią tutaj co tydzień, nie muszę zaglądać do notatek. –uśmiechnęła się Mada. –A Adama nie obawiajmy się w końcu ….chyba cię nie zabije ADA. –parsknęła patrząc na koleżankę.
-On nie jest taki. A poza tym na pewno cię nie rozpozna.-zauważyła Camila.
-Chyba że porazi mnie spojrzeniem swoich migdałowych oczu. –westchnęła ADA.
-Gdzie moja kawa? - Lidka odwróciła się w stronę Mady. –Mówiłaś chyba, że zrobiłaś dla wszystkich.
-Dla ciebie została na tacy.
-Mówisz o tej kawie? –Lidka z powątpieniem uniosła pustą szklankę w kierunku Mady.
Dziewczyny zerknęły na swoje szklanki i Lidki.
-Może już wypiłaś i zapomniałaś….-Kola próbowała zbagatelizować sytuację.
-Nie wypiłam. –Lidka patrzyła wyczekująco.
-Zrobię ci drugą. –Senszen wstała. – I tak mam ochotę na dokładkę.
-Nie chcę drugiej, chcę pierwszą. Nie rozumiecie, jeśli nie my, nie ja, to kto wypił moją kawę??? –milczenie było jedyną odpowiedzią na jej niepokojące pytanie.
-Cóż nie dowiemy się tego.-powoli powiedziała Senszen. –Co nie zmienia faktu, że robi się ciemno, a my musimy jechać do miasta.

* * * *

-Zaczekaj Senszen pomogę ci! –ADA pomachała do koleżanki przebiegając główną ulicę Wirginia City z trudem unikając przypadkowego jeźdźca.
Senszen, Kola i Mada pakowały na wóz zakupy.
-Prawie skończyłyśmy. –Ewelina wrzucała na wóz z Lidką sporych rozmiarów worek z mąką.
-Jeszcze to. -Zorina delikatnie położyła jajka
-Jak my przewieziemy te jajka? –Camila westchnęła. –Te drogi mają milion dziur.
-Łatwiej byłoby przewieźć kury, które znosiły by dla nas jajka. –Senszen uśmiechnęła się lekko.
-Pd warunkiem, że grzecznie siedziałyby na wozie. –parsknęła Mada.
-Jedźmy za chwilę zachód słońca. –Ewelina pakowała się na przód wozu.
-Chwilunia a kto będzie jechał konno? –Aga. –Ja nie umiem.
-Nikt nie umie. Co teraz?
-To proste. Kupimy wóz jakąś bryczkę albo najlepiej dwie.
-Dawaj resztę kasy Ewelina. –Mada wyciągnęła rękę.
-Reszta kasy jest….-Ewelina nerwowo poszukiwała portfela.- ….w baraku.
Co?? –dziewczętom opadły szczęki.
-Jak wrócimy? –martwiła się Zorina.
-Przenocujemy w hotelu.-stwierdziła Kola.
-A czym zapłacimy? –Senszen zerknęła z niepokojem.
-Pożyczmy bryczkę, ludzie tutaj są gościnni.-stwierdziła Domi.
-Pod warunkiem, że znaliby nas, a nie znają. –Bell skwitowała krótko.
-Kto za nas poręczy? –Camila spojrzała zrezygnowana.
-Ja poręczę. –męski głos należący do mężczyzny ich marzeń zabrzmiał nisko, miękko i przyprawił je o dreszcz. Dziewczynom opadły szczęki.
Kiedy twarze odzyskały normalny kolor, serca odzyskały prawidłowy rytm a szczęki wróciły na miejsce dziewczęta odwróciły się powoli. Przed nimi oparty leniwie barkiem o kolumnę stał Adam Cartwright. Dziewczęta westchnęły próbując zapanować nad rozmarzonym wzrokiem.
-Poręczy pan za nas? –Zorina uniosła brwi.
-To miłe co pan chce zrobić….-Senszen szukała odpowiednich słów.
-…ale nie zna nas pan. Nie chciałybyśmy….-Aga zawiesiła się na chwilę.
-Ależ znam drogie panie. –Adam uśmiechnął się szeroko. –Chętnie panie podwiozę i wysłucham waszej ciekawej historii.
-Ciekawej historii? –Mada czujnie spojrzała na mężczyznę.
-Aaaa…o czym? -zająknęła Camila. – A poza tym pomylił nas pan z kimś.
-Właśnie, my już sobie pójdziemy. –Bell kiwnęła głową na koleżanki.
-Nasza historia nie jest zbyt ciekawa. –Domi odwróciła się na pięcie.
-Dokąd to Domi?
Dziewczyny zamarły. Spojrzały podejrzliwie na Adama.
-ADA tak szybko uciekłaś z mojego podwórka, że nie zdążyłem się przywitać. –Adam uniósł brwi ukazując dołeczek.
Dziewczynom opadły szczęki po raz drugi dzisiejszego dnia.

* * * *