www.bonanza.pl

zorina13

Witam w dziale fan fiction Lucy.
Bardzo ciekawe opowiadanie ,mam nadzieję ,że będziesz pisać więcej.

Camila

Ciuszki musiały być niezłe. Chłopcy chyba w nich wyglądali obłędnie.
To brodzenie Adama w tych strugach deszczu nie było najmądrzejsze, ale najważniejsze, że nic wielkiego mu się nie stało. Wink

Ewelina

Adam chyba niezbyt lubił Marie. Te ciuszki, dobre dla Nowego Orleanu, ale nie pasujące do Dzikiego Zachodu pewnie niechęć pogłębiły. Już słyszę złośliwe komentarze jego kolegów Very Happy

Niezłe połączenie z rodziną de la Vega Very Happy

Na szczęście Adaś "uporał się" z nielubianym strojem, co niekoniecznie szczęśliwiło jego tatę. Sporo ludzi również, bo pojeździli sobie po okolicy. Adam, jak zwykle świetnie sobie poradził z wszelkimi zagrożeniami ... nie wiem, czy polubił Marie ... pewnie nie polubił ... ale ma zapewnioną robotę w cieple, w domu, przy prawdziwie męskim zajęciu - opiece nad braciszkiem.
Fajne, ciekawe i nowatorskie Very Happy

Czekamy na kolejne fanfiki Very Happy

Mada

ADA

Lucy bardzo spodobało mi się Twoje opowiadanie. Ciekawie ukazałaś postać bardzo młodziutkiego Adasia, właściwie jeszcze dziecka, ale już mającego charakterek, swoją dumę i upór. Jeszcze w utarczkach słownych nie wygrywa z ojcem, ale to tylko kwestia czasu, gdy z takich potyczek słownych będzie wychodził zwycięsko. Pomysł ubrania Adama w tak elegancki, ale zupełnie nie pasujący do niego strój i do tego te francuskie buciki nie wzbudziły jego zachwytu. Wierzę, że matka Joe chciała dobrze, ale trafiła na niezwykle oporną materię w postaci pasierba. On raczej nie przepadał za macochą. Był zdaje się w okresie buntu. Ojciec nie miał wyjścia musiał go ukarać, ale myślę, że Adam wolałby dostać w skórę niż niańczyć maleńkiego Joe.
Opowiadanie świetnie napisane. Ciekawa fabuła i buciki, których w tak niekonwencjonalny sposób pozbył się Adam. Czekam na Twoje kolejne opowiadania

lucy

Mada

lucy

Mada, całe szczęście (dla mnie ) że zobaczyłam Wink

bo już myślałam, że obraziłaś się w imieniu Adama Wink

Myślę, że w niedługim czasie Marie została bez pomocnika?

lucy

Zorina, Camila, Ewelina, Mada, ADA, dzięki za przeczytanie mojego debiutanckiego opowiadanka i za wszystkie komentarze! Pewnie nie tak szybko będę miała okazję, by coś podobnego napisać, trochę czasu to kosztuje Wink

A przede mną pracowity czas, dobrze będzie, jeżeli będę mogła tu zaglądać Confused

Ale plany mam bogate, może kiedyś coś się z tego wykluje Shocked

Aga

lucy

Aga, dzięki za komentarz! Trochę na niego czekałam, ale wczoraj wieczorem Cię nie było Sad

Aga

Ano nie było...

szaleństwo... może to przesilenie wiosenne nadchodzi.

Gość

lucy

Senszen, dzięki za przeczytanie i za komentarz!

Ewelina

Pobyt w Bostonie

Adam już od tygodnia przebywał w Bostonie. Załatwiał interesy związane z Ponderosą a przy okazji również i swoje sprawy. Zarówno te związane z intratnymi inwestycjami, jak i uzupełnieniem eleganckiej garderoby. Właśnie wybierał się do szewca po odbiór zamówionych, robionych na miarę butów. Pięknych, czarnych, wygodnych, uszytych z doskonałej skóry. Paczka jaką odebrał u rzemieślnika wydała mu się nieco mała. Rozpakował ją w zakładzie. Jakież było jego zdziwienie, kiedy okazało się, że w środku jest para maleńkich, balowych zapewne pantofelków. Z ozdobnymi klamerkami i niewielkim obcasikiem. Jeden pantofelek spokojnie mieścił się w jego dłoni! Jak można mieć takie małe stopy? Przecież na takich … stópkach nie da się chodzić! To chyba dla dziecka? Może dziewczynki? .. Ale klamerki? Obcas? I dlaczego to JA je dostałem? – powtórzył podniesionym tonem pytanie skierowane do właściciela warsztatu szewskiego.
-jak to dlaczego? Pan Adam Cartwright? Nieprawdaż?
-prawdaż – potwierdził swoją tożsamość Adam
-no, to przecież pańskie buty – zdziwił się rzemieślnik
-co?! Moje? A na czym mam je nosić? – urwał, nie chcąc okazać się niewychowanym gburem z Dzikiego Zachodu – wyciągnął rękę trzymając pantofelek.
-przecież to damski bucik – wyjaśnił cierpliwie bostończyk
-widzę, że damski! – wrzasnął tracąc cierpliwość Adam – a ja miałem odebrać MOJE buty, kowbojki. Czarne! Na cholerę mi te … dziwaczne cudeńka?
-pan pozwoli – mruknął – o! Tu jest napisane sz.p. Adam. Cartrit
-ja jestem Adam Cartwright! Nie Cartrit! Proszę o MOJE buty – dodał spokojnie
-hm, pan wybaczy. Musiała zajść jakaś pomyłka … zaraz, zaraz, sprawdzę w papierach … sz. p. Adam Cartrit – buty zostały dzisiaj wysłane do zamawiającego.
-adres proszę – wycedził Adam. Szewc popatrzył na jego minę i bez sprzeciwu podał adres pod którym prawdopodobnie znajdowały się buty niecierpliwego klienta. Adam chwycił rozpakowaną paczkę z damskimi pantofelkami i pognał po swoją własność. W krótkim czasie przebył odległość dzielącą dom w którym mieszkał A. Cartrit od zakładu szewskiego. Stanął przed domem. Przez chwilę podziwiał jego architekturę. Musiał przyznać, że budynek był ładny. Doskonale zaprojektowany, stylowy, nie przeładowany zbędnymi ozdobami, posiadał idealne proporcje. Cóż, on tu nie przybył, żeby podziwiać kunszt bostońskich architektów. On musi odebrać swoje kowbojki i zwrócić temu bubkowi buciki. Zamówione zapewne dla jakiejś rozpieszczonej pannicy, albo … tu Adam przerwał rozmyślania i energicznie zastukał kołatką. Bardzo ładną – odruchowo zauważył. Drzwi otworzyła mu młody człowiek. Blondyn, średniego wzrostu, w okularach
-słucham pana? – zapytał
-jestem Cartright. Adam Cartright – wyjaśnił gość – prawdopodobnie przez pomyłkę przyniesiono tu moje buty – dodał
-a! To pan! Całe szczęście, bo my tu piekło mamy – ucieszył się wątły blondynek – a, przepraszam – jestem Adam Cartrit.
-to pan zamawiał te … buciki? – zapytał Adam
- niestety, nie ja – westchnął Adam nr 2 – byłoby ciszej w domu.
Istotnie. Z wnętrza domu, zapewne z salonu dochodziły krzyki rozzłoszczonej kobiety. Młodej – ocenił ją w myślach Adam.
-czy ten szewc zwariował? Na co mi te futerały od skrzypiec? Z obcasami! - Retorycznie pytała zdenerwowana młoda osoba. Płci żeńskiej.
-Adaminko, nie denerwuj się – łagodziła jakaś kobieta. Sądząc po glosie znacznie starsza.
-jak mam się nie denerwować, kiedy zamówiłam wizytowe buty! Najmodniejsze, eleganckie, błękitne … a przyniesiono mi te … czarne indiańskie canoe! Pewnie pływać mam w nich? – z sarkazmem stwierdziła właścicielka pomylonego obuwia.
-niekoniecznie ma’am – do salonu wkroczył Adam – Cartwright. Adam Cartwright – przedstawił się, obrzucając przy tym krzykliwą niewiastę uważnym spojrzeniem. No tak. Jest śliczna, choć drobna, niewysoka. Stopy rzeczywiście ma małe … chyba jej jedna stopka zmieściłaby się w jego dłoni … możliwe. Zwykle jego dłonie obejmowały inne części ciała znajomych niewiast. Pannę zamurowało. Zdziwiona przyglądała się przybyszowi, w końcu wyjąkała
-Ada … Adamina Cartrit
-o! To stąd ta drobna pomyłka – stwierdził Adam - Mamy prawie takie same imiona i nazwisko – uśmiechnął się – z przyjemnością przyniosłem pani pantofelki. Są … prześliczne.
-dzię … dziękuję – panna jeszcze nie mogła dojść do siebie – bardzo mi były potrzebne. Wybieramy się z ciocią do teatru … a tu taka … niespodzianka z tymi butami – lekko się zawstydziła przypomniawszy sobie epitety, jakimi obrzucała przyniesione kowbojki.
-no tak. Pani zamówiła błękitne … a tu przynieśli w kolorze czarnym – Adam usiłował nieco rozśmieszyć speszoną pannę.
-tak, czarne – Adamina uważnie mu się przyglądała. Zauważyła, że gość jest bardzo przystojny, ma piękny uśmiech i wesołe iskierki w oczach a ona rzucała takie wyrazy! – pomyślała z rozpaczą
– a dlaczego one mają takie wąskie czubki?– zapytała chcąc odwrócić uwagę od napływających na policzki rumieńców
-żeby łatwiej je było wsunąć w strzemiona – wyjaśnił Adam
-pan dużo jeździ konno?
-o tak! Ale nie dla sportu lub rozrywki. Po prostu wymaga tego praca ranczera.
-pan pracuje na ranczo? Przepraszam, może pan usiądzie. Nawet nie podziękowałam za przyniesienie butów – stropiła się Adamina – może napije się pan czekolady, albo kawy? – zaproponowała.
- O tak! Bardzo prosimy – poparła ją ciocia – proszę choć na chwilę z nami usiąść i opowiedzieć, jak tam jest? Na tym Dzikim Zachodzie. Przyjaciółka mojej siostry marzyła o takim wyjeździe, ale … nie było jej dane – westchnęła. Adam odłożył pakunek i usiadł w fotelu. Podobało mu się tutaj. Uprzejmi gospodarze. Panna śliczna, spokojna … w tej chwili spokojna – dodał obiektywnie – ciekawe, czy jest z kimś zaręczona? Przesunął powtórnie wzrokiem po jej postaci. Powoli, uważnie, notując w pamięci wszystkie szczegóły. No tak. Nie bardzo wyobraża ją sobie zaganiającą bydło, jeżdżąca konno, robiącą pranie albo przy garnkach w kuchni … ale czy jego, Cartwrighta nie stać na kobietę, która nie musi tego robić? Przecież może sobie pozwolić na reprezentacyjną żonę, obytą w towarzystwie, wykształconą … w salonie widać było kilka książek, nuty, ubrana też ładnie i stopy ma ładne. Laura miała takie zgrubienia na kościach dużych palców u nóg. Nieładnie to wyglądało, ale kiedyś to mu nie przeszkadzało. Miała, to … po prostu miała. Nie przyglądał się zbytnio. Po prostu zauważył. Adamina nie ma … i kostki ma takie delikatne, szczupłe … Talię też ma taką szczupłą, ale powyżej jest zaokrąglona ... tam, gdzie trzeba. Tak nie za dużo, nie za mało. Dłonie też ma piękne. ...Porusza się z wdziękiem. Jak motyl … –Adam miał sokoli wzrok. Nic nie umknęło jego uwadze.
-jak wspomniałam przyjaciółka mojej siostry tak marzyła o tym Zachodzie – przerwała milczenie ciocia Adaminy –nie wiem, skąd jej się to wzięło. Przecież była córką Stoddarda, kapitana statku … urwała widząc wzburzenie Adama
-jak pani powiedziała? Elizabeth Stoddard? To moja matka –wyjaśnił
-niemożliwe! – krzyknęła ciocia – jaki ten świat mały! Doskonale pamiętam Liz. Ale … ona nie żyje. Ben, jej mąż bardzo ją kochał. Pan chyba miał wtedy niewiele lat …
-Zmarła tuż po urodzeniu mnie. Nie pamiętam matki … będę bardzo … szczęśliwy, jeśli mi pani opowie o niej – poprosił wzruszony Adam.
-tak. To bardzo smutne … mam tyle wspomnień, razem dorastałyśmy … a może pan wybrałby się z nami wieczorem do teatru? Adam nie bardzo może … tłumaczy się, że ma jakieś wyliczenia robić … jakby to kłopotu nie sprawiło ... - urwała niepewna, czy gość ma odpowiedni strój.
-z wielką przyjemnością – ucieszył się Adam -O której mam po panie przyjechać? – zapytał.
Do Ponderosy wysłał telegram w którym informował Pa, że musi zostać jeszcze dwa tygodnie w Bostonie. Zdenerwowany Ben bardzo odczuwający brak najstarszego syna wysłał telegram do Bostonu z pytaniem o przyczynę dłuższego pobytu. Kiedy dostał odpowiedź, przetarł oczy, pokiwał głową i mruknął – nic nie rozumiem.
W telegramie było jedno zdanie „załatwiam sprawę butów”