www.bonanza.pl

Gość

Tak jak było już łączenie Bonanzy z syrenkami, z utworami literackimi... tak jak proponuję połączenie - Bonanza i reklama
Kto wie, może coś ciekawego z tego wyjdzie?

Ewelina

Bardzo dobry pomysł Very Happy

Chyba wena pogalopuje ... rączo bardzo Very Happy

Aga

Czyżbyś Ewelina zamierzała znowu zrobić coś małemu Joe...albo coś z małego Joe Wink

lucy

Ewelina

Czemu nie?

Aga

...chodzącą reklamę? Wink

Gość

jeszcze jest listopad, zdążyłam Smile

Szeleściły cicho rośliny w ciężkich, glinianych donicach. Poranne słońce przeświecało przez ciemnozielone liście tworząc na drewnianej podłodze koronkową, kolorową pajęczynę cieni i światła. Cicho brzęczały owady ociężale wdrapujące się do ciężkich, białych kwiatów. Ich zapach mieszał się w harmonijną całość z aromatem świeżo zaparzonej kawy, zapachem wilgotnych prześcieradeł wiszących na sznurze, ostrą wonią szarego mydła.
Adam przeciągnął się leniwie i niedbale oparł nogi na małym stołeczku. Zsunął nieco bardziej na czoło kapelusz, nalał sobie dodatkowa filiżankę kawy i nieodgadnionym uśmiechem wsunął do ust kostkę cukru.

Oparł się wygodnie i rozłożył gazetę „Morning Appeal” wydawaną w Carson City. Westchnął spokojnie i zaczął przeglądać kolejne rubryki. Z uwaga przeczytał ogłoszenie o zmianie szeryfa, pobieżnie przejrzał aktualne sprawozdania finansowe. Zgiął właśnie płachtę papieru, by wygodniej mu było czytać, kiedy wzrok jego zahaczył o rubrykę ogłoszeń. Wrócił już do dokąłdnej analizy sprawozdań, kiedy zorientował się, że zobaczył cos istotnego.

Van Camp’s, pyszne koncentraty zupy pomidorowej! Tanie, smaczne, zawsze takie same!

Adamowi drgnęły usta – na pewno kuszące było sporządzenie ośmiu porcji zupy za jedyne dziesięć centów, ale chyba jednak nie to było takie ważne. Tym bardziej, że Hop- Sing raczej nie uznałby tego za innowacyjny, przydatny wynalazek…

Finkle&Lyon, maszyny do szycia

Raczej nie…

Czemu byś miała nie mieć pięknych włosów? Russian Hair Restorer – on przywróci twoim szarym, zmęczonym włosom naturalny kolor, blask i witalność!

Adam wysoko podniósł brwi – znał ten adres wysyłkowy… Ostatnio przyszła mała paczka… do Ojca. A Ojciec ostatnio podejrzanie często zerka w kierunku wdowy Abermyth… Mężczyzna stłumił śmiech, zagryzł zęby i postanowił nic o tym nie wspominać. Nigdy.

Horseman prezentuje rakiety do tenisa,
„Florence” – lampa gazowa, jedyne dwa dolary!
Captain Apple Jack – 2,25 dolara za pintę!

Adam westchnął i już miał wrócić do sprawozdań finansowych, kiedy w końcu to zobaczył. Ogłoszenia towarzyskie i prywatne – Sprzedam płótna, używane, pocięte na kawałki. Farma Beetlejuice, Carson City.

Adam przeciągnął kciukiem po dolnej wardze i położył gazetę na stoliku. Założył ręce i podniósł brwi – dlaczego ktoś by miał sprzedawać używane, pocięte jeszcze dodatkowo płótna?

Oparł się i delikatnie odchylił krzesło do tyłu – farma Beetlejuice'a znana była dość szeroko. Przez wiele lat zamieszkiwał ją pewien dość niezwykły człowiek. Wszyscy w mieście i w okolicach powtarzali sobie różne historie na jego temat – raz bohaterem był niski człowiek z głową pokrytą szopą siwych włosów. Innym razem – zbiegły niewolnik, który aby ukryć swoją tożsamość krył twarz za grubą warstwą białej farby, której kupował całe litry. Inne opowieści twierdziły, ze człowiek ten ma pałające mrokiem, wyłupiaste, czarne oczy. Mnogość tych wersji dowodziła jedynie jednego – właściciel farmy od wielu lat nie wychodził ze swojego domu. Od lat też nikt do tego domu nie wchodził – raz w tygodniu stara pani Myrt robiła podstawowe zakupy. Jednak i ona przyznawała, ze do samego domu nie wchodzi. Produkty zostawiała w przedsionku… i wychodziła, nie rozmawiając z nikim.
Adam uśmiechnął się i poszedł osiodłać konia. Nie był zwolennikiem plotek, ale ciekaw był, jakim człowiekiem może być tajemniczy pan Beetlejuice.

***

- Mówi wiec pani, że właściciel zmarł kilka tygodni temu? – Adam dopytał się, nie kryjąc rozczarowania.

Pani Myrt, drżącymi dłońmi nalewała słabą herbatę do poszarzałych ze starości filiżanek. Kiwnęła głową, całkowicie pochłonięta tą czynnością.

- Pan wybaczy, babcia jest mało rozmowna – wtrąciła się nagle pulchna dziewczyna o wesołych brązowych oczach. Postawiła przed nim talerzyk z ciasteczkami i wtopiła w niego spojrzenie pełne zainteresowania.
- W takim razie… - Adam odchrząknął i przesunął wzrok z obojętnej starszej kobiety na nad wyraz zainteresowaną młoda kobietę. Mimochodem zauważył, że brązowe oczy znakomicie pasują do ciepłego pomarańczowego koloru sukienki. – Dlaczego w gazecie pojawiło się ogłoszenie o płótnach na sprzedaż?

Dziewczyna parsknęła śmiechem i podsunęła mu cukierniczkę.

- Dwa tygodnie temu przeprowadzona była licytacja wszystkich rzeczy, które znajdowały się w domu… i samego domu – wyjaśniła. – Nie było tego dużo. Staruszek nie był typem zbieracza… Wszystko było bardzo czyste, uporządkowane… wszyscy z dużym zainteresowaniem oglądali wnętrze – rozumie nas pan? Przez tyle lat nikt tam nie wchodził, jedyny kontakt ze starszym panem była moja babcia, która, jak pan widzi… nie jest zbyt rozmowna…

Adam kiwnął głową i odwrócił wzrok do staruszki. Ta spojrzała na niego ze smutkiem i cicho westchnęła.

- Bardzo mi przykro… - powiedział nagle. – To musiał być niezwykły człowiek… - dodał i zobaczył, jak twarz staruszki na chwile rozświetla się smutnym uśmiechem.
- W każdym razie – rześko przerwała dziewczyna – licytacja zakończyła się, wszyscy się rozjechali, nowy właściciel domu upoważnił mnie do zrobienia porządku. I proszę sobie wyobrazić moje zdumienie, kiedy odkryłam pokój, do którego nikt nie wchodził, chyba nawet nikt nie wiedział o jego istnieniu!

Dziewczyna przerwała na moment, nalała sobie zręcznym ruchem herbaty na spodeczek i szybko wypiła.

- I w tym pokoju, proszę sobie wyobrazić, znalazłam te płótna. Pocięte, pobrudzone farbami… ale może komuś jednak się do czegoś przydadzą…
- Pobrudzone… farbami? – upewnił się Adam. – Odnalazła pani pokój wypełniony obrazami?
- No… tak – powściągliwie przyznała dziewczyna. – Ale nam one nie są potrzebne… na co to komu zresztą? Pomyślałam, ze sprzedam je za niską cenę… po drugiej stronie sa czyste, można ich użyć jeszcze do czegoś – przekonywała gorliwie. – Wypiorę je chętnie…
- A mogę je zobaczyć? – przerwał jej w pół słowa.
- Oczywiście. – dziewczyna szeroko otworzyła roześmiane, brązowe oczy i uśmiechnęła się filuternie. – Przełożyłam je wszystkie do szopy na narzędzia. Zaraz przyniosę kilka, zobaczy pan, czy się panu przydadzą.

Adam wzniósł oczy ku niebu i pokręcił głową. Ciekaw był niezmiernie – co też może być na tych płótnach. Nagle coś poczuł – to milcząca staruszka położyła mu rękę na ramieniu i delikatnie ścisnęła. Spojrzał jej w oczy i pomyślał, ze pewnie nie jest pierwszym, który tu przyjechał. Nie jest tez pierwszym, do którego milczącą prośbę kieruje ta kobieta.

- Oto są te kawałki płótna, proszę, niech pan zobaczy – druga strona płótna jest czysta, można jej do czegoś użyć!

Adam podszedł do stołu i delikatnie odwrócił jeden z mniejszych kawałków. Spodziewał się zobaczyć coś bardziej…

Na płótnie widniał obraz, to prawda. Ale już się nie dziwił, ze określono to jako „płótno używane”. Nie był to dobry obraz. Nieco dziwny, nieco pusty, nieco dziecięcą ręką wyrysowano na nim coś jakby postać.

Odwrócił kolejny i kolejny. Na wszystkich płótnach widział jedno – dużo przestrzeni, dużo bieli. I niezręcznie wymalowane, niewprawną ręką postacie, chwiejne drzewa…

Odwrócił się i spojrzał na staruszkę. Siedziała wpatrując się tęsknym wzrokiem w płótna rozłożone na stole. Dzieło jej przyjaciela.

- Ile… za te wszystkie płótna? Bez prania? – Adam spytał cichym głosem.
- Bez prania? Na pewno? – dziewczyna zaskoczona przerwała na moment swój monolog. – Bez prania… to jest dużo płótna… i … pięć dolarów – rzuciła szybko.
- Zgoda. – Adam sięgnął do kieszeni i szybko wręczył osłupiałej dziewczynie pieniądze.
- Zapakować? – Słabym głosem spytała.
- Och nie, myślę, ze zostawię je tutaj. Pani babcia z pewnością chętnie się nimi zaopiekuje.

Staruszka poderwała się żwawo z krzesła, uścisnęła mu łokieć i zgarnęła szybko płótna ze stołu.
Adam uśmiechnął się uroczo do stojącej przed nim dziewczyny.
- Interes z panią to była przyjemność.

***

Dwa tygodnie później, Adam siedział przed aresztem w Virginia City i wachlował się leniwie kapeluszem. Panował skwar, przywiędłe kwiatki na oknie wydzielały dziwny, niezbyt przyjemny zapach.

- Masz, powachluj się tym – szeryf podał mu gazetę.
- „Morning Appeal”? – upewnił się Adam. – Jest coś ciekawego?
- Na szczęście nie – szeryf wysączył łyk kawy i zamknął oczy.

Adam rozwinął płachtę papieru i przebiegł wzrokiem po rubrykach. Nagle wyprostował się i poczuł jak zalewa go fala gorąca.

- Jak… jak… jak? – wysyczał.

Otoczone czarną, grubą ramką ogłoszenie kłuło w oczy - Sprzedam płótna, używane, pocięte na kawałki. Farma Beetlejuice, Carson City.

- Coś się stało? – Roy otworzył niechętnie oczy.
- To na pewno ta wnuczka! Znowu chce sprzedać te obrazy! – Adam wstał gwałtownie, strącając na ziemię kapelusz.
- Ach, to – Roy spokojnie pochylił się, podniósł z ziemi czarny kapelusz i lekko go otrzepał.
- Co takiego? – Adam warknął.
- Tez się nabrałeś? Staruszka, zrozpaczona po utracie tajemniczego przyjaciela, nieznanego nikomu malarza?

Adam zmartwiał.

- Dałem się nabrać? – powtórzył głucho.

Roy uśmiechnął się kątem ust.

- Nie ty jeden, nie ty pierwszy… niezły interes.
- Skąd wiesz, ze…
- Bo go znałem, Beetlejuice’a rzecz jasna – wyjaśnił Roy spokojnie. – Pracował w san Francisco przez kilka lat. Lubił samotność. I lubił czasem wypić ze mną filiżankę kawy.
- A te płótna? – Adam zamrugał niespokojnie.
- W san Francisco pracował jako konstruktor krosien tkackich. Bardzo lubił porównywać sploty na poszczególnych tkaninach… taka nieszkodliwa mania. Te pocięte płótna to próbki tkanin uzyskane na różnych krosnach.
Widać panie chciały zarobić na jego opinii dziwaka.
- Acha. – Adam usiadł z powrotem na krześle.
- Kawy? – Roy podsunął mu gorący dzbanek.
- Acha.

lucy

Na "dzień dobry" (choć wolałabym powiedzieć w tej chwili "dobranoc" i to po polsku) przeczytałam opowiadanko o Adamie zrobionym na szaro... Konkluzji się nie spodziewałam, humor z mety mi się poprawił! Laughing