www.bonanza.pl

Mada

Aga, myślę, że każdy facet chciałby się znaleźć na jego miejscu i na jedną noc stać się takim ... "bidulą".

Aga

Ewelina ja się bardzo cieszę, pomysł przedni i zwariowany... co nie znaczy, że ochłonąć "trza" Very Happy

Ewelina

Dlaczego zwariowany? Adaś dużo podróżował i na pewno niejedno mu się przytrafiało ... a to jego spóźnienie na własne przyjęcie zaręczynowe tłumaczone zabłądzeniem ... zawsze mi się wydawało podejrzane.

ADA

Jak to trzeba uważać na dobór słów Laughing

ale dzięki temu Koleżanka napisała świetne opowiadanie, lekkie z odrobiną pikanterii, która rozrasta się w zależności od odbiorcy. Skomentuję obszerniej jutro. W każdym razie miałam doskonałą późnowieczorną lekturę.

ADA

I tak, jak obiecałam garść moich przemyśleń.

Ewelina

Dziękuję za obszerny, dowcipny i wnikliwy komentarz. Być może Adam jeszcze kiedyś zabłądzi do Destiny ... nie przypuszczam jednak, żeby wspominał o tamtejszych atrakcjach braciom ... zwłaszcza Joe Rolling Eyes

Aga

Ewelina

Dziękuję za obszerny i życzliwy komentarz Very Happy

Liczę na kolejne inspiracje ... może znów koleżankom coś się wypsnie Wink

Aga

Ewelina mam nadzieję, że będziemy wszystkie dla Ciebie skarbnicą "wymsknięć"

Gość

Ewelina

Dziękuję za życzliwy komentarz.
Gwoli ścisłości wyjaśniam, że biedaczek miał przywiązane zarówno ręce, jak i nogi, więc i gatki miał na sobie ... tyle, ze w innym miejscu niż zwykle nosił ... mniemam, że majestatycznie i dostojnie na nim leżały, żeby Aga nie pomstowała , że znów odarty z gatek i godności Wink

Aga

Ewelina

Teoretycznie, to jeszcze miał, tyle, że ... gdzie indziej Very Happy

Gość

z miłymi pozdrowieniami dla wszystkich, którym dokucza upał Smile

Starałam się Smile

***

Candy z wysiłkiem wciągnął do płuc mroźne, suche powietrze. Wiatr wiał nieustannie, początkowo lekko, wzmagał się jednak stopniowo a w powietrzu wirowały pojedyncze, gęste fale połyskującego śniegu, porwane z ośnieżonych gałązek sosny. Niebo nad nim było niemal atramentowo czarne, pochmurne. W mieście przeczekał najgorszą śnieżycę ale zostawać tam na noc nie miał zamiaru. Dawniej może by coś wymyślił… ale teraz, co dziwne, zależało mu na dobrej opinii w mieście.

Jechał powoli, ostrożnie. Początkowo towarzyszył mu jasny blask księżyca i w tej przyjemnej scenerii, rozkoszując się zapachem nocy i zmrożonego lasu, umilał sobie jazdę rozmyślaniem o… szalikach. Grubych szarych, miękkich szalikach.

Gdzieś obok trzasnęła gałązka. Odwrócił się, mimowolnie kładąc dłoń na rękojeści broni. Wysunął ją powoli z kabury i wpatrzył się w ciemność. Wszelkie myśli o ciepłych szalikach wyleciały mu z głowy. Trzasnęła kolejna gałązka i jeszcze kolejna… aż dało się słyszeć jednostajny szum śniegu osuwającego się ze złamanego konaru.

Parsknął śmiechem i poklepał po szyi wystraszonego wierzchowca. Koń wstrząsnął grzywą, parsknął i niepewnie przeszedł kilka kroków.

- Co jest? Czemu nie chcesz iść? – zapytał konia, głaszcząc go. – Nie chcesz znaleźć się już w ciepłej stajni, gdzie czeka na ciebie świeża woda…

Koń wierzgnął i przysiadł na tylnych nogach. Candy ściągnął lejce, z trudem utrzymując się w siodle.

- Wnioskuję z tego, że nie masz ochoty na świeżą wodę? – dopytał się konia. – W sumie to ja też bym nie miał… - przyznał ze śmiechem.

Zza chmur wyjrzał księżyc i w skąpy blask zalał ścieżkę. Candy wciąż starał się uspokoić wierzchowca, ale wpatrywał się przerażony w nagle zmaterializowaną kobiecą postać – ubranej jedynie w cienką suknię, z rudawymi włosami spływającymi jej potarganą kaskada na plecy. Od podbródka przez ramiona na dekolt ciągnął się jej rozmyty tatuaż.

- Panienko, wszystko w porządku? – wykrztusił. – Skąd się tutaj wzięłaś? Potrzebujesz pomocy… - przerwał i zsiadł z konia – spokojnie Rusty, spokojnie – szepnął.

Odwrócił się do milczącej dziewczyny i wyciągnął do niej rękę.

– Choć, pomogę ci. Dam ci kurtkę… na pewno zamarzasz... Dziewczyna miała nagie ramiona ale i gołe kostki, skóra jej w świetle księżyca była widmowo sina. Candy zrobił krok do przodu, poczuł szarpnięcie i ból w nodze. Przed oczami mu zamigotała ciemność a w ustach zmiął przekleństwo.

- Twój koń był mądrzejszy – skwitowała spokojnie dziewczyna i nieśpiesznie podniosła z ziemi dwie ułamane gałązki. – Konie powinny służyć rycerzom a nie ich pachołkom, zostałeś pokarany – dodała złowieszczo i odwróciła się do niego plecami, oddalając się nieśpiesznie.
- No, Rusty, co do tego miała racje… Trzeba było cię słuchać - wykrztusił w końcu z siebie mężczyzna. – Hej, panienko, nie możesz mnie tu zostawić! – zawołał za dziewczyną.

***

Joe rozglądał się niepewnie po ciasnej izbie, na swoich plecach wciąż czuł świdrujące spojrzenie czarnego kota, który chodził za nim krok w krok. Domek zdawał się być zatopiony w śniegu, okolony ciszą. Słychać było aż nazbyt wyraźnie miękkie, ostrożne kroki czarnego kota, stukanie obcasów kowbojek, szelest nogawek. Co pewien czas, w pewnym oddaleniu rozbrzmiewał głuchy odgłos wiatru i mokry dźwięk wydawany przez osuwające się hałdy świeżego śniegu.

Joe wzdrygnął się i postawił kołnierz kurtki. Czarny kot usiadł na łóżku i spojrzał uważnie w okno. Potem, z lekką przyganą, spojrzał na miotającego się po pomieszczeniu mężczyznę.

- Tak, wiem. Jestem za głośno – mruknął on pod nosem i włożył dłonie pod pachy. – Jestem za głośno a pomysł tej wyprawy był idiotyczny. Candy na pewno został w mieście i świetnie się teraz bawi.

Kot przekrzywił łepek a w jego ślepiach błysnęło jakby rozbawienie.

- Pewnie siedzi teraz w saloonie, pije whisky… gra w karty… kto wie, może nawet i wygrywa… - ciągnął dalej Joe – I pilnuje własnych interesów a nie błąka się po nocy… Niech go szlag trafi…

Kot prychnął przeraźliwie.

- No dobra, załatwiał moje interesy, sam miałem odebrać te listy. – mruknął pod nosem mężczyzna. Kot uspokoił się i przeciągnął się z godnością.

Za oknem rozciągało się aksamitnie czarne niebo, bramowane białym, na wpół zamarzniętym śniegiem, który zgromadził się dookoła szyby.

- Już nie pada – błyskotliwie zauważył mężczyzna.
- Już nie pada… powtórzył wolniej – a dziewczyna wyszła… I ja mogę wyjść…

Kot zamruczał aprobująco i zwinął się w kłębek.

***

a teraz zostawiam ten pomysł dalej... żeby dojrzał Rolling Eyes

Ewelina

Jak zwykle przepiękne, poetyczne opisy, czająca się w tle tajemnica, nieco kapryśny koń gardzący świeżą wodą w stajni ... i słusznie, pewnie wolał owies lub sianko ... w mroźny dzień koniki wolą sobie podjadać niż popijać. Nie wiem jeszcze kim jest tajemnicza nieznajoma z tatuażem ... zapowiada się interesująco ... skąd się wzięła? Dlaczego jest w samej sukience? Dlaczego wyzwała uczynnego Candy'ego od pachołków? Do tego przejścia Joe z czarnym kotem ... czego zwierzątko chce od niego? Co dalej?