www.bonanza.pl

Gość

Cochise wstrząsnął grzywą, parsknął a z jego pyska uniósł się wapor oddechu.
- Dobra kolego, wiem, nie jest szczególnie ciepło. – Joe pogłaskał konia po ciepłej szyi. – Mnie też nie uśmiecha się wędrowanie do miasta … Nawet nic szczególnie ciekawego się na ulicach nie uświadczy… - kontynuował mężczyzna, zakładając koniu rząd i siodło. – Ani żadnej ładnej klaczki… ani żadnej ładnej dziewczyny. Może i jakieś ładne są, ale tak okutane, ze to nawet się nie da rady zorientować, czy nie ma żadnych defektów… Urody czy postawy. Zgadzasz się ze mną, prawda?
Koń zarżał cicho i błysnął bystrym okiem.
- Wiedziałem, że mnie rozumiesz. Ty zawsze mnie rozumiesz. – Joe poklepał czule wierzchowca. – Na dodatek, jest zimno. Jest wilgoć. Na pewno moje przeziębienie… słyszysz mnie, jestem strasznie schrypnięty i ledwo mówię! – Moje przeziębienie się rozwinie. Mogę dostać zapalenia płuc. A wtedy…
- Wtedy na pewno żadna ładna dziewczyna nie przyjedzie, żeby cię doglądać. Zakutany w kołdrę możesz ukrywać potworne defekty urody i postawy. – Joe usłyszał za sobą rozbawiony głos.
- Candy, za wiele sobie pozwalasz, mówił ci to ktoś? – odwrócił się poirytowany w stronę nowego pracownika Ponderosy. Mężczyzna pracował u nich krótko, był sympatyczny ale złośliwością i poczuciem humoru niejednokrotnie dorównywał Adamowi.
- Owszem, niejednokrotnie byłem już porównywany do mitycznego Adama Cartwrighta – Candy uśmiechnął się wesoło. – Ale w tej sytuacji każdy by powiedział to samo.
- Wątpię – sucho rzucił Joe. – I daruj sobie wszelkie komentarze na temat mojego brata, rozumiesz?
- To jasne jak dzisiejsze słońce – mężczyzna uśmiechnął się leniwie i podniósł lekko ręce, jakby w odruchu obronnym. – Żadnych kpin, żadnych żartów. Coś trzeba załatwić w mieście?
- Tak, trzeba wysłać depeszę i odebrać kilka listów. – Joe poprawił strzemię. – Masz pojechać i to szybko załatwić, ranczo wytrzyma nieco bez twojej osoby.
- Jak pan sobie życzy panie Cartwright – Candy uśmiechnął się katem ust. – Rozumem, że mam nie pytać o tego tu osiodłanego konia?
Joe spojrzał na bezczelnie uśmiechniętego mężczyznę, konia patrzącego na niego z lekkim zdziwieniem i sapnął z bezsilnej złości.
- Masz nie pytać. Załatw to szybko, zaraz dam ci treść depeszy. Zaczekaj chwilę.
Joe wyszedł szybko ze stajni, przy otwarciu drzwi do środka wpadł zimny powiew, nanoszący do środka szybko topniejące okruchy lodu i wilgotne, duże płatki śniegu.
- No, kolego, to upiekło ci się dzisiaj niemiła wycieczka do miasta. – Candy poklepał niespokojnego Cochise’a. – Pilnuj swojego jeźdźca, opiekuj się nim bo ma dzisiaj kiepski dzień…

***

Śnieg padał dalej, zatapiając Ponderose w głuchej, wilgotnej ciszy. Joe niespokojnie chodził od okna do okna – niebieskawy osad na okiennicach rozświetlał nieco ciemność… przez szyby widać było jednak tylko biały kożuch sięgający aż po czarnosrebrny horyzont.
Joe niecierpliwie wspiął się na krzesło za biurkiem pa i odsłonił ciemnoczerwoną firankę. Przycisnął nos do szyby, na gładkiej powierzchni utworzył się mały, przejrzysty obłoczek.
- Joe, miałeś leżeć, podobno przeziębienie bardzo cię męczy. – usłyszał za sobą zatroskany głos.
- Tak Pa, ale… – Joe gwałtownie odwrócił się, próbując jednocześnie zeskoczyć z krzesła.
- Tak synu? – zapytał lekko zgryźliwie Ben. – Czy planujesz wcześniej skręcić sobie kark? Skacząc po moich ulubionych meblach?
- Candy pojechał do miasta, odebrać te zaległe listy… - westchnął Joe. – Powinien już wrócić… nawet biorąc pod uwagę padający śnieg.
- Joe, to ty jeszcze nie odebrałeś tych listów? Przecież Adam mógł… – Ben stracił na chwilę mowę i tylko wpatrywał się w najmłodszego syna.
- Byłem przeziębiony, pogoda nie sprzyjała i… - Joe zaczął się tłumaczyć. – Miałem pojechać dzisiaj, tylko…
Ben machnął ręką.
- Listy mogą poczekać. Kiedy Candy wybrał się do miasta? Wyście chyba obaj poszaleliście, że przyszło wam do głowy jechać w taką pogodę gdziekolwiek.
- Wcześnie, koło jedenastej. A teraz….
- … dochodzi osiemnasta, Candy dalej nie wrócił, jest ciemno i zaczęło padać. – dokończył za niego Ben. Mężczyzna zamyślił się głęboko i spojrzał na odsłonięte okno w jadalni. – Myślę, że musimy jednak nieco poczekać, aż śnieg przestanie padać. Może Candy został w mieście?
Joe kiwnął głową, nieprzekonany.
- Joe, musimy poczekać. – łagodnie zwrócił mu uwagę Ben.

***

W pół godziny później mężczyzna wyprowadził osiodłanego konia ze stajni. Poprawił kołnierz zielonej kurteczki, nałożył czarne rękawice i wsiadł na wierzchowca. Strzepnął z ramion i z kapelusza ciężkie płatki śniegu – i ruszył.

c.d.n ( ale prawdopodobnie nie prędzej niż w poniedziałek...)

ADA

Aga

Ewelina

Humor jest ... humorem wszędzie ... w każdym opowiadaniu Very Happy

Fragment z Candy'm skomentuję później, albo po kolejnym fragmencie ... nie wiem, jkiedy się "wyrobię" Sad

Mada

Gość

Bardzo wam dziękuję za komentarze Very Happy

jak zawsze były przemiłe i bardzo ciekawe Very Happy

Dzisiaj znowu krótko Rolling Eyes

***

Candy schował do sakwojaża dwie małe paczki i uśmiechnął się serdecznie do pani Gordon, stojącej za ladą. Spojrzał w bok i mniej chętnie uchylił kapelusza przed panią Blaze. Kobieta zmierzyła go niechętnym spojrzeniem i nie odwzajemniła gestu. Candy powstrzymał się przed bardziej wymownym wzruszeniem ramionami i lekko poirytowany podszedł do drzwi. Sięgał już ręka ku gałce, kiedy drzwi gwałtownie otworzyły się i do środa, wraz z zimnym powiewem powietrza weszła kobieta, szczelnie owinięta w grube szale. Candy, lekko zbity z tropu, wziął ją delikatnie za zaskakująco szczupłe łokcie – i wystawił na zewnątrz, samemu jednocześnie przekraczając próg.
„Okutana”- pomyślał rozbawiony, pobieżnie lustrując sylwetkę owiniętą szczelnie w ciemnoszary szalik. Spod szarego kapelusza bramowanego króliczym futerkiem dojrzeć mógł ledwie szare oczy, błyszczące na jasnej, zaczerwienionej od mrozu twarzy. Na ramieniu pełznął niczym jasny wąż, warkocz, przewiązany różową wstążką – dokładnie w kolorze jej ust.
Kobieta stałą przez chwilę przez słowa aż w końcu usłyszał jej głos – nieco nieśmiały, lekko matowy, przyjemny dla ucha.
- Pan wybaczy, ale ja bym jednak wolała się znaleźć w środku…
Uśmiechnął się do niej szeroko, przepraszająco.
- Ależ oczywiście… pani wybaczy… pani? Panna…? – uchylił jej drzwi, przytrzymał.
- Dziękuję panu bardzo – uśmiechnęła się katem ust i przeszła obok. Zanim zamknęły się za nią drzwi zdążył dojrzeć jeszcze nadspodziewanie zgrabną kostkę, przechodzącą w smukłą łydkę.
Patrzył na zamknięte przed chwilą drzwi – i uśmiechał się do siebie, rozbawiony całą sytuacją. Odpowiedzi co prawda nie otrzymał… może i nie usłyszała… ale może i dobrze. Nasunął kapelusz głębiej na uszy, podniósł wyżej kołnierz i uśmiechając się do siebie, odwrócił się i wyszedł w gęstniejące opady śniegu.

***
- Bawidamek. Bawidamek i trzpiot – z pogardą rzuciła pani Blaze.
Dziewczyna przerwała na moment zdejmowanie grubego, długiego szalika i spojrzała zdumiona na kolorową postać stojącą przy ladzie.
- Proszę? – zdziwiła się uprzejmie.
- Ten mężczyzna to nic nie wart bawidamek i trzpiot, powiedziałam. – powtórzyła z mocą pani Blaze. – Każda kobieta to wie.
- Co prawda dopiero przyjechałam… i nie znam wszystkich w mieście… - zaśmiała się niepewnie dziewczyna i zdjęła w końcu zwoje szalika. – Ale nie bardzo rozumiem, dlaczego…
- Każda kobieta powie to samo. Każda PORZĄDNA kobieta to powie. - powiedziała z naciskiem Joan, wyniośle patrząc na przejezdną. Miała szczupłą, jasną twarz, okraszoną wyraźnym rumieńcem. Jasne, lekko potargane włosy wirowały wokół jej szyi. Usta miała uśmiechnięte, oczy błyszczące.
- Ależ na jakiej podstawie bym miała to stwierdzić? Przecież pan… pan…
- Candy – podszepnęła jej sprzedawczyni.
- …pan Candy… naprawdę? – przejezdna spojrzała zaskoczona na panią Gordon - W każdym razie… pan Candy tylko się uśmiechnął… i w zasadzie nic więcej. Przytrzymał mi drzwi i…
- Żadne porządny mężczyzna nie uśmiecha się w taki sposób… a już na pewno nie uśmiecha się w taki sposób do panien z porządnego domu. – Pani Blaze spojrzała wyniośle na dziewczynę, której pąsowe wypieki stały się karminowe.
- A na jakiej podstawie tak pani twierdzi, pani…? – poirytowała się wyraźnie dziewczyna.
- Nie zwykłam dyskutować z każdym spotkanym indywiduum. – wyniośle odpowiedziała pani Blaze i zaczęła się owijać kolorową, pomarańczowo- różową, kaszmirową narzutką.
- Ach, czyżbym… - dziewczyna uśmiechnęła się uroczo. – Nazywam się Cole, India Cole i…
- Impregnowana dziewczyna. – pani Blaze prychnęła i wyszła ze sklepu, trzaskając mocno drzwiami.

***

Joe budził się powoli. Najpierw budziły się jego zesztywniałe, zmarznięte ręce i nogi. Potem, gdy ciepło doszło do koniuszka jego nosa – obudziła się i głowa. Obudziło się tkwiące w nim poczucie, ze musi się śpieszyć… bo…
Usiadł, ciepły koc, który go spowijał zsunął mu się na kolana.
Wziął w rękę róg koca i ścisnął – wyraźnie wyczuwał miękka, ciepłą tkaninę, pojedyncze sztywne nici. Zamrugał gęsto i rozejrzał się po izbie. Panowała lekka szarość, światło wpadało przez przymglone, pokryte śnieżnym wzorem lodowych koronek szyby. Żar tlił się jeszcze w pokrytych szarym popiołem bierwionach, ułożonych w kominku zbudowanym z szarych cięgieł. Na obramowaniu kominka spał czarny kot – drugi, również czarny kot, siedział na brzegu. Oczy miał bursztynowobrązowe. Kiedy ruszył pyszczkiem i spojrzał na Joe – wyczytać można było z nich nie tylko jawną kpinę, lekceważenie ale i jakby… cynizm. Zupełnie jak u…
Joe potrząsnął głową i rozejrzał się lekko spanikowany raz jeszcze. Widział to samo – zaśnieżone okna, koc na łóżku, kominek, dwa czarne koty.
- Witaj mój rycerzy – usłyszał śpiewny głos i zza drzwi, zasłoniętych zielonkawą zasłoną, wyszła dziewczyna. Spojrzała na łóżko, spojrzała na niego – i aż zaklaskała z radości.
- Obudziłeś się, mój rycerzu nadziei! – usiadła obok niego, na łóżku i pieszczotliwym gestem położyła dłoń na klapie jego zielonej kurteczki, w którą dalej był odziany.
- Mój rycerzu, na zielono ubrany… - powtórzyła z błyskiem w oczach. Mały Joe przełknął z wysiłkiem ślinę. W jej oczach było coś niesamowitego – jedno z nich było zielone, drugie niebieskie. Patrzyły na niego z taką niegasnąca radością…
- To przeznaczenie, przynosisz mi nadzieję, szczęście… - zamruczała ona, uśmiechając się radośnie.
Mały Joe przyjrzał się jej dokładnie. Mimo chłodu ubrana była w lekką, cienką sukienkę – na przedramionach i dekolcie widział gęsią skórkę, na policzkach i nosie widział czerwone wypieki. Usta, ładnie wykrojone, lekko drżały –a poniżej ust, niczym strużki rozlanego atramentu, widniał tatuaż. Tatuaż ten rozlewał się na podbródek, szyję, dekolt, tworząc rysunek trzech pawich piór.
- Tak miało być… - szepnęła radośnie kobieta. – Najpierw była wiara… - przeciągnęła palcem po pierwszym piórze. Potem pojawiłeś się ty… moja nadzieja – przesunęła ręką po drugim piórze… A teraz… - jej dłoń błąkała się po trzecim piórze – między nami pojawi się miłość.

c.d.n ( prawdopodobnie w tygodniu Smile

)

ADA

Zajrzałam przed snem i ... jaka miła niespodzianka. Odcinek bardzo ciekawy z nutką tajemniczości. Czarny kot z jawną kpiną i cynizmem w kocich oczach ... jako żywo Adam Very Happy

i do tego moja ulubiona pani Blaze oraz tatuaż. Cool

Jutro skomentuję szerzej i już cieszę się na ciąg dalszy Very Happy

Aga

Dobrze, że dwa kawałki są na jednej stronie Wink

do tego z komentarzami daje ciekawy i długi kawałek wiadomo gdzie Wink

Ewelina

ADA

Mada

Gość

Ewelina

Jeśli cholewka przylegała do kostki, to ... pewnie Candy'emu pomogła wyobraźnia ... zresztą on miał wprawne oko w ocenianiu rozmiarów wszelkich ... więc i tę kostkę mógł ocenić odejmując w myśli grubość skóry buta Very Happy

Gość

widać tego dnia był równie spostrzegawczy co skołowany Laughing