www.bonanza.pl

Laura

Oby Wam się miło czytało Smile

[link widoczny dla zalogowanych]
Uploaded with [link widoczny dla zalogowanych]

Podróżował sam od wielu dni. Bardzo tęsknił za domem. Właściwie to tęsknił za jakimś dachem nad głową, wszystko jedno jakim. Dobrze, że dzisiaj chociaż nie padało. Cóż za miła odmiana po siedmiu dniach jazdy w strugach deszczu. Uniósł twarz, tak by promienie słońca ją ogrzewały. Uśmiechnął się, kiedy w jego głowie pojawiło się wspomnienie.
Taki sam ciepły dzień, jak ten. Ona uśmiechnięta, ukryta gdzieś za drzewem. I on, domyślający się tylko, co ona za tym drzewem robi. Błędnie się domyślający. I tylko się domyślający. Westchnął. Teraz tego żałował, choć tak naprawdę niewiele stracił.

Zastanawiał się, czy kiedykolwiek ją odnajdzie. Jaka będzie, jak on się zachowa i co ona na to. To była jego czwarta podróż. Kiedy wyjeżdżał pozostawił za sobą złość i smutek. Ale w głębi serca wiedział, że ci co zostali zrozumieją. On po prostu musiał ją znaleźć.
Był tak zajęty własnymi myślami, że nie zauważył znaków ostrzegawczych namalowanych na skałach. Znaków, których nie powinien przeoczyć i nie przeoczyłby, gdyby jego umysł był wolny od niej. Ale przeoczył.
Do rzeczywistości przywołał go dopiero okrzyk bojowy wydany przez jakiegoś Indianina. Zanim zdążył zareagować, jego świat zamienił się w jeden wielko ból. Spojrzał w dół. W piersi miał dwie strzały. Uśmiechnął się z ironią. „Znowu” pomyślał i osunął się na ziemię.

AMG

O, bratnia dusza!

Dalej, dalej, dalej!

Ewelina

To znaczy dalej mają strzelać aż do skutku, czy dalej ma się toczyć akcja i ktoś uratuje Adama?

AMG

Dalej opowiadanie. Skutek jest, trafili dwa razy.

zorina13

Lauro bardzo ciekawe.
Czekamy na ciąg dalszy.

Rika

Laura

No to popychamy akcję do przodu...

Nie wiedział co się z nim dzieje. Jakby zawisł w próżni. Słyszał głosy, ale nie rozumiał znaczenia słów. Widział twarze, ale nie umiał ich rozróżnić. Czuł. Czuł straszny ból. Jakby coś rozrywało mu pierś. Z trudem oddychał. Tak naprawdę, to wcale nie chciał oddychać. Oddech powodował ból…

Otworzył oczy. Nie wiedział gdzie jest, ani co się z nim dzieje. Była tylko ciemność i ból.

I znów kolejna niewyraźna twarz. I jeszcze więcej bólu. Słyszał, jak ktoś krzyczy. Nie chciał tego słuchać. To był przerażający krzyk cierpiącego człowieka. Zamknął oczy. Nastała upragniona cisza. I ból jakby zmalał. Postanowił, że nie będzie już otwierał oczu. Nigdy więcej….

Kolejna twarz. Tym razem bardzo wyraźna. Ale jak? Przecież oczy pozostają zamknięte. Przecież nie oddycha, żeby nic nie czuć. I ta twarz… Taka znajoma i jednocześnie taka obca…

- Mama??
Cisza. Tylko ten piękny kojący uśmiech. I dotyk. Czuł, jak jej dłoń dotyka jego czoła. Była tak przyjemnie chłodna… Uśmiechnął się.
- Mamo… ja…
- Ciii… odpoczywaj. Przed tobą jeszcze długa droga.
- Mamo…
- Ciii…, jestem przy tobie… ciii….
Czuł ten delikatny dotyk na czole. Ogarniał go spokój i poczucie bezpieczeństwa. Cokolwiek się stanie nie jest sam. Ona tu jest. Czuwa.

Ewelina

I co dalej????

AMG

Nastrój wyczuwam... u mnie to constans... więcej poproszę.

Zofia

O rany!!! I znowu katują Adasia....

Laura

Adam.

Ciągle słyszał to imię. Brzęczało mu w głowie jak natrętna mucha. Nie chciał reagować. Było mu tak dobrze. Nie. Nie będzie reagował. Może w końcu natręt zniknie.

Adam.

Znowu. Tym razem bardziej stanowczo, choć ciągle delikatnie. I taki miły ten głos…

Adam. Otwórz oczy. Musimy porozmawiać.

Wyczuł prośbę, właściwie to błaganie. I ten głos. Tak. Nareszcie go poznał! Otworzył oczy. Dziwne, ale nic nie poczuł, żadnego bólu, nic.

Ruth…. Ruth, kochana, tak długo cię szukałem

Chciał do niej podejść, ale nie mógł. Stała tak blisko, na wyciągnięcie ręki, ale nie mógł jej dosięgnąć.

Ruth…?

To nie jest twoje miejsce Adam. Jeszcze nie… Musisz ją znaleźć. Rozumiesz? Musisz ją znaleźć!

Kogo mam szukać, Ruth? O czym ty mówisz? Ja nie mogę, jestem słaby…

Musisz ją znaleźć.

To nie była prośba. W jej głosie było tyle stanowczości, co nigdy wcześniej. I ten nakaz…, tak jakby słyszał Pa.

***********************************************

Uśmiechnął się przez sen. Śniły mu się takie piękne rzeczy…. raczej piękne kobiety… i co one z nim robiły…. Ach…. Nagle, niewiadomo skąd, w ten piękny sen wkradło się straszne przeczucie… I ta przerażająca ciemność…. I ten głos…

On cię potrzebuje. Coś strasznego się z nim stało. On cię potrzebuje.

Obudził się gwałtownie. Było ciemno, ale nie aż tak, jak w tym śnie. Śnie… akurat! To był koszmar! W całym swoim życiu się tak nie bał. Wstał z łóżka i podszedł do okna. Powoli zaczynało świtać. Nalał sobie szklankę wody. Pa zawsze mówił, że płyn ukoi nerwy. Wypił łyk, a potem do dna. Nalał kolejną szklankę i znów wypił całą zawartość. Nie pomogło. Nie wiedział czemu, ale miał przeczucie, że nie powinien słuchać Adama.
Nie powinien zostawać w tym hotelu. Ubrał się, spakował wszystkie swoje rzeczy i zszedł na dół się wymeldować. Joseph Cartwright jechał szukać swojego brata. Straszne przeczucie zniknęło. Zastąpiła je pewność podjęcia właściwej decyzji.

zorina13

To Joe będzie teraz ratował Adama ?

Ewelina

Mam nadzieję, że nie będzie go tym razem ratował niosąc na rękach pod ostrzałem strzał... ,indiańskich ma się rozumieć... Joe tym razem powinien pracować głową... jest sprytny i pewnie sobie poradzi... zobaczymy, co Laura wymyśli... byleby nie dokładała tych strzał Adasiowi z drugiej strony "medalu", bo może nie przetrzymać... i jak będzie siedzieć w swoim ulubionym fotelu... o bliznach już nie wspomnę... przez skromność ... ale się sporo dzieje, muszę przyznać z zadowoleniem i proszę o ciąg dalszy....

Laura

Rika