www.bonanza.pl

[Gość]

już i tak zmieniłam plany

[Aga]

no coś Ty?

[ADA]

No to całe szczęście dobrze, że tego nie zrobisz Coś mi się tego Adasia żal zrobiło. Biedny on ostatnio taki jest

[Aga]

no coś Ty?

[ADA]

Serio

[Aga]

...yhm... i kto to mówi

[Gość]

u mnie to by się przynajmniej wyspał... Trudno powiedzieć, że jest to tarmoszenie człowieka

Aga, coś chcesz powiedzieć

[Aga]

Senszen jeśli będzie go całować przez sto lat kilkanaście fanek... to ... tak można to uznać za pewną formę tarmoszenia

[Gość]

nic z tego już mu wymyśliłam coś innego...

[Aga]

życzę Ci by udało Ci się wkleić 100% zamierzonej treści

[Mada]

[Aga]

Mada nie płakuniaj, nie raz, nie dwa pod wpływem postów to i owo poszło z dymem ale co ma wisieć nie utonie. W końcu będą inne fanfici

Mnie też było szkoda Marcusa nawet do imienia się przywiązałam, Ewelina też coś tam skrobnęła o nim więc poruszyłyście w mej duszy jakąś strunę wrażliwości uśpioną "będziecie zadowoolooonee "

[Ewelina]

[Aga]

tak

[Aga]

***
z braku czasu króciutko
***


Adam wracał ze spędu wraz z kilkoma pracownikami. W oddali majaczyła się przełęcz Donner. Zatrzymał Sport’a i spojrzał ponuro w dal. Wspomnienia gwałtownie wypełniły jego myśli. Niedługo miną trzy lata od wydarzeń, które sprawiły, że zwątpił w ludzi. Dotknął dłonią kieszeni żółtej kurtki, prezentu na ostatnie urodziny. Przez materiał wyczuł palcami naszyjnik, na którym wciąż były drobinki zaschniętej krwi. Kiedy myślał, że jest mu ciężko i miał ochotę narzekać na los, patrzył na niego długo, myśląc o dziewczynie, z szyi której kiedyś ściągnął tę indiańską ozdobę.

-Adam coś się stało? – Paul Grant odwrócił się w siodle zatrzymując konia.

Od kilku tygodni obserwował Cartwrighta. Sytuacja mu sprzyjała. Ojciec Adama zatrudnił między innymi jego przy spędzie bydła i proponował mu również pracę na ranczo. Sytuacja sprzyjała mu również z innego powodu. Niechcący uratował życie młodego Cartwrighta zaledwie dwa dni po poznaniu go, a to zbliżyło go do niego jeszcze bardziej i ułatwiało zdobycie zaufania. Rozjuszony zabłąkany bizon gnał wprost na zaskoczonego Adama, gdy dwa celne strzały powaliły zwierzę niemal u stóp Cartwrighta. Grant wahał się. Tak naprawdę miał ochotę patrzeć na jego śmierć, ale miał go pilnować i w odpowiednim momencie dostarczyć do Texasu. Adam powoli odwrócił się i spojrzał przeciągle na towarzysza z grymasem twarzy.

-Nie, wszystko…w porządku.

Rano spakował prowiant, strzelbę i powiedział, żeby wracali na ranczo i przekazali ojcu, że wróci za kilka dni. Grant odprowadzał go długo wzrokiem. Wiedział, że jedzie w kierunku przełęczy, zastanawiał się tylko po co. Nie mógł go rozgryźć. Spędził z nim ponad dwa tygodnie i mógł powiedzieć o nim wszystko, ale nie to że jest złym człowiekiem. Twardy, wymagający od innych, ale i bez taryfy ulgowej wobec siebie. Pewny siebie, trochę wyniosły, ale godnym zaufania i mającym poważanie wśród innych. Co zatem sprawiło prawie trzy lata temu, że uczestniczył w tak strasznych wydarzeniach? Musiał rozwikłać tę zagadkę.

***

-Odważne Serce niemal zupełnie wyzdrowiał. – Poranna Zorza ze smutkiem spojrzała na odzyskującego pełną witalność mężczyznę.
-Nie cieszy to moją przyjaciółkę?- biały mężczyzna dość sprawnie, ale jeszcze niepewnie, zsiadł z konia i podszedł do młodej kobiety.
-Cieszy, ale to oznacza, że Odważne Serce wróci wkrótce do swoich.- dziewczyna spuściła głowę.
-Nie wrócę, tam… tam nie mam do kogo, a poza tym…-ujął jej podbródek zmuszając by spojrzała mu w oczy.- Ktoś musi teraz zaopiekować się Tobą Poranna Zorzo. Muszę spłacić dług. –uśmiechnął się ciepło.
-Mój biały brat nie musi, mój biały brat chce się zająć moją siostrą. – Turlający Niedźwiedź mrugnął do swojej młodszej siostry i poklepał Marcusa po plecach. – Będę cieszył się jeśli Odważne Serce zostanie z nami na zawsze.

Poranna Zorza spłonęła rumieńcem. Jej uczucia do tego białego mężczyzny dojrzewały długo, ale w końcu rozkwitły z wzajemnością. Nie sądziła, że ten biały mężczyzna przeżyje, a kiedy przeżył, że będzie kiedyś się uśmiechał, a kiedy zaczął się uśmiechać, odzyska radość życia. Nie sądziła, że ona, która zajmowała się nim wiele miesięcy przywracając jego umierające ciało i udręczoną poczuciem winy duszę do równowagi pokocha bladą twarz i do tego z wzajemnością.

***

-Co robisz ciociu? - Cassidy wracając z ogrodu natknęła się na górę swoich sukienek.
-Czas zmienić Ci garderobę moja panno, czas wprowadzić Cię na salony. Nic nie mów - spojrzała ostro na dziewczynę wzrokiem nie znoszącym sprzeciwów. – Koniec z sukienkami dla zakonnic, koniec z przesiadywaniem w pokoju i samotnymi spacerami po ogrodzie. Czas wrócić do życia moja panno. – nieco mniej ostro zakończyła Aurelia Trebuschet.

Złagodniała nieco odkąd prawie trzy lata temu zaopiekowała się siostrzenicą co nie oznacza, że nie planowała pomścić jej krzywdę. Pilnie zbierała materiały na temat oprawców jej i brata.

-Co z kurtką Marcusa? Chcesz ją zatrzymać na pamiątkę? - spyta z pewnym wahaniem sięgając dość wysoko na półkę.
-To nie jego kurtka. – Cassidy wzięła żółtą kurtkę marszcząc brwi. – Marcus takiej nie miał.
-Myślałam… myślałam…- Aurelia nie chciała drażnić Cassidy. -… byłaś nią okryta kiedy Carl Hogan i Paul Grant Cię znaleźli. W kieszeni była bransoletka z Twoimi inicjałami.
-Nie bardzo rozumiem…. Cassidy ruszyła wolno za ciotką, która skierowała się do swojego pokoju. Ze szkatułki wyciągnęła srebrną bransoletkę i położyła na dłoni dziewczyny.
-Myślałam, że Marcus chciał Ci ją dać zanim… zanim …Cassidy Ann.
-Nie jest moja.- w zamyśleniu pokręciła głową zerkając na kurtkę i bransoletkę.

***

-Znaleźliśmy go przy przełęczy. – Orle Pióro prowadził przed sobą ciemnowłosego mężczyznę w żółtej kurtce . –Pewnie węszył, fałszywa blada twarz.
-Dlaczego go nie zabiliście?
-Mieliśmy taki zamiar, ale w kieszeni miał wampum naszego plemienia.- Orle Pióro podał Turlającemu Niedźwiedziowi pleciony kolorowy naszyjnik.
Jego kamienna twarz była nieodgadniona, ale oczy przybrały złowrogi ton. Wszędzie rozpoznałby ten pleciony naszyjnik, podarunek dla bladej twarzy, która uratowała mu życie trzy lata temu. Wiedział, że jego biały przyjaciel dał go swojej siostrze kilka dni przed jej brutalną śmiercią.
-Zawołajcie Odważne Serce. Nadszedł czas zemsty. – spojrzał na Adama Cartwrighta z trudem ukrywając nienawiść.

***