www.bonanza.pl

[AMG]

Początek marca, wypada coś wrzucić... Rika mi podsunęła nawet temat, ale i Zorina puściła króliczka

W tym zadaniu któryś z Cartwrightów, Hop Sing, szeryf albo ktoś inny (blisko związany z rodzinką) musi w którymś momencie powiedzieć:

"Zupełnie nie mam pomysłu."

[Ewelina]

A czy jest jakaś sugestia na co nie mają pomysłu?

[AMG]

Nie

[Ewelina]

Zorina podsunęła mi wspaniałego, tłustego króliczka. W związku z innym tematem ale da się go podłączyć do tego zadania. Jeśli wyrobię, może jutro, bo wena mnie rozsadza

[AMG]

Na razie mój króliczek.


Hoss i Joe stali. Stali. I stali. Jakkolwiek jednak długo by stali, nie zmieniało to obrazu sytuacji. Stali nadal, wpatrując się w dymiącą stertę, która kiedyś była ich wielkim domem na Ponderosie.

- Tego nie było w planie - mruknął w końcu Joe.

Hoss wzruszył ramionami i zamruczał jak rozdrażniony niedźwiedź: - Ciekawe, jak zamierzasz wytłumaczyć to Tacie.

W odpowiedzi usłyszał westchnienie ciężkie jak kamień młyński. W końcu Joe przyznał: - Zupełnie nie mam pomysłu.




Kronikarzu, ten Twój styl jest zaraźliwy! :0

[Rika]

Przewiduję, że trudno im będzie wpaść na pomysł, który by to tłumaczył.

[Rika]

[zorina13]

Ale z tego HopSinga spryciarz.

[AMG]

Grunt to dobre pomysły, nie?

[Ewelina]

"Zupełnie nie mam pomysłu”
Ben wraz z najstarszym synem Adamem siedzieli wygodnie w fotelach ustawionych blisko kominka. Ben trzymał w dłoniach swoją fotografię oprawioną w złotą ramkę. Tak jak fotografie kolejnych pań Cartwright. Co prawda Adam krzywił się nieco i mówił, że wąska srebrna ramka jest ładniejsza, ale w tym przypadku Ben go nie posłuchał. Złoto, to złoto. Stać go zresztą na tę odrobinę luksusu. Jak dobrze, że wędrowny fotograf zawitał do Wirginia City. Zrobienie zdjęcia tanie nie jest, ale będzie pamiątka na całe życie. Dla synów i wnuków. Gdy mnie już nie będzie – roztkliwił się nieco nad sobą Ben.
-ciekawe, gdzie się podziali Hoss i Joe – zastanowił się po chwili, wracając do rzeczywistości.
-nie ma ich w domu – mało odkrywczo stwierdził Adam i dodał – mnie to też martwi Pa.
-nie przesadzaj, dostali nauczkę. Dwa razy. Z pewnością nic głupiego już nie zrobią. Przynajmniej na razie – dodał, gdyż znał możliwości swojego pupilka.
Chyba wymówił te słowa w złą godzinę, gdyż w tej właśnie chwili, gdy kończył ostatnie zdanie otworzyły się drzwi. Do pokoju wpadli – radośnie uśmiechnięty Joe i bardzo zmartwiony Hoss. No tym razem padło na Hossa – pomyślał Ben, na szczęście nie Joe. Jednak spoważniał. Spojrzał z wyrzutem na Adama, który zawsze powątpiewał w możliwości poprawy u swojego najmłodszego brata. Adam pokręcił głową. Jego mina wskazywała, że coś go niepokoi. Ben powtórnie spojrzał na Joe i Hossa. W porządku. Hoss wyraźnie zakłopotany, przestraszony – pewnie coś spsocił. Ale to Hoss, na pewno nic poważnego, on się tak wszystkim przejmuje. A Joe taki radosny, uśmiech ma śliczny, taki radosny jak matka.
I te dołeczki, zupełnie takie jak u Marie – uśmiechnął się Ben do swoich wspomnień.
-Joe, możesz mi podać przyczynę swojej wesołości – zabrzmiał głos Adama
-yyyyyyllll – wyszło z uśmiechniętych usteczek Joe
-Hoss! Zaryczał Ben, dlaczego Joe tak dziwnie mówi ? I dlaczego wciąż się śmieje? –zapytał poirytowany ojciec trzech kłopotliwych synów
-Pa, on się nie śmieje i nie może mówić – wystękał dziwnie przestraszony Hoss
-jak to nie może mówić – Bena chyba było słychać na północnych pastwiskach – mowę mu odjęło? Zachorował na gardło? I to ma być takie wesołe? – zapytał retorycznie.
-Pa, widzisz, do Wirginia City przyjechał fotograf –jękliwie tłumaczył Hoss.
-WIEM. Sam zrobiłem sobie zdjęcie, żeby wnuki wiedziały, jak wyglądał ich dziadek, bo pewnie mnie nie ujrzą żywego – ryknął
-no właśnie, przyjechał fotograf a Joe spotkał Annie, tę od Mastersów, lubią się… ostatnio – ciągnął swoje wyjaśnienia Hoss
-i co? tak się ucieszył, że do tej pory się śmieje? – nieco złośliwie zapytał Ben
-no, ucieszył się, nawet bardzo ucieszył … urwał Hoss
-i co dalej – padło pytanie z drugiej strony kominka. Zadał je Adam, który chyba już zaczął kojarzyć przyczynę śmiechu braciszka.
-no właśnie. I ta Annie powiedziała, że marzy o fotografii Joe, że będzie ją nosić na sercu, stawiać kolo łóżka...
-i co? krótkie pytanie Adama wyraźnie przyspieszyło narrację Hossa.
-i Joe powiedział, że sobie zrobi takie zdjęcie, specjalnie dla niej! Wyjaśniał Hoss. Joe potakiwał. Głową.
-i co- nieubłaganie drążył temat Adam
-no i ona powiedziała, że chce takie,na którym Joe się uśmiecha, bo wtedy widać jego śliczne dołeczki i piękne zęby – wydobył z siebie resztę prawdy Hoss.
-przecież tam się siedzi przed obiektywem od 15 do 30 minut – stwierdził ze zgrozą Ben-dlatego JA siedziałem i nawet oparty byłem o poręcz fotela! –dodał
-no właśnie Pa, Joe wytrzymał. Tylko potem jak fotograf powiedział, że koniec nie mógł zamknąć ust. I tak mu ten uśmiech został – Hoss był wyraźnie zmartwiony problemem brata.
-cały czas? – Ben nie dowierzał własnym oczom – tak jechaliście do Ponderosy – konno?!
-no, nie cały czas- tłumaczył dalej Hoss, który nie potrafił kłamać Pa – kilka razy zatrzymywaliśmy się
-po co? – pytanie Adama było krótkie, lecz kłopotliwe
-no… musiałem wyciągać Joe różne owady, bo po drodze jakoś… mu wpadały i się krztusił…
-owady – uprzejmość w głosie Adama była mocno podejrzana – a ptaka nie było? Bo taki mniejszy też mógł wpaść. Gniazdko sobie uwić na przykład –Adam był bez litości…
Joe dziko zagulgotał i rzucił się w jego kierunku. Adam zręcznie uskoczył i dodał -chyba z tymi ślicznymi dołeczkami i ząbkami na wierzchu wrócisz do Wirginia City, do doktora Martina. To skurcz któregoś z mięśni podtrzymujących szczękę –dodał uspokajająco – jakiś masaż, lub coś innego na rozluźnienie i będzie po wszystkim.
-i jak on zje obiad, albo kolację?– spytał ze zgrozą Hoss, dla którego głodówka była najgorszą rzeczą, jaka mogła spotkać człowieka
-zupełnie nie mam pomysłu, co z tym zrobić – jęknął Ben, do którego dopiero teraz w pełni dotarł rozmiar zmartwienia, jakie spotkało jego beniaminka
-cóż Pa, pójdzie do ołtarza z uśmiechem. To rzadkość w dzisiejszych czasach –Adam nadal żartował z Joe, który niestety nie mógł mu odpowiedzieć. Wydawał jedynie dziwne dźwięki.
-i dołeczki będzie widać ... i piękne ząbki – podkreślił Adam i zręcznie uchylił się przed atakującym go bratem. Joe stracił równowagę i przewrócił się uderzając szczęką o grubą książkę upuszczoną przez Adama. Ufff! Pomogło. Podniósł się i … okazało się, że może zamknąć usta.
-uderzenie o książkę prawdopodobnie odblokowało mięsień podtrzymujący żuchwę– wyjaśnił Adam – to i tak lepiej niż cios któregoś z nas w twoją szczękę. Skutek ten sam a mniej boli – zawsze wam mówię, że wiedza jest kluczem do sukcesu – pamiętajcie o tym bracia moi – nieco patetycznie zakończył.
-czas na kolację-zakończył spór Ben – nie kłóćcie się. Wszystko dobrze się skończyło… chciał jeszcze dodać zdanie o uśmiechu goszczącym na twarzach szczęśliwej i zgodnej rodziny, ale uświadomił sobie, że nie byłaby to najwłaściwsza uwaga. Westchnął jeszcze raz nad brakiem rozwagi u swego najmłodszego syna i podążył za trzema głodnymi Cartwrightami na kolację przygotowaną przez Hop Singa.


Nie wiem dokładnie ile czasu trzeba było naświetlać światłoczułą płytkę, ale sporo. Od kilku minut chyba do 30. Zależnie od stosowanych odczynników i oświetlenia obiektu fotografowanego. Dlatego zdjęcia z tamtych czasów są "sztywne" pozowane. Fotografowani siedzą i często są oparci o poręcz, laskę itp. Dzięki Zorina za inspirację

[AMG]

[zorina13]

Jak się okazuje podsuwam nieświadomie pomysły na opowiadania.

[Rika]

[Ewelina]

Adam był zbyt rozsądny, żeby siedzieć 20 minut przed obiektywem z wyszczerzonymi zębami. Wie, czym to grozi i jak długo tam trzeba siedzieć, żeby się naświetliło. Bardziej to jednak pasowalo do Joe. Epilog? może jakaś przyjezdna rysowniczka? malarka narysuje go, może portecik (oczywiście z szerokim uśmiechem - z pamięci oczywiście narysuje, żeby skurczu mięśni nie dostał) może coś więcej... niezła myśl, kto wie, może jakiś króliczek pokica w tym kierunku...
Może do zadania nr 5?

[Rika]

Mnie się wydaje, że gdyby go jakaś panna, na której mu oczywiście zależy, go poprosiła, to by grzecznie siedział, nawet te pół godziny. Skurczu mięśni nie przewiduję, ale może coś innego?