www.bonanza.pl

[Aga]

Rozważałam właśnie taki wariant po Twoim poście, bo ....cioteczka w pierwszej wersji miała być stara i zgryźliwa... jednak powoli zmieniam projekt.....a co! Niech i Hoss będzie szczęśliwy

[ADA]

Cieszę się i czekam z niecierpliwością

[Aga]

Obawiam się, że poczekacie koleżanko długo... teściowa... i nic więcej ne trzeba dodawać.

[Camila]

Po mimo uderzonego w twarz Adasia fragment mnie ubawił.
Joe przekonał się, że nie na każdą dziewczynę działa jego urok.
Chyba nie byłam w najlepszym humorze skoro nic nie robieniem irytował.

[Ewelina]

[Isabella3]

Aga, jak zwykle świetny fragment. Pomysłowy, zabawny i sympatyczny

[Gość]

[Aga]

Dzięki koleżanki za komentarze, spróbuję wszystko naprostować na odpowiednie tory

[Aga]

Dawno tutaj nic się nie działo.

* * * *

-Adamie do wesela się zagoi. –doktor Martin wyprostował się i otworzył szklane drzwiczki szafki. –Smaruj dwa razy dziennie, opuchlizna szybciej zejdzie. Unikaj…- i tu mimowolnie zerknął na Bell z rozbawieniem. –… niebezpieczeństw.
-Postaram się. –powiedział Adam przez nos i wstał ciężko.
-Zapłacę. –Bell wyciągnęła kilka monet.
-Nie trzeba. –Adam gestem dłoni powstrzymał sprawczynię nieszczęścia. –Lepiej już nic nie rób …Bell.
-Naprawdę chcę coś dla ciebie zrobić. –Bell kontynuowała w korytarzyku mijając dwie mieszkanki miasteczka.
-A wiesz Bell, że możesz? –Adam spojrzał na dziewczynę. –W sobotę jest potańcówka.
-A co ja mam z tym wspólnego? -Bell zmarszczyła brwi.


* * * *

-Doktorze i jak? Będę mógł w sobotę tańczyć? –mały Joe patrzył intensywnie w skupioną twarz Paula Martina, obmacującego jego bark .
-Tobie tylko jedno w głowie. –Camila z rozbawieniem pokręciła głową.
-Nic nie rozumiesz Camilo. Raz w roku burmistrz urządza zbiórkę charytatywną na rzecz najzdolniejszych dzieci, których nie stać na dalszą edukację.
-Szczytny cel. I co ma z tym wspólnego taniec?
-Każdy taniec kosztuje. W ten jeden wieczór zarówno damy jak i mężczyźni płacą za każdy taniec z dowolną osobą.
-Możesz robić wszystko, tylko oszczędzaj bark. –wtrącił doktor. –Tańcz… z umiarem.
-Słyszałaś Camilo? Może również przyjdziesz. Poznasz mieszkańców.
-Zastanowię się. –mruknęła dziewczyna.
-Byłbym zaszczycony. –mały Joe nie ustępował.
-Właściwie czemu nie? –Camila zgodziła się dokonując szybkiej analizy „za” i „przeciw”.

* * * *

-Camilo nareszcie! –Bell zerwała się z krzesła gdy w drzwiach ich pokoju hotelowego stanęła kuzynka. –Martwiłam się.
-Właśnie widzę. –Camila spojrzała na opróżniony talerz z ciastem i oklapła na łóżku. –Jestem wykończona. –westchnęła kładąc się na plecach i patrząc w sufit.
-Jak wróciłaś? –Bell usiadła obok.
-W towarzystwie dwóch mieszkańców.
-Niedomyci kowboje, co to się wietrzą, a nie myją? –zainteresowała się Bell
-Na szczęście nie, tylko nieco ranni, a przynajmniej jeden z nich.
-Spotkanie z Indianinem, bandytą, dziką bestią? –Bell podekscytowania spojrzała na kuzynkę.
-Raczej moją strzelbą. –skrzywiła się Camila.
-Mówiłaś, że nie umiesz strzelać!? Opowiadaj. –popędzała kuzynkę Bell.
-Bo nie umiem. –Camila patrzyła w sufit jakby był bardziej interesujący niż przygoda w lesie.
-Mów! –Bell słuchała oczarowana kuzynki, a w końcu po wysłuchaniu szczegółowej relacji nie wytrzymała.–Jaki on jest?
-Nijaki, ale w tym miasteczku nie ma co liczyć na prawdziwych mężczyzn. A ty dotarłaś bez większych przeszkód?
-Jedna mała przeszkoda….-zawahała się Bell. –… też niezbyt warta wspomnienia.
-To znaczy?
-Ja również miałam spotkanie z jednym z mieszkańców ….i też omal go nie zabiłam. –dodała Bell.
-No co ty powiesz? –Camila podparła się na łokciu, a w jej w oczach pojawił się cień zainteresowania. –Nie warte wspomnienia! Słucham Bell.
-I to tyle. –Bell wstała gdy skończyła krótka opowieść. –Zgłodniałam chyba pójdę do hotelowej restauracji.
-Zgłodniałaś? –Camila spojrzała na talerz z okruszkami, który kiedyś był talerzem pełnym ciasta. –A mnie rozbolała głowa. Pójdę do sklepiku po jakiś proszek.

Camila i Bell zeszły razem z piętra i rozstały się. Bell zamówiła sporych rozmiarów porcję obiadową. Usiadła w rogu przy oknie z widokiem na ulicę. Widziała jak Camila wchodzi do sklepu.
-Mogę się przysiąść? Nie ma wolnych miejsc.
-Hm? –zamyślona Bell przeniosła wzrok z widoku za oknem na mężczyznę o melodyjnym głosie.
-Nie ma wolnych miejsc. –mężczyzna uniósł brwi i łagodnie się uśmiechnął.
-Cudo! –krzyknęła Bell w myślach z trudem panując nad obojętnym wyrazem twarzy. Przed nią stał drobnej budowy mężczyzna o najpiękniejszych oczach i delikatnych rysach twarzy. Bujne kasztanowe włosy –zapewne gęste i puszyste-wtrąciła szybko w myślach.
-Ależ proszę. –uśmiechnęła się, a w myślach krzyczała: „Juhuuu!”

* * * *

Camila weszła do jedynego sklepiku w mieście. Przed nią mocnym barytonem mężczyzna prosił o proszki przeciwbólowe.

Niczego sobie. –szybko oceniła. –Przynajmniej od tyłu… i ten głos, od którego omal nie dostała dreszczy. I właśnie nadarzyła się okazja by nawiązać rozmowę. –podbiegła widząc, że mężczyźnie wypadł banknot na podłogę.

-Pomogę. –Camila schyliła się i podniosła pieniądz.
-Dziękuję. –mężczyzna przypadkiem musnął palców właścicielki i zarejestrował jej spłoszone spojrzenie.
-Fatalnie pan wygląda…-Camila zatroskanym głosem próbowała odwrócić uwagę od czerwieniejących policzków.
-Niezbyt często to słyszę. –parsknął mężczyzna, a w jego oczach pojawiły się figlarne błyski. -Za to pani przeuroczo.
–To znaczy nie wygląda pan źle… to znaczy wygląda, ale… na pewno nie zawsze….tylko teraz… -Camila zamilkła i zamknęła oczy w geście rozpaczy.

* * * *


-Nie uwierzysz Bell. –Camila wparowała do pokoju hotelowego. –To katastrofa!
-Co się stało? –Bell z nosem na kwintę grzebała widelcem w talerzu.
-Spotkałam mężczyznę swoich marzeń. –Camila usiadła na krześle obok Bell i ukryła twarz w dłoniach. –Męski, ciemnowłosy, o skrytym spojrzeniu, pełnym tajemnic, niedopowiedzianych obietnic.
-Ja też poznałam mężczyznę ze snu…. Bardziej chłopca, ale czarujący, o zniewalającym uśmiechu i bujnej czuprynie. –ponuro dodała Bell. –Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, było tak cudownie. I wtedy podszedł jego kumpel i pytał czy będzie na potańcówce i on powiedział….powiedział…
-No mów!
-…że będzie…że już…..jest umówioooonnyyyy. –Bell chlipała jak bóbr.
-Bell nie poznaję cię. –Camila zaniepokoiła się nie na żarty. –Gdzie twoja energia, pozytywne nastawienie?
-Lepiej powiedz co to za katastrofa tobie się przydarzyła? –przypomniała Bell
-Podobna. –westchnęła ciężko Camila. –Spotkałam mężczyznę ze snu. Kiedy podałam mu swoją dłoń omal nie zemdlałam. Patrzył na mnie tak, że…nawet sklepikarz to widział. Zaproponował mojemu MARZENIU by zaprosił mnie na potańcówkę, ale ON spojrzał na mnie przepraszająco i powiedział, że jest już zajęty.
-Gorzej już być nie może. –Bell otarła łzę.
-Witam drogie panienki!
-Chyba jednak może. – Camila odwróciła się w kierunku drzwi skąd dobiegał głos, uśmiechając się z przymusem.
-Witaj…cociu Sophie... –Bell westchnęła żałośnie.

* * * *

[Gość]

O! Tego się nie spodziewałam dzisiaj

[Aga]

No nie? Na wenę nie poradzisz.

[Camila]

Nie dziwię się, że mam opory przed pójściem na potańcówkę. Nie zaprasza właściwy mężczyzna.
Jak już się pojawił to jest problem, bo z inną się umówił.
Ciekawe, co też cioteczka zrobi dowiadując się o tych rewelacjach? Na potańcówce pewnie się wszystko wyjaśni. Bracia będą chyba atrakcją wieczoru dzięki swojemu wyglądowi?

[Mada]

[Camila]

[ADA]

Aga, ale mnie zaskoczyłaś Super Jutro tzn. dzisiaj skomentuję