www.bonanza.pl

[Aga]

Ewelina wygłosisz wiem, że jajko zniesiesz jeśli nie wspomnisz o "wygłych" nóżkach Joe ...matko święta Ewelina Twoje uwielbienie do Joe rozkłada mnie na łopatki

[Gość]

a ja jestem ciekawa, jak dziewczyny będą się ukrywały? Stroje maskujące? Dmuchane głazy za którymi można się ukryć?

[Ewelina]

Uwielbiam tego bohatera Bonanzy ... jak nieraz wspominałam, ta scena rozkłada mnie (i nie tylko mnie) na obie łopatki ... oglądając z lubością ten fragment żałuję, że reżyser nie dołożył Joe czegoś do grania (usta miał wszak wolne, a na organkach w Ponderosa matador grał niczym wirtuoz) ... no i bieg mógł być bardziej urozmaicony ... może jakieś płotki? trójskok? taneczne kroczki między strzałami?

[Aga]

[Ewelina]

Ja nie nękam Małego Joe! Ja chcę godnie podkreślić jego niewątpliwe męstwo i krzepę?
O odwadze nie wspomnę

[Aga]

Twój uśmiech a'la banan jest wątpliwej szczerości

[Isabella3]

[Ewelina]

[Aga]

tak, tak....wierzę Ci.... naprawdę....

[Kola]

[Aga]

* * * *
przedostatnia odsłona (Mada nie turlaj się ze śmiechu, to prawda )

* * * *
-No dobra co teraz? –Zorina wychyliła się zza drzewa.
-Musimy iść….-Mada spojrzała na mapę by po chwili wskazać palcem. -….tam. Tam jest jedyne w okolicy źródło wody.
-No to chodźmy. –Domi i Bel wysunęły się na czoło grupy.

Kilkaset metrów dalej wśród niewysokich traw dziewczyny znalazły niewielkie źródełko.

-To tu. –Bell uśmiechnęła się szeroko. –Tutaj za jakieś…pięćdziesiąt minut rozegra się akcja. Nasz Joe…
-Nasze kochane serce...-westchnęła Domi.
-Wzniesie się na wyżyny braterskiej miłości….-kontynuowała Bell.
-I…
-Przestańcie nie mogę tego słuchać! –Ewelina zatkała uszy. –To na pewno nie był Joe.
-Mnie też wydaje się to nieprawdopodobne. –skrzywiła się Mada.
-To niesprawiedliwe. –Domi wygięła usta w podkówkę. –Dlaczego tak trudno wam uwierzyć, że Joe mógł wykazać się takim hartem ducha…
-I nadzwyczajną tężyzną fizyczną…..uzupełniła Bell.
-…by unieść i przenieść brata? –skończyła wywód Domi.
-Prze-biec Domi, prze-biec z bratem. -Ewelina uniosła palec.
-No słucham pani profesor? –Bell skrzyżowała ręce i uniosła podbródek.
-To proste Adam był cięższy od małego Joe o jakieś trzydzieści kilogramów! To logiczne, że…
-Przepraszam bardzo…-przerwała Domi. –Nie od dziś wiadomo, że znane są przypadki kiedy matka podniosła samochód, który miażdżył jej dziecko.
-Bzdura! –krzyknęły równocześnie Mada i Ewelina. –To najgłupsze…
-Przepraszam szanowne towarzystwo. –ADA wrzasnęła. –Nie wiem czy wiecie, ale jesteśmy na środku odsłoniętej polany, na której za trzydzieści minut rozegra się dramat.
-Właśnie! –wtrąciła Kola. –Lada moment zostanie tutaj ranny NASZ Adam, a jakby nie patrząc uratuje go…
-NASZ JOE. –Domi i Bell odpowiedziały jednocześnie podskakując z emocji.
-A ja dodam… –Mada spojrzała na dziewczyny. -…bo może jeszcze nie zauważyłyście, że jesteśmy gotowe WSZYSTKIE do odstrzału jak kurczaki.
-Musimy znaleźć większe skupisko drzew. –ADA zlustrowała otoczenie. –Dużo nas.
-Za dużo. -westchnęła Kola. -Może któraś wróci?
-Ja chętnie wrócę. -Ewelina sięgnęła do zegarka.
-Na-wet się nie waż. -cedziła słowa Bell.
-Jesteśmy trąby i tyle. –Camila pacnęła się w czoło.-Jak niby ukryjemy się?
-Ktoś ma jakiś pomysł? –Zorina spojrzała na zegarek.
-Nie bardzo. –Ewelina zacisnęła dłoń na chaszczach. –Niskie i rzadkie.
-Może będziemy udawać drzewa. –Mada roześmiała się patrząc na swoją błękitną bluzkę.
-Albo Indian. –dodała zrezygnowana Lidka strzepując pyłek z czerwonej podkoszulki.
-To po nas. –Bell spojrzała ze zgrozą na Domi.
-Sytuacja nie jest beznadziejna. –Aga zmarszczyła brwi. –W końcu albo się coś stanie albo nie…a i tak coś MUSI się wydarzyć.
-Nie bardzo rozumiem. –Zorina spochmurniała.
-Ja też. -dodała Kola.
-To proste. –uśmiechnęła się ADA. –Jeśli nas ubiją….Senszen pewnie już o tym przeczytała i przybędzie nam na ratunek…albo coś w tym stylu.
-O ile pamiętam, między skokami musi być pół godziny przerwy. –dedukowała Mada. –Zatem musimy odczekać jeszcze jakieś…od kiedy tu jesteśmy?
-Prawie pół godziny. Zatem za jakieś dwie, trzy minuty powinno się coś wydarzyć. –ADA zaczęła się rozglądać.
-Co? –Zorina rozejrzała się. –Nie widzę Senszen. Nic z tego wszystkiego nie rozumiem.
-Jest. –Ewelina z triumfem podniosła sporych rozmiarów plecak.
-Otwieraj szybciej.-niecierpliwiła się Domi.
-Jakaś kartka …-Mada mruczała coś pod nosem.
-Co napisała?
-To od Senszen?
-Mada czytaj!
-Co to? –Domi podniosła dwa bezkształtne worki.
-Mada z czego się śmiejesz? –zniecierpliwiona Aga wyrwała jej kartkę i przeczytała na głos. –„Mam nadzieję, że dmuchane głazy i stroje maskujące w postaci drzew nie odejmą godności dzisiejszej dramaturgii. Tylko to wpadło mi do głowy. p.s. Kaski malowałam długo, a listki doczepiałam z niezwykłą starannością, więc doceńcie moją ciężką pracę i nie dajcie się zabić. Podpisano Senszen.”
-Nie założę tego. Będę wyglądać głupio. –Aga spojrzała krytycznie na bluzę ozdobioną listkami i gałązkami. –Wyglądam jak jeleń jakiś.
-Wolę żyć wyglądając głupio niż być dostojnie martwą. –ADA pierwsza nałożyła kask z gałązkami przypominającymi rogi jelenia.

Dziewczyny wpadły w niepohamowany śmiech. Zaczęły chichotać bez sensu patrząc na dzieło Senszen.

-Możecie powstrzymać głupawkę do zakończenia akcji? –Lidka przymierzała maskujący strój.
-Właśnie doceńmy pracę Senszen. –Mada owinęła się „liściastą” peleryną.
-Kto dmucha głazy? –Ewelina spojrzała na Domi i Bell. –W sumie ja tu nie chciałam być.
-Dawaj nie ma na co czekać. –Bell wzięła jeden, drugi dając Domi. -Zrobię wszystko, żeby TO zobaczyć.

W oddali dał się słyszeć pierwszy strzał. Dziewczyny spojrzały na siebie z lekkim niepokojem. Jak na komendę zamilkły. Patrzyły na siebie z mieszaniną niepokoju i lęku. Powoli adrenalina wypełniała każdą komórkę ich ciał. Wiedziały, że wszystko dobrze się skończy, ale i tak serca biły im mocno.

-Zaczęło się. –szepnęła Domi ukrywając za głazem.
-Tam. –szepnęła Ewelina wskazując delikatnym ruchem głowy na skradającego się mężczyznę w czerni.

Adam Cartwright szedł lekko pochylony z rewolwerem w jednej dłoni z bukłakiem w drugiej czujnie rozglądając się na boki w poszukiwaniu ewentualnego wroga.
Dziewczyny jak zaczarowane wpatrywały się w jego kocie ruchy i pełną napięcia sylwetkę.

-Chyba za chwilę serce wyskoczy mi z piersi. –Mada niemal bezgłośnie wyszeptała.
-A ja zemdleję. –jeszcze ciszej szepnęła ADA.
-Ty? –Aga nie odrywała oczu od mężczyzny w czerni.
-A żebyś wiedziała.
-Tam jest woda. –Lidka wzrokiem wskazywała źródło.
-I tak cię nie słyszy. –szepnęła Ewelina.
-Wiem. Po prostu nie mogę znieść tego co się stanie.-jeszcze ciszej dodała Lidka.
-A ja zniosę zaraz jajko.
-Mam nadzieję, że będzie szczerozłote.
-Ci-cho. -Camila niemal bezgłośnie wyszeptała w chwili gdy niedaleko padł strzał.

Jęk równocześnie wydobył się z piersi dziewczyn. Przestały oddychać. Z przerażeniem patrzyły na leżącego Adama. Z przewróconego bukłaka wyciekała woda.

-Idę. –ADA pierwsza odzyskała głos.
-Nie. –Domi i Bell złapały ją za ramiona.
-Wiecie, że nieudzielenie pomocy ścigane jest z paragrafu…
-Przestań ADA bo cię zakneblujemy. –Domi popatrzyła groźnie. –Przecież za chwilę przyjdzie…
-Jest! –palcem wskazała Bell. –Patrzcie! Moje serce!
-Nasze serce. -sprostowała Domi. –O mamciu!
-Ależ on silny. Chociaż z wielkim trudem, ale …dalej Joe. -Bell podekscytowana trochę się wychyliła.
-Dasz radę Joe. –Domi dodawała ulubieńcowi otuchy na odległość.

W końcu Joe, trzymając w dłoni rewolwer, wziął Adama na ręce i z trudem się podniósł. Kiedy nad uchem świsnęła mu kula przyspieszył kroku.

-I jeszcze strzela. O matko. Joe jesteś wielki. –Bell zakryła sobie dłonią usta by nie krzyczeć z wrażenia.
-Chociaż mały.-szepnęła Domi. –Kocham cię Joe.
-Ja też. Najbardziej na świecie.
-Ty nasz bohaterze.

Ewelina i Mada patrzyły z ukosa na siebie, a na ich twarzach malowało się zwątpienie.

-Nie mogę na to patrzeć.
-Patrz Ewelina czyż nie pięknie niesie Adama?
-Patrzę, patrzę. –lekko zrzędliwie powiedziała Ewelina. –I jeśli dobrze widzę to chyba nóżki mu się wygły od tego naszego czarownego ciężaru.
-Dowód jest czarno na białym, Joe niósł wasz czarowny ciężar. –Domi uśmiechnęła się od ucha do ucha.
-No niech wam będzie. –z trudem przyznała Ewelina. –Możemy wracać, nic tu po nas.

Chwilę później dziewczyny znalazły się w laboratorium.

-Co to? –Zorina błyskawicznie podeszła do stołu i chwyciła notatnik Mady.
-Co on tu robi? –ADA spojrzała na Madę.
-Nie mam pojęcia. -Mada przygryzła wargę.
-Gdzie Senszen? –Lidka podeszła do sejfu. –I zegarek?
-Myślicie, że przeczytała…? –Ewelina spojrzała zaniepokojona na koleżanki.
-…i uciekła do Candyego? –dokończyła Camila.
-To bez sensu. –pokręciła głową ADA. –Przecież wie, że znajdziemy ją lub Candy’ego …..w końcu.
-A jeśli zmieni dane i Candy też w życiu ich nie znajdziemy.
-A kogo szukamy? –dziewczyny jak na komendę odwróciły się słysząc głos Senszen stojącej w drzwiach.
-Gdzie byłaś?
-W łazience. –Senszen wzruszyła ramionami. –A gdzie miałam być? Przecież czuwam nad waszym bezpieczeństwem.
-Myślałyśmy, że…-Kola wolała zamilknąć.

Wszystkie wpatrywały się w koleżankę zastanawiając co i ile wie.

-Że? –Senszen uniosła brwi wyczekująco.
-Że nic? –Kola wbiła wzrok w podłogę.
-Że poszłaś....gdzieś. -Aga machnęła dłonią.
-Że dałam nogę do Candy’ego?
-A dałabyś? –ADA zerknęła niepewnie.
-A po co?
-Nie wiem? –Ewelina bawiła się drutem robótkowym.
-Dobra. –Senszen uniosła dłonie i westchnęła. –Będziemy tak bawić się w kotka i myszkę czy porozmawiamy szczerze?

Dziewczyny omiotły siebie nawzajem wzrokiem, z niepewnymi minami.
Po chwili milczenia ADA wzięła do ręki notatnik Mady i pomachała nim krótko.

-Czytałaś?
-Czytałam. –wolno odpowiedziała Senszen.
-Więc wiesz co się stało z Candym? –nieśmiało zapytała Camila.
-Wiem, choć brzmi to niewiarygodnie zakochał się we mnie od pierwszego wejrzenia.
-Dokładnie. Tak zaprzątnął sobie tobą głowę, że nie poznał i i NIE ZAKOCHAŁ SIĘ kilka dni później w Alice Bartley.
-Nadal nic nie rozumiem. –Zorina westchnęła i usiadła.
-W zasadzie jego życie zmieniłyśmy dwa razy. –ADA zbierała myśli. –Ogólnie Candy po buncie w więzieniu spotkał niejaką Alice Bartley, z którą kilka miesięcy później wziął ślub i mieli dwójkę dzieci.
-Zgadza się. –wtrąciła Mada. –Ale kiedy Senszen zachciało się wycieczki do więzienia….
-Obok wiezięnia. –nieśmiało zaprotestowała Senszen.
-Nie liczą się chęci tylko fakty. –kontynuowała Mada.- Więc kiedy Senszen zamiast „obok” wylądowała w środku spotkała Candy’ego i zakochali się w sobie. Miałyśmy nie ingerować i dać jej dożyć późnej starości u boku męża…
-To miłe…-uśmiechnęła się Senszen. –Doceniam.
-ALE. –mocnym głosem wtrąciła Lidka. –Mada przeczytała również, że Senszen nie będzie miała późnej starości bo….bo…wiemy co się miało stać.
-I zmierzacie do tego, że? –Camila uniosła brwi.
-Zmierzamy do tego, że…-wtrąciła Aga.-….zwinęłyśmy Senszen pół godziny później, jednak już po ich spotkaniu, nie sądząc, że Candy nigdy się nie ożeni i pół życia zmarnuje na poszukiwaniach Senszen. A więc zmieniłyśmy jego życie ponownie.
-To logiczne. –stwierdziła Zorina. –Uratowałyśmy ci Senszen życie.
-To miłe. –pociągnęła nosem Senszen.
-Chyba doceniasz fakt, że…-Aga spojrzała niepewnie na koleżankę.
-Doceniam. –szepnęła Senszen.
-Czyli nie masz nam za złe, że Cię uratowałyśmy? –Ewelina chciała usłyszeć to głośno i wyraźnie.
-Chyba nie.
-Chyba???
-Senszen? –ADA spojrzała badawczo na milczącą koleżankę.
-Wolałabym żyć rok u boku Candy’ego…-Senszen spojrzała dziewczynom w oczy….-niż sto lat bez niego.
-Nie!
-A niech to!
-Jasny gwint.
-To się porobiło..
-I po ptokach.


* * * *
-

[Isabella3]

Przezabawnie i ciekawie, jak zawsze Najbardziej podobała mi się scena z Joe niosącym Adama Niecierpliwie czekam na ostatnią odsłonę

[Aga]

Jakoś mnie to nie dziwi Bell (Twoja ulubiona scena)

[Mada]

[Gość]

Świetny fragment Scena na pustyni zabawna, dynamiczna, dowcipna
ADA pełna poświęcenia i poczucia obowiązku