www.bonanza.pl

[Mada]

Mniemam, że Candy będzie miał w tym "przechodzeniu" swój udział.

[Gość]

Ja tam raczej zakładałam, że to wpływ hormonów... Ale na pewno Candy będzie miał coś do powiedzenia

[Aga]

[Ewelina]

[Gość]

Ewelina, myślę, że Joe jest zmęczony... bardzo zmęczony po podróży. Pierwotnie to miał tego rodzaju błyskotliwy tekst wygłosić przy Candy'm

[ADA]

[Aga]

Godzina wklejenia komentarza ADA

[Gość]

ADA, bardzo dziękuję za miły komentarz

[ADA]

[Gość]

Jednak to 90 % szans, że nic nie napiszę zmobilizowało moja wenę
Miłego czytania


*********************

Griff polał wodą piaskowiec i wziął do ręki kolejna siekierę do naostrzenia. Candy uderzył ostrzoną do tej pory siekierą o stojący obok pieniek sosnowy. Ostrze weszło w drewno jak w masło.

- Chyba może być? – zaśmiał się i podrzucił w dłoni narzędzie, żeby lepiej leżało w ręce. – Trzeba będzie chyba też zobaczyć, w których musimy wymienić stylisko. – zauważył, oglądając uważnie wytarty i wyślizgany drewniany trzonek.
- Może zrobimy przerwę? – zaproponował Griff. – Już mi ten metal w zębach zgrzyta.
- Czemu nie. – Candy zgodził się, wstał i zębami ściągnął rękawice; najpierw z jednej, potem z drugiej ręki.

Przeciągnął się i odchylił w tył kapelusz. Uśmiechnął się do siedzącej kawałek dalej Indii. Ubrana w groszkowozieloną sukienkę, obrywała żółtą fasolkę i równocześnie doglądała Cookie, bawiącej się na różowym kocu.

- Nie zgadniecie co mi powiedział Hoss. – usłyszał za sobą podekscytowany głos Joe.
- Pewnie nam już to powiedział. – zaśmiał się Griff.
- Na pewno nie. – żachnął się Joe. – Powiedział, że jeszcze prawie nikt o tym nie wie.
- Pewnie nam już powiedział. – powtórzył Candy i obrócił się do Griffa. – Mamy dzisiaj do naostrzenia jeszcze dwie piły, pamiętasz?

Joe spojrzał na nich uważnie i uśmiechnął się z wyższością.

- Nic wam nie powiedział. Żartujecie sobie.
- Joe, jak tak strasznie chcesz, to możesz nam powiedzieć. – zauważył spokojnie Candy. – Tylko prawdopodobnie już o tym wiemy.
- Tak? A co powiedziałeś na wieść, że Hoss doczeka się synka?
- Przecież tego nie wiesz. – zaśmiał się Candy.
- Na pewno tak będzie. Musi tak być.– Joe uśmiechnął się szeroko. – Ja mam trzech synów, Adam ma synka, Hoss na pewno będzie miał synka…
- A moja córka będzie ich wszystkich wodziła za nos. – dokończył za niego Candy i uśmiechnął się rozbrajająco. – Oczywiście, ze Hoss nam się chwalił. Prawda Griff?
- Jasne… Już ze dwa tygodnie temu… Zresztą wszyscy o tym wiedzą. Jesteś ostatni.
- Tak, jasne… - zakpił Joe. – Pa wczoraj przyjął nowego pracownika, nazywa się Marcus Naightingale. – zmienił gwałtownie temat. – Będzie się opiekował końmi.

Griff wyprostował się.

- To chyba tyle… Idę do domu, chyba, że potrzebujecie pomocy z tym ostrzeniem.
- Później, jak będziemy ostrzyć piły. – rzucił Canaday.

Griff wrócił do pracy. Milczał przez pewien czas, rzucając spojrzenia na Candy’ego.

- Chyba musimy pogratulować Hossowi. Nie chwalił się do tej pory. – zauważył.
- To prawda. Słowem nie pisnął. – mruknął Candy, z wysiłkiem zakładając rękawice i przyklękając na jedno kolano.

– Chyba czekał na koniec tego drewnianego koszmaru…Żeby był łatwiejszy sposób na zarabianie pieniędzy… Jak nie ręce sobie zdzieramy do krwi ścinając drewno, nie drętwieje nam wszystko od siedzenia na siodle… to jeszcze możliwe, że przyczepią mi się pijawki jak będę oczyszczał jakieś bajorko. –przewrócił oczyma i polał wodą kamień.

Griff milczał przez dłuższą chwilę.

- Nie ufałbym temu człowiekowi. – zauważył. – Nie wiem dlaczego, ale mu nie ufam.
- Ja też nie. – Candy zgodził się spokojnie. – Ale musimy mu dać szansę… I mieć na niego oko.
- To ja już nie jestem pod kuratelą i nie będziecie mnie pilnować na każdym kroku? – ucieszył się Griff.

Candy parsknął śmiechem i puścił do niego oko.


********************

- Wiesz, że to boli? – poskarżył się.
- Staram się, żeby nie bolało tak bardzo.

Był późny wieczór, w Ponderosie unosiła się senna, nocna atmosfera. Candy i India siedzieli w kuchni, przy jasno świecącej lampie. Błyski światła odbijały się w mętnej, mydlanej wodzie, tworząc jasne półkola na krawędzi miski. Rudawo w ciemności połyskiwały miedziane garnki. W powietrzu unosił się zapach rosnącego ciasta chlebowego.

- I piecze. – dorzucił, patrząc uważnie na Indię. Była nieco blada, miała podkrążone oczy.
- Nic na to nie poradzę. – zaprotestowała łagodnie. – Musze ci oczyścić te dłonie. Jest aż tak źle? Przecież niedawno ukąsił cię wąż, zmieniałam ci opatrunki… a ty się tylko śmiałeś.
- Musiałem. Nie chciałaś uwierzyć, że to drobiazg.

Zamilkli oboje. Słychać było miarowe cykanie świerszczy, odległe chrapanie nawet.

- Co się dzieje ostatnio? – zapytał bezpośrednio. – Jesteś zdenerwowana, jesteś zmęczona… Tylko wytłumacz mi to w miarę prosto, ja tylko tutaj drwa rąbie.

India uśmiechnęła się kątem ust.

- Co się dzieje? – powtórzył. – Nie zrozumiałem cię ostatnio.
- To nic takiego. – India zamoczyła flanelową szmatkę w wodzie. – Po prostu ostatnio nie mogę… się opędzić od pewnych myśli.

Candy podniósł lekko brwi, czekając na ciąg dalszy.
India zaczerwieniła się lekko, z zakłopotaniem.

- Dla mnie to zabrzmiało, jakbyś była niezadowolona ze swojego życia. – zauważył, mówiąc powoli.
- Nie z mojego. – zaprotestowała. – Z twojego. – wyjaśniła niechętnie.

Spojrzał na nią i zaśmiał się cicho.

- Ja na nie nie narzekam… Najczęściej. Więc, o co chodzi?

India zawahała się.

- Mógłbyś mieć więcej.

Spojrzał na nią na wpół zdezorientowany, na wpół rozbawiony.

- Ja rąbie drwa, przeganiam bydło… Mów prościej, naprawdę. – uśmiechnął się do niej.
- Nie powinieneś już tak ciężko pracować, powinieneś mieć już dorosłe dzieci, które by mogły pracować za ciebie… Dorosłych synów… A nie wyczekiwać kolejnych… Pomyśl, co by było, gdybyś… - mówiła coraz szybciej.
- Indio. – przerwał jej. – Nie mam dorosłych synów i nie ma powodu, żebym to roztrząsał. Może i jestem niewyspany, ale dla mnie to jest raczej bez sensu.
- Jak to powiedziałam na głos… To rzeczywiście. – przyznała.

Patrzył na nią poważnie, bez uśmiechu.

- Jestem z tobą szczęśliwa. – powiedziała cicho. – Tylko na tym procesie zaczęłam myśleć o tym, ile nerwów i zmartwień cię kosztowało to małżeństwo… i już nie umiałam przestać. Przecież chorowałam, musiałeś się mną opiekować… To nie tak powinno wyglądać. Mogłeś…
- Z tego co pamiętam, pastor który udzielał nam ślubu powiedział coś, co brzmiało jak „w zdrowiu i w chorobie”. – zauważył.
- Chciał nam też obwiązać ręce nacią marchewki. – przypomniała mu z cieniem uśmiechu na twarzy.

Uśmiechnął się w końcu i wziął ją za rękę.

- Ja nie mam poczucia obowiązku. – w oczach mu coś zamigotało. – Jeżeli gdzieś jestem, to dlatego, że tego chce.
- Albo ktoś cię sprowokował. – mruknęła pod nosem.
- To też. – przyznał – Ale teraz wszystko jest w porządku, uwierz w to. – wstał od stołu, dalej trzymając ją za rękę.
- Siadaj, jeszcze nie skończyłam…- zauważyła i sięgnęła po ściereczkę.

Westchnął ciężko i usiadł z powrotem. Kobieta przechyliła się nad stołem i pocałowała go.

- Przepraszam. – cicho powiedziała.

Przytrzymał ją wolną ręką.

- Coś jeszcze chcesz mi powiedzieć? Bo zaczęłaś mówić o wyczekiwaniu na coś? – zapytał ostrożnie.

[zorina13]

India strasznie komplikuje najprostsze sprawy.

[Mada]

[Camila]

Dziwne, że India tak okrężnie próbuje przekazać tą dobrą nowinę o dziecku, przecież Candy ją kocha i pewnie by się z tego cieszył.

[ADA]

[Gość]

Mada, ADA: Bardzo się cieszę, że spodobała się wam ta rozmowa i ten fragment Miał już tyle wariantów, że...
ADA, pracują w tygodniu, odpoczywają w niedziele Która powinna nastać w przyszłym fragmencie.
Camilla, India nie chciała w okrężny sposób mówić o czymkolwiek. Po prostu, rozmowa tak się potoczyła