www.bonanza.pl

[ADA]

[Gość]

[ADA]

Senszen,
serdecznie dziękuję za bardzo miły i obszerny komentarz

[ADA]

***
Mimo jesieni wieczór zapowiadał się ciepły. Słońce chyliło się ku zachodowi, a przez niebo przepływały małe pierzaste chmurki. Ze stajni raz po raz dochodziło ciche rżenie koni, które pięknie wplatało się w wieczorną ciszę. W bujanym fotelu tuż przed wejściem do domu siedziała Doreen rozkoszując się tą przedwieczorną chwilą, kiedy słońce zaczyna zachodzić. Starała się nie myśleć o wydarzeniach mijającego dnia, o pobitym mężu i rozmowie, którą z nim przeprowadziła. Początkowo była dumna, że potrafiła wreszcie postawić się Josephowi, ale bardzo szybko zrozumiała, że to było gorzkie zwycięstwo. Wraz z tą refleksją po raz kolejny pojawiła się w jej głowie myśl, że nic już nie uratuje ich małżeństwa. Wciągnęła głęboko powietrze do płuc i zamknęła powieki. Natychmiast przypomniała sobie swój dom rodzinny i jesień w San Francisco pachnącą pożółkłymi liśćmi, orzechami, cynamonem, szarlotką i cydrem, ale takim prawdziwym, jaki wytwarza się w Irlandii skąd pochodził jej dziadek. Zawsze powtarzał, że w tej nieprzyjaznej krainie, jaką jest Ameryka ludzie nie mają pojęcia, czym jest cydr, bo na pewno nie jest nim sok z jabłek, za który go tu uważają. Doreen uśmiechnęła się na to wspomnienie. Wciąż jeszcze pamiętała ten świeży aromat o lekko słodkawym, kwaskowo-orzeźwiającym smaku jabłek. Dużo dałaby, żeby teraz być w domu rodziców.
Drzwi skrzypnęły cichutko i tuż przy fotelu, w którym siedziała Doreen kucnął drobny chłopak o burzy kręconych jasnobrązowych włosów i ślicznych zielonych oczach.
- Mamo długo tu jeszcze będziesz siedziała? Głodny jestem.
- Ach, to ty Joe. – Powiedziała uśmiechając się do syna z czułością. - Zaraz coś przyszykuję. Czy dziadek i twoi stryjowie wciąż rozmawiają?
- Tak i on tam jest. Już się obudził.
- Mówisz o tacie? – spytała Doreen obserwując uważnie syna.
- A o kim innym? – odpowiedział naburmuszony Joe.
- Joe tak nie można. To przecież tata – powiedziała Doreen gładząc syna po głowie.
- I co z tego? - spytał zaczepnie Joe.- Nie chcę o nim mówić.
- Dobrze. To w takim razie powiedz mi, co chciałbyś zjeść na kolację?
- Wiesz mamo marzę o takim dużym, soczystym steku – odparł Joe rozmarzonym głosem.
- Naprawdę? I sam cały zjesz? – spytała Doreen udając zdziwienie.
- No pewnie mamo. Rosnę i muszę dużo jeść.
- Apetyt masz po ojcu. To pewne. Chodź mój głodomorze. Zaraz usmażę ci największy stek w całej Nevadzie – to mówiąc wstała i zwichrzyła niesforną czuprynę syna. On popatrzył na nią swymi zielonymi oczyma i zwalczając chłopięce zawstydzenie powiedział cicho:
- Kocham cię mamo.
- Ja ciebie synku też.

***

Niedaleko posiadłości Bena Cartwrighta tuż obok piaszczystych pagórków, ukryci za krzakiem siedzieli dwaj mężczyźni. Od dłuższego czasu uważnie obserwowali dom i jego obejście. Wyglądało to tak jakby chcieli poznać zwyczaje domowników i ich rozkład dnia. Widzieli, jak w wielkim pośpiechu przyjechali synowie Cartwrighta i jak wieczorem utrudzeni całodzienną pracą przy bydle wrócili najęci kowboje. Robiło się już szaro i niewiele było widać z miejsca, w którym byli mężczyźni. Jeden z nich poruszył się niespokojnie. Trzask łamiącej się gałązki wydawał się w wieczornej ciszy niezwykle donośny. Drugi mężczyzna syknął ostrzegawczo. Na moment zamarli, nadsłuchując czy wywołany hałas nie zwrócił czyjeś uwagi. Gdy upewnili się, że nadal są bezpieczni w swojej kryjówce, jeden z nich wyszeptał zniecierpliwiony:
- Moglibyśmy teraz spróbować! Kobieta i dzieciak są na wyciągnięcie ręki.
- Zwariowałeś Malloy! Szef wyraźnie powiedział, co mamy robić. Obserwować. Tylko obserwować.
- Dobra, ale dobija mnie ta bezczynność. Powiedz Tony, dlaczego szef tak bardzo cacka się z tymi Cartwrightami?
- Widocznie ma swoje powody. Nam nic do tego. – Odparł Tony Dark jeden z zaufanych Randy’go Shanera.
- Straszny się z ciebie filozof zrobił. A ja tam chciałbym wiedzieć, co siedzi w głowie szefa – powiedział Terry Malloy nieznacznie się przeciągając.
- Zaufaj mi. Lepiej żebyś tego nie wiedział. – Odrzekł Dark. Terry spojrzał uważnie na kompana. Wydawało mu się, że głos Tony’go zabrzmiał złowróżbnie.
- Straszysz mnie? – spytał Malloy zaczepnie.
- Nie. Tylko ostrzegam.
- Ty coś wiesz, prawda?
- Tylko tyle, że nasz szef jest bardzo niebezpiecznym człowiekiem i to powinno ci wystarczyć. – odparł Dark.
- To i bez ciebie wiem.
- Terry, dobrze ci radzę, nie próbuj węszyć, bo nic dobrego z tego nie wyjdzie.
- No, co ty? Naprawdę? – spytał Malloy z kpiną w głosie. – Już dobrze, tylko żartowałem.
- To uważaj, bo Shaner nie zna się na żartach. – Ostrzegł kompana Dark.
- Wiem przecież. Wystarczy, że popatrzy na człowieka i od razu dreszcz przechodzi po plecach. - Wzdrygnął się Malloy. – A swoją drogą dziwny jest nasz szef. Samotny, mrukliwy, nie gra w pokera. Whiskey bardziej cedzi przez zęby niż pije. Dziewczynki go nie interesują. Z nim chyba jest coś nie tak.
- Terry, jeśli chcesz jeszcze trochę pożyć to przymknij się. Shaner dobrze płaci i wymaga. Ty masz tylko wykonywać jego polecenia. Zrozumiałeś?
- No. Tylko, po co mu tyle ziemi? – Malloy nie potrafił powstrzymać ciekawości.
- A ten ciągle swoje. – Dark uniósł oczy do góry. – Nie twoja sprawa. Skoro ją skupuje to ma powód.
- Jasne. A powód to i ja znam. Chce zniszczyć Cartwrightów, tylko, dlaczego tak długo zwleka?
- Zamknij się. – Syknął Dark. – Patrz chyba zbierają się do odjazdu.
- Kto? – Malloy uniósł się trochę, żeby lepiej widzieć, co się dzieje na podwórzu obserwowanego domu.
- Zdaje się, że się żegnają. Ci dwaj to synowie starego Adam i Hoss. – Wyszeptał Dark.
- Adam to ten brunet? – spytał Malloy z dziwnym uśmiechem.
- Tak. Spróbuj go tknąć to ci szef łeb rozwali.
- Nie o niego mi chodzi tylko o jego córkę. Niezła sztuka. – odparł Terry.
- Malloy, te baby cię kiedyś zgubią. – Dark pokręcił głową z politowaniem.
- Nie martw się o mnie – zaśmiał się Malloy.
- Pochyl się, bo cię zobaczą. – krzyknął cicho Dark ciągnąc kompana za ramię i zmuszając go do położenia się na ziemi. Był to ostatni moment, bowiem Adam i Hoss Cartwrightowie minęli ich galopem. Dark uniósł się nieznacznie, aby sprawdzić czy mogą bezpiecznie opuścić kryjówkę, po czym dał Terry’emu znak do odwrotu. Polecenie Shanera zostało wykonane.

***

- I ty mi to tak po prostu mówisz?! – Adam nie posiadał się z wściekłości uderzając dłonią w blat stolika. – Rzucasz studia i czego ode mnie oczekujesz, że cię pochwalę? Co ci w ogóle przyszło do głowy?!
- Ojcze wcale nie rzucam studiów. Nie chcę tylko uczyć się architektury. To mnie nuży. W tym nie ma nic ekscytującego. – Odparł Benny stojąc wyprostowany jak struna przed Adamem siedzącym w fotelu.
- No proszę, architektura szanownego pana nuży i nie ma w niej nic ekscytującego. Skoro tak, to może zamiast studiować zaangażuj się do cyrku! Tam wrażeń będziesz miał pod dostatkiem. – Adam gwałtownie wstał z fotela i nerwowo zaczął chodzić po salonie. – Naprawdę synu nie spodziewałem się tego po tobie. Zawsze chciałeś się uczyć. Od najmłodszych lat interesowała cię technika. Miałeś jedenaście lat, gdy sam zaprojektowałeś i zrobiłeś siostrom domek dla lalek. Pomagałeś, gdy budowaliśmy nowy dom twojego stryja Hossa, a teraz, co? Tyle lat nauki chcesz, tak po prostu zaprzepaścić? No, słucham, co mi masz do powiedzenia?
Adam przystanął wyczekująco spoglądając na syna, który niezrażony marsową miną ojca powiedział:
- Nie zamierzam rzucać college’u. Bardziej niż architektura interesuje mnie ekonomia, finanse i to, co z nimi się dzieje. Chcę wiedzieć, co rządzi tym mechanizmem i kiedyś w przyszłości mieć na to wpływ. O tym właśnie chcę się uczyć, a nie jak budować domy. Wiesz ojcze, gdzie jest Wall Street? W Nowym Jorku. A tam jest Giełda Papierów Wartościowych i to jest mój cel – powiedział Benny z zaciętym wyrazem twarzy.
- Wyobraź sobie, że wiem, gdzie znajduje się Wall Street. Mówisz, że interesuje cię ekonomia, to powinieneś wiedzieć, że to również zarządzanie zasobami. Jakoś nic mi nie wiadomo, żebyś takowe miał. Skąd, więc weźmiesz pieniądze na naukę, bo ja nie zamierzam finansować twoich fanaberii. – Odparł Adam podnosząc głos rozdrażniony przy tym do granic możliwości.
- Dam sobie radę, a twoich pieniędzy ojcze nie chcę. – Odrzekł Benny stanowczo, wciąż stojąc przed Adamem wyprostowany z dumnie uniesioną głową. – Te, które tak nierozważnie zainwestowałeś w moje wykształcenie oddam ci, co do centa.
- Doprawdy?! To ciekawe. A niby jak zamierzasz dokonać tego mój panie? – spytał Adam z kpiną w głosie. – Potrzebujemy ludzi do spędu bydła, może jesteś zainteresowany tą posadą?
- Ojcze nie oczekuję od ciebie zrozumienia. – Benny głęboko oddychał starając się opanować nerwy. – Proszę cię tylko o jedno uszanuj moją decyzję, której nie zmienię.
- Ty śmiesz mi stawiać warunki?! – Adam poczerwieniał na twarzy. – Chyba się zapominasz.
- Nie stawiam ojcze żadnych warunków. Liczyłem tylko, że mimo wszystko spróbujesz mnie zrozumieć – odparł Benny rozczarowanym głosem.
Adam z niedowierzaniem pokręcił głową. Czuł w sobie gniew, który jeszcze chwila a eksploduje. Słowa syna tak bardzo bolały. Popatrzył na Benny’go i pomyślał skąd w nim bierze się tyle zawziętości i uporu. Nagle poczuł ucisk w piersiach. Spróbował głębiej zaczerpnąć powietrza i nie mógł. Powoli ze spuszczoną głową usiadł w fotelu. Wreszcie, po dłuższej chwili, uspokoił się na tyle, aby mocnym, zdecydowanym głosem powiedzieć:
- Cóż, to się przeliczyłeś.
- I w tym jest problem, ojcze, bo ty nie chcesz mnie zrozumieć - odparł Benny z zaciętym wyrazem twarzy – tylko próbujesz ulepić mnie na swoje podobieństwo. Moje rodzeństwo także.
- Słucham?! Jak śmiesz tak do mnie mówić?! – krzyknął Adam bliski apopleksji.
- Nigdy nie zapytałeś mnie, jakie mam marzenia, czego pragnę. Założyłeś z góry, że tak jak ty chcę studiować architekturę. I, co? Może potem miałbym wrócić tu do Ponderosy i budować stajnie i obory. Jeździć na spędy i znakować bydło. Do tego college nie jest mi potrzebny. Moim braciom również – powiedział Benny podniesionym głosem.
- Doprawdy? – spytał Adam lekko pokasłując. – Mam rozumieć przez to, że Thomas i Milton uważają podobnie jak ty.
- Nie mogę wypowiadać się za moich braci. Ale powiem ci jedno ojcze, że to Tommy kocha architekturę, a Milton chce być prawnikiem. Wiedziałeś o tym? Co ty w ogóle o nas wiesz? – spytał Benny z goryczą.
- Dość. Wyjdź stąd. – powiedział Adam lodowatym tonem nie patrząc na syna.
- Dobrze, ale nim wyjdę muszę ci jeszcze coś bardzo ważnego powiedzieć.
- Wyjdź.
- To dotyczy naszej rodziny – nie ustępował Benny, ale Adam zdawał się tego nie słyszeć. Napad gwałtownego kaszlu w połączeniu ze stresem wywołanym rozmową z synem pozbawił, go prawie przytomności. W ułamku sekundy pojawiła się w salonie zdenerwowana Adeline. Podbiegła do fotela, w którym siedział Adam, a widząc, co się dzieje krzyknęła do Benny’go:
- Podaj szklankę wody i przynieś mi małą, brązową buteleczkę stojąca w kredensie.
- Mamusiu, co mu jest?
- Nie pytaj, tylko przynieś mi lekarstwo. Pośpiesz się. – Przynagliła syna, jednocześnie próbując uspokoić Adama. Atak wydawał się nie mieć końca. Gdy Benny śpiesznie przyniósł lek, Adeline odmierzyła dawkę i podała mężowi. Adam bez sprzeciwu, jedynie krzywiąc się nieznacznie, wypił krople. Oparł głowę o zagłówek fotela i przymknął oczy próbując uspokoić oddech. Adeline spojrzała na syna z wyrzutem w oczach.
- Mamusiu, ja nie chciałem, przepraszam – odparł Benny skruszonym głosem.
- Już dobrze synku. Idź do siebie. Twój tato musi teraz odpocząć. Potem porozmawiamy.

***

[zorina13]

Benny ma charakterek ,pewnie po tatusiu.
Mam nadzieję ,że wszystko się jakoś ułoży.
Twoje opisy są piękne aż czuje się smak i aromat ,tego wszystkiego.

[Ewelina]

Jak widać nawet Cartwrightów dotknął problem konfliktu pokoleń.Tatusia po rozmowie z synem o mało szlag nie trafił. Obaj uparci Ciekawe, co Joe usłyszy od juniora, kiedy ten dorośnie Na pewno nieźle go obsztorcuje za siebie i mamę ... Nie współczuję pasikonikowi ... Shaner cały czas, niczym burzowe chmury wisi nad Ponderosą, nad nieświadomymi jeszcze wielkości zagrożenia Cartwrightami ... bardzo ciekawy fragment ... potem napiszę obszerniejszy komentarz. Teraz niestety ... niedziela, to ciężki i pracowity dzień dla mnie ...

[Aga]

[Mada]

[Aga]

A ja Cardiolu Mada

[Gość]

odcinek pełen napięcia, emocjonujący Benny jest uparty, ale i zawzięty

[ADA]

Koleżanki serdecznie dziękuję za wyczerpujące komentarze. Bardzo cieszę się, że tak dobrze przyjęłyście kolejny odcinek, aczkolwiek niepokoję się trochę o Was, bo to i Cardiol, i Neospasmina, i Nervomix
aż boję się co będzie dalej, ponieważ w moim opowiadaniu ... ale o tym sza

[Aga]

A ja jestem zaskoczona Twoją luzacką odpowiedzią i niepocieszona

[Ewelina]

[ADA]

Ewelino dziękuję za wyczerpujący komentarz.

[Aga]

Tarmoszenia a nie przewlekłej choroby ale cóż ja mogę, cóż? Natrętny, wybredny czytelnik tylko jestem nie będę psuć krwi autorowi i przeżyję....pod warunkiem, że nie wyrżniesz Adamowi płuca