www.bonanza.pl

[Isabella3]

Ciekawy fragment z watkiem miłosnym Mam cicha nadzieję, że w kolejnym będzie już coś o Joe

[Ewelina]

Atmosfera coraz bardziej się zagęszcza. Tajemniczy nieznajomy przybysz jest jeszcze bardziej tajemniczy ... mam nadzieję, że wkrótce ujawni swą tożsamość. Córki Adama są niesamowite. Zwłaszcza ta, która usidliła młodego doktora
Obawiam się, że Terry Malloy będzie chciał się wykazać inicjatywą i jednak porwie dziewczynę ... chyba, że ... no właśnie? Co dalej? I kiedy?

[Aga]

[Mada]

[Gość]

[ADA]

Dziękuję za wszystkie komentarze.
Lizzy i Vicky to nieodrodne córki swoich rodziców stąd i ich charakterki.
O Małym Joe oczywiście będzie, jest przecież jedną z najważniejszych postaci.
Bardzo możliwe, że Terry Malloy będzie chciał wykazać się inicjatywą, ale czy tak będzie to jeszcze kwestia otwarta.
W najbliższym odcinku okaże się, kim jest nieznajomy młodzieniec. Jestem jednak pewna, że domyślacie się kim on jest

[ADA]

***
Młody, ciemnowłosy mężczyzna stał wpatrzony w turkusowe wody jeziora Tahoe. Zawsze, gdy chciał się nad czymś zastanowić, lub podjąć jakąś ważną decyzję przychodził tu, w to zaczarowane miejsce, gdzie czas odmierzały odwieczne prawa natury. Teraz też musiał podjąć decyzję, która miała w zdecydowany sposób wpłynąć na jego życie.
Od kiedy pamiętał uwielbiał góry Sierra Nevada i położone w nich jezioro Tahoe. Równie piękne i tajemnicze, co wyniosłe i surowe góry, których stoki porastały lasy iglaste z dumnie pnącymi się sekwojami przekraczającymi niekiedy ponad trzysta stóp. Słyszał, że wysoko w tych niesamowitych górach, gdzie biały człowiek rzadko stawia swą stopę, śnieg ma barwę czerwoną. Ludzie nazywają go arbuzowym śniegiem, ponieważ ma barwę miąższu arbuza. Dziadek opowiadał mu kiedyś legendę zgodnie, z którą czerwony śnieg to przelana krew Indian, rdzennych mieszkańców tej ziemi.
Młody mężczyzna jeszcze raz spojrzał na mieniące się wszystkimi barwami tęczy jezioro i przynaglił konia do szybszego biegu. Nim upłynęło pół godziny wjechał na tak dobrze znane mu podwórze. Rozejrzał się wokół i uśmiechnął. Nic się nie zmieniło – pomyślał – nareszcie w domu.

***
Adeline siedziała w fotelu z książką na kolanach i co jakiś czas niespokojnie spoglądała w okno. Nie wiadomo czy to zmęczenie, czy jakiś dziwny smutek, który ją ogarnął skutecznie uniemożliwiały jej lekturę. Wsparła głowę na oparciu fotela i przymknęła oczy. Coraz częściej w chwilach samotności wracała myślami do tych dni, w których poznała Adama i tak szaleńczo go pokochała. Miała dużo szczęścia, że trafiła właśnie na niego. Dał jej wszystko. Miłość, dzieci i poczucie bezpieczeństwa. Uczynił z niej kobietę i dzień po dniu niezmiennie okazywał jej, jak wielkim darzy ją uczuciem. Jakiś czas temu, gdy leżeli razem w łóżku, po kolejnej czarownej i pełnej namiętności nocy, Adam bawiąc się jej włosami powiedział coś, co ją niesamowicie wzruszyło i na zawsze utkwiło w pamięci. Powiedział jej mianowicie, że gdy kiedyś za wiele, wiele lat będzie musiał odejść z tego świata chce być pierwszy, bo nie wyobraża sobie życia bez niej. Adeline próbowała to obrócić w żart mówiąc, że zachowałby się wtedy jak egoista. Wówczas Adam z całą powagą potwierdził, że tak, ten jeden jedyny raz chciałby być egoistą.
Westchnęła cicho i wróciła do rzeczywistość. Lada chwila spodziewała się powrotu córek, które pod opieką zarządcy Josha pojechały do Virginia City. Niedługo też powinien zjawić się Adam. Ciekawa była jak czuje się Mały Joe. Hoss powiedział, że ktoś go pobił. Miała nadzieję, że to nic poważnego, choć niezmiennie dziwiło ją to, że jej szwagier wciąż wplątuje się w jakieś historie. Żal jej było Doreen, bo nie miała łatwego życia z takim mężem.
Adeline wstała z fotela i odłożyła książkę na stół. Miała zamiar iść do kuchni po kawę, gdy usłyszała tętent konia. Podeszła do okna i wyjrzała myśląc, że wreszcie wrócił jej mąż. Na podwórzu jednak zamiast wierzchowca Adama stał zupełnie obcy koń. Zaintrygowana tym odwróciła się od okna i krzyknęła z wrażenia. Tuż przed nią, bowiem stał uśmiechając się radośnie jej najstarszy syn Benny. Adeline z niedowierzaniem patrzyła w twarz ukochanego syna. Pojawił się tak nagle i nieoczekiwanie, ale tym bardziej jej radość była ogromna. Przywitali się serdecznie, a nim minęło pierwsze zaskoczenie Adeline spytała:
- Benny, skarbie, skąd tu się wziąłeś? Miałeś razem z braćmi przyjechać za tydzień.
- Tak jakoś wyszło mamusiu – odrzekł – ale mam nadzieję, że to nie kłopot.
- Och, co ty mówisz. Jaki kłopot? Nawet nie wiesz, jaka jestem szczęśliwa synku. Na pewno jesteś zmęczony i głodny. Jak ty mizernie wyglądasz? Zaraz coś dobrego przyszykuję.
- Nie trzeba mamusiu. Nie jestem głodny, ale chętnie napiłbym się twojej kawy – poprosił Benny.
- Ależ oczywiście zaraz zaparzę – odparła Adeline. - Chodź ze mną do kuchni. I opowiadaj, co u ciebie słychać, jak studia?
- To ja raczej powinienem spytać, co w domu, jak ty się czujesz mamusiu i moje niemożliwe siostrzyczki.
- Wszystko jest w porządku. Twoje siostry wiecznie się kłócą. Rano pojechały do Virginia City, ale zaraz powinny być z powrotem. – Odparła Adeline uważnie przyglądając się synowi. – A o ojca nie spytasz?
- Jak się czuje? – Benny zadał pytanie bardziej z obowiązku niż z potrzeby.
- Dobrze, tylko od czasu do czasu męczy go kaszel.
- Nie powinien tyle palić – odparł Benny lekko marszcząc brwi.
- Wciąż masz do niego pretensję? – spytała Adeline przytrzymując ręce syna w swoich dłoniach. Odpowiedziało jej milczenie. – Za co ty go tak nie lubisz?
- Mamusiu dobrze wiesz i proszę nie mówmy o tym.
- Już dobrze synku. Powiedz mi, co u twoich braci?
- W zasadzie dobrze. Nawet mieliśmy przyjechać razem, ale pojawił się pewien problem – powiedział Benny niespokojnie spoglądając na matkę.
- Och, jak tak mówisz, to znaczy, że Tommy narozrabiał. – Stwierdziła Adeline. – Co tym razem zmalował twój brat?
- No, jakby to powiedzieć? – zastanawiał się Benny robiąc strapioną minę. – Złamał rękę.
- Co? O mój Boże znowu się bił? – spytała zmartwiona Adeline.- Mam nadzieję, że to nic poważnego.
- Nie mamusiu. Tym razem spadł z konia podczas uczelnianych zawodów. A o jego rękę się nie martw. Na Tommy’m wszystko goi się jak na psie.
- Benny, jak możesz tak mówić, przecież to twój brat – skarciła syna Adeline. – A, co u Miltona?
- Doskonale. Zawsze się o niego martwiłem, a okazało się, że od pierwszego dnia daje sobie świetnie radę. Bardzo się zmienił, wydoroślał i zmężniał. Te parę miesięcy bardzo go zmieniły. Teraz opiekuje się Tommy’m jak najlepsza niańka, choć znając mojego średniego brata więcej jest tam udawanego niż prawdziwego cierpienia.
Podczas, gdy Benny opowiadał matce o braciach, kawa była już gotowa. Jej wspaniały aromat rozchodził się po całej kuchni drażniąc mile powonienie.
- To mnie uspokoiłeś. – Powiedziała Adeline. – Podaj mi filiżanki.
Benny przez moment przyglądał się matce krzątającej się po kuchni i z zachwytem w oczach pokręcił głową. Mam najpiękniejszą mamę na całym świecie – pomyślał, a uśmiech, jaki pojawił się na jego twarzy był uśmiechem ojca.
- Co mi się tak przypatrujesz synku? Coś nie tak?
- Wszystko w porządku mamusiu. Jesteś piękna.
- To miłe, co powiedziałeś. Dziękuję ci skarbie – uśmiechnęła się promiennie – ale teraz podaj wreszcie te filiżanki, bo nigdy nie napijemy się kawy.
- Już podaję. – Odparł Benny sięgając do kuchennego kredensu. – A, cóż to jakiś huragan przeszedł przez nasz dom?
- O czym ty mówisz? – oczy Adeline wyrażały zdziwienie.
- Bo w kredensie więcej spodków niż filiżanek.
- Nie bądź taki dowcipny. Chcesz tę kawę czy nie?
- Oczywiście, że chcę. Mamo?
- Tak, skarbie?
- Czy nazwisko Shaner, albo Malloy coś ci mówi? – spytał Benny delektując się pachnącą kawą.
- Malloy? Tego nazwiska nie słyszałam, ale Shaner jest znany w okolicy. To bardzo bogaty człowiek. Skupuje ziemię. Pojawił się w Virginia City kilka miesięcy temu. A dlaczego pytasz?
- Tak sobie. Ludzie w mieście o nim mówili – odparł Benny.
- Powiem ci tylko, że to nie jest dobry człowiek. Ma złe oczy. Ale nie mówmy o Shanerze. Odkąd ujrzałam cię w progu drzwi odnoszę dziwne wrażenie, że chcesz mi coś powiedzieć – Adeline badawczo popatrzyła na syna.
- To prawda mamusiu. Przed tobą nic się nie ukryje – stwierdził Benny lekko zmieszany spojrzeniem matki.
- W takim razie słucham.
- Rzuciłem architekturę – powiedział jednym tchem.
- Co takiego? Nie mówisz poważnie! – krzyknęła zdziwiona. – Jak mogłeś to zrobić? Zrezygnować ze studiów?!
- Mamusiu posłuchaj! Ja nie zrezygnowałem, że studiów tylko z architektury.
- Ale dlaczego?! Przecież masz w tym kierunku zdolności. Wydawało mi się, że architektura była twoim marzeniem, że tego chciałeś?
- Nie. To ojciec chciał. – Powiedział Benny patrząc matce prosto w oczy. – Ja marzyłem o innym kierunku, ale on podjął za mnie decyzję. Za nas wszystkich, za Tommy’go, Miltona i za mnie.
- Chciał dla was jak najlepiej i miał do tego prawo – odparła Adeline.
- Szkoda, że najpierw nas nie wysłuchał – powiedział Benny z dziwnie zaciętą miną.
- Kiedy chcesz mu o tym powiedzieć?
- Jak najszybciej mamusiu. Nie chcę z tym zwlekać.
- Benny, przemyśl wszystko jeszcze raz i nie podejmuj pochopnie decyzji. – prosiła Adeline. - Ojcu jeszcze zdążysz powiedzieć.
- Ale ja już postanowiłem – powiedział Benny stanowczo.
- Jesteś tak samo uparty, jak twój ojciec – stwierdziła ze smutkiem Adeline.
Benny chciał coś jeszcze powiedzieć, ale nim to zrobił usłyszeli turkot bryczki wjeżdżającej na podwórze, a potem do domu weszły Lizzy i Vicky. Na widok najstarszego brata siostry najpierw osłupiały, a potem rzuciły się na niego. Piskom radości i zachwytu nie było końca. Adeline przypatrywała się tej scence z zadowoleniem, ale prawie natychmiast do jej serca zakradł się niepokój. Bała się, co powie Adam, gdy dowie się o decyzji ich syna.

***
Joseph trzymając się za prawy bok pomału schodził po schodach. Huczało mu, co prawda w głowie, ale czuł się o wiele lepiej niż rano, gdy nie wiadomo, jakim cudem znalazł się w domu. Przystanął na chwilę i z wysokości schodów spojrzał na żywo dyskutujących ojca i braci.
- Nie wiem, Pa czy dobrze zrobiłeś dając tak zdecydowaną odpowiedź Shanerowi. Właściwie ten kawałek ziemi niedaleko Washoe leży od wielu lat odłogiem. Nikt nie chce go dzierżawić, chociaż kiedyś było inaczej. Nie ubyłoby nam, gdybyś zdecydował się na sprzedaż – powiedział Hoss.
- I ty mi dajesz taką radę synu?! Ponderosa to całość. Nie sprzedam ani akra naszej ziemi. Na takiego typa jak Shaner działa tylko stanowcza odpowiedź. – Odparł Ben patrząc na ogień trzaskający w kominku. – Co może miałem bawić się w dyplomację?
- Nikt tego od ciebie nie wymaga Pa. Hoss tylko tak się zastanawia – powiedział Adam pojednawczo.
- To lepiej niech przestanie. Jeżeli nawet sprzedałbym ten kawałek ziemi to, kto mi zagwarantuje, że Shaner nie będzie żądał więcej.
- Pa, ma rację. – Rzekł Joseph schodząc po schodach. – Nikt tego nie zagwarantuje.
- Dlaczego wstałeś z łóżka? – spytał Ben. – Zdaje się, że doktor Cooper wyraźnie zalecił ci leżenie.
- Nie jest ze mną tak źle, żebym nie mógł wziąć udziału w rodzinnej naradzie – odparł Joseph uśmiechając się we właściwy sobie sposób i sadowiąc się na kanapie.
- To w takim razie, co możemy zrobić? – spytał Hoss podejmując przerwany wejściem brata wątek.
- Na razie nic. – Odparł Adam. – Shaner skupuje ziemię wokół Ponderosy to fakt, ale płaci całkiem nieźle. W dwóch przypadkach słyszałem, że podobno groził farmerom, tyle, że to tylko plotki. Ludzie sprzedają ziemię i nie ma się, co dziwić. Minione dwa lata były bardzo ciężkie. Pamiętacie Erikssona? On i jego rodzina z ledwością przetrwali ostatnią zimę. Gdyby nie nasza pomoc zginęliby śmiercią głodową. To właśnie tacy jak on sprzedają ziemię, bo po prostu nie mają innego wyjścia.
- Adamie, chcesz przez to powiedzieć, że Shaner jest uczciwy i w stosunku do Ponderosy nie ma złych zamiarów? – spytał Joseph.
- Tego nie powiedziałem. – odparł Adam.- Nadal zastanawiające jest, dlaczego skupuje ziemie graniczące z Ponderosą.
- No, właśnie. A moje pobicie? Myślicie, że było przypadkowe? Malloy to człowiek Shanera. Może to było ostrzeżenie.
- Nie możemy tego wykluczyć. – Odpowiedział Adam. – Ale równie dobrze mógł to być zwykły zbieg okoliczności. Graliście przecież w pokera. Malloy zawsze może powiedzieć, że nie mógł znieść twojej wygranej i poniosły go nerwy. Moim zdaniem nic mu nie udowodnimy.
- Joe, może tak być jak mówi twój brat. – Stwierdził Ben. – Jeśli nawet Shaner zlecił twoje pobicie, to nie mamy na to dowodów.
- Mówię wam, że tak było. – Upierał się Joseph.- Wydaje mi się, że zanim straciłem przytomność słyszałem jego głos.
- I w tym jest problem. Tobie się tylko wydaje, a to za mało, żeby iść z tym do szeryfa – odparł Adam.
- Czyli wniosek nasuwa się sam – powiedział Hoss – nie mamy nic na poparcie tego, o czym mówi Joe. Szeryf nas wyśmieje, jeżeli przedstawimy mu nasze niczym niepoparte podejrzenia.
Joseph nie wydawał się przekonany tym, co usłyszał. Czuł, że jego pobicie miało coś wspólnego z Shanerem i wykupem ziemi, ale nie potrafił logicznie tego wytłumaczyć. Spojrzał na milczących ojca oraz braci i poczuł się bezsilny.
- To w takim razie, co proponujesz Adamie? – spytał Ben zwróciwszy się do najstarszego syna.
- Czekać. Shaner wreszcie zrobi jakiś ruch, a wtedy wkroczymy do akcji. Teraz jesteśmy bezradni – odparł Adam.
- To prawda. – Przytaknął Ben. Zaczekamy i zobaczymy, co z tego wyniknie. A tymczasem proszę was, żebyście na siebie uważali. Jutro rano pojadę do szeryfa Reeda w sprawie twojego pobicia Joe. Tylko to mogę teraz zrobić.

***

[Aga]

idealna lektura do tramwaju już nie wspomnę godziny wklejenia...

[zorina13]

Jest jakiś konflikt między Adamem a Bennie ,bo syn Adama to równie silna osobowość.
Adam się pewnie wścieknie na wieść ,że syn rzuca studia..

[Camila]

W czasie Adama i Benniego to chyba będzie jakieś trzęsienie ziemi.

[Aga]

ot....

[Aga]

[Mada]

[ADA]

[Ewelina]