www.bonanza.pl

[ADA]

[Aga]

[ADA]

Aga, no, cóż przed Tobą nic się nie ukryje. Adaś prawdopodobnie trenował codziennie, a ile razy - kto go tam wie ? Wiadomo jednak, że ćwiczenie czyni mistrzem

[Aga]

To i ja zadam pytanie, którym każdego obdarowujesz Kiedy coś wkleisz

[ADA]

Aga, coś tam skrobnęłam, ale nie wiem czy wklejać na noc

[Aga]

No nie.... Jak już powiedziałaś "a" to musisz powiedzieć "b". Wklejaj.
Gorsze od braku fragmentu jest wiedza, że fragment jest wyłącznie w posiadaniu autora....

[ADA]

Ok. z obawą w sercu wklejam

***
Ten wieczór był niepodobny do innych. W Ponderosie trwała właśnie uroczysta kolacja z okazji przyjazdu Willa i Laury Cartwrightów. Hop Sing jak zwykle stanął na wysokości zadania i przygotował apetycznie wyglądające potrawy. Jednak nastrój przy stole daleki był od radosnego, rozmowa rwała się, a wszystkich ogarnął jakiś dziwny rodzaj skrępowania. Adam z widocznym zniecierpliwieniem grzebał widelcem w stojącym przed nim talerzu. Hoss znany z ogromnego apetytu pochłaniał, kolejne potrawy jakby od tygodnia nic nie jadł. Joe, który zwykle miał dużo do powiedzenia siedział cicho z wzrokiem wbitym w talerz, spoglądając od czasu do czasu na swoją brzemienną żonę. Jedynie Ben, senior rodu Cartwrightów i jego synowa Adeline próbowali podtrzymać konwersację. Szło im to z miernym skutkiem, ale i oni wkrótce zamilkli, a ciężką ciszę przerywał jedynie odgłos tykania starego zegara stojącego tuż przy frontowych drzwiach i ogień trzaskający w kominku.
Wreszcie kolacja dobiegła końca i wszyscy wstali od stołu. Podana przez Hop Singa mocna, aromatyczna kawa polepszyła nieco nastrój tego wieczoru. Panie usiadły na kanapie tuż przed kominkiem i wymieniały grzeczne acz nic nie znaczące uwagi na tematy ogólne. Panowie w głębi domu skupieni wokół biurka Bena dyskutowali o aktualnej sytuacji politycznej Nevady i perspektywie rozwoju hrabstwa Storey, którego stolicą było przecież Virginia City. Gdy wszystkie bezpieczne, zdawać by się mogło tematy, zostały wyczerpane, Adeline nieznacznie dała znak Adamowi, że czas pożegnać towarzystwo. Pora była już najwyższa bo na twarzach wszystkich uczestników tej kolacji widać było znużenie. Nim jednak to nastąpiło Will przyglądający się od dłuższego czasu Adamowi poprosił go o chwilę rozmowy na osobności czym wprawił kuzyna w lekkie zdziwienie, a u swojej żony wywołał swego rodzaju zaciekawienie. Na widok Laury uśmiechającej się tajemniczo Adeline poczuła dziwny niepokój. Teraz pragnęła już tylko jak najszybciej znaleźć się w domu.

***
Tymczasem Will i Adam szli wolnym krokiem przez podwórze w kierunku stajni skąd dochodziło rżenie czymś zaniepokojonych koni. Adam uchylił drzwi stajni, a stwierdziwszy, że nic złego się nie dzieje odwrócił się do Willa i spytał:
- To o czym chciałeś ze mną rozmawiać?
- O Laurze – odparł Will, a widząc niedowierzanie w oczach Adama dodał – wybacz, ale obserwowałem cię przez cały wieczór i odniosłem wrażenie, że nie jesteś zadowolony z naszego przyjazdu do Ponderosy.
- Mylisz się.
- Czyżby? – spytał Will przyglądając się badawczo Adamowi i natychmiast dodał – nie potrafisz kłamać i to w tobie cenię. Adamie jak nigdy dotąd potrzebuję pomocy rodziny. Nie wiem co mam robić. Po śmierci Arthura bardzo się z Laurą od siebie oddaliliśmy. Ona zamknęła się w sobie i żyje w świecie do którego nie mam wstępu. Nie pozwala sobie pomóc, a córki zupełnie jej nie interesują. Peggi to już duża panienka, ale Alice nie ma jeszcze trzech lat i nie rozumie dlaczego matka ją odtrąciła. Ja wiem, że Laura w tym wszystkim pogubiła się, ale jak mam to wyjaśnić małemu dziecku?
- Przykro mi to słyszeć. Mogę sobie tylko wyobrazić co czujesz. Ojcem łatwo zostać niestety znacznie trudniej nim być – stwierdził Adam.
- Rozumiesz, więc dlaczego musiałem przywieść tu Laurę. Dzieci są dla mnie najważniejsze, co nie znaczy, że nie kocham żony. Kocham ją, ale musiałem dokonać wyboru. Sam wcześnie straciłem rodziców i wiem doskonale co znaczy ich strata. Nie chcę, żeby moje córki przeżywały to co ja. Muszę je chronić, muszę oszczędzić im bólu. Czy robię źle? – zakończył pytaniem Will patrząc na Adama tak, jakby oczekiwał od niego akceptacji.
- Cóż mam ci na to odpowiedzieć? – pytaniem na pytanie odpowiedział Adam i wbił wzrok w ziemię.
Było mu żal kuzyna i nie potrafił go pocieszyć. Zresztą wszystko, co by teraz powiedział zabrzmiałoby fałszywie. Mógł jedynie stać i słuchać. Czasem gdy człowiek zmaga się z wielką tragedią lepiej milczeć niż pocieszać słowami, które i tak nie przyniosą ulgi. Przez dłuższą chwilę nie mówili więc nic do siebie. Wreszcie Will podjął przerwaną rozmowę:
- Adamie, muszę cię o coś zapytać. Od siedmiu lat nie daje mi to spokoju.
- Pytaj – odpowiedział mu Adam i z zaciekawieniem spojrzał na kuzyna.
- Czy ty masz do mnie pretensję?
- Nie rozumiem, o co ci chodzi. Mieliśmy chyba rozmawiać o twojej żonie – stwierdził Adam.
- Rozmawiamy o niej. Każdy na twoim miejscu mógłby mieć uzasadnione pretensje. Przecież zabrałem ci Laurę – powiedział Will.
- Chyba żartujesz, nie mam żadnych pretensji. Musiałbym ją kochać, a tak przecież nie było. W pewnym stopniu jestem ci nawet wdzięczny. Gdyby nie ty pewnie ożeniłbym się z Laurą i oboje w krótkim czasie bylibyśmy głęboko nieszczęśliwi. A co do waszego pobytu w Ponderosie, to cóż mam do powiedzenia? Jesteście przecież gośćmi mojego ojca – odparł Adam.
- To prawda, jednak bez akceptacji twojej i twoich braci trudno mi będzie zostawić tu Laurę samą – powiedział Will.
- Nie rozumiem. Jak to samą? – zdziwiony spytał Adam.
- A co tu jest do rozumienia. Jutro wyjeżdżam, a Laura zostanie tu przynajmniej na dwa miesiące. Nie mogę na tak długo wszystkiego rzucić. Prowadzenie takich interesów jak moje wymaga dużo czasu i uwagi. A jeszcze przecież są dziewczynki. Peggy co prawda jest na pensji pani Hutton, ale Alice … skoro matka nie może się nią zająć, musi czuć obecność ojca. Przywiezienie Laury do Ponderosy wydało mi się jedynym rozsądnym wyjściem z sytuacji. Ona jest jak duże dziecko. Potrzebuje zrozumienia i akceptacji. Dlatego proszę cię Adamie pomóż mi, bo bez was nie odzyskam żony – zakończył swój wywód wzruszony Will.
- No, cóż mogę cię zapewnić, że nikt z nas nie wyrządzi Laurze żadnej przykrości. Czy mam dać ci słowo? – spytał Adam.
- Nie trzeba Adamie. Gdybym nie miał pewności, że Laurze będzie tu dobrze nigdy nie zgodziłbym się na jej wyjazd – odpowiedział Will.
- Jak to? To nie był twój pomysł?
- To doktor zaproponował zmianę otoczenia, a Laura zasugerowała Ponderosę. Powiedziała mi, że szybciej dojdzie do siebie wśród przyjaznych jej osób i znajomej okolicy. Musiałem przyznać jej rację.
- Ach, rozumiem – powiedział Adam – no, cóż postaramy ci się pomóc.
- Dziękuję. Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć – z ulgą odrzekł Will.
W tej samej chwili Adam pomyślał, że może zbyt pochopnie zadeklarował pomoc. Było już jednak za późno na cofnięcie obietnicy. Patrząc w twarz kuzyna na której malowała się widoczna ulga miał tylko nadzieję, że nie będzie tego żałował.

***

[zorina13]

Mam przeczucię ,że Will coś knuje ,tak jakby chciał uciec od żony i zostawić ją u krewnych.

[Camila]

Will tak samo jak i Laura coś kombinują.
Czekam co wydarzy się dalej

[Aga]

[Mada]

[Ewelina]

Nasuwa mi się na myśl stare powiedzenie "Matka, ściel łóżka, goście chcą do domu" chciałoby się powiedzieć o Laurze. Na pewno coś knuje. Will chyba ma jej dosyć i skorzystał z pierwszej okazji, żeby zwiać ... W każdym razie tym razem gościnni Cartwrightowie chyba nie cieszą się z wizyty ... Kiedy kontynuacja?

[Aga]

Nie znałam tego powiedzenia ale znam "Gość w dom cukier w kredens"

[Ewelina]

A to chyba pochodzi z czasów, kiedy cukier był na kartki

[Gość]

A nie zamykany w cukiernicy na kłódkę? I schowany w kredensie?

Bardzo ciekawy fragment ADA. Masz przemyślaną, skomplikowaną fabułę. Nawet nie gdybam co będzie dalej tylko czekam na kolejne części.