www.bonanza.pl

[Gość]

Pora jak to pora, wszystko zależy od punktu widzenia
Mogę zapewnić, ze nikt życia nie straci w najbliższym fragmencie. Szepnij mi może na ucho, jakie masz domysły Może uda mi się powiedzieć coś więcej.

[Ewelina]

[Gość]

Ewelina, serdecznie dziekuje za komentarz O ciąg dalszy postaram się w najbliższym czasie i wtedy na pewno odpowiem na pytanie, czyje są to plecy

[Gość]

w uzupelnieiu do poprzedniego fragmentu


***

Ruth szarpnęła się rozpaczliwie, czując jak pokryte bliznami palce nieznajomego wpijają się w jej ramię. Jego twarz, czerwona i obrzmiała, nachylała się nad nią, kropelki potu spłynęły z ostrego nosa, znacząc ciemnymi plamami jej bluzkę. Nagle, mignęło jej coś jasnego, nieznajomy puścił jej rękę. Odskoczyła i przed nią wyrósł niespodziewanie, Griff King.

-Jon, uspokój się na litość – syknął zniecierpliwiony. – Ruth, idź już – machnął na nią ręką, dając jej znać, by się pośpieszyła.

Stałą, nie mogąc zrobić ruchu. Griff odwrócił się do niej i delikatnie popchnął, zmuszając ją do ruchu. Ale ruszyć się nie mogła, stałą tylko, z otwartymi ustami i obolałą ręką. Nieznajomy wstawał właśnie, w jego ręku coś błysnęło. Chciała krzyknąć, ale mężczyzna, padł raz jeszcze, powalony nagle przez mężczyznę w ciemnej koszuli.
Ciemnowłosego, wysokiego mężczyznę w ciemnej koszuli.
Aż zdziwiła się, że tak wyraźnie wszystko widzi – drobny wzór na ciemnoszarej koszuli, kraniec wyblakłej, niebieskiej chustki wystający spod kołnierzyka. Siwe nitki włosów na skroniach. Lawendowy kolor oczu.
Wydawało się, że bez większego wysiłku podźwignął on mężczyznę, który ją napastował i wrzucił do stojącego nieopodal koryta z wodą. Sam usiadł wygodnie na krawędzi, wyciągnął nogi, zdjął z szyi niebieska chustkę i zaczął sobie nią owijać obtartą dłoń.

- Jon, i jak? Wytrzeźwiałeś już nieco? – zapytał uprzejmie, nie przerywając czynności.
- Ale… mógł go pan utopić! – zaprotestowała słabo.
Spojrzeli na nią, zarówno pan King jak i pan Canaday – bo pewna była, że to on – jak na małe dziecko.
- Nie utopił się, jak widać – sprostował Canaday, wskazując na ocierającego wodę z oczu zszokowanego mężczyznę.
- Ale… mógł – słabo szepnęła.
Griff prychnął cichym śmiechem.
- Koryto jest raczej płytkie, ale…
- Pożałujesz, zabiję cię – warknął Jon, próbując wstać i plując wodą. – Po co się wtrancasz?
- Chyba jeszcze nie wytrzeźwiał – skwitował Griff.
- Najwyraźniej – Candy szybko skończył wiązać węzełek, pomagając sobie zębami. – Griff, najlepiej będzie, jak…
- Masz ochotę sobie przygruchać kolejną sk… – Jon nie skończył, bo Canaday zanurzył jego głowę w wodzie.
- Pani wybaczy – uśmiechnął się uprzejmie – Ale nasz przyjaciel Jon musi pilnie wytrzeźwieć i chyba musze mu w tym pomóc.
- Bardzo pan uprzejmy – bąknęła.
- Staram się – uśmiechnął się nieco weselej. – Griff, odprowadź panią…
- Pannę. Quirck. Ruth. – wtrąciła szybko.
- Miło mi, Candy. Griff, odprowadź pannę Quirck a ja jeszcze porozmawiam z Jonem.
- Ale…
- Lubisz takie ochłapy, co? Zupełnie jak India, co? – wysyczał nagle Jon. Candy, gwałtownym ruchem, położył go uderzeniem, wyciągnął za kołnierz z koryta i rzucił na ziemię.
- Chyba jednak lepiej będzie, jak zostanę – zaproponował ostrożnie Griff, patrząc uważnie, to na Jona, to na Candy’ego.

Ruth przełknęła z trudem ślinę i wycofała się drobnymi kroczkami przynajmniej o dwa jardy.

- Ja… dziękuję za pomoc – wyszeptała.
- Griff, odprowadź ją – rzucił sucho Candy. – Ja porozmawiam jeszcze z Jonem. Bez dyskusji – spojrzał na Kinga surowo.
Griff prychnął, odwrócił się do Ruth i podał jej rękę.
- Bardzo mi będzie miło – wyjąkała.

Towarzystwo na pewno jej się przyda w drodze, bo miała nieodparte wrażenie, że te ciemne plamki, które wirowały jej przed oczami mogą się rozwinąć w coś gorszego.


***

Jon miał paskudnego siniaka, ciągnącego się od żuchwy po prawą skroń. Rozognione, czerwone otarcia na policzku tylko pogarszały sytuację. Pod prawym okiem widać było kolejne rozcięcie i czerwoną opuchliznę.
Do tego był wściekły. Widać to było.

- Jon, uspokój się, bo zaraz konie ci powiedzą, co myślą o twoich humorach – Griff klepnął Jona lekko po ramieniu.
Mężczyzna spojrzał tylko na niego i wykrzywił się nieprzyjemnie. Rozbita szczęka mocno mu dokuczała.
- Było się wtrancać? – warknął. – Było?

Griffa aż skręciło. Lubił Jona, mimo wszystko. Był samotnikiem, wyrzutkiem, tak jak i on. Kiedy chciał, był sympatyczny. Zjechał kawał świata, miał co opowiadać i umiał opowiadać. Kiedy chciał, był i pomocny. Tylko czasem trafiały mu się gorsze dni, kiedy więcej pił.
Wolał, żeby nie narobił sobie jeszcze większych kłopotów.

- Zostaw Ruth w spokoju…
- A, to z panienką jesteś już po imieniu? – zakpił Jon. – No tak, lepiej szybko się uwinąć, póki jeszcze nie zaczyna myśleć i nie ma pretensji.
- Daj spokój, Jon – żachnął się Griff. – Nie uderzam do niej, nie w moim typie…
- W sumie to za stara jest dla takiego dzieciaka jak ty – Jon szarpnął gwałtownie derkę, wiszącą na ścianie boksu.
- Ale Canaday… on chyba lubi takie ulęgałki, co? – dodał złośliwie po chwili.
- Zostaw, Jon.
- India była taka skrzywiona, bo widać nie umiał sobie z nią poradzić – domyślnie dorzucił Jon.
- Jon, zostaw – Griff powtórzył, z naciskiem.
- Może mu wytłumaczyć, co się robi z kobitą, by była zadowolona, co? Tobie też mogę wytłumaczyć – zaoferował wesoło Jon i spróbował mrugnąć do niego opuchniętym okiem.
Griff skrzywił się. Raczej nie czuł potrzeby wysłuchiwania tego typu rad od Jona.
- Jakby India była moja, to by chodziła jak w zegarku. Nic by nie mówiła, tylko opiekowała się stadkiem dzieci – pochwalił się Jon. – Jak tylko dostanę…
- No właśnie, Jon, co dostaniesz? – usłyszeli zimny głos.
Adam Cartwright założył ręce i wpatrywał się zimno w Jona.
- No ten, dzie… – zająknął się Jon.
- Więc, dostaniesz w ręce kobietę – przerwał mu sucho Adam. – Nie chcę wiedzieć, co jej zrobisz, by chodziła jak w zegarku. Ale cokolwiek miałbyś ochotę zrobić, nie zrobisz tego jako mój pracownik.
- Zaraz, ale tego… - Jon rzucił na ziemię szczotkę.
- Być może nie powinienem tego robić –zastrzegł Adam – ale jeszcze cię nie zwalniam. Pracowałeś dla mnie przez ostatnich kilka lat. Być może nigdy się nie dowiem, ile z Twoich wybryków ukryli Twoi przyjaciele.
- Jakich wybryków…?
- Nie chcę tego słuchać – Adam podniósł rękę, uciszając Jona. – Jestem odpowiedzialny za swoich pracowników. Tym razem, na szczęście, nic się nie stało. Panna Quirck nie wnosi żadnych pretensji…
- Tylko do nie zagadałe…
- Milczeć – poirytował się Adam. – Jeszcze raz usłyszę o czymś takim, zostaniesz zwolniony, i obiecuję, że pracy w tym mieście nie znajdziesz.
- Ale…
- Jon, wystarczy – Griff szepnął.
- A jeszcze jedno – dodał Adam. – Jeszcze jeden komentarz dotyczący Indii, a to, jaki siniak zostawił ci Candy będzie jedynie bardzo przyjemnym wspomnieniem.

Adam wyszedł ze stajni i zapanowała cisza.

- Co wszyscy się tak… – Jon zmełł w ustach przekleństwo i podniósł szczotkę. – Przewrażliwieni jacyś oni. Kieliszek tu i tam, a od razu wszystkim się rzuca na…
- Jon, wystarczy – Griff powtórzył, raz jeszcze.
- Niech mnie zwolni, Locke to bogaty człowiek, za dobrego konia na pewno mnie zatrudni. Albo chociaż dobrze zapłaci.
- Jakiego konia? – Griff podniósł głowę.
- Tego – Jon wskazał na myszatego dwulatka. – Cartwright już się prawie zgodził, mam go tylko odpowiednio wyszkolić.
Griff przegryzł usta. Granny, ulubiony koń Cookie. Dziewczynka będzie niepocieszona.


***

[Ewelina]

Jon chyba się doigra ... no i plecy były Griffa, ale potem i tak wkroczył Candy ... trzeciego nadal nie widać ... obszerniej skomentuję jutro. W każdym razie sobre!!!

[Gość]

Trzeci potencjalny kandydat może się przeciez pojawić później. Jeżeli wszyscy by się pojawili na początku, to o czym ja bym tutaj pisała?

[ADA]

[Gość]

ADA, bardzo dziękuję za komentarz :)Porozmawiam z weną, zarowno odnośnie konika jak i następnego odcinka. Oby teraz wena sie wysiliła na cos dłuższego

[ADA]

Wierzę, że Twoja wena zaszaleje i już szykuję się na kolejny odcinek

[Gość]

Oby tylko za bardzo nie szalała, trzeba jej pilnować

[ADA]

Pozwól jej iść na całość. Jest lato więc odrobina szaleństwa i spontaniczności, jest jak najbardziej wskazana

[Gość]

wena uznała to za bardzo kuszące.
Obawiam się, co ona teraz wymyśli...

[ADA]

Spróbuj jej zaufać

[Ewelina]

[Gość]

Ewelina, bardzo dziękuję za ciekawy komentarz
Co do konia; sprzedając go Jon nie chce dokuczyć Cookie. On po prostu chce sprzedać konia i coś zarobić przy tej okazji. To po prostu interes, ktory wydaje się być całkiem okazyjny.