www.bonanza.pl

[ADA]

[Gość]

Króciutkie wprowadzenie do dalszej części Wklejam teraz, bo nie wiem, kiedy uda mi się napisać coś więcej


***

Ruth zamaszyście zgarnęła materiał spódnicy i z impetem usiadła w ławce kościelnej, obok swojej ciotki. W swoim zdenerwowaniu nie była nawet w stanie powiedzieć co zaskrzypiało głośniej – stare deski ławy czy grymas niezadowolenia na twarzy ciotki.
- Spokojnie Ruth, dobrze wychowana dama porusza się spokojnie, z godnością…
- … powinna być grzeczna, cicha, serdeczna, skromna, życzliwa, odpowiedzialna, subtelna, pracowita… i coś dalej tam jeszcze było – wtrąciła poirytowanym szeptem Ruth.
- No właśnie – z naciskiem powiedziała Laura i mocno uścisnęła rękę Ruth. – Jak tam pierwsze zajęcia?
Ruth spojrzała na ciotkę roziskrzonym wzrokiem.
- Wiem, że nie mam wielu z tych cech i…
- Jak zajęcia?
Ruth westchnęła.
- Ciociu, dlaczego podkreśliłaś na liście obecności te dzieci, których ojcowie zostali wdowcami?
- Gdybym podkreśliła te, które mają macochy albo nie mają ojców, to by nie miało większego sensu, prawda?
- Ciociu…– jęknęła Ruth.
- Moja droga, nie ma co jęczeć, powinnaś się wykazać inicjatywą. – Laura spokojnie otworzyła starą książeczkę do nabożeństwa i zaczęła markować czytanie.
- Jaką inicjatywę? – zdziwiła się kobieta. – Mam zostawiać te dzieci po lekcji? I czekać aż ojcowie przyjdą się zapytać, co się dzieje?
- Może to akurat nie jest najlepszy pomysł – przyznała spokojnie pani Quintal.
- I dlaczego akurat wdowcy?- jęknęła raz jeszcze Ruth.
- No, moja droga – żachnęła się pani Quintal. – Nie radzę szukać męża tam, gdzie jest jeszcze żona.
- Śmiem twierdzić, że w niektórych przypadkach, ta żona dalej jest – niezręcznie skomentowała Ruth. Laura spojrzała na nią niepewnie.
- Nieważne – Ruth machnęła ręką.

Ludzie powoli się schodzili. Ruth zaczęła obserwować, powoli wyłuskiwała twarze dzieci, które były na jej lekcji. Z łatwością przypominała sobie ich imiona… i to, pod którymi nazwiskami zauważyła grubą, czerwona linię.

Unice Yore, drobna dziewczynka o długich włosach koloru gryczanego miodu. Towarzyszył jej chudy, niski i wyblakły mężczyzna. Ale miał ładne włosy, w takim samym kolorze jak córka.

Bracia Castle, którzy nie potrafili usiedzieć spokojnie. Pilnujący ich, pozornie flegmatyczny mężczyzna miał lekko przerażające, czarne i świdrujące oczy… oraz jeszcze bardziej przerażający kikut nosa.

To byli pierwsi adoratorzy, których wyznaczyły jej ciotka i pani Blaze.
W kościele zebrało się już wiele osób.

Rose Blaze, ładna, kolorowa dziewczyna siedziała obok swojej matki. Ławkę dalej siedział jej narzeczony, z tego co wiedziała, syn pastora. tych dwoje nie zwracało teraz na siebie większej uwagi. Pozornie stanowili ładną parę, ale w ich zachowaniu było coś sztucznego.

Adam Cartwright, wraz z żoną i synem siedzieli w drugiej ławce, po prawej stornie ambony. Ich córka stała na podwyższeniu dla chóru i… wyróżniała się. Podobnie zresztą jak cała rodzina.

A trzy ławki dalej, pod ozdobionym kolorowym witrażem oknem, siedziała July Canday. Siedziała spokojnie, wpatrując się w plamki słońca na posadzce. W pewnym momencie siedzący obok niej mężczyzna pociągnął ją lekko za warkocz, uśmiechnął się… I dopiero wtedy Ruth miała okazję przyjrzeć się owemu tajemniczemu panu Canaday.

Westchnęła w duchu. A potem raz jeszcze. Najchętniej by westchnęła raz jeszcze, ale już głośno.

Był przystojny, aż za bardzo. Miał brązowe, kręcone, półdługie włosy. Interesujący półuśmiech. Był wysoki, szczupły… I westchnęła raz jeszcze. Nawet wyglądał młodo. Z takim wyglądem…jeżeli po dwóch latach dalej jest wdowcem… to znaczy, że naprawdę kochał swoją żonę.


***


Wyszły razem na dziedziniec przed kościołem. Słońce skryło się za chmurami, ludzie pośpiesznie zbierali się do domów, chcąc zdążyć przed nadchodzącym deszczem. Wilgoć w powietrzu była aż namacalna, podobnie zresztą jak zdenerwowanie, które ogarnęło Ruth.

- Pośpiesz się moja droga – ponagliła ją ciotka – mam nowy kapelusz, nie chce go zniszczyć już dzisiaj…
- Chwileczkę ciociu – Ruth uśmiechnęła się promiennie. – Mam jeszcze jedną rzecz do załatwienie.
- Ależ, co takiego… - Laura przerwała w półsłowa, widząc jak Ruth mija ją śmiałym krokiem.

Kobieta szła szybko, uśmiechając się nerwowo. Zbliżyła się do bryczki pana Canaday’a i poprawiła włosy, wymykające się niesfornie spod upięcia. Mężczyzna stał odwrócony do niej plecami… i był jeszcze wyższy, niż się jej wydawało. Miał długie nogi.
- Przepraszam… - July odwróciła się, słysząc ją i pociągnęła ojca za rękaw. Mężczyzna odwrócił się i spojrzał nań zdziwiony. Z bliska był jeszcze przystojniejszy… do tego miał piękne, niebieskie oczy.
- Panie Canaday… to, co powiem może być dla pana zaskoczeniem… - odkaszlnęła.
July otworzyła szeroko oczy, spojrzała na ojca i… wydała z siebie dziwny dźwięk.
- Cicho, córko – uciszył ją z uśmiechem mężczyzna. – Niech pani kontynuuje. - Uprzejmie się skłonił.
Dziewczynka zrobiła obrażoną minę, odwróciła się, prychnęła i spróbowała wspiąć się na kozła bryczki.
- Czekaj, porcelanowa dziewczynko, zaraz ci pomogę – zaśmiał się. – Co takiego chciała mi pani powiedzieć? – Dokończył, zwracając się do Ruth.
- Nie będę przedłużać – Ruth uśmiechnęła się. – Nazywam się Ruth Quirck… i chciałam panu zaoferować swoją rękę.
Mężczyzna stał chwilę bez słowa, z dość dziwnym wyrazem twarzy.
- Wiem, ze jest to dość nietypowa sytuacja, ale myślę, że powinien pan przemyśleć moja propozycję – uprzejmie dodała. Cookie, stojąca przy kole bryczki przegryzła koniec chusteczki, którą miała na szyi. Pan Canaday natomiast… no, wyglądał teraz na nieco rozbawionego.
- Myślę, że najlepiej będzie, jeżeli za kilka dni przedyskutujemy sprawę dokładnie. – Uśmiechnęła się i szybko wróciła do swojej ciotki, stojącej nieruchomo z osłupiałym wyrazem twarzy.
- Ciociu, myślę, że powinnyśmy wracać, prawda? Zanosi się na deszcz.
- Ale… ale…
- Wykazałam się inicjatywą, tak jak chciałaś – niewinnie dodała, kręcąc guziczkiem przy mankiecie rękawiczki.
- Ale… to jest morderca!
- Tak? – zdziwiła się kobieta. – Ale chyba nie zamordował swojej żony?
- Nie, ale…
- To dobrze – odetchnęła z ulgą. – to znaczy, że wszystko w porządku, prawda?

Przywołała na twarz promienny uśmiech, pochyliła głowę i poprawiła szpilkę od kapelusza, która niemiłosiernie drapała ją w szyję. Mając twarz zasłoniętą kapeluszem gorączkowo się pomodliła. Oby Canaday był rzeczywiście inny niż wszyscy. Oby miał poczucie humoru. Oby był naprawdę miłym człowiekiem.

[Ewelina]

Fajne Ciekawe, czy i Candy był zaznaczony na liście jako wdowiec do wzięcia Poczucie humoru to on na pewno posiada Pewnie coś wymyśli. Skomentuję obszerniej odcinki później ... kiedy się sytuacja uspokoi, wyciszy.

[Gość]

Candy nie był zaznaczony na liście W końcu była to lista kandydatów odpowiednich dla Ruth. Panie, które układały listę nie przepuszczały, że ominięcie tego nazwiska sprawi, że Ruth zainteresuje się tym konkretnym, który z tajemniczych powodów nie został wskazany

A poczucie humoru... wielu panów w tym opowiadaniu je posiada

[ADA]

[Gość]

ADA serdecznie dziękuje za przemiły komentarz

[Gość]

Wklejam dokończenie poprzedniego odcinka - nie przepuszczałam, ze napiszę go w tym miesiącu Z góry przepraszam więc za to niepotrzebne poszatkowanie i obiecuję, że kolejne odcinki będą już dłuższe. W każdym razie się postaram.


***

Cookie ostentacyjnie odwróciła głowę, odrzuciła warkocz do tyłu i obserwowała drzewa rosnące przy drodze. Milczała, co nie było aż tak dziwne. Dziewczynka raczej nie była rozmowna, na ogół jednak była pogodna; teraz jednak zaciskała usta – i co najważniejsze – nie uśmiechała się.

- Cookie…. – mężczyzna uśmiechnął się i zerknął na zbuntowaną postać.
Dziewczynka nie dała po sobie poznać, że chociaż go usłyszała. Głowę dalej miała odwróconą, nawet odsunęła się od niego najdalej jak mogła i siedziała teraz na samym krańcu ławki.
- Cookie – spróbował raz jeszcze, coraz bardziej rozbawiony. Dziewczynka wzruszyła tylko ramionami i wyżej podniosła podbródek.
- Uparta jesteś, jak na tak małe stworzenie – zauważył spokojnie i pociągnął lekko za jej warkocz.
- Nie ciągnij mnie za warkocz! - prychnęła, przerzucając włosy na ramię. Obrzuciła go płomiennym, oburzonym spojrzeniem i wysunęła podbródek.
- Małe dziewczynki powinny okazywać szacunek starszym – zauważył spokojnie mężczyzn.
- Tobie nie muszę – zaprotestowała Cookie.
- Dlaczego? – Zdziwił się Griff. – Gdybym się postarał to bym mógł być Twoim ojcem, wiesz o tym, prawda?
- Nieprawda – oburzyła się Cookie. – I zresztą nie jesteś moim tatą.
- Ach, to boli – Griff udał westchnienie. – I mylisz się, mógłbym być Twoim ojcem. Musiałbym się bardzo postarać, ale dałbym radę. Musisz wiec mi okazywać szacunek…

Cookie popchnęła go lekko.

-… słuchać się mnie we wszystkim… - ciągnął dalej beznamiętnie Griff.
Cookie popchnęła go raz jeszcze, nieco mocniej.
-… i oddawać mi wszystkie rodzynki. – zakończył mężczyzna, z uśmiechem na twarzy.
- Lubię rodzynki – Cookie stwierdziła poważnie. – Ale mogę ci je oddawać – dodała po namyśle.
Griff spojrzał na nią, puścił do niej oko i otrzymał w zamian lekki uśmiech.
- To… powiesz mi dlaczego się na mnie tak obraziłaś? – Griff wziął lejce do jednej ręki i druga, wolną, przyciągnął do siebie dziewczynkę.

July pisnęła i złapała się mocno ławki.

- Oszukałeś ją – stwierdziła poważnie.
- Nie wiem o czym mówisz… - skwitował nieuważnie, starając się ominąć teraz większe dziury i kałuże, które pojawiły się po nocnej burzy.
- Chciała mówić z moim tatą… - Cookie niepewnie spojrzała na Griffa. – Nie powinieneś udawać. Skłamałeś i teraz powinieneś ją przeprosić.
- To był tylko żart, Cookie, zlituj się – jęknął Griff. – Ona nawet nie wie, jak wygląda Twój ojciec. Chyba nie uważasz, że to było na poważnie.
- No… nie… Ale… – Cookie zagryzła usta. – Ale chciała rozmawiać z tatą. To do niego miała tą sprawę.
- A co? – Zainteresował się Griff. – Żałujesz mi tej propozycji? Nie chcesz, żebym miał żonę, żebym był szczęśliwy? – spojrzał na zdezorientowaną Cookie i puścił do niej oko.
- A nie możesz być szczęśliwy bez żony? – Spytała niepewnie Cookie. – Do czego niby jest potrzebna żona? Albo mąż?

Griff westchnął i pokręcił głową.

- Miło jest mieć rodzinę – stwierdził krótko.
- Ale ty masz rodzinę – Cookie spojrzała na niego zdziwiona. – Mnie, tatę…
- To nie to samo – przerwał jej.

Cookie otworzyła usta, zamknęła i wzięła głęboki oddech.

- A w czym to się różni?

Griff spojrzał na nią i uśmiechnął się.

- To skomplikowane, nie będę ci teraz tego tłumaczył.

Cookie siedziała, wpatrując się to w swoje stopy, to w mrugającą przed nią drogę.

- Myślisz, że tata wyjdzie jeszcze raz za żonę? – spytała w końcu, po dłuższym milczeniu.

Griff spojrzał na nią zaskoczony – i prychnął śmiechem.

- Jak już, to się będzie żenił… i pewnie tak. Kiedyś. Co, jemu też będziesz żałować? Tak jak mnie?

Cookie nie zareagowała. Zaczęła skubać sobie koniec warkocza.

- Cookie?
Dziewczynka w zamyśleniu zaczęła przegryzać koniec niebieskiej chusteczki.
- Cookie – Griff pogłaskał ją po głowie. – Nie masz co się nad tym zastanawiać.
- Nad czymkolwiek się teraz zastanawiasz – dodał po krótkim namyśle.
- W sumie to, jak się zastanowić, to się za dużo zastanawiasz – uzupełnił poważnym tonem. – Zdecydowanie.

Cookie poprawiła sobie chusteczkę, usiadła prosto – i pokazał Griffowi język.

- Nieprawda.
- Jak zawsze, ostatnie słowo musi należeć do Ciebie – westchnął, przewrócił oczyma i dał jej pstryczka w nos.
- Przeprosisz panią Quirck?
- Jestem prawie pewien, że jest panną. Albo jej propozycja była wyjątkowo dziwna. Choć w sumie to może być wdową – mruknął pod nosem.
- Ale ja przeprosisz, prawda?
Griff zazgrzytał zębami, spojrzał na Cookie – i ramiona mu opadły.
- Nie mam pojęcia, co ty sobie w tej głowie uroiłaś. Zgoda, przeproszę ją. Nie wiem co prawda za co ja mam ją przepraszać…
- Griff! – Cookie fuknęła. – Będę ci oddawać rodzynki przez tydzień – zaoferowała poważnym tonem.

Griff wciągnął desperacko powietrze, byle by tylko nie wybuchnąć śmiechem.

- …i po co mam ją przepraszać, ale zgoda, przeproszę ją. Bez rodzynek.
Cookie rozpromieniła się w uśmiechu, wspięła się na kolana i pocałowała Griffa w policzek. Zaśmiał się, złapał ją w talii i przymusił, żeby usiadła.
- Bez takich akrobacji. Bo spadniesz. I wtedy nie będę musiał nikogo przepraszać, bo mnie Candy ze skóry obedrze.
- I tak będziesz musiał przeprosić. Zgodziłeś się.
- Jak zawsze – Griff pokręcił głową i ponaglił konia – Jak zawsze musisz mieć ostatnie słowo, prawda?

[ADA]

[Gość]

ADA, bardzo dziękuję za miłe przyjęcie... tego fragmentu poprzedniego fragmentu
Moja wena jak na razie myśli nad kolejnym odcinkiem, choć jak na razie zarzeka się, że będzie on dłuższy

Swoją drogą, pamiętam, że napotkałam kiedyś na stwierdzenie, ze najmądrzejsza postać opisywana nie może być mądrzejsza niż sam autor. Bolesne, ale prawdziwe Kogoś głupszego od siebie samego również bardzo ciężko stworzyć. I jakkolwiek wszyscy byliśmy kiedyś dziećmi, to postać dziecka tez nie należy do prostych
Generalnie wiec pisanie jest trudne

[ADA]

Oczywiście, że pisanie jest trudne. Co do tego chyba nikt nie ma wątpliwości. A swoją drogą ci wszyscy, którzy zawodowo zajmują się pisaniem wybrali sobie naprawdę ciężki kawałek chleba. Niemoc twórcza, praca w samotności, często kosztem życia rodzinnego, a na koniec brak pewności, jak książka zostanie przyjęta to duże wyzwanie. Wszystko to razem tworzy jeden z najbardziej stresogennych zawodów. Jeśli jednak przyjdzie sukces to jest on wart tych wszytkich wyrzeczeń.

To było powiedziane poważnie, a teraz nieco mniej poważnie:
Senszen mam nadzieję, że Twoja wena nie będzie się zbyt długo zastanawiała. Pogoda sprzyja, niedługo baaaaardzo długi weekend... cóż Twoja wena nie ma wymówki i musi przyłożyć się do "wenowania"

[Gość]

[Gość]

[ADA]

Oj Senszen biedna ta Twoja wena , jak nic będzie musiała łyknąć sobie kieliszeczek Nervosolu

A, co do frustracji twórczej, to masz rację, wszystkie zawody artystyczne są nią naznaczone. Cóż taki już los artystów...

[Gość]

nie wiem kto będzie w tym biedniejszy... ale kieliszek Nervosolu zawsze się przyda Przy zmaganiach twórczych również

[Ewelina]