www.bonanza.pl

[Ewelina]

Adamowi został cenny naszyjnik ... ale chyba nie o te perły mu chodziło ... a Tatuś? Chyba coś knuje ...

[Mada]

[Camila]

Tatuś z tym porwaniem to przesadził, ale podejrzewam, że Adam to mu w odpowiedni sposób wytłumaczy

[Ewelina]

Jednak z perłami ... zawsze były w cenie ... lepsze to, niż sam sznur ... Teraz Adaś musi odnaleźć swoją królewnę i zamiast pantofelka wręczyć, a raczej oddać jej naszyjnik ...

[Mada]

No tak, oddanie naszyjnika to wszakże główny cel jego życia.

[Aga]

pod warunkiem że nie jest fałszywy (taką mam tezę)

[Mada]

Skąd ten pomysł? Konstancja nie nosi podróbek. Jej ojciec nie jest i nie będzie bankrutem...

[Aga]

No to czekam... co ten tatuś teraz zrobi ...

[zorina13]

Ile emocji i nagłych zwrotów akcji.

[Mada]

Konstancji trudno było pogodzić się z tym, że ojciec potraktował ją jak małą dziewczynkę, która nie potrafi sama podjąć życiowej decyzji. W ogóle nie przyjmował do wiadomości, że jego córka jest osobą pełnoletnią i może sama decydować o swoim losie. Chciał ją widzieć u boku Marcusa i tylko ta wizja go zadowalała. Dlatego też zaraz następnego dnia w ich domu pojawił się Rhodes z bukietem kwiatów. Konstancja kwiatów nie przyjęła i nie odezwała się do niego ani słowem w trakcie całej wizyty. Ojciec był wściekły, a matka zmartwiona całą zaistniałą sytuacją. Marcus przychodził jeszcze kilkakrotnie z różnymi drogimi prezentami, ale dziewczyna wciąż stosowała tę samą taktykę – po prostu ostentacyjnie go ignorowała.
- Czego ty chcesz?! – krzyknął ojciec, zaraz po wyjściu Marcusa.
- Chcę wrócić do Wirginia City, do mojego narzeczonego – odpowiedziała cicho, ale stanowczo.
- Ciekawy narzeczony! Nawet cię nie szuka! – rzucił jej w twarz.
- Tego nie wiesz. Poza tym, komu by przyszło do głowy, że kazał mnie porwać własny ojciec? – odcięła się z wyrzutem. – Jestem pewna, że Adam wkrótce się pojawi.
- Cóż… – zaczął pan Carnegie. – Ciekawi mnie człowiek, który tak odmienił moją córkę. Nie spodziewaj się jednak po mnie, że go zaakceptuję jako twego przyszłego małżonka. To w ogóle nie wchodzi w grę!
- Tato, wiesz dobrze, że jestem pełnoletnia i nie masz prawa mnie tu przetrzymywać wbrew mej woli – spokojnie tłumaczyła Konstancja. – Jak tylko Adam po mnie przyjedzie, wyjadę z nim, bez względu na konsekwencje – dodała.
- To się jeszcze okaże – uciął rozmowę ojciec.
Tydzień później Adam Cartwright w towarzystwie Bena wkroczył do domu państwa Carnegie. Obaj byli odświętnie ubrani i obaj prezentowali się wspaniale. Lokaj wprowadził ich do olbrzymiego salonu wypełnionego antykami, kryształowymi żyrandolami i dziełami sztuki malarskiej. Konstancja, która właśnie czytała książkę, zerwała się z szezlonga uszczęśliwiona samym widokiem ukochanego mężczyzny. Adam skoczył w jej stronę, ale zamarł w pół kroku, słysząc:
- Stać! Ani kroku dalej – pan Carnagie stanął pomiędzy nimi.
- Tato, przestań się zachowywać jak szeryf podczas aresztowania przestępców – skarciła go Konstancja, marszcząc brwi.
Adam usiłować zachować powagę, ale widać było, że przychodzi mu to z trudem. Ben się uśmiechnął. Pani Carnegie z zainteresowaniem patrzyła na młodszego Cartwrighta, myśląc w duchu, że jej córka ma dobry gust.
- Jestem Ben Cartwright, a to mój syn Adam – Ben dokonał oficjalnej prezentacji.
Pan Carnegie ani drgnął, za to jego żona podeszła szybko i wyciągnęła rękę na powitanie.
- Bardzo nam miło panów poznać – powiedziała i Adam zrozumiał, po kim Konstancja odziedziczyła ten piękny, urzekający głos.
- Niepotrzebnie panowie przyjechali – pan Carnegie w końcu się odezwał. – Nie wydam córki za ranczera, który jej posag utopi w jakiejś jałowej ziemi.
- To może ucieszy pana wiadomość, że nie jestem zainteresowany pieniędzmi swojej przyszłej żony – sprostował Adam. – Chcę poślubić Konstancję. Nie oczekuję posagu.
- No tak, ale… - pan Carnegie zmarszczył z namysłem brwi i wolno obrócił się w stronę córki. – Nie powiedziałaś mu? – zapytał zdumiony.
- Jeszcze nie – pokręciła głową.
- Hm – ojciec po raz pierwszy się uśmiechnął. – To zmienia postać rzeczy…
- O czym mi nie powiedziałaś? – zapytał wolno Adam, patrząc przenikliwie na narzeczoną.
- Zapraszam pana do gabinetu, porozmawiamy – zaproponował pan Carnegie i silnie ujął ramię Adama, który nic nie rozumiał, ale poszedł za nim zaintrygowany tym, co usłyszał.
………………………………………………………………………………………………………

[zorina13]

A czego Konstacja nie powiedziała Adamowi ?

[Aga]

no... ładnie tak urywać....

[Mada]

[Aga]

Nie pasuje mi żeby tatko córkę wydziedziczył ... Bo po co ciągnie Adama do gabinetu? Nagle go polubił? Adaś nagle jest partnerem do rozmowy ? Coś tu śmierdzi

[Odwiedzająca]

Autorkom fanfików weszło w krew urywanie tekstu w najbardziej gorącym momencie ...widać,taka już forumowa tradycja Co dalej,Mado?