www.bonanza.pl

[Gość]

Bardzo wam dziękuję za przemiłe komentarze
Mada

[Aga]

[Gość]

[Aga]

Mnie z reguły nie idzie wyszukiwanie informacji.

[Gość]

Mnie z wyszukiwaniem nie idzie zwykle tak strasznie, gorzej z umieszczeniem w tekście Wczoraj męczyłam się w wyszukiwaniem informacji na temat źrebaków

[Aga]

Ja jak zaczęłam o tym kaktusie czytać, to wolałam odpuścić wstawianie. To też trzeba umieć zgrabnie w tekście. Scena ze źrebaczkiem wyszła Ci bardzo zgrabnie

[Gość]

Jeżeli byś chciała coś poczytać o meskalinie to mogę ci polecić "Drzwi percepcji" Huxley'a. On tam opisuje działanie meskaliny.

[Aga]

Też przemknął mi ten tytuł, ale kiedy czytać, kiedy, kiedy...

[lucy]

Piękne opisy koni; Cookie milutka; a na końcu - dramat!

[Gość]

***

W niewielkiej kuchni w Ponderosie zgromadziły się kobiety z miasta, kończące przygotowane wcześniej na letnią potańcówkę, smakołyki. Podekscytowane kręciły się między kuchnią a przygotowanymi na podwórzu stołami.

Annie Gordon pomagała Indii w wiciu wieńców i zawieszaniu girland. Obie były milczące, zamyślone. Cookie siedziała obok matki i usiłowała sama zapleść wianuszek ze stokrotek. Drobne białe kwiatki nie chciały się układać w wianuszek – rozkładały się nierówno, wyglądały zresztą na nieco wymięte. Cookie spojrzała na swoją mamę, dziwnie smutną i zamyśloną i szybko wrzuciła nieudany wianuszek pod ławkę. Uśmiechnęła się do zbliżającej się pani Quintal.

- Jaki słodki maluszek! – wykrzyknęła Laura Quintal. – taka śliczna mała laleczka!

India spojrzała na nią trochę nieuważnie i podziękowała bladym uśmiechem.

- Indio, kochana, nie powinnaś się tak przejmować. – Laura usiadła z rozmachem między Indię a Annie i poklepała Indie po ramieniu. – Nie pierwszy to raz na pewno coś takiego się zdarzyło i nie ostatni!

- Wiem, tylko…
- Pamiętam doskonale jak Flesh Young spadł z konia. – przerwała jej w pół słowa. – Leżał nieprzytomny przez niemal tydzień… Teraz wszystko jest w najlepszym porządku, co prawda wszystko trzeba mu powtarzać przynajmniej dwa razy. Czy też i pięć… Ale i wcześniej nie należał do szczególnie bystrych.

India pobladła lekko.

- Nic się nie stało… Panowie się tylko nieco… - usiłowała coś powiedzieć.
- A pamiętasz może Ivory’ego Buncha? – wtrąciła pani Cooper. – Też spadł z konia, wszystko wydawało się być w porządku. Stracił przytomność, ale się szybko obudził… Ale potem… Zupełnie się zmienił. Zrobił się potwornie agresywny. Kiedyś podobno wziął siekierę i zaczął rąbać świeżo upieczony placek. – dodała.
- Dobrze wiesz, że Emily Bunch nie piecze najlepiej. – wtrąciła rozbawiona pani Quintal. – Może rzeczywiście był to jedyny sposób na pokrojenie tego placka. Ale przypomniałaś mi o Paulu Cashidy… W czasie bójki dostał mocno w głowę… On się bardzo uspokoił. Jego żona pewnie była zachwycona. W miesiąc po tej bijatyce zupełnie go odzwyczaiła od chodzenia do saloonu… Oczywiście nie mówię, kochana, że TY musisz jeszcze odzwyczajać Candy’ego od takich rozrywek. – zwróciła się do Indii. – Musze powiedzieć, ze znakomicie go sobie wychowałaś. Zna swoje miejsce…

India oniemiała.

- Od kiedy jesteście małżeństwem zmienił się całkowicie. Przestał być taki beztroski, radosny, przestał się rozglądać z szerokim uśmiechem za każda ładą buzią… No i nie chodzi do saloonu… Przynajmniej nie w tym mieście. I nie tak często.
- Choć muszę powiedzieć, że ostatnio widziałam, jak szeroko uśmiechnięty wita się z dwiema takimi… - zauważyła rozbawiona pani Crawford. – Moja droga… taki uśmiech… Na MÓJ widok nigdy się tak nie uśmiechał!
- Niemniej jednak, bardzo się zmienił od chwili małżeństwa… Zupełnie stracił tą bezmyślną, nieuzasadnioną wesołość. - z naciskiem powtórzyła pani Quintal. – A wracając do Paula Cashidy… jego żona w końcu może być spokojna. Paul siedzi teraz w domu, nie rusza się do miasta o ile żona mu nie pozwoli… Ale nie wiem czy wiecie, ale Gideon Mirt, po tym jak miał wypadek na wyrębie… Przestał w ogóle rozmawiać z żoną, przestał się interesować swoim dzieckiem i… Stał się bardzo żywiołowym człowiekiem. Przerażająco beztroski. Pije, bierze udział w pojedynkach… chodzi też do pałacu Julii… - przynajmniej tak słyszałam.
- Wesoły mężczyzna to trzpiot. – z potępieniem wtrąciła pani Cooper. – Świat to nie jest miejsce do śmiechu, radości, beztroski… Pożycie małżeńskie to zobowiązanie, o którym mężczyzna nie ma pojęcia. – dodała, ucierając energicznie migdały w moździerzu.
- Ale jakoś wszystkie panie macie mężów. – wtrąciła spokojnie Annie Gordon. – Przedziwnie kryształowych, jak tak was posłuchać. – uzupełniła złośliwie.

Indii zrobiło się gorąco.

- Myślę, że warto zakończyć tą rozmowę. – wtrąciła pośpiesznie.
- Ależ dlaczego? – zainteresowała się Laura Quintal. – Czyżbyś miała coś do zarzucenia naszym mężom, kochana? – obróciła się do Annie.

Zapanowało ciężkie milczenie. Annie patrzyła na swoje ręce, Laura wbijała w nią mało przyjazne spojrzenie.

- Starczy. – India wstała. – Panie wybaczą, ale ta dyskusja nie ma sensu.
- Tym bardziej, że ostatnio widziałem jak Frank Quintal siedział, trzymając na kolanach wielką paprotkę i śpiewał „Dziesięciu małych Indian”. – wtrącił Griff, podchodząc bliżej. – Miał w sobie bardzo wiele radości życia, zapewniam! Indio, miałem chyba wam pomóc w wieszaniu czegoś?


***

Potańcówka była spokojna, niemal nudna w porównaniu z pozostałymi zabawami tego lata. Mimo pogodnego, jasnego wieczoru, urokliwych wieńców z kwiatów i girland z zielonych liści i traw – brakowało jej pewnego uroku. Wszyscy sprawiali wrażenie, jakby chcieli jak najszybciej zakończyć zabawę, uciec do swoich domów.
Zabawa szybko się zakończyła, niedługo po tym, jak goście rozjechali się do swoich domów, rozszalała się wichura, powietrze naelektryzowało się w oczekiwaniu na burzę.

India przysiadła na blacie biurka i leniwym, zmęczonym ruchem rozplątywała warkocze. Na podołek spadły jej przywiędłe stokrotki, które wplotła we włosy. Wzięła je do ręki i westchnęła.

Kiedy Will Cartwright stracił w końcu panowanie nad koniem, koń runął na ogrodzenie – akurat tam, gdzie siedział Candy. I od tej chwili już nie mogła się na niczym skupić. Nie potrafiła sobie przypomnieć jakim cudem jej nic się nie stało, jakim cudem zdołała uskoczyć… Widziała tylko połamane drewniane pale i wzbijający się obłok kurzu.
Na szczęście, lekarz szybko przyjechał – jeszcze szybciej obudził się Candy. Obolały, z rozciętą głową… Ale cały i trochę zły. Will Cartwright dla odmiany obudził się w wyśmienitym humorze, pełen werwy, rozbawiony całym zdarzeniem… i ze złamaną nogą.

Wiatr uderzył w okna, dzwoniąc szybami. Spojrzała nieprzytomnie. Za oknami było ciemno, pierwsze krople deszczu pojawiły się na szybkach, tworząc mokre zacieki. Deszcz szybko się wzmagał, wartko spływając po gładkich powierzchniach. Porywane wiatrem drobne szyszki stukały o dach.
W ciemności zobaczyła drobny, chyboczący się jasny punkt przy stodole, której ciemny zarys ledwo widziała. Szarpana przez wiatr, niespokojnie chybocząca się lampa, którą musiał zostawić ostatni wyjeżdżający.
Niepewnie zaczęła obrywać płatki trzymanej w ręku stokrotki.

- Iść po lampę, nie iść… - mruczała pod nosem. – Jest mokro, deszcz leje… iść, nie iść…

Błysnęła błyskawica, nad jej głową przetoczył się grzmot. Szyby zadzwoniły.
Wzdrygnęła się.

- Burza jest… leje… - powtórzyła sobie

I w tym momencie, jednocześnie z głośnym odgłosem wybuchu ujrzała kaskadę szkła, które, błyszcząc złotymi i czerwonymi krawędziami wypadało z okna.
Dygotała, niezdolna do zrobienia ruchu. W uszach jej dzwoniło. Wiatr zacinał, deszcz lał się do na biurko i podłogę. Szkło leżało na podłodze, na biurku, na jej ramionach, na materiale spódnicy, połyskując lekko na kremowym tle, migocąc wciśnięte w białą koronkę.

[zorina13]

Nie do wiary -Zorro złamał nogę .. i jest w dobrym humorze ?
Te baby rzeczywiście wiedziały jak pocieszyć Indie..

[Mada]

[ADA]

[lucy]

Rozmowy pań bardzo prawdziwe; tak, niektórzy potrafią podnosić na duchu!
Will i Candy ranni! A końcówka znów denerwująca, doskonale budujesz napięcie i oczekiwanie na następny odcinek

[Camila]

Takie babki naprawdę potrafią podnieść ciśnienie. Szkoda, ze India musiała ich wysłuchiwać.
Mam nadzieję, że to wybite szło nie zrobiło krzywdy Indii.