www.bonanza.pl

[Aga]

Odetchnęłam

[Ewelina]

[Gość]

Wyprosiłyście, jeszcze w tym roku

Naughty ma jakieś dziewięć lat. Uznałam, że jest na tyle duża, by ja potraktować jako młoda panienkę, która może tańczyć na zabawie (małe dzieci raczej nie tańczyły?).
Kari Mea to pielęgniarka, która się zajmowała Indią, kiedy ta była chora.

********************

Naughty opadła z jękiem na poduszkę.

- Ale będę mogła iść w czwartek na potańcówkę? Jak będę grzeczna? I będę leżeć, obiecuję! – poderwała się gwałtownie i spojrzała błagalnie na lekarza. Ciemne loki spływały jej falami na ramiona, brązowe, rozpalone oczy błyszczały.

Doktor Harper z trudem pohamował uśmiech.

- Niestety, ale nie. Wprawdzie nie wyglądasz w tej chwili na poważnie chorą – i mam nadzieję, że tak pozostanie…
- A jak tak będzie dalej – to będę mogła pójść? – ożywiła się.
- Chyba bardzo mi życzysz rozwoju kariery zawodowej. – zauważył, próbując ze wszystkich sił się nie roześmiać.
- Oczywiście! Ale dlaczego Pan tak uważa… Doktorze? – Naughty spojrzała nad jego ramieniem na ojca, który stał na progu.

Doktor Harper odwrócił się i lekko ukłonił. Zamknął swoja torbę i wstał.

- Ponieważ masz odrę. I jak byś poszła na potańcówkę… To byś zaraziła wszystkich tam obecnych. I wiesz ile bym miał wtedy pracy?

Spojrzała na niego lekko urażona. Po chwili jednak w jej policzkach pokazały się dołeczki.

- Więc nie pójdę na swoją pierwszą potańcówkę? – spróbowała raz jeszcze.
- Jeżeli pan Doktor tak mówi… - wtrącił Adam, wchodząc do pokoju. Położył jej rękę na czole i delikatnie odgarnął włosy z twarzy. Spojrzał pytająco na lekarza.
- Panienka powinna leżeć, nie myśleć o tańcach. Gorączka już lekko spada, niedługo powinna się pojawić wysypka. Nie wygląda to bardzo poważnie….
- Jaka wysypka? – jęknęła dziewczyna.
- … Powinna dużo leżeć, pić… Nie powinna czytać, żeby nie męczyć oczu. Radzę wiec zabrać jej lekturę spod poduszki.
- Ale tam są duże litery! – zaprotestowała. – Panie doktorze… Co ja niby mam robić? – opadła bezsilnie na poduszkę.
- Wyzdrowieć. – zaproponował rozbawiony. – Panno Carwright… Obiecuję, że kiedy panna wyzdrowieje – jakieś tańce się na pewno znajdą.
- O to możesz się nie martwić córeczko. – Wtrącił Adam. – A z czytaniem … coś wymyślimy.
- W porządku. – skapitulowała. – Będę leżeć.
- Grzeczna dziewczyna. – pochwalił ja lekarz, dusząc się niemal ze śmiechu. – Panie Cartwright, jutro jeszcze zajrzę, ale na razie nie widzę większych powodów do niepokoju.
- Dziękuję panie doktorze. – Adam podał mu rękę, którą lekarz krótko uścisnął.
- Ciekawa jestem, jak pan tańczy. – zainteresowała się Naughty.
- Rzadko. – roześmiał się lekarz.


****************************

- Genevive!

Genevive odwrócił się od lustra, w które wpatrywała się beznamiętnie. Wołała ją Margaret, wbiegająca po schodach. Drzwi otworzyły się gwałtownie i Maragret z impetem wpadła do pokoju i usiadła na łóżku.
Była lekko rozczochrana, zarumieniona, wciąż w stroju do jazdy wierzchem.

- Powinnaś się przebrać… Uczesać… - Genevive zmierzyła ją wzrokiem.
- Później. – zbyła ją machnięciem ręki. – Co tu robi pan Schwartz? Powiedział, że jest współpracownikiem Twojego ojca. Coś się stało?
- Nie, nic się nie stało. Wysłałam tylko do taty telegram, on wysłał pana Schwartza, żeby ten rozwiązał pewien… problem.
- Jaki problem? Chcesz wracać? – spojrzała na nią uważnie.
- Genevive… - zaczęła łagodnie. – Stroisz się, układasz modnie włosy… Dla kogo to? Bo chyba nie dla siebie to robisz?
- Warto czasem o siebie zadbać. – Genevive sięgnęła po szczotkę do włosów i poprawiła krótkie loki przy uszach.
- Dla kogo się tak stroisz? Tu są sami kowboje… Oni nie zwracają uwagi na takie rzeczy.
- To nie znaczy, że mam chodzić obdarta i w spłowiałych sukienkach!
- Coś ty wymyśliła, Genevive? – Peggy brnęła dalej. – Komu chcesz się spodobać? Griff? – zaryzykowała.
- NIE!
- To już coś. Kogo ty jeszcze spotkałaś? Chyba nie… Chyba nie chcesz… Nie chodzi o Adama, prawda?

Genevive zaczerwieniła się.

- Jest bardzo przystojny… I ma bardzo przenikliwe spojrzenie i… uśmiech… I jest bardzo interesujący…
- Ale jest żonaty.
- To nie jest problem. – Genevive uśmiechnęła się tajemniczo.

Margaret patrzyła na koleżankę z lekkim przerażeniem. Spazmatycznie odetchnęła i przyłożyła sobie rękę do piersi.

- Coś ty wymyśliła? Przecież on jest od Ciebie starszy! Dużo starszy! I…
- Różnica wieku nie jest problem i nie chodzi o Adama.
Peggy wzięła głęboki oddech i zaczęła nieco swobodniej oddychać.
- Ale nie chodzi o Bena?
- NIE! – Genevive spojrzała na nią zaskoczona.
- To kto? Nie rób nic głupiego, Genevive…
- Candy. Zakochałam się w nim. A on we mnie.

Peggy, której przerwano w pół słowa spojrzała na swoje odbicie w lustrze – oczy miała okrągłe, usta otwarte. Szybko je zamknęła.

- Genevive, on ma żonę. I córeczkę. Małą.
- To nie może być jego dziecko. Na pewno ożenił się z tą bladą, mizerną kobietą bo ma dobre serce i chciał jej oszczędzić wstydu i…
- Genevive, to nie jest romans, to zwykłe życie. Na pewno pan Canaday jest dobrym człowiekiem… Ale nie jest rycerzem na białym koniu, ratującym bezbronne niewiasty.
- Ale on jej nie może kochać!
- Nie wiesz tego. – twardo powiedziała Margaret. – Jesteś tu ledwie od pięciu dni… A oni są małżeństwem od przynajmniej czterech, pięciu… Jeśli nie więcej.

Genevive wstała, gniewnym ruchem poprawiła fałdy sukni.

- Mylisz się. Nie wiesz czym jest prawdziwa miłość.

Wyszła, trzaskając drzwiami. Zeszła szybko po schodach i wybiegła z domu. Szła przed siebie, nie oglądając się. Stanęła dopiero, gdy kokarda przy jej sukni zaplatała się w gałęzie krzaków.
Stanęła i cierpliwie zaczęła wyplątywać czerwoną wstążkę z różowawych, elastycznych pędów. Co chwila ocierała z oczu łzy. Pociągnęła nosem i rozejrzała się – dom był dosyć daleko, skąpany w porannym słońcu. Ona stała już niemal na skraju lasu – krzak, który ją zatrzymał rósł na pograniczu. Gorąc i światło barwiły część jego liści na czerwono – różowo, głębiej schowane listki miały odcień jasnej i ciemnej zieleni.
Oderwała oczy od roślinki.
Gardło miała ściśnięte, oczy mokre.
Było jej strasznie wstyd. Przez kilka dni wymyślała sobie te sceny, kiedy ten jedyny dowie się, że ona go kocha, że mogą być razem… Wszystko było takie romantyczne, osnute mgiełką poezji. W jej głowie przynajmniej.
Bo jak już to wszystko powiedziała na głos… To powinna to była najpierw lepiej przemyśleć.


*******************************

Stałą pod oknem, oglądając pod światło materiał sukienki. Nic nie widziała – najdrobniejszej nawet plamki. Jasna popelina była w doskonałym stanie. Strzepnęła sukienkę i przyjrzała się jej dokładnie. Była bardzo ładna, delikatna. Nigdy jej nie nosiła. Miała ją na sobie raz, jeden jedyny – kiedy ją postrzelili.

Kari Mea wtedy oczyściła ją dokładnie, uznając, że szkoda zmarnować tyle dobrego materiału. Pomogła też przerobić cały gors sukni, najbardziej zniszczony. Pierwotnie, suknia była prosta, ozdobiona tylko granatowym kołnierzem. Teraz, miała okrągły dekolt a góra sukni zabudowana była misterną białą koronką, zachodzącą aż na biodra.

Mimo wszystko, kiedy na nią patrzyła czuła nieprzyjemny dreszcz, jakby ta biedna szmatka była czemuś winna. Ale zbliżała się potańcówka i miała już dosyć swojej odwiecznej, szarej, jedwabnej sukni.

- Jestem głęboko zawiedziony. – usłyszała za sobą głos.

Odwróciła się i uśmiechnęła, Candy też się uśmiechał. Podszedł do niej bliżej i pocałował w szyję.

- Musimy jechać… a ty jesteś gotowa, ubrana… - mruknął. – Ja jestem ubrany. Od stóp do głów.

Roześmiała się.

- A na co liczyłeś?
- No wiesz… - przytulił ją mocniej. – Mogłaś schować moją kamizelkę.

Spłonęła rumieńcem.

- Candy, nie mam wprawy we flirtowaniu, zlituj się. Tylko to mi przyszło do głowy. Już nie będę… Śmiejesz się z tego od wczoraj.
- Nie śmieję się, to było urocze. – sprostował. – Mnie się podobało w każdym razie.

Spojrzała na niego podejrzliwie.

- Chociaż najbardziej mi się podoba to, że po dziesięciu latach małżeństwa dalej się rumienisz na mój widok. – dokończył z szerokim uśmiechem.

Zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

- Właśnie tak… - uzupełnił.

[zorina13]

Dobrze ,że Peggy jest rozsądna i może coś dodarło do tej zbzikowanej pannicy ?

[Aga]

O rany rzucać monetą czy nie... Oto jest pytanie

[Mada]

[Ewelina]

Bardzo nastrojowe. Trochę się wyjaśnia. Ciekawa rozmowa między Margaret a Genevieve. Przyjaciółki mają zupełnie inne poglądy na świat. Czuła relacja między Candy'm a Indią rozwiewa wszelkie wątpliwości. No i ciekawość, co dalej? Czy Genevieve znajdzie wreszcie tego jedynego?

[ADA]

[Camila]

Ta dziewczyna jest naprawdę pokręcona.
Mam nadzieję, że Peggy jakoś odpowiednio wykorzysta swoją wiedzę

[Gość]

Bardzo wam dziękuję za miłe komentarze

[Aga]

[Gość]

Aga, jak widzę, jednak kawałek Mady wzięłaś na rano

[Aga]

A tak sobie żartowałam.... mam jednak nadzieję, że Maurice gdzieś krąży, nasłuchuje i widzi to co ma zobaczyć i co najważniejsze wyciągnie odpowiednie wnioski

U Mady jednak "literków" na metr kwadratowy więcej....

[Gość]

[Aga]

Na całe szczęście, tylko coś o nim mało piszesz.