www.bonanza.pl

[Aga]

[ADA]

Aga bardzo dziękuję Ci za przemiły komentarz

[Ewelina]

[Mada]

[Aga]

[ADA]

Ewelina bardzo dziękuję za miły komentarz i poświęcony czas.

[Gość]

[ADA]

To całkiem możliwe

[Kola]

Albo jest na diecie

[ADA]

Przygód Senszen i weny Agi ciąg dalszy. Senszen, gdyby coś Ci nie odpowiadało w tym odcinku proszę o uwagi i sugestie

***

- Daleko jeszcze? – spytała Senszen udręczonym głosem.
- Nie – odparł Candy wyczerpująco i zatopił się we własnych niezbyt wesołych myślach. Prawdę mówiąc sam nie wiedział, gdzie się znajdują. Wszystkie drzewa wydawały się identyczne. Cienie wokół nich dziwnie skakały przyjmując przeróżne kształty. Niebo zasnute było chmurami, a księżyc z marnym skutkiem próbował się przez nie przebić. Szli gęstym, ciemnym lasem, choć „szli” to było powiedziane nieco na wyrost. Candy poruszał się z trudem. Plecy bolały, go jak diabli. Zastanawiał się czy jego urocza towarzyszka wyciągnęła mu wszystkie kolce, bowiem kolce ursona to nie byle, co. Do tego jeszcze było mu zimno. Z żalem przypomniał sobie pełną cynową piersiówkę, którą tak nieopatrznie oddał w ręce Senszen. Spojrzał przez ramię na dziewczynę. Nawet gdyby chciał się na nią złościć to nie mógł. Ona też przecież była poszkodowana. Szła noga za nogą, lekko utykając. Candy’emu zrobiło się żal delikatnej dziewczyny. Poczuł ogromny przypływ współczucia i postanowił, jak najszybciej wyprowadzić ją z tego upiornego lasu. Tymczasem Senszen zupełnie nieświadoma, że w niezwykle muskularnej klatce piersiowej mężczyzny idącego przed nią biło głęboko współczujące serduszko, rzucała w jego kierunku wściekłe spojrzenia. Podobno w lesie porusza się jak nikt inny – pomyślała z ironią. – Faktycznie. Się porusza. W takim tempie i z taką orientacją w terenie dojdziemy wszędzie, ale nie do wioski Pajutów. Fuknęła pod nosem niezadowolona i dokładnie w tym samym momencie potknęła się o wystający z ziemi korzeń, którego w tych jakże miłych okolicznościach przyrody i tak nie byłaby w stanie zobaczyć. Poleciała do przodu i z całym impetem uderzyła głową w plecy idącego przed nią mężczyzny. Candy wrzasnął z bólu, a prawdę mówiąc zawył tak jakby ktoś żywcem obdzierał go ze skóry. Zaskoczona Senszen odbiła się od jego pleców, po czym z impetem usiadła na czterech literach. Zdegustowania utkwiła wzrok w wciąż krzyczącym mężczyźnie.
- Podobno w lesie się nie wrzeszczy – zauważyła z ironią.
Candy pomału odwrócił się w jej kierunku. Dobrze, że było ciemno, bo dzięki temu nie dostrzegła spojrzenia mężczyzny, które wyrażało żądzę mordu.
- To odkrywcze, co powiedziałaś – odparł lodowatym tonem i mimo szarpiących nim sprzecznych uczuć podał Senszen dłoń. Dziewczyna udała, że nie widzi wyciągniętej ręki. Szybko wstała, wygładzając fałdy sukni i jednocześnie dyskretnie rozcierając sobie miejsce poniżej pleców. Candy wzniósł oczy do góry i pokręcił z rezygnacją głową, ale tego Senszen już nie widziała, bowiem wyminąwszy go ruszyła przed siebie.
- Zaczekaj, gdzie znowu tak gnasz?
- Próbuje dotrzeć do jakiejś cywilizacji – rzuciła przez ramię – bo jak widać na ciebie nie mogę liczyć.
- Senszen, powiedziałem zaczekaj – odparł niezrażony. – Stój do licha!
- Czego chcesz?!
- Niczego. Chcę ci tylko pomóc, przecież widzę, że ledwo idziesz.
- Ciekawe, na czym ta niby pomoc ma polegać? – Senszen wzruszyła ramionami.
- A na tym – Candy w dwóch susach znalazł się przy niej i wziął ją na ręce. Senszen w pierwszym odruchu próbowała wyswobodzić się z ramion mężczyzny. Ten jednak trzymał ją mocno. – I nie wierć się tak. No chyba, że znowu chcesz wylądować na ziemi.
Dziewczyna znieruchomiała. W gruncie rzeczy to, czemu nie. Chce mnie nieść to nich niesie. Jego sprawa – pomyślała i zarzuciła Candy’mu na szyję ramiona.
Szli już dobry kwadrans. Wyjątkowo ciemna noc nie ułatwiała im wędrówki, a właściwie Candy’emu, gdyż Senszen z zadowoleniem stwierdziła, że być niesioną to jednak ciekawsze przeżycie niż jechać konno, a na pewno w stu procentach lepsze niż kuśtykanie. Z uśmiechem na ustach przymknęła oczy. Pomału ogarniała ją senność i pewnie usnęłaby w objęciach Candy’ego gdyby nie krzyk sowy, która przeleciała im nisko nad głowami. Wystraszona Senszen mocniej przywarła do torsu mężczyzny. Niespodziewane pluśnięcie wody i szelest liści wywołał u niej nagły dreszcz strachu.
- Nie bój się. Ze mną Ci nic nie grozi – usłyszała cichy, uspokajający głos Candy’ego. Lubiła, jak tak mówił, ale za żadne skarby nie przyznałaby się do tego.
- Nie boję się. Odgłosy lasu to dla mnie nie pierwszyzna.
- Doprawdy?! To, dlaczego pisnęłaś i ścisnęłaś mnie tak za szyję, że mało nie straciłem tchu?
- Wypraszam sobie. Ja nie piszczę – odparła oburzona Senszen.
- Skoro tak twierdzisz – powiedział Candy z rezygnacją i dodał: - ale ścisnąć to mnie ścisnęłaś.
- Żałuję, że niezbyt skutecznie. Może wtedy nie gadałbyś tyle.
- Zapewne, ale też nie miałabyś tak wygodnego i bezpłatnego transportu.
- A, co może mam ci jeszcze zapłacić? – spytała Senszen z pasją, odruchowo poprawiając się w ramionach Candy’ego.
- Byłoby miło.
- I, co może w dolarach?
- Jak dla mnie może być w żabich skórkach – odparł Candy, którego ta rozmowa zaczęła nieco irytować. – Kobieto, przestań się wreszcie wiercić. Bądź, co bądź nie jestem jakimś mitycznym siłaczem.
- To fakt Herkulesa nie przypominasz – stwierdziła Senszen. – Daleko jeszcze do tej wioski?
- Już niedaleko – Candy wydusił przez zaciśnięte zęby. Całe szczęście, że lubił tę dziewczynę. W innym przypadku już dawno znalazłaby się w mijanym właśnie strumyku. Mężczyzna przyśpieszył kroku. Miał dziwne wrażenie, że ktoś ich obserwuje.

***
- Mówię ci Smęty Jeleniu, nadają się – upierała się Agatalia.
- Nie nadają się. Howgh! - Odparł Indianin, a jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć.
- Ależ Smętny Jeleniu, oni są idealni. Biali? Biali. Mają włosy? Mają.
- Agatalia potrafi już zdejmować skalp. Robi to dobrze.
- Tak na fantomie – odparła i mocniej zacisnęła dłoń na rękojeści noża.
- Nie znam Fantoma – powiedział Smętny Jeleń z rozbrajającą szczerością. – Kto to taki?
- Nieważne – Agatalia machnęła ręką. Nie miała zamiaru tłumaczyć Indianinowi, że czaszka niedźwiedzia z przyklejonym futerkiem królika, to jednak nie to, co prawdziwy skalp ściągnięty z głowy białego człowieka. Zwłaszcza takiego białego człowieka, jak ten, który taszczył drobną, czarnowłosą dziewczynę. Agatalia nie mogła nie zachwycić się muskulaturą mężczyzny. Smętny Jeleń był nieźle zbudowany, ale ten białasek, jak pieszczotliwie nazwała mężczyznę, miał ciało greckiego boga. Przez chwilę pozazdrościła dziewczynie. Z błyskiem w oku powiedziała:
- Smętny Jeleniu, a może jednak spróbujemy?
- Nie.
- To, chociaż tę dziewczynę.
- Nie.
- Ale dlaczego? Mówiłeś, że mnie lubisz – Agatalia uśmiechnęła się przymilnie.
- Tak i nie.
- Tak i nie? Nic z tego nie rozumiem.
- Tak, lubię cię. Nie, nie zdejmiesz nikomu skalpu.
- To nie w porządku Smętny Jeleniu – odparła Agatalia robiąc obrażoną minę. – Obiecałeś.
- Obiecałem. Ale z tym mężczyzną wypaliłem fajkę pokoju. To mój przyjaciel, a przyjacielowi nie zdejmuje się skalpu. Howgh!.
- To, co teraz zrobimy?
- Trzeba im pomóc. Trzeci raz okrążają wioskę.
- Taa, już lecę – Agatalia była wyraźnie rozczarowana. Smętny Jeleń spojrzał na nią smętnie. Zdecydowanie nie rozumiał kobiet. Mimowolnie westchnął, co takim wojownikom, jak on nie powinno się zdarzyć. Agatalia przewróciwszy oczyma do góry, ugodowo powiedziała: - niech ci będzie, ale w zamian musisz mi obiecać polowanie na bizona.
- Bizonów nie ma.
- To, chociaż na niedźwiedzia. Najlepiej na grizzly.
- Dobrze – zgodził się Smętny Jeleń i z rezygnacją popatrzył na szalenie zadowoloną Agatalię. Jako żywo przypominała mu jego matkę i matkę jego matki o trzech siostrach matki nie wspominając. Sam nie wiedział, co takiego przyciągało go do tej dziwnej dziewczyny. Była taka piękna i zwiewna niczym wieszczka, a jednocześnie rozsadzała ją nieprawdopodobna wręcz energia. Wszystkiego chciała dotknąć, wszystkiego chciała spróbować. Smętny Jeleń musiał przyznać, że żadna ze znanych mu dziewcząt nie miała takiej fantazji i radości życia. Przy niej nawet on, najbardziej smutny i melancholijny Indianin z plemienia Pajutów nabierał wigoru. Agatalia, bowiem była pierwszą kobietą patrzącą na niego z niekłamanym podziwem. Dla niej gotów był zrobić wszystko. Przez chwilę żal mu się zrobiło, że na ich drodze stanął Candy i zepsuł tak obiecująco zapowiadającą się noc. Teraz nie pozostało mu nic innego jak tylko pomóc przyjacielowi, który z coraz większym wysiłkiem po raz czwarty okrążał rodzinną wioskę Smętnego Jelenia.

***

[Gość]

ADA, Aderato miota cię na wszystkie strony - ku naszemu wielkiemu zadowoleniu Skomentuję na pewno później, mam nadzieję, że jednak w najbliższym czasie... ale na razie powiem, że jestem szczerze zaskoczona, ze Candy jeszcze wytrzymuje... Zmarznięty, bez koszuli... i jeszcze musi mnie taszczyć. Candy zdecydowanie zasługuje na szczególnie miłe zakończenie tej historii
A fragment bardzo mi się podoba

[lucy]

Dobrze mieć takiego przyjaciela, jak SMĘTNY Jeleń! A Senszen zdecydowanie zazdroszczę

[ADA]

Senszen, cieszę się, że i ten odcinek Ci się spodobał. Obiecuję, że Aderato, coś już wymyśli dla Candy'ego

Lucy, nie byłabym pewna, czy powinnyśmy zazdrościć Senszen. Weny czują się zagrożone i wszystko się może zdarzyć

[Aga]

[lucy]