www.bonanza.pl

[Gość]

Czemu nie wierzycie w siebie i oddajecie już na początku walkę, prawie walkowerem? Adam grywał częściej chyba w warcaby może przegrać, nie wykluczajcie takiej opcji

[Gość]

I tym samym prezentuje zakończenie swojego, przyznaję, bardzo dziwnego opowiadania
Mam nadzieję, że dobrze się bawiłyście czytając i dziękuję za wszystkie komentarze



****


Joe już od dłuższej chwili szedł wolniej, ostrożnie odgarniając spadające mu na twarz i ramiona ciężkie pnącza. Silny, słodki zapach białych kwiatów oblepiających rośliny wdzierał się siłą w jego usta i nos. Ale śpiew był coraz wyraźniejszy, wabił go silnie; musiał już być bardzo blisko. Zrobił krok dalej i znalazł się w końcu na polance. U jego stóp rozciągało się mrowie stokrotek.

****

Adam siedział w nonszalanckiej pozie przy szachownicy, niczym nie zdradzając zmęczenia.

Kiedy tylko zrobił pierwszy ruch, po jego prawej stronie wystrzeliły ku niebu drzewa, tworząc znana już mu tajemnicza puszczę. Pojawiały się kolejne postacie, które napotykał na drodze: Aga, Mada, Ewelina... Oraz te, których jeszcze nie widział: Camilla, Zosia i dziewczyna w bladozielonej sukience, z małym smokiem siedzącym jej na ramieniu – Yenefer.

Rozgrywka trwała długo. AMG wykazała się błyskotliwym otwarciem, Camilla sprytnie wykorzystała pozycje gońca. Zosia, jakby niedbale, wykonała niespodziewaną roszadę. Yenefer zaskoczyła Adama niespodziewaną strategią ruchów.

Adam spokojnie przyjmował zmiany przeciwników, niedbale uchylając kapelusza kolejnym dziewczynom. Z jego twarzy nie schodził tajemniczy uśmiech.

Kiedy nastała noc, gra dobiegała już końcowi.

Po prawej ręce Adam wznosiła się teraz mroczna, jak i radosna, tajemnicza, utkana z magii i baśni puszcza. Ciężkie korony drzew wbijały miękko się w ciemnogranatowe niebo, delikatnie poruszane wiatrem. Białe kwiaty połyskiwały srebrzyście, rozświetlając ciemność.

Po lewej ręce Adam stał mały Joe- a za nim, rozciągała pustynia. Pustynia, na której fioletowym w świetle księżyca piasku tańczył cienie. Nagrzane od słońca skały emitowały delikatną różową poświatą widoczną tuż przy linii horyzontu.

A niebo rozciągało się nad tym cudem. Niebo, mieniące się odcieniami granatu, szarości i purpury. Jakby kryte wieloma warstwami delikatnego, wielobarwnego tiulu, przerwane na pół brunatnoametystową drogą mleczną, ozdobione milionami gwiazd,

****

Adam miał już wykonać ostatni ruch. Jego ręka zawahała się nad szachownicą, po czym szybko przesunął wieżę i uśmiechnął się triumfująco do Zoriny.

- Szach, droga Pani.
- Pat, Adamie. – Powiedziała Zorina, kierując oczy na Adama.

Adam znieruchomiał w połowie ruchy, z tajemniczym uśmiechem na ustach.
Delikatny wiatr poruszył koronami drzew, wzbudził falę słodkiego zapachy białych kwiatów. Przeczesał kobierzec trawy, haftowany różowymi stokrotkami, poderwał czarny kapelusz czarnej figurze kowboja, majestatycznej nawet w swoim bezruchu.

****
****
****

Nathalie uśmiechnęła się pod nosem, zapalając lampkę nocną. Pokoik wypełniła delikatna różowa poświata.

Przyznała, że Jej opowiadanie było najdziwniejsze z dziwnych.

Przez ponad pięćdziesiąt lat wymyślała i opowiadał swoim wychowankom i podopiecznym różne historie, historie, w których byli ludzie odważni, honorowi i mężni. Historie czasem zabawne, czasem straszne.
Przez ponad pięćdziesiąt lat opowiadała historie. Marzenia stały się jej snami, sny opowiadaniami, opowiadania – wspomnieniami.

Zamknęła za sobą cicho drzwi.
Dobranoc.

[ADA]

Wiem, że się powtarzam, ale Twoje opowiadania jest bajkowe i romantyczne. No, ale że Adam przegrał ... czasem i tak być musi.

[Aga]

Ach, te emocje, nie wiem, czy moje korzonki to wytrzymają!
- Twoje korzonki są w porządku. – Skarcił ją pierwszy. – Moje korzonki też drżą z niecierpliwości, to zdarzenie trzeba wpisać do annałów, zanim nasz Naród o tym zapomni!

To zdanie ubawiło mnie do łez

"gęstsze zarośla, oblepione już słodkimi malinami i dojrzałymi jeżynami. Czereśnie spadały mu na głowę i ramiona, zostawiając plamy ze słodkiego soku. "

A to zdanie mnie oczarowało...

widzę, że jeszcze jeden dokleiłaś pędzę czytać

Fantastyczny tajemniczy i niesamowity ostatni fragment Chyba najbardziej powiało magią....

[Gość]

Bardzo dziękuję za wasze miłe komentarze

[Mada]

[zorina13]

Planujesz coś nowego senszen?

[Ewelina]

Adam nie przegrał. Pat - sytuacja patowa - obie strony nie mają ruchu - ani w jedną stronę, ani w drugą, ... to jak remis - partia nierozstrzygnięta Nadal poetyczne, refleksyjne ...

Podaję link do filmiku, który na Youtube zwrócił moją uwagę.

https://www.youtube.com/watch?v=XXbyPhn6OJQ
Według mnie, on idealnie pasuje do tej opowieści ... pieśń, rysunki, klimat ...
Nie wiem, czy autorka go oglądała ... ale pasuje niesamowicie ...

[Aga]

Nie wiem jak Senszen, ale mnie pasuje

[Gość]

Pat - tak jak napisała Ewelina, to sytuacja, w której żaden z graczy nie jest w stanie wykonać ruchu. Więc w moim opowiadaniu, pat w rozgrywce sprawił, że wszyscy znieruchomieli w połowie ruchu. Gdyby Adam wygrał ( lub przegrał) opowiadanie by ruszyło z miejsca. Nie wiem tylko w jakim kierunku

Filmiku nigdy wcześniej nie widziałam, muszę powiedzieć, że wasza wizja różni się dość mocno od tego, co ja widziałam w swojej głowie każdy widzi po swojemu i tak powinno być

W tej chwili nie planuje nic nowego, ale mam nadzieję, że jeżeli jeszcze będę pisała jakieś opowiadanie, to będzie ono mniej dziwne

[yenefer]

[yenefer]

Filmik od Eweliny jest niesamowity... prawie tak samo niesamowity jak opowiadanie Senszen

[Gość]

Yenefer, twoje komentarze naprawdę przyprawiają o zawrót głowy, ale są bardzo miłe, dziękuję Dziękuję zresztą za wszystkie komentarze i czytanie mojego opowiadania

Chciałam jeszcze pokazać zdjęcie, które miałam przed oczami, kiedy pisałam ostatni opis: droga mleczna


ze strony [link widoczny dla zalogowanych]

[Aga]

rozumiem, że to te "mrowie gwiazd" nad głową Adasia i nie tylko to jeszcze dawaj "dywany usiane stokrotkami" czy jakośtak i będziemy w domu