www.bonanza.pl

[Gość]

To jeszcze nie jest koniec opowiadania, zrobiło się tylko trochę nostalgicznie


****

Mały Joe i Adam wędrowali cały dzień po wilgotnym lesie, idąc śladem piernikowych strzałek. Ich nogi nieledwie zatapiały się w miękkim mchu, nosy łapały zapach wilgotnej ziemi i świeżego deszczu.

Wędrowali wytrwale, choć mieli wrażenie, że ich podróż nie ma celu.

Pod wieczór, kiedy już nogi odmawiali im posłuszeństwa, plecy bolały a wilgotne koszule lepiły im się do ciała, poddali się. Ułożyli się jak najwygodniej mogli w tych okolicznościach. Zasnęli niemal natychmiast, nie rozpalając nawet ogniska.

Mały Joe obudził się w środku nocy czując, że musi się napić wody.

Znalezienie czystego strumyczka nie zajęło mu wiele czasu. Napił się i postanowił wrócić.
Przeszedł kilka kroków i poczuł, jak ściska mu się gardło.

Przed nim stał niewielki drewniany domek, przy ganku rosło kwitnące na różowo drzewo.

Mały Joe wszedł tam powoli. Bujany fotel z niedbale położoną poduszką. Pusta mała kołyska. Przed kominkiem stał niski, wygodny fotel, z niedbale rzuconym nań niebieskim płaszczem.
Nieśmiało podszedł do kominka. Leżała tam mała książeczka, w niej – zasuszona gałązka filetowego wrzosu.

Zamknął oczy i głęboko odetchnął

****

Adam obudził się, czując chłód poranka. Cienki bawełniany koc nie dawał wiele ciepła. Adam nagle się rozbudził i usiadł gwałtownie.

To wszystko musiało być tylko kolejnym snem. Teraz leżał na pustyni, obok niego wypalone szczątki wczorajszego ogniska. Sport uparcie podjadał suche kłujące zarośla, jakich dużo było dookoła.

Adam wstał leniwie, przeciągnął się i szczelniej zapiął kurtkę. Podszedł do Sporta, żeby go osiodłać.
Nieostrożnie przeciągnął ręką po kolcach.

Prawie w tej samej chwili, przed oczyma wyrósł mu zielony mur bluszczu, pod stopami rozpostarła mu się zielona trawa, wilgotny mech i mrowie różowych stokrotek.

Powieki stały się ciężkie, w głowie zaczęło mu się kręcić...

Czarny rycerz zasnął snem stuletnim. Na miękkim mchu i sprężystych wrzosach, pod zawsze niebieskim niebem i gorącym, jasnym słońcem.

*****
*****
*****


Nathalie Lemington spojrzała na swoją podopieczną. Dawno już zasnęła i nie słyszała końca opowieści. To nic, jutro może wymyślić inne.

W pokoju panował chłód, Nathalie podeszła do okna, aby je zamknąć. Za oknem rozciągał się Londyn. Mimo późnej pory wciąż było słychać pokrzykiwania na ulicy i głośne rozmowy. Nathalie westchnęła i z rozczarowaniem spojrzała na zasłonięte mgła niebo, na którym anemicznie migotały pojedyncze gwiazdy. Przez cały dzień padało, czuło się wilgoć. Mętne wody Tamizy zdawały się pochłaniać wszelkie światło, powietrze ciężkie było od spalin.

Coraz częściej Nathalie zdawało się zapomnieć, gdzie położyła swoje okulary czy portmonetkę. Coraz częściej, jej podopieczni skarżyli się, że jest nieobecna i rozkojarzona.
Ale to prawdopodobnie ostatni dom, w którym pracuje.


Machinalnie poprawiła siwy warkocz upięty dookoła głowy. To były jej czternaste urodziny. Dokładnie je pamiętała. Gęste włosy wtedy rozpuściła, więc swobodnie spływały jej na ramiona.
Brodziła wtedy w krystalicznie czystej wodzie, nad nią rozpościerał się bezkres czystego błękitnego nieba, dookoła niej dumnie stały olbrzymie sekwoje.

W Ponderosie spędziła cztery lata. Wyjechała – i już nigdy nie wróciła.
Wszystko się zmieniło.

Przez ponad pół wieku pracowała – najpierw jako guwernantka, potem jako opiekunka, wreszcie jako niania. Swoim podopiecznym setki razy opowiadała historie pełne wspomnień, opowieści, w których istnieli ludzie honorowi i dobrzy. Czasem bajki, w których pojawiały się znajome imiona i ludzie. Historie niewinnych romansów. Historie świata, gdzie wszystko było białe lub czarne, gdzie ludzie mieli swoje zasady.

Gdzie wciąż istniała rodzina Cartwrightów.
Ponderosa.

Ale nigdy nie była zadowolona, nie potrafiła stworzyć idealnego zakończenia.

****

Zamknęła okno, otuliła wychowanicę kołdrą i zapaliła jej nocną lampkę.

To nic, jutro może zacząć historię jeszcze raz. Wymyśli może lepsze zakończenie.

Nathalie wyszła z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi.

[zorina13]

Ta Nathalie wyszła tak realistycznie w tej bajkowej opowieści.
Trochę smutno ale i pięknie.

[ADA]

Ślicznie i faktycznie nostalgiczne. Bardzo spodobał mi się następujący fragment

"Adam wstał leniwie, przeciągnął się i szczelniej zapiął kurtkę. Podszedł do Sporta, żeby go osiodłać. Nieostrożnie przeciągnął ręką po kolcach.
Prawie w tej samej chwili, przed oczyma wyrósł mu zielony mur bluszczu, pod stopami rozpostarła mu się zielona trawa, wilgotny mech i mrowie różowych stokrotek. Powieki stały się ciężkie, w głowie zaczęło mu się kręcić... Czarny rycerz zasnął snem stuletnim. Na miękkim mchu i sprężystych wrzosach, pod zawsze niebieskim niebem i gorącym, jasnym słońcem."

Bardzo ciekawy i intrygujący opis. Proszę o ciąg dalszy.

[Mada]

"...pod stopami rozpostarła mu się zielona trawa, wilgotny mech i mrowie różowych stokrotek". Uwielbiam stokrotki! Proszę o więcej!

[Aga]

Bardzo interesujący fragment, coraz bardziej przypomina marzenia senne. podoba mi się Nathalie .... Miota się i niech miota jeszcze długo....ku uciesze czytających... Opisy super .... Mam mrowie komplementów

[Gość]

Bardzo dziękuje za miłe słowa
Dobrze, że przypomina to jeszcze marzenie senne a nie koszmar senny

[Ewelina]

Bardzo poetyczne i nieco nostalgiczne ... nie wiadomo, czy to sen na jawie, czy nie ... i o to chodzi ... bardzo piękne ... mam nadzieję, że jeszcze sporo się wydarzy ...

[Aga]

mam nadzieję, że mrowie się wydarzy.... (chyba zaczynam nadużywać tego słowa )

[Gość]

Ja już ostatnio miałam mrowie gwiazd i mrowie stokrotek

[Niki]

Bardzo ciekawie przedstawiłaś postać Nathalie. Zaciekawiłaś mnie jeszcze bardziej, Senszen

[Kola]

Może gdyby Joe nie oddalał się od Adama to każdy z braci, że tak powiem nie zabrnął by w ślepą uliczkę.
Ale skoro to jedna z opowieści tajemniczej Nathalie to może jeszcze coś się wydarzy.

[Camila]

Bardzo nastrojowe i nostalgiczne. Czekam co wydarzy się jeszcze

[Gość]

[Gość]

zapraszam na nowy fragment, miłego czytania


****
****
****

Adam czuł niewielki ból głowy, zlokalizowany w prawej skroni. Pod powiekami czuł piasek, posłanie na jakim leżał było aż zbyt wygodne, ciepłe... miękkie i pachnące...

Tylko co miał znaczyć ten dziwny dźwięk... jakby lekkie brzęczenie czy dzwonienie...

Adam bardzo niechętnie uchylił lekko powieki... Leżał na trawie, usłanej stokrotkami... Słońce świeciło jasno, odbijając się od biało połyskującej zbroi rycerza, stojącego tuż przy jego głowie. Opierał się on lekko na swojej kopii i wpatrywał z zainteresowaniem w błękitne niebo.

Adam rozchylił powieki nieco bardziej – przy jego stopach stał drugi rycerz, którego zbroja zdawała się być rozgrzana promieniami do czerwoności. Nisko nasunięta przyłbica uniemożliwiała dojrzenia twarzy nieznajomego.

W dłoniach trzymał nagi miecz.

Rycerze czekali na coś, tylko na co?

****

Mały Joe ocknął się z zadumy i odłożył, najdelikatniej jak potrafił, oprawioną w niebieski safian książeczkę. Drżącą ręką złożył leżący na fotelu przed kominkiem błękitny płaszcz.

Ogarnął pokój jednym długim spojrzeniem i powoli się odwrócił.

Musi stąd wyjść i pójść dalej, choćby i bolało. Nie zapomnieć, ruszyć dalej.

Cicho zamknął za sobą drzwi.

Jeden krok, drugi... dziesiąty... setny. Do przodu.

****

Nathalie od rana była bardzo zamyślona. Wykonywała swoje obowiązki nieuważnie, machinalnie, niezgrabnie.

Myślała nad nowym zakończeniem swojej historii, czuła, że odpowiedni pomysł wciąż się jej wymyka.

Tego dnia była sama – państwo zabrali małą James do parku, dziewczynka koniecznie chciała nakarmić łabędzie.

Nathelie nieśpiesznie więc przygotowywała sobie popołudniową herbatę. Nakryła do podwieczorku, usiadła – i zobaczyła, że James zostawiła na krzesełku swojego misia. Kiedyś zabierała go ze sobą wszędzie. Rozmawiała z nim, piła z nim mleko... próbowała karmić miodem...

Nathalie uśmiechnęła się. Każdy miał swoją ulubioną zabawkę, z której z czasem wyrasta. Ona miała jagniątko.

I urządziła kiedyś przyjęcie herbatkowe. Adam zgodził się wziąć w nim udział... Usiadł on wtedy do stołu, w swoim najlepszym, niedzielnym ubraniu, za towarzystwo mając włóczkowe jagniątko i żywego królika. Królik uciekł, Adam pobiegł za nim...

****

[Mada]

Czyżby Adam trafił na pola Grunwaldu? Te nagie miecze tak mi jakoś się skojarzyły... Chociaż te urocze stokrotki nijak mi do bitwy nie pasują.