www.bonanza.pl

[Aga]

Uśmiałam się Tym razem powaga Mada co prawda nie było szkicu, ale z czasem dojrzał....mam tyle tasiemców, że olaboga... a tutaj od początku miałam akcję na trzy, cztery sceny, wplotły mi się po prostu pijane koniki i piknik z Jadzią zupełnie poza planem.... spójrz mi w oczy i powiedz....czy te oczy mogą kłamać

[Mada]

Na odległość - trochę trudno spojrzeć, nawet oczyma wyobraźni...
Powiem tak - poczekamy, zobaczymy.

[Aga]

Otóż to....mam dość impulsywną naturę i może mi coś odbić a wtedy...olaboga ile fragmentów może się namnożyć, ale....nie tym razem

[Gość]

Bardzo mi się podobał fragment Optymistyczny, przemiły
koniki świetnie sobie radzą, chociaż nie wiem, czemu Cochise jeszcze nie wierzga - pasta do butów na grzbiecie to chyba nic miłego. I te koniki, takie spostrzegawcze

Ale czekam na dalszy ciąg

[Ewelina]

To pastowanie czarną pastą do butów to jeszcze pół biedy ... mam nadzieję, że go nie poleruje "na błysk"

[Aga]

Ojej uznajmy, że to gęste kakao łatwo zejdzie i obrońcy zwierząt mnie nie zjedzą

[Mada]

Joe pastuje konika. Nie brudzi sobie spodenek, gdy na nim jeździ?

[Aga]

Przecież.... je potem ściąga... A tak poważnie podkładał derkę? Chyba poświęcę osobny fragment pastowaniu konika ...macie jeszcze jakieś pytanka?

[ADA]

[Aga]

o! i zagadka czystych spodni Joe rozwiązana dzięki ADA

[Aga]

Wracając na chwilę do Cochisa ...chyba ciepła woda i mydło wystarczy pasty do butów w zasadzie jako tako nie było, używano łoju i wosku do uzyskania połysku , ale żeby uzyskać kolor ...było mnóstwo barwników naturalnych i mineralnych.. ponoć tusz do rzęs był tworzony na bazie oliwy i białek kurzych? coś mi świta o rozgniatanych mrówkach, ale nie potwierdzę....ktoś wie? A łój i wosk zmywano między innymi spirytusem

[Aga]

* * * *
A tak na rozluźnienie, zupełnie luźny kawałek żebyście się wyluzowały...
* * * *
-Gdzie jest beczka?- Joe nerwowo przeszukiwał boks Cochisa.
-Na garść owsa! Gdzie jest beczka? –Cochise spojrzał z przerażeniem na swoje odbicie w korytku z wodą. –Wyglądam okropnie! Jestem jednolity, a to oznacza….że jestem pospolity!!! -konik stanął dęba i zarżał żałośnie.
-Uspokój się Cochise, beczułka się znajdzie, Joe cię wyczyści i znowu będziesz …wyjątkowy.-Chubb przemawiał łagodnie.
-Ta beczułka się nie znajdzie. -Chochisa olśniło. -Bo my ją opróżniliśmy…. spiliśmy się bo… Sport nie umiał czytać! –Chochise zarżał.
-Masz rację Cochise. –Chubb spojrzał na Sporta wymownie robiąc nietęgą minę.
-Czytać umiem, miałem mały problem z interpretacją. –Sport ruszył dumnie łbem.

-Adam! Adam miałem tu schowaną beczkę. –Joe wybiegł ze stajni widząc wychodzącego brata. –Widziałeś …

-Nie ma! Nie ma beczki!
-Przestań się wydzierać Cochise. -Sport skrzywił się i wsadził łeb do korytka. –Jesteś piękny, twoja grzywa nawet nie drgnie. A poza tym nie rozumiem…o co tyle hałasu?
-Alkohol pomaga zetrzeć łój, którym mój pan we mnie wtarł …w tym wypadku z sadzą…dla niepoznaki, a teraz…
-Teraz twój pan będzie musiał poradzić sobie inaczej. –westchnięcie Sporta rozniosło się echem w korytku.
-Jestem w szoku! W ogóle nie obchodzi cię mój los! –ciskał się Cochise.
-Obchodzi.-zadudniło echem z korytka.
-Mógłbyś chociaż na mnie spojrzeć?
-Nie mogę. –zadudniło ponownie z korytka.
-Co ty tam robisz Sport? –Cochise podejrzliwie patrzył na kolegę.
-Jem.
-Dlaczego zatem nie ruszasz pyskiem?
-O Boże….-zadudniło z korytka. –Wóz owsa za chwilę spokoju …
-Sport? Co robisz? –Chubb powoli zbliżał się zainteresowany niemniej niż Cochise.

Skutkiem tego kiedy zrezygnowany Sport uniósł oczy nad nim do korytka próbowały zajrzeć dwa pyski.

-To książka. –uprzedził pytania pobratymców.
-Jest coś o czym nie wiem?
-Tak Cochise gdybyście byli z małym Joe ostatnio w kościele, a nie odsypiali nocny wypad do saloonu wiedziałbyś, że jutro jest piknik nad rzeką dwie mile za kościołem połączony z konkursem na najlepszy wypiek.
-A ty masz wziąć udział w konkursie… -próbował zgadywać Chubb. -Na najlepszy wypiek?
-Dlatego studiujesz przepisy Hop Singa. –dokończył triumfalnie Cochise.
-Tak. –Sport zamknął oczy i powtarzał coś szeptem po czym zerknął zrezygnowany na zaskoczonych kolegów. -Oczywiście, że nie! Nie będę piekł ciasteczek. To książka, ale Adama i odpowiem na kolejne pytanie tak… to wiersze miłosne i na kolejne Cochise, mam zamiar porozmawiać z Rose językiem miłości.
-To znaczy…niech no zacytuję: ”Na górze róże na dole bez…”
-Jeszcze jedno słowo Cochise, a przemówię do ciebie językiem zagłady i zniszczenia. –warknął Sport.

-Adam! Hoss! Mam nadzieję, że wrócicie przed wieczorem. –Ben wyszedł przed dom w chwili gdy synowie dosiadali koni. –Chciałbym omówić z wami proces wymiany ogrodzenia.
-Tak Pa. –Adam spiął konia i poprawił kapelusz.
-Niech Hop Sing ugotuje coś pysznego! -Hoss uśmiechnął się z rozmarzeniem.
-Przecież panny Parker’s was nakarmią. –pokręcił z pobłażaniem głową.-Nim skończycie pomagać stawiać młyn Adrianowi i jego siostrom, Hoss przestaniesz mieścić się w drzwiach stodoły. –roześmiał się Ben.

* * * *

-I jak wam poszło chłopcy? –Buck zapytał gdy Adam i Hoss rozsiodłali konie.
-Nijak. –burknął Sport. –Tyle przygotowań, a ona nawet na mnie nie spojrzała.
-Chubb? -Buck spojrzał z wyczekiwaniem na kolegę.
-Sport przesadza. Panna Margerita zamieniła ze mną zdanie, może dwa, a Rose pewnie porozmawiałaby ze Sportem gdyby stała bliżej.
-Czyli jednym słowem randka nie wyszła? –Cochise indagował.
-Nam nie bardzo, ale przynajmniej nasi właściciele zrobili wrażenie na panienkach Parker.
-Taak…kiedy Hoss podniósł tę belę, zupełnie sam…pannie Helen ze zdumienia wypadł talerz który akurat wycierała. –ożywił się Chubb.
-A Hososwi omal nie wypadła belka kiedy to zobaczył. –dodał Sport.
-A Adam, wykazał się niezwykłą zwinnością, żwawo skakał to tu to tam, wchodził, zeskakiwał energicznie, płynnie i żwawo...tędy, tamtędy i owędy niczym pracowita mróweczka.
-A kiedy tłumaczył pannie Emily zawiłości w oczach miał takie iskry.
-Kto miał iskry? –zainteresował się Buck.
-Oboje. Panna Emily promieniała słuchając ożywionego Adama. Wyglądał jak profesor. Ach te błyski.
-Chyba gwiazdy. –przerwał Chubb.
-Gwiazdy?
-Adam z takim zacięciem tłumaczył panience Emily zasady działania młyna, że wypadł mu ołówek, oboje chcieli go podnieść i …
-Bęc.-zarżał Chubb.
-Panienka Emily zarumieniła się kiedy Adam chwycił ją w pasie…żeby nie upadła. Chociaż im coś wychodzi. -westchnął Sport.
-Cóż jutro też jest dzień. –Buck dodał otuchy kolegom. –Piknik po mszy daje wiele możliwości.
-Taaa…jutro też jest dzień. –Sport zanurzył łeb w korytku, a do uszu kolegów doszło dudniące westchnięcie.

* * * *

Po mszy mężczyźni wozami przewieźli dębowe stoły i krzesła na łąkę tuż nad rzeką. Kobiety rozkładały koce i wyciągały smakołyki z koszy. Ochotniczki biorące udział w konkursie wykładały na stoły reprezentacyjne ciasta. W jury byli pastor, burmistrz i pani Tucket wieloletnia laureatka. Jednak każdy mieszkaniec miasta mógł wybrać swojego kandydata i wrzucić los do urny. Aromat wanilii, cynamonu i migdałów roznoszący się w powietrzu mieszał się z zapachem jabłek, śliwek , pomarańczy drażniąc nozdrza okolicznych mieszkańców. Co bardziej ambitne panie tłukły w moździerzach cukier by w ostatniej chwili z pomocą małych siteczek oprószyć ciasta tuż przed pokrojeniem. Dzieci biegały między stołami próbując uszczknąć coś dla siebie. Takie sytuacje były do przewidzenia i na tę okazję przygotowane były dla nich babeczki i różnego rodzaju cukierki, które znikały z prędkością godną podziwu. Emily i Helen nieco onieśmielone stały przy swoich ciastach. Były tu zaledwie kilka tygodni i chciały pokazać się z jak najlepszej strony. Ich ciasto rabarbarowe i szarlotka były smaczne, ale nie odbiegały od innych wypieków wyglądających równie efektownie i smakowicie.

-Emily nie denerwuj się tak bo i mnie się udziela. –Helen z trudem przełknęła ślinę.-Nasze ciasta są na pewno smaczne.
-O tak. –jęknęła Emily widząc zbliżającego się Adama. –„Oby” –dodała w duchu uśmiechając się lekko.
-Witam piękne sąsiadki. –Adam dotknął ronda nie spuszczając z oczu Emily.
-Dzień dobry. -Hoss miętosił w dłoniach kapelusz zerkając nieśmiało to na Helen to na ciasto rabarbarowe.

-Oddałbym porcję owsa by dowiedzieć się o czym rozmawiają. –Chubb wyciągał szyję próbując wyłowić coś wśród harmideru jaki panował na pikniku.
-Chubb coś taki zainteresowany losem swojego pana? Chyba nieźle mu idzie. –Granit koń Adriana mrugnął do kolegi.
-Ważą się moje losy. Jeśli panienka Helen spojrzy łaskawszym okiem na mojego pana to i ją będę częściej widywać….
-Margeritę? - Granit ze zrozumieniem pokiwał łbem.
-Skąd wiesz? –Chubb poruszył się niespokojnie.
-To widać na milę. Zresztą powiem ci w sekrecie, że Rose i Margerita ciągle o was plotkują.
-Mówisz? –Sport nadstawił ucha.
-Mówię. A poza tym Hoss podoba się Helen.
-Skąd wiesz?
-To proste Panna Helen skubie rękaw sukni przy nadgarstku.
-Nie bardzo rozumiem…
-Zawsze tak robi kiedy się denerwuje. Lata praktyki. –Granit prychnął widząc zaskoczenie w oczach kolegów. -Mój pan…znaczy Adrian pilnuje sióstr odkąd stracili rodziców. Musieliśmy pracować i jednocześnie pilnować panienek. Opanowaliśmy sztukę czytania z warg i mimiki ciała niemal do perfekcji.
-Co ty powiesz? –Chubb rozdziawił pysk w szczerym zdumieniu.-Parzcie! Faktycznie! Skubie rękaw. Granit brachu jesteś bardzo spostrzegawczy.
-Przecież to proste. -wtrącił Sport. -Spójrz na mojego pana. Przekrzywił głowę i przeczesał dłonią włosy. Barrrdzooo poowooliii. To znak… kombinuje jak poderwać pannę Emily. –wyszczerzył zęby Sport. –A jak wiadomo włosy mojego pana to jego atut. Kruczoczarne i..
-…Aksamitne i miękkie w dotyku. –dokończył Chubb. –Wiemy Sport. To akurat wszyscy wiedzą. Powiedz lepiej o czym rozmawiają?
-Staram się ale ciężko mi przebić się w tym hałasie.
-Adam mówi. –Granit zmrużył oczy. -coś o….że ….jeśli trzeba…zje całą blachę ciasta jeśli to przyspieszy spacer nad rzeką.
-Ależ ty masz słuch Granit! –Sport z podziwem patrzył na kolegę.
-A ta co tu robi? –Sport prychnął.
-Kto? –Granit wykazał zainteresowanie.
-Wdowa Dayton.
-Brzmi…niepokojąco. –Granit drgnął nerwowo i spojrzał na szczupłą kobietę w seledynowej sukni, z upiętymi w kok włosami, rozglądającą się z zainteresowaniem na boki. Za rączkę trzymała energiczną jasnowłosą dziewczynkę, która usilnie próbowała wyrwać się spod matczynej kurateli.
-Niby nie ma się czego czepić…-Granit ocenił fachowym okiem. -…ale coś mnie w niej niepokoi.
-Poluje na mojego pana. -zmarszczył brwi Sport.
-Ciągle mruga powiekami…
-Nadmiernie mruga. -skrzywił się Sport.
-I mówi takim przesłodkim głosem…
-Nadmiernie słodkim.
-Ale Peggy jest przemiłym dzieckiem.
-Bardzo sympatyczną dziewczynką.
-Mam nadzieję, że nie będzie podrywać mojego pana. –zaniepokoił się Granit.

-Peggy, chodź skarbie przywitamy się z Adamem i przy okazji oddamy mu chusteczkę. - Laura Dayton zatrzymała się tuż przy Granicie, który wybałuszył oczy na widok śnieżnobiałej chusteczki, którą Laura wyciągnęła. Granit przekrzywił łeb widząc jak kobieta delikatnie gładziła inicjały A.C.

-Granit to nie jest tak jak myślisz. –Sport spojrzał zaniepokojony na kolegę.
-Czy to nie ta sama chusteczka, którą WASZ Adam wycierał sadzę z nosa panny Emily, a którą to ona z namaszczeniem prała, krochmaliła, prasowała…-zapowietrzył się Granit.
-Granit to nie tak jak myślisz brachu…
-…i oddała WASZEMU panu na wieczorku zapoznawczym, na którym to WASZ PAN…
-…że się wtrącę Adam to właściciel Sporta. –Chubb jęknął.
-…a więc na którym to TWÓJ PAN Sport przeczesywał swoje węglowe, aksamitne włosy w dotyku hipnotyzując panienkę Emily???
-Kruczoczarne.-jęknął Chubb.
-Ty już lepiej nic nie mów. –przez zęby powiedział Sport i zgromił wzrokiem kolegę.

* * * *

[Camila]

Rozmówki koników świetne.
Tylko po, co ta Laura tutaj

[ADA]

Aga, ale niespodzianka bardzo się cieszę

[Ewelina]

Dobrze, że koniki przygalopowały. Przyda się dawka wesołości
Po co Laura? Choćby po to, żeby koniki mogły się wykazać i kopnąć ją w ... lekko ... nie jestem mściwa
Jutro skomentuję obszerniej.