www.bonanza.pl

[Zosia]

Robi się coraz ciekawiej Tylko to tarmoszenie... :roll:zawsze to jednak jakas odmiana.Tak przyszło mi na mysl,że to co tam wyprawiamy to mozna uznac za molestowanie,no a teraz jak jeszcze są maski,peleryny,szpady to wygląda na...aż strach pisac
Aga uwazaj co piszesz ,bo najpierw wyobraznię pobudzasz a potem piszesz że napływ weny był i ...stanął

[Ewelina]

[Aga]

muszę bardziej ważyć słowa....

[Ewelina]

Nie waż się nie będzie tak zabawnie

[Aga]

to się zważę przy okazji

[Aga]

*************************
Zainspirowane czekaniem na kolej w Adasiowych ramionach i wypadnięciem z obiegu.
*************************


Adam wychodząc z pokoju wpadł wprost w ramiona Mady.
Nie spodziewał się nikogo i stanął na chorej nodze. Syknął z bólu. Stracił równowagę. Ona też.
Oplotła Adasia mając nadzieję, że znajdzie w nim stabilne oparcie.
Adam zachwiał się i próbując złapać równowagę pośliznął się na chorej nodze. Ciągle trzymając Madę w ramionach runął na podłogę.
Ona drobna i lekka, on wyższy i cięższy, to musiało się tak skończyć. Niestety to Mada przyjęła cały impet uderzenia. Instynktownie próbowała podeprzeć się dłonią wskutek czego i ona syknęła z bólu.
Adam przygniótł ją swoim jestestwem i leżeli tak sekundę, dwie nim on pozbierał się i uklęknął przy dziewczynie. Pomógł jej usiąść po czym chwycił delikatnie dłoń.

-Nic Ci nie jest?
-Boli.
-Wybacz nie zauważyłem. – Adaś miał wyrzuty sumienia.

Nie tak wyobrażał sobie ewentualne przygwożdżenie tej małomównej pielęgniarki do podłogi.

-Możesz wstać Mado?

Dziewczyna kiwnęła głową i z pomocą Adama podniosła się z trudem.
Ciągle trzymała się za nadgarstek, który puchł i siniał.

-Zaprowadzę Cię do pokoju pielęgniarek. Chodźmy.- Adaś objął ramieniem dziewczynę.

Mada wyśliznęła się z objęć i zablokowała Adama kładąc mu dłoń na piersi.

-Pójdę sama.
-Na pewno? Wolałbym …
-Wracaj do sali.

Adam stał chwilę patrząc na Madę wnikliwie. Zobaczył jak po policzku drogę toruje sobie łza. Chciał ją zetrzeć ale Mada cofnęła się z lekkim przerażeniem w oczach.
Adam chciał coś powiedzieć, ale zawahał się i zrezygnował. Kuśtykając z poczuciem winy wrócił do sali. Było mu przykro, tym bardziej, że Mada chyba się go obawiała.


***************


-Olu co z Madą?
-W porządku, to tylko zwichnięcie. – Ola nawet nie zerknęła na mężczyznę.

Nerwowo zbierała naczynia.

-Poproś ją by przyszła w wolnej chwili.
-Poprosić mogę, a czy przyjdzie, nie wiem.
-Ty też jesteś na mnie zła? - z rozbawieniem spojrzał na młodziutką dziewczynę, chwytając delikatnie za rękę.
-Nie, jest mi tylko….głupio.
-Za gips? Już zapomniałem.
-Naprawdę nie chciałam, tylko było zamieszanie… a Ty jesteś bardzo …przystojnym mężczyzną …i…wszystkie panikowały i ja też …i…przepraszam.
-Olu ile Ty masz lat? – Adam uniósł podbródek dziewczyny zmuszając by wreszcie spojrzała mu w oczy.
-Prawie szesnaście.
-Prawie szesnaście. Wiesz jesteś bardzo młodziutka i masz prawo do popełniania błędów.
-Mówisz tak, żeby mnie pocieszyć.
-Mówię szczerą prawdę Olu. Owszem gips nie był na tej nodze co trzeba….ale to było prawdziwe dzieło sztuki. – w jego głosie nie było cienia ironii, no może leciutkie rozbawienie.
-Naprawdę tak myślisz?
-Ja to wiem. Naprawdę ciężko mi było rozcinać Twoje dzieło Olu, ale musiałem wiesz…- Adam roześmiał się wprawiając dziewczynę w lepszy nastrój.- Będziesz kiedyś znakomitą pielęgniarką, i bardzo ładną kobietą. Uwierz mi. My Cartwrightowie znamy się na rzeczy. -Tu Adam mimowolnie zerknął na śpiącego Joe zmęczonego zabiegami pielęgnacyjnymi swoich wielbicielek.
Po czym pocałował Olę delikatnie w policzek.

-Wiem co mówię. Jesteś ładna i mądra. A pomyłki ludzka rzecz.
-Dzięki Adam. Podniosłeś mnie na duchu. – z ulgą westchnęła lekko zarumieniona Ola.
Wzięła tacę i radośnie opuściła salę.


*****************************


Adam postanowił ponownie udać się na zwiad. Stanął i syknął. Mimo, że noga bolała próbował zrobić kilka kroków. Kuśtykał bardziej niż zwykle. Przydałoby się coś do podparcia. Najlepiej urocza pielęgniarka. Zrezygnowany wrócił i usiadł na łóżku. Podniósł wzrok i zobaczył przed sobą Madę. Był zaskoczony tym niespodziewanym przybyciem.

-O jesteś…
-Chciałeś…
-Uwierz nie chciałem Cię skrzywdzić Mada.
-Przecież wiem. – Mada uśmiechnęła się nieśmiało zerkając na mężczyznę.
-Żeby Ci ulżyć powiem, że mnie noga też boli.
-Nie ulżyło.

Adam wziął delikatnie obandażowany nadgarstek i pocałował, dłoń dziewczyny.

-Mniej boli? – zerknął filuternie na jej rozbawioną twarz.
-Troszeczkę.
-A teraz? – ponownie cmoknął dłoń nie spuszczając oczu z Mady.
-Odrobinkę.

Adam wstał pamiętając o tym by nie nadwyrężać chorej kończyny i westchnął. Pokręcił głową z rozbawieniem widząc zmieszaną Madę. Pogładził japo policzku, przyciągnął delikatnie i spojrzał jej w oczy. Mada wsunęła swoją zdrową dłoń w kruczoczarne włosy Adama i zerknęła na niego niepewnie. Adam pocałował ją delikatnie. Serce Mady zamarło na ułamek sekundy by po chwili bić jak oszalałe. Oddała pocałunek. Nagle syknęła.

-Auć!
-Przepraszam …nie chciałem. – Adam zwolnił ucisk na rannym nadgarstku Mady. –Wybacz, to dlatego, że…..-wolał nie kończyć na wszelki wypadek.

Adam usiadł lekko rozczarowany. Cięgle ściskało go w dołku.
Mada zarumieniona zerknęła na niego niepewnie, on też był spojrzał lekko zmieszany. Mada westchnęła z rozmarzeniem i wyszła.


*************************


Przy pomocy kuli Adam wreszcie ruszył na zwiad.
Korytarz pokonał gładko nie niepokojony przez nikogo.
Dotarł do schodów. Spojrzał w górę.
„Tam musi kryć się rozwiązanie.” Powoli zaczął wchodzić, krok za krokiem, stopień jeden, drugi, kolejny.
Słyszał stłumione głosy dobiegające z piętra. Jeden męski i co najmniej dwa damskie. Im wyżej Adam się wspinał tym bardziej był zaciekawiony. Głosy były podniesione, ale nie był w stanie rozróżnić słów.
Gdy dotarł na samą górę przykleił się plecami do ściany i nasłuchiwał. Brzmiało to jak głośna wymiana zdań, może nawet kłótnia.
Nagle drzwi się otworzyły i szybko wybiegli z nich doktor Szymon, Kola, Iris i Ewelina, Zbiegli po schodach nie zauważywszy intruza.
Kiedy wszystko ucichło Adam nacisnął klamkę.


***********************

[zorina13]

Co z nimi ,że nie zauważyli Adama ?
O co się tak pokłócili ?

[Ewelina]

Koniec opowiadania mnie zaintrygował ... o co mogliśmy się kłócić? Kuracja pacjentów przebiegała pomyślnie, poprawa zdrowia następowała, samopoczucia też ... no i jak mogłyśmy przebiec obok Adasia i nie zauważyć go? On duży był ... przecież nie pędziłyśmy tzw "setką" sprintem ... mnie do czołowych biegaczek bardzo daleko

[Aga]

Przyklejony do ściany ...w półmroku..a oni zdenerwowani
Zaraz setką....pod nogi patrzyliscie

[Ewelina]

Jak on mógł się tak płasko przykleić, jak był solidnie zbudowany? ... musieli go w tym biegu musnąć, otrzeć się o niego itp ... i co on, za płaskorzeźbę robił szpitalną? Pomnik ku czci wyleczonego pacjenta udawał?

[Aga]

Otrzeć ...ty tylko o jednym

[Ewelina]

Jakoś mi się kojarzy ...

[Aga]

Nie tobie jednej,

[Gość]

Oj, niedobrze... Teraz i pielęgniarki są kontuzjowane? Nic dziwnego, że personel szpitala jest wzburzony. albo biegnie do jakiegoś pacjenta - i tu już można się bardzo niepokoić.

[Aga]