www.bonanza.pl

[ADA]

Poruszona zarzutami, iż jakoby zbytnio tarmoszę naszych ulubieńców postanowiłam dać im nieco spokoju na zregenerowanie tak potrzebnych sił i popełniłam to niewielkie opowiadanie
Fanfik ten nie powstałby gdyby nie postać pewnej damy powołanej do życia przez Senszen.
Ponadto poruszona tym, że Aga będzie w tramwaju czytać Metro wklejam

Wakacje Bena

- To już przechodzi ludzkie pojęcie. Czy wam już zupełnie odjęło rozum? Dorośli mężczyźni, a zachowujecie się jak dzieci – krzyczał na swoich synów Ben.
- Ależ, Pa to wszystko wina … - zaczął Adam.
- Nie interesuje mnie, czyja to wina i co masz mi do powiedzenia. Jesteś najstarszy i powinieneś przemówić swoim braciom do rozumu. Zdemolowaliście pół Virginia City. Saloon, sklep Mike, stajnia starego Todda. Nic was nie usprawiedliwia. Gdy wróciłem z Sacramento własnym oczom nie wierzyłem, a gdy Roy powiedział mi, kto tak się zabawiał myślałem, że ze wstydu zapadnę się pod ziemię. Milcz – krzyknął Ben celując palcem wskazującym w najmłodszego syna Małego Joe, który próbował coś powiedzieć - już raz urządziliście corridę w mieście i dużo mnie to kosztowało, ale teraz nie zamierzam płacić. Nie wiem, jak to załatwicie, ale załatwicie. Ja wyjeżdżam, a wy naprawicie szkody, jakie zrobiliście w mieście i zajmiecie się ranczem.
- Jak to wyjeżdżasz? Dokąd? – spytał zaniepokojony Adam.
- To nie wasz zakichany interes. Robię sobie wakacje. Chcę odpocząć od was, od moich trzech upiornych synów. Może gdybyście mieli własne rodziny to nie przychodziłyby wam do głowy aż tak idiotyczne pomysły.
- To nie był taki głupi pomysł – powiedział cicho Joe – przynajmniej na początku. Potem faktycznie trochę się wszystko wymknęło spod kontroli.
- Trochę? Spod kontroli? Zejdź mi z oczu padalcu, bo nie ręczę za siebie – grzmiał Ben.
- Pa, ale Joe chciał powiedzieć, że to nie była tylko nasza wina – wtrącił się do rozmowy Hoss.
- A niby, kogo, tej biednej kobiety, którą wystawiliście na pośmiewisko. I ty śmiesz się jeszcze odzywać? Lepiej zamilcz. Faktycznie waszej winy w tym nie było – odparł z ironią Ben.
- Przyznasz jednak, że to się jej należało – powiedział Adam.
- Nie mnie to oceniać. Owszem ta kobieta wszystkim zalazła za skórę. Jątrzy, podpuszcza jednych ludzi na drugich, opowiada niestworzone rzeczy, ale to jeszcze nie powód żeby wymazać ją smołą, obtoczyć w pierzach i prawie nagą przegonić przez całe miasto. A potem jeszcze urządziliście sobie prawdziwy festyn, popisy strzeleckie, a już wyścig na koniach siedząc tyłem do kierunku jazdy przeszedł moje najśmielsze wyobrażenie.
- Jeden z górników powiedział, że to niemożliwe – zaczął Joe, ale umilkł pociągnięty z tyłu za koszulę przez Adama.
- Dość. Nie chcę was słuchać, nie chcę was widzieć. Wczesnym rankiem wyjeżdżam, gdy wrócę wszystko ma chodzić jak w zegarku. Zrozumiano? – krzyknął Ben wściekłym wzrokiem piorunując synów.
- Pa, ale czy mógłbyś powiedzieć nam, dokąd jedziesz? – spytał wyraźnie zaniepokojony Adam.
- Nie – odparł krótko Ben.
- Jednakowoż, Pa powinniśmy wiedzieć, gdzie cię szukać, gdyby zaszła taka potrzeba – nie ustępował Adam.
- Zapewniam cię, że takiej potrzeby nie będzie. W przeciwieństwie do was rozum mnie jeszcze nie opuścił. Idę spać, a wy może zastanówcie się nad swoim postępowaniem – zakończył rozmowę Ben i poszedł do swojego pokoju.
W salonie zapanowała cisza. Bracia patrzyli na siebie z rezygnacją w oczach. I wtedy Adam z nieukrywaną satysfakcją w głosie powiedział:
- Mimo wszystko opłacało się. Widok pani Blaze w pierzach pędzącej główną ulicą Virginia City bezcenny.
- To prawda – powiedział Hoss z uśmiechem na twarzy i rozmarzeniem w swych błękitnych oczach.
- Ciekawy jestem jak ona to z siebie zmyła? – spytał Joe z miną niewiniątka.

***
Nazajutrz wczesnym rankiem tuż po wschodzie słońca Ben wyruszył w samotną podróż. Nadal był wściekły na swoich trzech chłopców, jak zwykł nazywać dorosłych już synów. Po godzinnej jeździe i bliskim kontakcie z naturą Ben uspokoił się, a gdy przypomniała sobie barwny opis wyglądu panie Blaze parsknął głośno śmiechem.
- Co ci tak wesoło? – dobiegł go z tyłu głos szeryfa Roya Coffe.
- Witaj Roy. Przypomniałem sobie „pierzastą”damę – odparł Ben.
- To faktycznie był niezły widok – uśmiechnął się szeroko Roy.
- A, ty Roy, dokąd się wybierasz? – spytał Ben.
- Zrobiłem sobie małe wakacje. Ta Blaze przyleciała do mnie ze skargą na twoich synów. Krzyczała, że chcieli ją zamordować, że to zwyrodnialcy tacy sami jak ich ojciec – relacjonował Roy.
- Co? A to babsztyl. Nie pochwalam takich metod, ale w jej przypadku może to coś da – odparł wzruszając ramionami Ben.
- Tak myślisz? Ja uważam, że wręcz przeciwnie. Eskalacja jej działań dopiero przybierze na sile i nabierze kolorów. Tymczasem jednak postanowiłem usunąć się, „pierzastej damie” sprzed oblicza. Wreszcie mam zastępcę, niech się do czegoś przyda. Ciekawe jak sobie z nią poradzi, zwłaszcza, że dostała ataku regularnej histerii – chichocząc jak młodzieniaszek powiedział Roy.
- Regularnej to ona dostała biegunki – doszedł ich znajomy głos.
Ben i Roy wstrzymali konie. Tuż za nimi stał nie, kto inny, tylko doktor Paul Martin.
- Paul, co ty tu robisz? – ze zdziwieniem spytał Ben.
- Jedziesz do pacjenta – stwierdził Roy.
- Nie, nie zgadliście – wesoło odparł Paul – zrobiłem sobie krótkie wakacje.
- Ty też? – równocześnie spytali Ben i Roy.
- Co tak się dziwicie? Dużo i ciężko pracuję, to odpoczynek mi się należy – powiedział z dziwnym uśmiechem na ustach doktor.
- Paul przecież ty nie lubisz odpoczywać – niepewnie rzekł Roy.
- Mylisz się przyjacielu. Od wczoraj bardzo lubię wypoczywać – z zagadkowym uśmiechem odparł Martin.
- Chwila, chwila czy z tym ma coś wspólnego regularna biegunka pani Blaze? – domyślając się wszystkiego spytał Ben.
- A jakże – odparł dumny z siebie Martin i dodał – może to nieetyczne, ale gorzka sól czyni cuda.
- O, tak to dobre lekarstwo – zaśmiał się Roy.
- No, dobrze Paul, ale przecież jesteś lekarzem – śmiejąc się powiedział Ben.
- Cóż mój drogi pani Blaze stanowi ciężki przypadek. Przyszła do mnie żądając specyfiku, który pozwoliłby jej usunąć resztkę smoły i pierza, które zaaplikowali jej twoi synowie. Była przy tym wyjątkowa niemiła. Posunęła się nawet do podważenia moich umiejętności lekarskich. Tego było dla mnie za wiele. Podałem jej podwójną dawkę. Na pewno nie zdążyła do domu – odparł Paul robiąc niewinną minę.
- No, panowie jesteśmy siebie warci – radośnie krzyknął Ben i zapytał – to, co robimy sobie wakacje?
- Jasne – potwierdzili Roy i Paul.
- To, dokąd jedziemy?
- Gdziekolwiek byle dalej od „pierzastej damy” – odrzekł Roy.
- A co powiecie na kilka dni nad Tahoe od strony Kalifornii? – spytał Ben.
- Brzmi świetnie – odparł Paul – Tahoe, ryby i doborowe towarzystwo, czego więcej trzeba, żeby spędzić wspaniałe wakacje?
- To, co panowie w drogę? – Ben popatrzył na przyjaciół z uśmiechem.
- W drogę – krzyknęli – i niech rybki mają się na baczności.

***

[Gość]

Cudowne Jestem zachwycona
Ben, Roy i Paul sami zachowali się jak młodzieńcy - i bardzo dobrze Im też należy się urlop.

ADA, jakim cudem oni ja obtoczyli w smole i w pierzach

[ADA]

Senszen, nie mam pojęcia, ale dla braci nie ma nic niemożliwego.

[zorina13]

Jestem ciekawa ciągu dalszego wakacji Bena.
Ta stara jędza zasłużyła na karę i jakoś mi jej nie żal.

[Camila]

No ładne rzeczy się wyprawiają, ale po takiej akcji urlop jak najbardziej wskazany

[Ewelina]

Pani Blaze zapewne się wyrywała, ale bracia są uparci ... jak obiecali, że obtoczą i wytarzają, to tak zrobili Pomysł z urlopem trzech uroczych panów wspaniały. Będą mieli swoją chwilę wytchnienia od upierdliwej rodzinki, pacjentów i wszystkich mających pretensje do szeryfa ... a zwłaszcza pani Blaze, choć ona, jak zapewniał dr Martin będzie miała zapewnioną inną rozrywkę ... dość obfitą i owocną
"Drżyjcie rybki!" - ciekawe, czy wszyscy są zapalonymi wędkarzami, czy ... jakieś inne rybki planują łapać I dobrze ... widać, że duch w nich krzepko się trzyma ... i nie tylko duch

[Mada]

[Ewelina]

Jeśli mają niedużą buteleczkę, to może ominie nas widok Bena lub Roya przewieszonych przez ... cokolwiek o doktorze Martinie nie wspomnę
Chociaż oni to głównie na rybki się szykowali ... cokolwiek to znaczy

[Mada]

[Aga]

[ADA]

[Kola]

Mi to raczej przypomina połączenie "Młodzi gniewni" i "Siedmiu wspaniałych".

[zorina13]

Inga Kalista od dzieciństwa uwielbiała wakacje nad morzem. Poranne spacery ,gdy na plaży jeszcze nie było ludzi ,zapach wiatru ją orzeźwiał i rozbudzał i tak rozwiniętą bujną wyobraźnie.
Kiedyś myślała ,że zostanie pisarką ,niestety życie rzadko się układa tak jakbyśmy chcieli i pracowała w firmie ,organizującej śluby i wesela,czego szczerze mówiąc nie znosiła.
O ironio była uważana za najlepszą specjalistkę w tej branży ,w każdym razie tak twierdził szef firmy Wesele Marzeń ,dzwoniąc tego dnia ,że musi przerwać urlop by zorganizować ślub syna najbogatszego człowieka w jakieś podkrakowskiej wsi.
Inga westchnęła z rozpaczą ,ale tak jak chciał szef przyjechała do Mila-nowej ,już następnego dnia. Nie umiała jeździć konno ,krowy te rogate zwierzęta napełniały ją strachem i wszędzie mogła wejść ,w jakieś błoto i ta plaga komarów ,a raczej komarzyc o których się nie mogła opędzić.
Na widok jednak domu Batorza Kopca spojrzała z zachwytem. Wyglądał jak hacjenda z westernów ,jak Ponderosa. Pan Kopiec miał też wielki sad ,pełen czerwonych ,soczystych jabłek ,słodszych niż te złote z ogrodu Hesperydy.
Ten przystojny ,barczysty ,siwowłosy mężczyzna o łagodnym i ciepłym spojrzeniu ,który zaproponował ,by do końca wakacji ,zamieszkała u nich kogoś jej przypominał ,tylko nie potrafiła sobie przypomnieć kogo .
Dowiedziała się ,że ma trzech synów ,każdego z innego małżeństwa ,najstarszego Adama ,przyszłego panna młodego ,Eryka i Józefa. Wszystkie jego żony zmarły przy porodzie i sam wychowywał synów.
Eryka i Józefa,Inga poznała już pierwszego dnia . Eryk był wielki i rosły jak drzewo ,ale miał bardzo sympatyczny uśmiech i ładne niebieskie oczy .
Józef zdaniem Ingi przypominał nieco lalusia z włosami na żel i tanimi tekstami podrywu ,którym raczym każdą pannę.
Inga dowiedziała się ,że Adam gdzieś wyjechał ,zaś jego narzeczona Laura Pastuszka nie mogła się do niego dodzwonić.
Ta Laura wyglądała jak żywa reklama lalki Barbie ,miała w dodatku ,płaczliwy ,piskliwy głos zarzynanej myszy polnej i co chwila zmieniała zdanie .
Inga była już na skraju wytrzymałości nerwowej ,gdy po raz trzeci w ciągu jednego dnia zmieniła kolor ślubnych zaproszeń.
-Adam przyjechał -zawołała Laura ,widząc przez okno czarny kabriolet .
Ciekawy jaki jest ten jej Ken ,pomyślała Inga ale bez ciekawości. Spojrzała na mężczyznę ,wychodzącego z auta i serce jej naglę mocno zabiło.
Był to wysoki ,przystojny brunet ,z najpiękniejszymi na świecie czarnymi ,migdałowymi oczami .
Weszli do domu i Laura ją przedstawiła narzeczonemu.
-Miło mi panią poznać -powiedział z uśmiechem ,patrząc na stojącą przed nim prześliczną ,filigranową brunetkę z orlim nosem.
Na jego twarzy pojawiły się rozkoszne dołeczki a Inga stała jak głupia ,nie mogąc wydobyć głosu z gardła.
Ten jego głos ,wart był grzechu a jej kolana ,zrobiły się dziwnie miękkie.

-Co się stało -spytała Kama ,najlepsza przyjaciółka Ingi. Budzisz mnie o trzeciej w nocy telefonem ,to musi być ważne .
-Jest ważne -w słuchawce słychać było pochlipywanie Ingi . Facet z moich snów ,żeni się z lalką Barbie a ja obiecałam do końca wakacji ,zorganizować im ślub marzeń.

[Camila]

Głos zarzynanej myszy już dźwięczy mi w uszach i nie mogłam się powstrzymać tu od śmiechu.
Ciekawa jestem, co jeszcze się zdarzy na tych wakacjach, bo to chyba nie koniec

[Ewelina]

Mnie też utkwił ten "głos zarzynanej myszy polnej" ... podobne wrażenie odniosłam słuchając głosu Laury. Trafne określenie Ale co dalej z urlopem?